บททั้งหมดของ Chained Love ล่ามรัก 2: บทที่ 11 - บทที่ 20

"อึก ฮือ..นี่มันอะไรกัน" มัดหวายปล่อยโฮออกมาราวกับคนเสียสติด้วยความหวาดกลัวในขณะที่มือยังคงพยายามแกะเครื่องพันธนาการออกจากข้อเท้าเล็กไปด้วยแต่มันก็แข็งแรงเกินไปกว่าที่จะใช้เรี่ยวแรงของคนธรรมดาเอาออกเองได้หากไร้ซึ่งเครื่องมือ นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นกว่าเดิมจากการที่รับรู้ได้ถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเอง เธอไม่กล้าที่จะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือเพราะไม่รู้ว่าคนที่ตั้งใจจับตัวเธอมานั้นจะทำอย่างไรหากรู้ว่าเธอตื่นแล้ว แต่หากจะให้อยู่เงียบๆ แบบนี้แล้วรอรับชะตากรรมอย่างเดียวมันก็คงทำไม่ได้เหมือนกันในห้องมืดที่มีเพียงเตียงนอนและพื้นที่กว้างขนาดใหญ่ มัดหวายไม่สามารถที่จะหาสิ่งของใดๆ อย่างอื่นได้เลยประกอบกับอุณหภูมิที่เย็นเฉียบราวกับต้องการลงโทษที่เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากใช้สองแขนบอบบางเพื่อให้ความอบอุ่นกับตัวเองเท่านั้น เธอพยายามคิดหาทางหนีออกไปในขณะที่น้ำตายังคงอาบสองแก้มไปด้วยก่อนหัวใจดวงน้อยจะกระตุกวูบตอนได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับแสงไฟที่สว่างทั่วห้อง"พี่พิชญ์" มัดหวายเบิกตาโพลงตอนเห็นร่างสูงของพี่ชายเพื่อนสนิทยืนอยู่ตรงขอบประตูของห้อง เธอลน

แกร๊ก~เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงที่ยังคงแต่งตัวไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก บ่งบอกว่าก่อนหน้านี้เขาได้ทำอะไรมา ซึ่งลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าห้องตามคำสั่งก็รีบก้มหัวให้กับเจ้านายหนุ่มทันทีอย่างไม่สงสัยใดๆ เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าพิชญ์เข้าไปทำอะไรกับคนที่อยู่ด้านใน"ให้คนไปจัดการ" ชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้มพลางเสยผมลวกๆ เพื่อจัดแต่งทรงผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองไปด้วยในขณะที่ลูกน้องส่วนหนึ่งก็เดินออกไปเพื่อรีบทำตามคำสั่งที่พิชญ์ต้องการโดยเหลือเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นซึ่งบอดี้การ์ดคนหนึ่งก็เอ่ยถามออกมาตามความสงสัยของตัวเองเพื่อจะรอคำสั่งถัดไป"แล้วจะให้ปล่อยผู้หญิงคนนั้นเลยไหมครับ""ยัง""ให้คนมาดูแลส่วนพวกนายคอยเฝ้าเอาไว้แล้วฉันจะมาจัดการ""ครับ" ทั้งสองคนก้มหัวเป็นเชิงเข้าใจอย่างว่าง่ายแล้วหลีกทางให้ชายหนุ่มเดินออกไป ผ่านไปพักใหญ่จึงมีแม่บ้านผู้หญิงเดินเข้าไปจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับมัดหวายโดยมีบอดี้การ์ดทั้งหมดที่คอยยืนตรวจสอบความเรียบร้อยอยู่หน้าห้อง@โรงพยาบาล"พีชตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่" พิชญ์ที่เพิ่งถึงโรงพยาบาลเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทโดยที่ยั

@คอนโดมัดหวายหลังจากที่พิชญ์ยื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้ายมัดหวายก็รีบลนลานออกมาจากห้องแห่งความทรมานนั้นทันทีซึ่งชายหนุ่มก็ยอมปล่อยเธอออกมาอย่างง่ายดายตามที่เขาบอกจริงๆ โดยไม่ได้มีข้อแม้แต่อย่างใดมัดหวายทรุดตัวลงอย่างหมดแรงเมื่อได้เห็นร่องรอยป่าเถื่อนบนร่างกายของตัวเองผ่านทางหน้ากระจก อีกทั้งบริเวณข้อเท้าก็ยังคงปรากฏเป็นรอยแดงจากการที่เธอพยายามเอาโซ่นั้นออกอยู่อย่างชัดเจน เพียงเท่านั้นความเสียใจทั้งหมดก็ระเบิดออกมาอีกครั้งผ่านน้ำตาใสที่ไหลกลิ้งออกมาอาบบนพวงแก้มนวล"อึก ฮือออ" ถึงจะพยายามเข้มแข็งเท่าไหร่แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้ว่าเธอนั้นได้สูญเสียครั้งแรกไปให้กับพี่ชายของเพื่อนสนิทไปแล้วอย่างไม่เต็มใจ และเธอก็เป็นได้เพียงแค่ที่ระบายอารมณ์ความโกรธเคืองของเขาเท่านั้น มันเหมือนกับว่า..เธอนั้นไม่ได้มีค่าอะไรเลย"แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดี" มัดหวายได้แต่สะอื้นไห้ออกมาเพื่อหวังว่ามันจะช่วยบรรเทาความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดของเธอไปได้บ้าง นานนับชั่วโมงที่หญิงสาวยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมแบบนั้นก่อนเธอจะนึกขึ้นมาได้ว่ายังคงมีเรื่องราวที่เธอยังไม่รู้อยู่เกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมด เมื

"อื้ออ~ จะ..เจ็บ" มัดหวายกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่เพื่อระบายความเจ็บปวดบริเวณช่วงล่างที่โดนอีกคนกำลังรุกล้ำเข้ามา ช่องทางรักคับแคบที่ไร้ซึ่งน้ำหล่อลื่นเริ่มรู้สึกเหมือนจะฉีกขาดออกจากกันอีกครั้งจนหญิงสาวต้องส่งเสียงร้องห้ามปรามด้วยความเจ็บปวด"ฮืออ ไม่ทำแล้วพี่พิชญ์ หวายเจ็บ""เธอกำลังทำให้ฉันอารมณ์เสียนะ""แต่หวายเจ็บ กรี๊ดดด" เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างเล็กที่ดิ้นพล่านในตอนที่คนด้านบนถอนความดุดันออกไปแล้วกระแทกเข้ามาจนสุดความยาวในคราวเดียว มัดหวายสบตากับพิชญ์ผ่านม่านน้ำตาพร่ามัวในขณะที่ริมฝีปากยังสั่นระริกก่อนเจ้าของร่างสูงจะขยับสะโพกเข้าออกอย่างเนิบนาบแล้วเปลี่ยนเป็นจังหวะดิบเถื่อนในเวลาต่อมาเมื่อโพรงอ่อนนุ่มสามารถปรับตัวได้แล้ว"ฮืออ พี่พิชญ์ อื้อ! ชะ..ช้าหน่อยค่ะ""คิดดีแล้วใช่ไหมที่เรียกชื่อฉันตอนอยู่ใต้ร่างของฉันแบบนี้" ชายหนุ่มกัดฟันแน่นจนเส้นเลือดปูนโปนขณะที่ยังคงถาโถมช่วงล่างใส่อย่างบ้าคลั่งไปด้วย จู่ๆ มันก็รู้สึกมีอารมณ์กระสันขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหวานของอีกคน ริมฝีปากอวบอิ่มที่ชวนมองยิ่งทำให้พิชญ์อยากที่จะโน้มลงไปตักตวงความหวานจากอีกคนอย่างลึกซึ้ง แต่แล้วควา

"ก่อนจะขึ้นเสียงใส่ ฉันว่าเธอลองดูของขวัญที่ฉันให้ก่อนดีไหมเผื่อเราจะคุยกันง่ายขึ้น" มุมปากหนายกยิ้มอย่างมีเลศนัยจนมือของมัดหวายเริ่มสั่นเทาเพราะเธอไม่รู้ว่าพิชญ์จะใช้วิธีสกปรกยังไงกับเธอบ้างมัดหวายกดเปิดหน้าจอพลางเหลือบมองอีกคนเป็นระยะก่อนเสียงร้องของผู้หญิงจะดังออกมาเรียกความสนใจให้เธอต้องละสายตาจากคนตรงหน้า"อึก ฮือ..นี่มันอะไรกัน""พี่พิชญ์"ปึก!"โอ๊ย!""พะ..พี่พิชญ์ช่วยหวายด้วยค่ะ""พะ..พี่จะทำอะไร""กรี๊ดดดดด!""..!!" มัดหวายเบิกตากว้างอัตโนมัติตอนที่ได้เห็นวิดีโอที่เกิดขึ้นภายในห้องวันนั้น ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างถูกบันทึกเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่เธอเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจนกระทั่งได้เจอกับชายหนุ่มและนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นการกระทำป่าเถื่อนของเขาที่ทำได้อย่างชัดเจน เพียงเท่านั้นร่างบางก็เข้าใจทุกอย่างว่าพิชญ์ต้องการที่จะใช้คลิปนี้ในการควบคุมเธอ"ภาพชัดดีใช่ไหม ฉันเพิ่งได้ลองใช้กล้องตัวใหม่ของเพื่อนฉันเอง""เลว! พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง" หญิงสาวกำโทรศัพท์ในมือแน่นด้วยอารมณ์โกรธจัดแล้วต่อว่าร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว"ฉันเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้นะ เผื่อเธอจะไม่รู้" "แต่ฉันก็ไม่ได้ใ