All Chapters of โฮสต์ในฝัน: Chapter 81 - Chapter 90

ร่างกำยำสมส่วนลุกขึ้นเต็มความสูงเดินดุ่มๆ ไปล้มตัวลงนอนบนเตียงคนไข้ข้างหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ อยากจะคว้าร่างบางเข้ามากอดแนบอกอย่างที่เคยทำแต่ก็ต้องอดทนเพราะแผลผ่าตัดยังขยับมากไม่ได้ยังต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติ เปลือกตาหนักอึ้งหลับลงไม่นานลมหายใจเข้าออกก็สม่ำเสมอบ่งบอกว่าทั้งคู่หลับสนิท เมื่อไม่มีการเคลื่อนไหวไฟในห้องก็หรี่ลงอัตโนมัติ ปกติจะมีเจ้าหน้าที่พยาบาลเข้ามาวัดไข้และตรวจดูอาการโดยรวมของคนไข้ทุก 4 ชั่วโมงแต่คนไข้ VIP รายนี้มีหมอหนุ่มส่วนตัว ค่ำคืนนี้จึงไม่มีใครเข้ามารบกวนจนถึงเช้า6 โมงเช้าแอ๊ด..ชู่…ลุคค์ที่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าแต่ไม่ยอมลุกจากเตียงยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้คุณหมอหนุ่มเจ้าของไข้ไม่ให้ส่งเสียงรบกวนคนไข้ที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง“มึงขึ้นไปนอนห่าอะไรบนนั้น ห้องพักญาติคนไข้ก็มีเสือกไม่ไปนอน” พีทด่าออกไปเสียงดังในลำคอเพราะกลัวคนไข้จะตื่น“กูพอใจ รีบๆ ตรวจแล้วออกไป จะมาทำห่าอะไรตั้งแต่เช้า” ลุคค์ยังทำหน้าระรื่นนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงคนไข้ที่ใหญ่ราวเตียงขนาดคิงไซซ์ของโรงแรมแต่ไม่ได้นุ่มเด้งเท่าเพราะเตียงที่โรงพยาบาลถูกออกแบบมาให้เหมาะสำหรับผู้ป่วย“กูมีคิ

“ครับ คาล์ล บรีชโฮสเตลไงครับ โรงแรมที่ใหญ่และดังที่สุดในภูเก็ตเป็นของที่บ้านพี่ลุคค์เองครับ แต่รีสอร์ตบนเกาะก็สวยนะครับบรรยากาศเงียบดีเหมาะกับการไปพักผ่อนครับ” แทนไทพูดไม่หยุดโดยมีสายตาเข้มดุจ้องมองอย่างเอาเรื่องอยู่ตลอดเวลา“มึงจะเลิกพูดได้ยังแทนไท ผีเจาะปากมาพูดหรือไง” สายตาคมเข้มตวัดมองหน้าลูกน้องคนสนิทเอ่ยบอกออกไปเสียงเรียบนิ่งจนดีไซน์ยืนเกร็งไม่กล้าสนทนาต่อ บรรยากาศภายในลิฟต์กลับมาอึมครึมอีกครั้งติ๊ง! ครืด..เสียงประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า มองผ่านกระจกใสเห็นเฮลิคอปเตอร์คันใหญ่จอดอยู่พร้อมกับคนขับอีกสองคนยืนรออยู่ใกล้ๆ“สวัสดีครับคุณลุคค์ คุณดีไซน์”“สวัสดีค่ะ” ศีรษะทุยเล็กก้มหัวให้นักบินทั้งสองและกล่าวทักทายอย่างมีมารยาท ส่วนลุคค์นั้นเดินหน้าเรียบนิ่งขึ้นไปรอด้านบนแล้ว ดีไซน์และแทนไทเดินตามขึ้นไปคนตัวเล็กที่นั่งตัวเกร็งอยู่ตรงกลางตั้งแต่เครื่องขึ้นบินจากดาดฟ้าของโรงพยาบาลจนตอนนี้บินมาเกือบครึ่งทาง มือเล็กสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเห็นรอยเล็บที่จิกลงบนฝ่ามือ“ดีไซน์คุณเป็นอะไร” สายตาคมจ้องหน้าหญิงสาว เหลือบไปเห็นมือสองข้างที่กำเข้าหากันแน่นรู้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังม

“ผมทำอะไรผิดเหรอแดดทำไมมัมจ้องหน้าผมเหมือนอยากจะฆ่าผมให้ตายคามือขนาดนั้น” ลุคค์หันไปถามคนเป็นพ่อที่ยืนสีหน้าเรียบนิ่งมองสงครามเย็นระหว่างลูกชายกับภรรยา“ผิดตั้งแต่ที่แกทำให้หนูดีไซน์เจ็บตัวแล้วล่ะ” พูดจบเดวิดก็เดินตามภรรยาไปที่ห้องรับแขกด้านใน“นี่มัมรู้จักดีไซน์มาก่อนเหรอ” ลุคค์รีบปิดหน้าต่างและปิดม่านเสร็จแล้วจึงเดินตามเข้าไปด้านใน“มัมจะทำอะไรครับ” กระเป๋าเดินทางถูกลากออกมาจากห้องนอนมาวางอยู่ห้องรับแขกทั้งสองใบ“ฉันจะพาดีไซน์ไปอยู่ด้วยที่บ้าน คนป่วยจะให้มาพักห้องเล็กๆ อุดอู้อยู่แบบนี้ได้ยังไง ร่างกายฟื้นตัวช้าพอดี เป็นหมอซะเปล่ารู้อย่างนี้ฉันเอาเงินที่ส่งแกเรียนไปบริจาคให้สถานสงเคราะห์ยังจะมีประโยชน์กว่า”“มัม ห้องนี้เป็นห้องที่สวยที่สุดของโรงแรมเราแล้วนะครับ ดีไซน์เองก็ชอบห้องนี้มากด้วย” ลุคค์เถียงคนเป็นแม่กลับเสียงดังเล็กน้อยอย่างลืมตัวว่าหญิงสาวนั้นอยู่ด้วย“แต่บ้านเราบรรยากาศดีกว่าห้องนี้มาก มีสวนดอกไม้ จะลงไปเดินเล่นริมหาดเมื่อไหร่ก็ได้ ดีกว่าห้องแคบ ๆ ของแกร้อยเท่าพันเท่า”“แต่ไซน์ต้องอยู่กับผม”“ฉันก็ไม่ได้ห้ามแกเข้าบ้านฉันนี่ แล้วเรือนหอที่แกบอกว่าจะทำเมื่อไหร่จะสร้างสักที

“อืม..อย่ากวนฉันจะนอน” เสียงครางดังขึ้นเมื่อคนที่หลับอยู่ถูกรบกวนให้รู้สึกตัวตื่นกลางดึกตั้งแต่โดนรุกล้ำตอนแรกแต่แกล้งหลับเพราะอยากรู้ว่าชายหนุ่มนั้นจะทำอะไรกับเธอ“ชู่..นอนเถอะนะครับ เมื่อกี้ผมเห็นเหมือนมีตัวอะไรไต่อยู่กลัวว่ามันจะกัดคุณเลยจะเอาออกให้ครับ” ลุคค์ตอบกลับโดยไม่อิงหลักความเป็นจริงสักนิด ไฟในห้องทุกดวงถูกปิดและม่านก็ถูกเลื่อนลงปิดสนิทไม่มีแม้แต่แสงด้านนอกจะเล็ดลอดเข้ามาหลังจากที่ปล่อยให้คนตัวเล็กนอนหลับไปอีกครั้งแท่งเนื้อด้านล่างก็ไม่มีท่าทีจะอ่อนลง ยิ่งสายตาจ้องมองไปยังหน้าอกอวบสองข้างที่โผล่ล้นชุดนอนสายเดี่ยวออกมายิ่งกระตุ้นอารมณ์ความต้องการเพิ่มมากขึ้น“อ่าส์..ปวดฉิบหาย” ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปด้านในกางเกงจับแท่งเนื้อที่ดันกางเกงจนเห็นลำเด่นชัดรูดไปหนึ่งทีจนเผลอร้องครางออกมาด้วยความทรมานดีไซน์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่นถึงกลับเผลอกลั้นหายใจเมื่อได้ยินเสียงครางทรมานอยู่ข้างๆ เมื่อเหล่ตาขึ้นมองก็พบว่าลุคค์นั้นกำลังกำแท่งเนื้อของตัวเองอยู่“จะนอนต่อหรือจะตื่นมาช่วยผม” ลุคค์ที่จับสังเกตจังหวะหายใจของคนที่แกล้งหลับได้จึงเอ่ยพูดขึ้นเสียงแหบพร่า“คุณหมอพีทสั่งห้ามไม่ให้ทำเรื่องแบบนี้ไม

“แล้วทำไมยังไม่ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว”“ยังเช้าอยู่เลยครับ อากาศก็กำลังดี”“ลุกไปอาบน้ำแม่สั่งให้คนเตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ถ้าเกิดว่าแผลของหนูไซน์อักเสบแม่จะจัดการกับแกขั้นเด็ดขาดแน่ลุคค์” พิมพ์ญาดาชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเดินกลับออกไป“แดดขอโทษที่แดดช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย” พูดจบก็เดินตามหลังภรรยาออกจากห้องไป“ปกติคุณป้าจะดุแบบนี้ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นเมื่อในห้องเหลือกันแค่สองคน“แม่เป็นคนใจดีครับ ท่านจะดุกับแค่ผมเท่านั้นแหละครับ กับคนอื่นจะใจดีเหมือนนางฟ้าแต่ถ้าคุยกับผมก็อย่างที่คุณเห็นแปลงร่างเป็นแม่ใจร้ายจ้องจะกินหัวลูกตลอดเวลา”“แต่ดูคุณป้ารักคุณมากนะคะ ยอมให้คุณทำงานที่คุณชอบทุกอย่าง ฉันเชื่อว่าลึกๆ แล้วคุณป้าเองก็ไม่ได้เห็นด้วยที่คุณไปทำงานที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นทั้งที่ครอบครัวคุณมีทุกอย่างพร้อมหมดโดยที่คุณไม่จำเป็นต้องลำบากแบบนั้น”“แดดกับมัมค่อนข้างเคารพในการตัดสินใจของลูกครับ จะเลี้ยงลูกแบบฝรั่ง ปล่อยให้ลูกได้ไปใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ แต่ถึงอย่างไรคนเป็นพ่อแม่ก็ยังห่วงลูกอยู่วันยังค่ำครับ”“คุณโชคดีมากนะคะ”“คุณเองก็โชคดีมากเหมือนกัน”“ยังไงคะ”“ก็โชคดีที่ได้เป็นลูกสะใภ้