1.งานที่กลืนกินชีวิค

“ลาออก?”

เธอส่งยิ้มให้เขา มันคือรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาด้วยซ้ำ แต่ทว่าณิรินก็เลือกที่จะยิ้ม

“ค่ะ ขออภัยที่บอกกล่าวอย่างกะทันหันนะคะ แต่ว่าณิรินได้เตรียมประกาศรับสมัครเลขาใหม่ให้ท่านแล้วค่ะ แล้วก็ณิรินจะอยู่สอนงานจนกว่าเลขาคนใหม่จะทำงานได้..”

“ฝันไปเหอะ! ใครจะอนุญาตให้เธอลาออกไม่ทราบ!”

เธอมองหน้าเขา..โดยที่ใบหน้าของณิรินยังคงยิ้ม

“ณิรินอนุญาตตัวเองได้ค่ะ..”

ให้มันจบลงตรงนี้ในแบบที่เราทั้งสองคนยังพอจะมองหน้ากันในอนาคตได้เถอะ อย่าให้ถึงขนาดที่เธอไม่สามารถมองหน้าเขาได้อีกเลย

.

.

.

หกเดือนก่อนหน้านั้น

 

“มานั่งด้วยกันสิณิริน”

ณิรินยกยิ้มขึ้นมาในทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เธอกำลังถือถาดอาหารพร้อมกับมองหาที่นั่ง เพราะเจ้านายที่สั่งงานเอาไว้เยอะมากเสียจนเธอต้องใช้เวลาในการพักเที่ยงอันมีค่าของตัวเองจัดการงานพวกนั้นบางส่วน จนลงมาทานมื้อเที่ยงช้ากว่าที่ควรจะเป็น

“นี่อย่าบอกนะว่าบอสสั่งงานแกเพิ่มอีกแล้วน่ะ”

ณิรินวางถาดอาหารลงบนโต๊ะก่อนที่เธอจะเริ่มลงมือทานอย่างรีบร้อน

“จะไปเหลือเหรอ..”

พะพายถอนหายใจออกมาเบาๆ ทั้งที่ในตอนแรก เธออิจฉาณิรินมากแท้ๆ ที่ได้ทำงานกับเจ้านายที่หล่อและโด่งดังมากๆ แต่ทว่าในตอนนี้พะพายกลับรู้สึกสงสารณิรินมากกว่า

ถึงแม้ว่าค่าตอบแทนที่ได้มันจะมากมายชนิดที่ว่าเกือบเท่าเงินเดือนสองเดือนของเธอ แต่ทว่าณิรินแทบไม่เคยมีเวลาเป็นของตัวเองเลย

สี่ปีที่ณิรินทำงานเป็นเลขาของบอสธีรักษ์ เพื่อนรักของเธอไม่มีเวลาว่างมาเจอกันแม้แต่วันหยุดสุดสัปดาห์อย่างวันเสาร์หรือว่าวันอาทิตย์ แม้แต่ในตอนที่ณิรินถูกบอกเลิก..เพราะแฟนเก่ามันให้เหตุผลว่าณิรินไม่มีเวลาให้ ซึ่งณิรินมันก็ไม่มีเวลาให้แฟนมันจริงๆ นั่นแหละ ในตอนที่มันต้องเสียใจกับการถูกบอกเลิก บอสยังไม่ให้มันได้พักเลย..

มันทำงานเหมือนกับว่าเป็นหนี้อยู่หลายล้านอย่างนั้นแหละ

“ไปก่อนนะพะพาย ขอบใจที่แกจองที่ไว้ให้นะ”

เมื่อพูดจบณิรินก็ลุกขึ้นไปในทันที พะพายทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆ กับอาการรีบร้อนของเพื่อนรัก

“เงินมันก็สำคัญแต่ว่าสุขภาพก็สำคัญนะโว้ยณิริน..”

ณิรินส่งยิ้มให้กับคำเตือนที่แสนห่วงใยของเพื่อนเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ อาจจะเพราะว่าเราทำงานที่เดียวกัน ด้วยเหตุนั้นเธอจึงยังพอได้พบเจอพะพายอยู่บ้างในบางครั้ง

งานที่เธอกำลังทำอยู่มันกินชีวิตของเธอจริงๆ นั่นแหละ แต่นี่คือคำถามข้อแรกของการเข้ามาทำงานในตำแหน่งของท่านประธานที่เขาเอ่ยถามเธอเลย

“แน่นอนว่าเธออาจจะสมัครเข้ามาที่นี่เพราะเงินเดือนที่มหาศาล แต่ว่าเธอก็ต้องเตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้าด้วยนะว่าสิ่งที่เธอต้องแปลกเปลี่ยนกับค่าตอบแทนเหล่านั้นมันคือเวลาทั้งหมดของเธอ..”

ในตอนนั้นณิรินตอบรับอย่างไม่ลังเลเลย เพราะเธอต้องการเงินมากจริงๆ ..แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะมีเงินเก็บบางส่วนแล้ว และณิรินวางแผนเอาไว้ว่าสิ้นปีนี้เธอจะลาออกไปเปิดร้านเค้กเล็กๆ ของตัวเอง

เพราะอย่างนั้นในช่วงเวลาที่ยังเหลืออยู่ เธอก็อยากจะทำงานให้ท่านประธานในตำแหน่งที่คอยซัพพอร์ตเขาอย่างดีที่สุด

ณิรินเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง และเธอพบว่าเจ้านายของเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอ พร้อมกับนั่งอ่านรายงานเรื่องการพ้นสภาพการเป็นผู้จัดการของคุณสิงหาที่เธอเขียนเอาไว้

“อืม..เขียนได้ไม่เลวเลยนี่ แต่สำหรับไอ้เวรนั่นไม่ได้มีข้อดีให้เธอเขียนถึงมากมายขนาดนี้หรอก แค่เขียนไปเลยว่าไอ้สิงหามันยักยอกเงินบริษัทไป เพราะสาเหตุนั้นทำให้มันพ้นจากการอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการ..”

ณิรินก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ค่ะท่าน ท่านต้องการให้ณิรินสั่งมื้อเที่ยงมาให้ไหมคะ”

ดวงตาคมปรายสายตามามองหน้าเธอ ก่อนที่เขาจะเบนสายตากลับไปยังเอกสารที่อยู่ในมือ

“ไม่ต้อง ผมว่าจะออกไปทานข้างนอก เลื่อนตารางงานออกให้หน่อยสิ..พอดีคุณแม่ต้องการให้ไปดูตัวน่ะ”

นั่นเป็นเรื่องปกติที่ต้องเกิดขึ้นในทุกสัปดาห์ ท่านประธานใหญ่มักจะสั่งให้ท่านประธานไปดูตัวอยู่เสมอ..

“ค่ะท่าน”

ธีรักษ์ลุกขึ้นก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาณิริน

“นี่คือเรื่องน่าเบื่อที่สุดในชีวิตของผมเลย..”

“เช่นนั้นท่านประธานก็เลือกคู่ดูตัวสักคนแล้วแต่งงานด้วยให้รู้แล้วรู้รอดไป แบบนั้นท่านประธานใหญ่ก็จะไม่สั่งให้ท่านประธานไปดูตัวแล้วล่ะค่ะ”

ณิรินแนะนำพร้อมกับแย้มยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่แสนน่ารัก

“..ช่างเป็นคำแนะนำที่ไม่พูดออกมาจะดีกว่านะณิริน ไปรับผมด้วยล่ะ เพราะคืนนี้หลังดูตัวผมมีนัดต่อกับเพื่อน เดี๋ยวจะส่งโลเคชั่นไปก็แล้วกัน”

เขาพูดออกมาพร้อมกับส่งกุญแจรถให้กับเธอ นี่คงเป็นอีกวันที่เวลาหลังเลิกงานของเธอถูกใช้ไปกับเรื่องของเราอีกแล้วสินะ

“ค่ะท่าน”

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางเลือก นอกจากยิ้มแล้วพูดคำว่า “ค่ะท่าน” ออกไป

เขาเดินจากไปแล้ว แต่ทว่ากลิ่นน้ำหอมราคาแพงของเขายังวนเวียนอยู่รอบตัวของเธอคล้ายกับว่าเขายังอยู่ตรงนี้

ณิรินยังคงจำวันที่เธอเข้ามาสัมภาษณ์งานได้อย่างชัดเจน วันนั้นท่านประธานเป็นคนสัมภาษณ์เธอเอง

ครั้งแรกที่เจอกัน เธอตกใจจนแทบพูดออกมาไม่เป็นภาษา เพราะมันยากจะเชื่อที่คนหล่อมากขนาดที่เป็นพระเอกซีรีย์สบายๆ จะมาเป็นท่านประธานและเจ้านายของเธอ

เขาดูดีในแบบที่หากเดินผ่านกันเพียงครั้งเดียว ผู้ที่พบเจอใบหน้านั้นก็คงไม่มีวันลืมเลือนใบหน้าที่พระเจ้าทรงปั้นอย่างเขาได้หรอก

แล้วยิ่งในตอนที่เขาใส่แว่นตา ดาเมจความหล่อของเขายิ่งมีพลังทำลายล้างที่ต้องคูณสิบเข้าไป..ณิรินถามตัวเองอยู่ซ้ำๆ ว่าเธอจะทำงานกับเขาได้โดยที่ไม่หลงใหลและคลั่งไคล้เขาได้อย่างไรกัน

จนเธอได้มาเห็นกับตาถึงการทำงานที่เหมือนโรงงานนรกของเขา..วันหยุดที่ไม่ได้หยุด และเวลาเลิกงานที่ไม่เคยมี!

งานของเธอจะสิ้นสุดลงในตอนที่เธอส่งเขากลับไปที่บ้านเสร็จแล้วเท่านั้น

แล้วเธอจะไปตกหลุมรักผู้ชายที่กลืนกินเวลาชีวิตของเธอไปได้ยังไงกันล่ะ ไม่มีทางซะหรอก!

“พี่ณิรินคะ ผู้จัดการสิงหาต้องการพบท่านประธานด่วนเลยค่ะ”

อิมเมจเดินเข้ามาพร้อมกับขนตาที่เปียกชุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอิมเมจคงจะถูกผู้จัดการต่อว่ามาอย่างแน่นอน

“พี่เสียใจด้วยนะที่ต้องบอกว่าท่านประธานไม่อยู่น่ะ ผู้จัดการต้องนัดพบท่านประธานพรุ่งนี้แล้วล่ะ..”

แต่การพ้นจากการเป็นผู้จัดการของคุณสิงหามันคือตอนเย็นของวันนี้ เพราะอย่างนั้นหากภายในวันนี้ไม่มีคำสั่งของท่านประธานหรือว่าท่านประธานใหญ่ เขาก็จะพ้นจากการเป็นผู้จัดการของบริษัทเราโดยสมบูรณ์..

ไม่มีพรุ่งนี้ให้เขาได้เข้ามาพบท่านประธานแล้วล่ะ