บททั้งหมดของ Chained Love ล่ามรัก 2: บทที่ 31 - บทที่ 40

ใบหน้าเรียวสวยหันไปตามมือของลูกพีชที่ชี้บอกตำแหน่งของคนที่เพิ่งมาใหม่ มัดหวายนั่งนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูกตอนเห็นพิชญ์ลงมาจากรถคันหรูทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาเพียงแค่นั่งรออยู่ในรถก็ได้“มาด้วยกันสิ ฉันจะแนะนำเธอให้พี่พิชญ์ได้รู้จักอยู่พอดี” ลูกพีชจับมือของเพื่อนรักแล้วพาเดินเข้าไปหาพิชญ์อย่างถือวิสาสะโดยที่มัดหวายไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวสบตากับพิชญ์เป็นเชิงให้สัญญาณว่าไม่ให้เขาทำตัวให้ลูกพีชสงสัยแต่ภายใต้ใบหน้าสุขุมเหล่านั้นเธอไม่รู้เลยว่าพิชญ์จะเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อหรือไม่“พี่พิชญ์คะ นี่หวายเพื่อนของพีชเอง”“อ เอ่อ สวัสดีค่ะ” มัดหวายจำเป็นต้องเล่นละครเพื่อไม่ให้เพื่อนสาวสงสัยในขณะที่พิชญ์จ้องมองท่าทีเลิ่กลั่กเหล่านั้นแล้วหลุดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู“หึ...”ทว่าการกระทำนั้นได้สร้างความประหลาดใจให้กับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวที่ยืนอยู่ เพราะปกติพิชญ์ไม่เคยที่จะยิ้มแบบนี้ให้กับคนที่เพิ่งได้รู้จักกัน ลูกพีชมองทั้งคู่สลับกันไปมาด้วยความฉงนจนมัดหวายต้องถลึงตาใส่พิชญ์ที่เขาไม่ยอมทำตามที่เธอต้องการ“ฉันว่าเธอกลับไปเลยดีกว่านะ” เสียงหวานเรียกความสนใจจากลูกพีชให้ได้สติอีกครั้ง

“เหนื่อย...” ริมฝีปากเล็กบ่นเสียงเบาแล้วแนบพวงแก้มลงบนแผงอกแกร่งชุ่มเหงื่อของคนใต้ร่างไปด้วย โดยที่ร่างกายยังคงถูกโอบกอดไว้จากคนที่อยู่ใต้ร่างราวกับเป็นการปลอบโยนเธอทางอ้อม“เธอยังไม่ตอบคำถามฉันมาเลยนะ” พิชญ์ถามย้ำอีกครั้งตอนยังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ เขาเพียงแค่อยากจะรู้ว่าสิ่งที่มัดหวายกำลังเป็นอยู่เกิดจากช่วงวันนั้นของเดือนหรือเพราะอะไรที่ทำให้เธอไปรู้เห็นมา“หวายไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”“มัดหวาย”“พี่ไม่ต้องสนใจหวายหรอกค่ะ เพราะหวายก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นด้วย” มัดหวายตัดบทสนทนาแล้วดันตัวลุกขึ้นจนน้ำคาวที่อยู่ด้านในไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนต้นขาเรียว“เปื้อนหมดเลย” คนตัวเล็กบ่นพึมพำแล้วหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดร่างกายของตัวเองจากนั้นจึงกลับไปนั่งอยู่ในที่เดิมแล้วจัดระเบียบเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เรียบร้อยซึ่งพิชญ์ที่เห็นถึงความปากแข็งของอีกคนก็ไม่ได้ถามต่อแต่ถึงอย่างนั้นก็พอจะเดาได้ว่ามัดหวายกำลังน้อยใจเรื่องบางอย่างอยู่ เขารูดซิปกางเกงของตัวเองแล้วใส่เข็มขัดตามเดิมจากนั้นจึงขับรถออกมาจากตรงนั้น“วันนี้นอนที่บริษัทเหรอคะ?” มัดหวายหันหน้าไปถามคนด้านข้างตอนที่รถเคลื่อนตัวมาจอดยังสถานท

“พี่ปล่อยหวายก่อนได้ไหม” มัดหวายเริ่มออกแรงดิ้นบนหน้าตักแกร่งตอนที่ท่อนแขนของพิชญ์เริ่มกอดรัดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนี้ในที่สาธารณะโดยไม่นึกถึงภาพลักษณ์ของตัวเองเลย“ถ้าอยากให้ฉันกินก็ต้องนั่งอยู่แบบนี้”“งั้นพี่ไม่ต้องกินก็ได้”“เธอ!”“กลับไปจะโดนดี” พิชญ์กล่าวคาดโทษคนบนหน้าตักแล้วบีบที่เอวคอดหนักๆ หนึ่งครั้งด้วยความมันเขี้ยว“ปล่อยแขนหวายได้แล้วค่ะ หวายจะกินกุ้ง” มัดหวายที่พอจะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางสู้คนที่มีเรี่ยวแรงอย่างพิชญ์ได้ก็ไม่ได้ดื้อรั้นต่อ เธอสะบัดแขนออกจากมือหนาแล้วคีบกุ้งในจานของพิชญ์มาเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย“อันนั้นของฉัน”“แต่หวายเป็นคนตักให้พี่แล้วพี่ไม่กินเอง” คนตัวเล็กเชิดหน้าเถียงกลับอย่างไม่เกรงกลัวแล้วคีบหมูลงไปในหม้อต้มต่อโดยมีสายตาของพิชญ์จ้องมองอย่างไม่คาดสายตา“พี่จำตอนที่เราเจอกันในร้านปิ้งย่างได้ไหม” มัดหวายหันหน้ากลับไปถามคนด้านหลังระหว่างรอหมูสุกไปด้วยจนปลายจมูกเชิดรั้นชนกับสันกรามคม กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ จากตัวของพิชญ์ให้ความรู้สึกน่าหลงใหลและน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน“วันเกิดพีช”“ใช่ค่ะ แล้วพี่รู้ไหมว่าตอนนั้นพี่น่ากลัวมากเลย”

"กะ..เกิดอะไรขึ้นอะ ใครทำอะไรแก" มัดหวายถามเสียงลั่นด้วยความหวาดกลัวตอนที่เห็นแผลตามร่างกายของภาคินชัดๆ เธอไม่อยากจะคิดถึงภาพเมื่อตอนที่เพิ่งเกิดเหตุขึ้นใหม่ๆ เลยว่าสภาพของชายหนุ่มจะเป็นยังไง เพราะขนาดตอนที่อาการดีขึ้นและได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วยังดูหนักหนาขนาดนี้"เขา...ใช่ไหม" จู่ๆ มันก็นึกถึงภาพใบหน้าของใครอีกคนขึ้นมา ซึ่งเป็นคนที่ทำให้เธอต้องอยู่ในสถานะของที่ระบายอารมณ์แบบนี้ เช่นเดียวกับภาคินที่พอจะรู้ว่าคนที่มัดหวายหมายถึงคือใครก็พยักหน้ารับอย่างไม่ปิดบัง ทำเอาหญิงสาวกัดปากแน่นเพราะพิชญ์ได้สัญญากับเธอไว้แล้วว่านอกจากหญิงสาวแล้วเขาจะไม่ทำร้ายคนรอบตัวของเธออีก ทำให้มัดหวายยอมที่จะตกอยู่ในสถานะที่ระบายอารมณ์ของคนใจร้ายแบบนี้ต่อไป"แกไปทำน้องสาวเขาก่อน เขาก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา..." ในเมื่อไม่สามารถที่จะบอกใครได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพิชญ์ มัดหวายจึงเลือกที่จะปลอบใจเพื่อนสนิทอีกคนไป ก่อนทั้งคู่จะพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่ผ่านมาและวางแผนอนาคตที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจหายไปจากชีวิตคนรักของเขา“พี่พิชญ์อยู่ที่ไหน” มัดหวายที่นั่งอยู่บนรถต่อสายหาลูกน้องของพิชญ์ทันทีเพื่อหวังที่จะมุ่งหน้าไปเคลี

“ทำไมปล่อยให้เธอหนีไป” พิชญ์ที่เพิ่งคุยงานเสร็จต่อว่าลูกน้องที่ยืนอยู่โดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองเพราะตลอดระยะเวลาของการเจรจาธุรกิจเขาหวังเพียงแค่ว่าเมื่อเสร็จทุกอย่างแล้วจะได้ออกมาปรับความเข้าใจกับร่างบางที่ห้อง แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องจบลงเมื่อเขาได้รู้ว่ามัดหวายได้กลับบ้านของตัวเองไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน“ไอ้ขุน กูต้องการจะไปหามัดหวายที่บ้านตอนนี้”“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง”“ทำยังไงก็ได้ให้กูได้เข้าไปคุยกับเธอ”“ด้วยการใช้กำลังหรือบังคับแบบที่กูชอบทำอะนะ แบบนั้นเมียมึงน่าจะยิ่งเกลียดมึงมากกว่า” แน่นอนว่าเขาสามารถทำให้พิชญ์และมัดหวายเจอกันได้ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเพียงแต่หากยิ่งทำแบบนั้นหญิงสาวก็คงจะยิ่งเกลียดเพื่อนของเขามากกว่าเดิม และในตอนนี้ที่มัดหวายได้ไปอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่ของเธอแล้ว ทุกอย่างมันก็ยิ่งยากขึ้นกว่าเดิมจากการที่ไม่ได้มีเพียงแค่คนสองคนที่เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่มันจะรวมถึงพ่อและแม่ของมัดหวายด้วย“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะ จะให้กูยอมเสียเธอไปหรือไง?” พิชญ์ถามเสียงสั่นด้วยขอบตาที่เริ่มแดงก่ำ การมีมัดหวายอยู่ในชีวิตกลายเป็นสิ่งที่เขาขาดไม่ได้ไปแล้ว เธอเป็นความสุขที่มาเติมเต็ม