บททั้งหมดของ Chained Love ล่ามรัก 2: บทที่ 41 - บทที่ 50

“เดินทางปลอดภัยนะแก อย่าลืมติดต่อฉันมาบ้างล่ะ” มัดหวายที่ยืนอยู่บริเวณสนามบินสวมกอดเพื่อนสนิทเป็นการอำลาครั้งสุดท้ายก่อนภาคินจะเป็นฝ่ายผละตัวออกไป ในขณะที่มัดหวายเมื่อส่งอีกคนเสร็จก็กลับมายังรถของตัวเองเพื่อที่จะไปอีกที่หนึ่งต่อ“ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น พี่ชายของพีชเคยให้คนมาทำร้ายหรือจับตาดูแกอีกไหม”“ตั้งแต่ที่ฉันเข้าโรงพยาบาลจนออกมาฉันก็ไม่เคยเห็นคนพวกนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไมแต่พวกนั้นก็ไม่ได้มายุ่งกับฉันอีก”บทสนทนาของเธอและภาคินยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของมัดหวายอยู่ตลอด ซึ่งช่วงที่ได้พูดคุยกันแม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่มัดหวายก็สามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งที่พิชญ์พยายามอธิบายนั้นเป็นความจริง อีกทั้งเขาก็ไม่ได้ให้คนมายุ่งเกี่ยวกับภาคินอีกตั้งแต่ที่เธอขอไว้วันนั้นมือเล็กกำพวงมาลัยแน่นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะขับรถออกไป เธอได้แต่หวังว่าการตัดสินใจของตัวเองครั้งนี้จะถูกต้องและพิชญ์เองก็พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอเหมือนกันรถยนต์คันหรูยังคงเคลื่อนตัวเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่เป้าหมายในระหว่างนั้นมือบางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะกดต่อสายหาพิชญ์ไปด้วย แต่การกระทำทุกอย่

"กินข้าวก่อน" เสียงเข้มพูดขึ้นในขณะที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ภายในครัวทำให้มัดหวายที่กำลังจะเดินเข้ามาชะงักฝีเท้าเล็กน้อยด้วยความแปลกใจเนื่องจากในตอนนี้ชายหนุ่มกำลังยืนหันหลังให้เธออยู่"รู้ได้ยังไงคะว่าหวายเดินเข้ามา""ความรู้สึก" พิชญ์หันกลับมาเผชิญหน้าแล้วคลี่ยิ้มบางๆ พลางยื่นมือออกไปด้วย ทำให้มัดหวายต้องเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ ท่อนแขนแกร่งรั้งศีรษะทุยเล็กเข้ามาแนบชิดกับแผงอกกว้างแล้วลูบหัวของเธอเบาๆ ก่อนจะฝังปลายจมูกโด่งลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มด้วยความโหยหา ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ใช่แค่มัดหวายคนเดียวที่รู้สึกกลัว แต่เขาเองก็ยังคงนึกถึงมันอยู่เช่นเดียวกัน"ฝืนไหมคะ?""รู้สึกแปลกนิดๆ เพราะยังไม่ค่อยชิน แต่ก็ไม่ได้แย่อะไร" ชายหนุ่มตอบกลับไปตามความจริงเพราะเขายังไม่ค่อยชินกับการที่ต้องแสดงความรู้สึกออกมาแบบนี้ แต่ด้วยความที่อยากจะทำให้มัดหวายมั่นใจพิชญ์จึงต้องลองทำในสิ่งที่ไม่เคยออกมาบ้าง เพราะเขาอยากจะให้เธอรู้ว่าเขาพร้อมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอเสมอ"ขอบคุณนะคะที่ช่วยหวายไว้เมื่อคืน""เต็มใจ" มัดหวายหลับตาลงช้าๆ ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงสร้างความรู้สึกตกใจ

"ป๊าคะ แม่คะ" เป็นมัดหวายที่เป็นฝ่ายเอ่ยทักทายคนที่นั่งอยู่ในห้องในขณะที่มือเล็กเผลอบีบมือที่จับอยู่แรงขึ้นเล็กน้อยตอนเห็นสายตาที่มองมา ซึ่งวิรดาเองก็เหมือนจะรู้ความรู้สึกของลูกสาวเลยเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบเพื่อให้หญิงสาวคลายกังวล"มานั่งก่อนสิลูก""ค่ะ..." มัดหวายเดินไปนั่งยังที่ประจำของตัวเองทันทีที่ได้รับอนุญาตโดยมีพิชญ์ซึ่งคอยเลื่อนเก้าอี้เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับเธอก่อนเขาจะหันไปสบตากับหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่เล็กน้อย แล้วเมื่อเธอพยักหน้ารับเป็นเชิงอนุญาตพิชญ์จึงนั่งลงยังที่ที่ถูกเตรียมเอาไว้"เอ่อ..ป๊าคะแม่คะ นี่พี่พิชญ์ค่ะ" หญิงสาวเป็นฝ่ายแนะนำคนด้านข้างตอนที่บรรยากาศกลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้งซึ่งพิชญ์เองก็ยกมือขึ้นมาไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอย่างสุภาพ"สวัสดีครับ" "สวัสดีจ้ะ" วิรดาเป็นคนรับไหว้เด็กหนุ่มรุ่นลูกแล้วยิ้มตอบกลับด้วยความเอ็นดู ต่างจากอัคคเดชที่ยังคงมีท่าทีเคร่งขรึมเช่นเดิมแล้วเอ่ยถามพิชญ์เสียงเข้ม"เป็นอะไรกับหวาย""ป๊า...""ป๊าไม่ได้ถามหวายนะ" หญิงสาวก้มหน้างุดเมื่อถูกดุทำให้พิชญ์ต้องหันกลับไปให้ความสนใจกับคนด้านข้างก่อนจะตอบคำถามคนเป็นผู้ใหญ่ เขาแตะที่หลังมือเล

"นอนไม่ค่อยหลับเหรอหวาย" เสียงหวานของคนเป็นแม่เอ่ยทักทายลูกสาวที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบนซึ่งสีหน้าของเธอได้บ่งบอกถึงเหตุการณ์ตอนเมื่อคืนได้อย่างชัดเจน"ก็ป๊านั่นแหละค่ะ เล่นอะไรก็ไม่รู้" คนตัวเล็กหันไปโยนความผิดให้กับคนเป็นพ่อแล้วกระแทกตัวลงบนที่นั่งของตัวเองอย่างแรงเป็นเชิงประท้วง"ตอนนี้เห็นคนอื่นดีกว่าป๊าแล้วหรือไง?""แม่คะ ป๊าตั้งใจแกล้งหวาย~""ทั้งคู่นั่นแหละพอเลย" วิรดายกมือปรามสองพ่อลูกในขณะที่มัดหวายมุ่ยหน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อไม่ถูกคนเป็นแม่เข้าข้าง หากพิชญ์อยู่ตรงนี้ชายหนุ่มคงจะปกป้องและตามใจเธอไปแล้ว"เมื่อคืนคุยกับพี่เขาดึกเหรอลูก""ค่ะ พี่เขานอนไม่ค่อยหลับหวายเลยต้องกล่อมทั้งคืนเลย""กล่อม?""มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาปฏิเสธตอนเห็นสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่มองมาทำเอามัดหวายหน้าแดงอย่างทำอะไรไม่ถูก"หึ ไม่ต้องเขินขนาดนั้นหรอก" อัคคเดชเอ่ยเสียงเรียบอย่างเข้าใจเพราะเขาเองก็เคยผ่านช่วงเวลาวัยรุ่นมาก่อนย่อมรู้ดีว่าพิชญ์กับมัดหวายไปถึงขั้นไหนกันแล้ว"ป๊าไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้น หวายก็รู้""ไม่จริงอะ..ถ้าไม่ได้หัวโบราณจะแกล้งหวายกับพี่พิชญ์แบบนี้ทำไม""พอมีแฟนก็เ

เสียงของประตูห้องที่ถูกเปิดออกทำให้ประธานหนุ่มที่กำลังรีบเคลียร์งานอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับคำถาม แต่แล้วเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชะโงกหน้าเข้ามาด้วยรอยยิ้มก็ทำให้ริมฝีปากหนาต้องชะงักอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา"ขออนุญาตค่ะ" มัดหวายเอ่ยขออนุญาตคนด้านในเสียงใสแต่เมื่อเห็นชายหนุ่มยังคงนิ่งอยู่เธอจึงแทรกตัวเข้าไปด้านในอย่างไม่รอคำตอบรับพิชญ์จ้องมองเรือนร่างอรชรในชุดนักศึกษาที่เดินเข้ามาราวกับถูกมนต์สะกดกว่าที่เขาจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนตัวเล็กเดินมาหย่อนตัวลงบนหน้าตักแกร่งแล้ว"ไหนบอกว่ามีทำรายงานกับเพื่อนไง?""เซอร์ไพรส์ไงคะ" แขนเรียวยกขึ้นมาคล้องลำคอหนาแล้วตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มก่อนที่เธอจะแนบใบหน้าลงบนบ่ากว้างแบบที่ชอบทำ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกำยำยังคงทำให้มัดหวายรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างเช่นทุกครั้ง ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พิชญ์เข้ามาเป็นความสบายใจและความสุขของเธอไปแล้ว"แด๊ดดี๊ไม่ดีใจเหรอที่หวายมาหา""ใครจะไม่ดีใจ" พิชญ์ตอบกลับเสียงอบอุ่นแล้วก้มลงไปหอมหน้าผากมนฟอดใหญ่ในขณะที่มัดหวายหลับตาพริ้มกับสัมผัสที่อ่อนโยนของอีกคน"แล้วนี่เลิกเรียนแล้วเหรอ?""ค่ะ พอเล