บททั้งหมดของ Chained Love ล่ามรัก 2: บทที่ 21 - บทที่ 30

@สนามแข่งรถ"อ้าว พิชญ์" เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยเรียกชื่อของคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทำให้พิชญ์ต้องหันกลับไปมองอัตโนมัติ ก่อนร่างสูงจะยกมือไหว้พ่อของเพื่อนสนิทอย่างนอบน้อมอย่างเช่นทุกครั้ง"สวัสดีครับ""มาหาไอ้ขุนเหรอ หรืออยากมาขับรถเล่น" ร่างสูงถามคนตรงหน้าอย่างรู้ทันเพราะเขาเองก็ค่อนข้างที่จะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของพิชญ์มาพอสมควรจึงทำให้รู้ดีว่าเพื่อนของลูกชายจะชอบมาที่สนามแข่งในตอนที่มีเรื่องไม่สบายใจด้วย และนั่นก็ทำให้เขาได้เจอกับเด็กหนุ่มรุ่นลูกอยู่บ่อยครั้ง"ผมแค่มาดื่มเป็นเพื่อนเฉยๆ ครับ""ตามสบาย ว่างๆ ก็มากินข้าวที่บ้านด้วยกันบ้าง แม่เขาอยากเจอ""สรุปใครเป็นลูกพ่อกันแน่เนี่ย" น้ำเสียงกระแนะกระแหนดังแทรกก่อนพิชญ์จะได้ตอบอะไรกลับไปพร้อมกับขุนพลที่เดินมาหยุดระหว่างทั้งคู่ที่ยืนคุยกันอย่างถูกคอกันอยู่"ทีผมไล่ออกจากบ้านทุกวัน แต่ไอ้พิชญ์กลับชวนมันเข้าบ้าน""ก็ถ้าแกขยันแบบพิชญ์ ฉันคงไม่ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อไล่แกออกมาทำงานหรอก" "เหอะ พ่อยังรู้จักไอ้พิชญ์น้อยไป" คนเป็นพ่อส่ายหัวน้อยๆ กับประโยคของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วหันไปสนใจร่างสูงของชายหนุ่มที่ยืนอยู่อีกครั้ง"พ่

"พะ..พี่พิชญ์" เสียงที่คุ้นเคยทำให้มัดหวายต้องเงยหน้าขึ้นมองโดยที่น้ำตาอาบสองแก้ม เนื้อตัวของหญิงสาวยังคงสั่นเทาไม่หายจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่และเหมือนมันจะยิ่งมากขึ้นตอนได้เห็นสีหน้าที่ดูไม่พึงพอใจของอีกคน"หวายรู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอ?" มาร์ชเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัยตอนที่ได้ยินมัดหวายเรียกชื่อของอีกคนราวกับสนิทสนมแต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตอบเสียงเข้มก็ดังขึ้นอีกครั้ง"ถ้ามีสมองคิดก็น่าจะได้คำตอบตั้งแต่ประโยคแรกของกูแล้วนะ""..!!" หญิงสาวเบิกตากว้างตอนได้ยินถ้อยคำหยาบคายออกจากปากของคนตัวสูง ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเธอไม่เคยได้ยินเขาใช้สรรพนามเหล่านี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว อีกทั้งเขาและมาร์ชยังเพิ่งได้เจอกันเป็นครั้งแรกอีกต่างหาก มันผิดจากนิสัยของพิชญ์ที่มักจะสุภาพและไม่แสดงอารมณ์อะไรให้คนอื่นได้รับรู้"ไปขึ้นรถ" ชายหนุ่มกดเสียงต่ำแล้วหันมาเอ่ยบอกคนด้านข้างจนมัดหวายลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะรู้ว่าจะต้องเจออะไรหลังจากนี้ แต่สุดท้ายเธอที่ไม่สามารถเลี่ยงได้ก็ต้องยอมเดินไปขึ้นรถของพิชญ์ที่จอดขวางอยู่โดยหางตาได้เหลือบมองมาร์ชที่ยืนอยู่เพียงนิดก่อนหญิงสาวจะเห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองคนได้พูดคุยกันบางอย่

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!“อึก..อ๊าาา~ พอสักที อ อ๊ะ! หวายไม่ไหวแล้ว” เป็นอีกครั้งที่เสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้นท่ามกลางเสียงกระแทกกายหยาบโลนภายในห้องนอนของคอนโดหรู มัดหวายไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านมานานเท่าไหร่แล้วหรือพิชญ์ปลดปล่อยใส่ร่างกายของตัวเองไปแล้วกี่ครั้ง เธอรู้เพียงแค่ว่าร่างกายของเธอรองรับความป่าเถื่อนมาอย่างยาวนานจนแทบจะไม่มีแรงส่งเสียงร้อง อีกทั้งพิชญ์ยังปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนนับไม่ถ้วนทำให้ตอนนี้ทั้งช่วงลำตัวและช่วงล่างต่างเต็มไปด้วยน้ำเชื้อของเขาที่ปลดปล่อยออกมาทุกครั้งตอนสำเร็จความใคร่ และดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเสพติดการที่ร่วมรักแบบไม่มีเครื่องป้องกันแบบนี้ไปแล้วสองแขนเรียวที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระกำผ้าปูที่นอนแน่นในตอนที่รับรู้ได้ถึงจังหวะรัวเร็วช่วงสุดท้ายก่อนพิชญ์จะถอนความดุดันออกมาแล้วขึ้นมาคร่อมตัวของเธอเอาไว้“อ๊าสสสส!” นักธุรกิจหนุ่มเปล่งเสียงคำรามอีกครั้งแล้วชักรูดแก่นกายใหญ่ของตัวเองไปด้วย ไม่นานน้ำเชื้อจำนวนมากก็ถูกปล่อยใส่ใบหน้าเรียวของคนที่นอนอยู่ สร้างความตกใจให้กับมัดหวายไม่น้อยกับการกระทำที่เพิ่งเกิดขึ้นจนหญิงสาวต้องหลับตาแน่นในขณะที่จมูกยัง

มัดหวายยกมือขึ้นมาปิดปากอัตโนมัติตอนเห็นเลือดสีแดงสดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนที่นอนสีขาวสะอาดของพิชญ์ เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็สามารถเข้าใจได้ทันทีว่าอารมณ์ร้อยแปดที่ทำให้เธอกล้าทำร้ายร่างกายพิชญ์เกิดจากอะไร“ทะ..ทำยังไงดี” เพียงแค่คิดภาพว่าคนเจ้าระเบียบแบบพิชญ์ต้องมาเห็นที่นอนของตัวเองเปื้อนเลือดประจำเดือนของเธอ มัดหวายก็ใจเต้นแรงอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนประตูห้องจะถูกเปิดเข้ามาโดยฝีมือของคนที่เธอกำลังกลัวอยู่ทำให้มัดหวายต้องรีบดึงผ้าห่มมาปกปิดช่วงล่างไว้อย่างอัตโนมัติแกร๊ก~“..!!”“ตกใจที่ฉันยังไม่คอหักตายเพราะหมอนที่เธอฟาดมาหรือไง?” ชายหนุ่มเหน็บแนมคนที่เพิ่งทำร้ายร่างกายเขาไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเสียงแข็ง ในขณะที่มัดหวายมีสีหน้าที่เลิ่กลั่กอย่างชัดเจนจนพิชญ์อดที่จะสงสัยไม่ได้“หรือเพิ่งมารู้สึกผิดตอนนี้?”“พี่เข้ามาทำไม หวายอยากอยู่คนเดียว” มัดหวายพยายามประคองเสียงไม่ให้สั่นในตอนที่คนตรงหน้าเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มือเล็กเริ่มลนลานจนอยู่ไม่สุขแล้วกำผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายไว้แน่น“เธอจะยึดเตียงของฉันถึงเช้าเลยหรือไง?”“ออกไปกินข้าว จะได้มีแรงปากดีใส่ฉันต่อ” ปากหยักเอ่ยบอกเพียงเท่านั้นโดยไร

“ดูเหมือนเธอจะปรับตัวได้ดีขึ้นนะ ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เคยร้องไห้ฟูมฟายวันแรกๆ เลย” พิชญ์เอ่ยหยอกล้อคนตรงหน้าที่กำลังนั่งชมวิวของเมืองหลวงอยู่ด้วยสีหน้าที่ดูสดใสกว่าตอนที่เจอกัน ทำให้มัดหวายที่กำลังรับลมอยู่หันหน้ามามองแล้วตอบคำถามเสียงใส“ก็หวายบอกแล้วไงว่าหวายไม่อยากร้องไห้แล้ว”“เลยแก้ปัญหาด้วยการใช้เงินของฉันวันละแสน กับใช้งานลูกน้องของฉันเป็นว่าเล่น?”“ก็ถ้าหวายทำอะไรพี่ได้คงไม่ต้องไปลงที่คนอื่นหรอกค่ะ”“ฉันสามารถลากเธอเข้าห้องตอนนี้ได้นะ เผื่อเธอจะไม่รู้” ใบหน้าเรียวใสเชิดหน้าท้าทายอย่างไม่เกรงกลัวถ้อยคำขู่ของอีกคนเพราะถึงจะพูดแบบนั้นแต่พิชญ์กลับไม่ได้มีน้ำเสียงที่จริงจังแบบที่ผ่านมา จากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้มัดหวายได้รู้ว่าพิชญ์ก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรขนาดนั้นเพียงแต่บางอย่างเขาอาจจะทำไปเพราะความขาดสติชั่วครู่เท่านั้น“ถ้าหวายอยากจะขอให้พี่ยุติเรื่องทั้งหมดลงได้ไหม” มือแกร่งที่กำลังจะยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบชะงักไปตอนที่มัดหวายถามถึงเรื่องนั้นออกมา ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากเท่าเมื่อก่อนแล้วจากการที่ทุกอย่างได้คลี่คลายลงไป ไม่ว่าจะเป็นลูกพีชที่ได้มีชีวิตใหม่และมี