บทที่ 11

เกือบตีสามแสงไฟจากรถหรูก็สาดเข้ามาก่อนจอดที่หน้าบ้าน

จิลลานั่งรอคนรักจนเผลอหลับไปที่โซฟา ครั้นรู้สึกตัวก็รีบเปิดประตูออกไปรับ คนที่พาหมอธาดามาส่งคือหมอกันต์ธี สภาพของคนทั้งคู่เมาเละเทะจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยออกมาจากตัวไม่ต่างกัน

“ติดลมไปหน่อยครับ กลับดึกเลย” กันต์ธีเอ่ยปากกับจิลลาทั้งที่ลิ้นป้อแป้ แต่กระนั้นก็ยังเห็นความแช่มชื่นจากผู้พูดได้อย่างชัดเจน

“ไปๆ กูจะนอน” เจ้าของบ้านหันมาผลักไสไล่ส่งเพื่อน

“กลับยังไงคะ เดี๋ยวจิลขับรถให้ดีกว่า”

มือหนาของนายแพทย์ธาดาจับแขนของเด็กสาวไว้ พร้อมพยักพเยิดบุ้ยปากไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ “เดี๋ยวคุณหวานก็ลากมันกลับไปเองแหละ”

พูดไม่ทันขาดคำ ประตูของยานพาหนะคันหรูก็เปิดออก หญิงสาวหน้าตาสะสวยอ่อนหวานคนหนึ่งเดินถือกระดาษใบเล็กๆ ตรงมาที่เจ้าของบ้าน

“ใบนี้ต้องสแตมป์อะไรก่อนออกไหมคะ”

“อ๋อ ใช่ค่ะ เดี๋ยวจิลจัดการให้นะคะ” ในหมู่บ้านแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยจากบุคคลภายนอก โดยก่อนออกจากโครงการต้องได้รับตราประทับจากเจ้าของบ้านที่มาเยี่ยมเยียนถึงจะผ่านป้อม รปภ. ออกไปได้

“ขอบคุณมากนะคะคุณจิลลา”

ดีเทลยาคนสวยชะงักไปนิด ก่อนจะส่งกระดาษใบเดิมคืนให้ถึงมือ การถูกเรียกชื่อโดยคนรอบตัวของหมอธาดามันทำให้หญิงสาวยิ้มออก บางทีเธออาจเคยถูกพูดถึงบ้างในวงสนทนาของเขากับเพื่อนรัก แฟนสาวของหมอกันต์ธีถึงจดจำชื่อเธอได้ การมีตัวตนขึ้นมาแม้เพียงเล็กน้อย จิลลาก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว

“ขับรถดีๆ นะคะคุณหวาน”

จนไฟท้ายรถยนต์หรูของผู้มาเยือนพ้นครรลองสายตาไป จิลลาจึงหันกลับมาจัดการคนรักของตัวเองบ้าง หมอธาดาสังสรรค์บ่อย แต่เขาไม่ค่อยปล่อยตัวจนเมาเละเทะ เพียงแต่คืนนี้ชายหนุ่มคงดื่มมาหนัก ตาถึงได้ฉ่ำเยิ้ม จะพูดทีก็ลิ้นพันกัน

“ขึ้นห้องนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวจิลพาขึ้นไป” หญิงสาวประคองร่างสูงใหญ่ของหมอหนุ่มมาที่เตียง

เขาทิ้งตัวลงไปทันที พร้อมกับดึงร่างกลมกลึงของเธอตามลงมาด้วยกัน ปล้ำจูบซุกไซ้ไปตามเนื้อตัว ฝ่ามือก็ลูบโลมสอดผ่านเนื้อผ้าอย่างย่ามใจ

“อย่าค่ะหมอ”

“ทำไม” คนเมาทำเสียงหงุดหงิด

จิลลาขยับยกตัวขึ้น เอ่ยปากเอาใจ “เช็ดตัวก่อนนะคะ คุณจะได้สบายตัว”

ก้าวขากลับมาที่เตียง ตอนที่เธอถือผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตา เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา ก็ได้ยินนายแพทย์ธาดางึมงำอะไรบางอย่าง

“คุณหมอว่าไงนะคะ” หญิงสาวขยับเอียงหน้าเข้าไปฟังใกล้ๆ

เสียงต่ำพร่าของคนเมาดังแผ่ว “ไอ้กันต์จะเป็นพ่อคนแล้ว”

“ดีจัง”

“มันดีใจมากเลยนะ” คนเมาหัวเราะร่วน ดึงร่างนุ่มนิ่มมากอดรัดไว้ตามความเคยชิน

“คุณหวานก็คงดีใจสุดๆ เหมือนกันนะคะ” นึกถึงผู้หญิงอ่อนหวานคนนั้น จิลลาก็ยิ้มออกมา

“อือ ไอ้กันต์มันได้เมียดี”

คนในอ้อมกอดนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะได้ยินคำพูดกลั้วหัวเราะต่อมาของคนเมา

“ตอนมันแต่งงาน คนอิจฉากันทั้งเมืองเลยนะ ได้เมียไฮโซ สวย รวย แล้วก็เก่ง” หมอหนุ่มนึกถึงความถือดีของเพื่อนสนิท สุดท้ายไอ้กันต์ธีก็ลงเอยกับผู้หญิงที่มันตะโกนบอกปาวๆ ว่าไม่รัก ขายขี้หน้าฉิบหาย แต่เขาก็ดีใจที่มันได้ครอบครัวกลับคืนมาและกำลังจะมีลูกพ่วงมาอีกหนึ่งหน่อ “น่าอิจฉาๆ”

พึมพำด้วยรอยยิ้มและสติที่ถูกพร่าผลาญจากน้ำเมาอยู่ครู่ใหญ่ นายแพทย์ธาดาก็ซุกหน้าลงกับซอกคอขาวผ่องของจิลลา ปล่อยลมหายใจหนักๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ

คนพูดพร่ำหลับไปพักใหญ่แล้ว แต่จิลลากลับยังข่มตาไม่ลง นอนมองผู้ชายที่กอดเธอไว้กับอก อยู่ๆ ก็เกิดความกลัวขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ

หรือความจริงมันมีสาเหตุแต่เธอไม่อยากยอมรับ

อาจารย์หมอธาดาเป็นแพทย์กระดูกชื่อดัง ในขณะที่เธอเป็นผู้แทนยาบริษัทเล็กๆ กว่าจะกล้ากระโดดเข้ามาในชีวิตของเขา เธอคิดแล้วคิดอีก กลัวความเสียใจ รู้สึกถึงความไม่คู่ควร แต่ความทุ่มเทเอาใจใส่ของชายหนุ่มในตอนนั้น มันทำให้เธอเชื่อว่าความรักจะเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่าง

คบกันพักใหญ่ถึงได้รู้มากขึ้นว่านามสกุลที่ต่อท้ายชื่อธาดาคือกลุ่มผู้ดีเก่า ตระกูลเครือญาติล้วนแต่เป็นนักธุรกิจ นักการเมือง และข้าราชการระดับสูง นั่นเป็นอีกครั้งที่เธอคิดว่าเรื่องราวของเราคงเป็นไปได้ยาก แต่หมอธาดาในวันนั้นบอกว่าอยากซื้อบ้านร่วมกันกับเธอ

จะมีอะไรที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งคาดหวังได้มากกว่านี้อีก

เขาพาเธอไปเยี่ยมชมคอนโดกลางกรุงราคาแพงหูฉี่ มันหรูหราสะดวกสบายและตั้งอยู่ในทำเลที่เยี่ยมยอด แต่เธอกลับอยากได้บ้านเล็กๆ สักหลัง ไม่ต้องแพงอะไรมากมาย เอาที่พอจะช่วยกันผ่อนได้แบบไม่เดือดร้อน เธอเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ไม่เคยมีบ้านเป็นของตัวเอง และเมื่อบอกเหตุผลไปอย่างนี้ สัปดาห์ต่อมาธาดาก็พามาดูบ้านในโครงการที่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก ราคาค่าตัวของมันสูงลิ่วตั้งยี่สิบกว่าล้าน แล้วคนอย่างเธอน่ะหรือจะมีปัญญา แต่หมอหนุ่มยืนยันว่าที่นี่มีสภาพแวดล้อมที่เหมาะกับการใช้ชีวิต และเขาจะเป็นคนที่เข้ามายื่นบัญชีกู้ธนาคารร่วมกับเธอเอง มันจึงเป็นสมบัติชิ้นแรกที่เราทั้งคู่สร้างมาด้วยกัน

ไม่มีพิธีแต่งงาน ไม่มีสักขีพยาน ไม่มีผู้ใหญ่ร่วมรับรู้ แต่สำหรับเธอบ้านหลังนี้คือเรือนหอ

หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาเงียบเชียบ กอดหมอธาดาที่เธอรักไว้แนบแน่น ไม่มีการแต่งงาน ไม่มีสักขีพยาน ไม่มีใครยอมรับก็ไม่เป็นไร แค่มีความรักของเขาอยู่รายล้อม มันก็เพียงพอให้เธอใช้ชีวิตต่อไปในแต่ละวันอย่างมีความหวัง แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนหลักลอยอย่างจิลลา