All Chapters of ตราบาปรักภวังค์แค้น: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงสวดอภิธรรมดังก้องที่ศาลาในวัดดังย่านบางบัวทอง ผู้คนมากมายต่างมาร่วมไว้อาลัยต่อการจากไปของผู้วายชนม์ ที่เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม 'แสนรัก' หญิงสาวในร่างผอมบางอยู่ชุดสีดำร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่หน้าโลงศพของมารดาที่จากไปด้วยโรคมะเร็ง "แสนรัก" ผู้เป็นพ่อตบบ่าบุตรสาวเบา ๆ อย่างปลอบใจ หญิงสาวจึงหันไปสวมกอดแล้วร้องไห้โฮ มารดาอันเป็นที่รักได้จากไปแล้ว เธอไม่อาจจะช่วยอะไรได้แม้จะมีเงินมากมาย แม้หมอยื้อจนสุดกำลัง แต่ความตายอันแสนน่ากลัว ก็ได้พรากบุพการีอันเป็นที่รักให้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ"พ่อคะ...ฮึก" น้ำตาเม็ดใสหลั่งไหลจนเปียกชุ่มเสื้อสูทสีดำราคาแพง "ไม่เป็นไรนะแม่ไปสบายแล้ว ลูกต้องเข็มแข็งทำใจให้สบาย ลูกต้องเข้มแข็งนะรู้ไหม?""...." แสนรักไม่ได้ตอบ ได้แต่สะอื้นปล่อยหยาดน้ำตาไหลริน มองดูหญิงวัยกลางคนกับชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มเดินเข้ามาในศาลา ผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาคมคาย แม้จะหล่อเหลามากเพียงใด ไอ้ผู้ชายคนนั้นกับแม่ของมัน ก็เป็นเพียงคนที่เข้ามาทำความร้าวฉาน เป็นคนที่เข้ามาทำลายความสุขในครอบครัวของเธอ"แสนรัก ผู้หญิงคนนั้นกับลูกมันเป็นเมียน้อยของพ่อ ฮึก ทำไมคนพวกนั้นใจร้ายกับเราจังเลย" ภา

บทที่3"กินข้าวเสร็จไปกินบิงซูกัน" "ถ้าร้านติดโรงเรียนฉันไม่ไปกินนะไม่อร่อย""งั้นเราไปกินเจ้าใหม่กันไหม? ร้านอยู่ติดมอ.ที่พวกญาติๆฉันเรียนอยู่""อืม ก็ดีนะ" พันดาวพยักหน้า "แกต้องไปกินกับพวกฉันนะ แกจะได้ไม่จัมปลักกับความทุกข์เกินไป""อืม""กินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเย็นชืดหมด""ว่าแต่กูได้ยินข่าวแว่วๆมา มึงจะไปเที่ยวเกาะต้องห้ามเหรอวะชมพูสิริน" พันดาวเอ่ยแล้วตักอาหารเข้าปาก"อื้อ พ่อคริสให้กูไปดูงานกับน้องชาย""ไอ้ครอสน่ะเหรอ?""ใช่ พ่ออยากให้กูกับน้องศึกษางานเอาไว้ ธุรกิจของตระกูลพวกกูต้องสืบทอด""แหม่ พ่อมึงนี่ก็ใจร้อนอยากให้ลูกเป็นงานจริง ๆ เลย""อื้อ พ่อกูก็แบบนี้แหละ""มึงไม่ไปใช่ไหม ปกติเห็นไม่ชอบไปเกาะนั่น""กูอยากไป!""เอ้า!""เพราะพ่อชาตรีก็ไป""อิห่า กูก็นึกว่าสนใจคนอื่นไปแล้ว นี่มึงยังอยากกินตับพ่อชาตรีมึงอีกเหรอ? เพื่อนพ่อเลยนะมึง แก่แล้วไม่มีเเรงเย็.ดมึงหรอก""อิห่า มึงก็พูดไป พ่อชาตรียังหล่อยังหนุ่ม หยุดจาบจ้วงพ่อกู มึงแดกข้าวได้แล้ว" ชมพูสิรินค้อนพันดาว "กินเยอะๆนะแสนรัก""อื้อ" แสนรักพยักหน้าแล้วตักอาหารเข้าปาก รสชาติอาหารอร่อยมาก หากทว่าหล่อนกลับไม่ได้รู้สึกอยากจะกลืนมัน

บทที่5เสียงนกกระจอกร้องจิ้บๆอยู่ไม่ไกลจากหน้าต่าง แสนรักจ้องมองอย่างเหม่อลอยไม่ได้โฟกัสในจุดใด แต่มองผ่านอากาศเวิ้งว้างนอกกระจกใสออกไปแสนไกล หลายวันที่เธอเอาแต่หมกตัวในห้อง กินนอนในนี้โดยไม่ออกไปพบปะผู้คน โดยมีป้าอิ่มคอยเอาอาหารเข้ามาให้ แม้บิดาจะมาเคาะประตูเรียก ทว่าหญิงสาวกลับไม่ได้เปิดประตูออกไป หล่อนยังคงหมกตัวทบทวนความคิดของตัวเอง ท่านพยายามพูดให้หล่อนเข้าใจหลายอย่าง แต่สิ่งที่ท่านพูดมันเหมือนคำพูดของคน'เห็นแก่ตัว' หล่อนไม่เข้าใจและไม่พร้อมที่จะเข้าใจ สมองเอาแต่คิดวนเวียนจนตกผลึกความคิดของตัวเอง หล่อนไม่ควรเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย ผู้หญิงคนนั้นกับลูกไม่ควรจะเข้ามาด้วยซ้ำ ที่นี่เป็นของพ่อก็จริง แต่มันก็เคยเป็นของแม่หล่อนด้วย เรื่องอะไรเธอจะยอมให้คนอื่นมาชุบมือเปิบ สมบัติของแม่ที่ร่วมสร้างกับพ่อก็มีมากมาย ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้คนพวกนั้นได้ทุกอย่าง พวกมันเป็นคนนอกที่ไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนี้แม้แต่น้อยหลายวันที่ผ่านมาหล่อนเอาแต่อาละวาดขาดสติ พอได้มีเวลาอยู่กับความคิดของตัวเอง มันจึงทำให้รู้ว่าต่อให้เธอร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา แสนรักลุกขึ้นจากเตียงเดินไปห้อง

บทที่7เพียะ ฝ่ามือเล็กสะบัดที่ดวงหน้าสวยของเปรมสุดาจนหน้าหันไปตามแรง ไม่ทันที่นางจะตั้งตัวแสนรักก็จิกผมดึงรั้งร่างบางเข้ามาแล้วตบอีกครั้ง “กรี๊ด” คนถูกตบกรีดร้องดังลั่น พยายามยกมือกันใบหน้าสุดฤทธิ์ แสนรักไม่สนใจง้างมือหมายจะตบ “เธอไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายแม่ของฉัน” ภัทรพลคว้าข้อมือเล็กของแสนรักเอาไว้แล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงบนพื้น มองอย่างไม่พอใจ พร้อมดึงมารดากอดเอาไว้ นัยน์ตาของเขาวาวโรจน์ไปด้วยไฟโทสะที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้เป็นเถ้าธุรี ที่ผ่านมาเอาปกป้องมารดามาตลอด ครั้งนี้ก็อย่าหวังว่าเขาจะยอมให้เธอทำร้ายแม่เขาได้“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ แม่แกไม่มีสิทธิ์จะเอาของแม่ฉันไปใส่ นั่นมันเป็นของ ๆ แม่ฉัน คงจะอยากแทนที่แม่ฉันจนตัวซีดตัวสั่นสินะ ถึงได้ทำแบบนี้” แสนรักลุกขึ้นพุ่งเข้าใส่เปรมสุดา “แกไม่มีสิทธิ์เอาของ ๆ แม่ฉันไปใช้นังเมียน้อย แกไม่สิทธิ์อะไรเอาของ ๆ แม่ไป”"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" มือหนาผลักร่างแสนรักอย่างแรง จนร่างล้มชุนไปกับพื้น"ไอ้ลูกเมียน้อย!" เธอจะเบ็งเสียงอย่างเจ็บแค้น พ่นคำพูดร้ายกาจใส่ไม่ยั้ง พอหยัดยืนได้ก็เข้าไปทุบตีภัทรพล“พอเถอะแสนรัก หยุดกร้าวร้าวสักที” ผู้เป็นพ่อเข้ามาห

บทที่9แสนรักฟุบลงกับพื้นทินกรรีบคว้าร่างอ่อนปวกเปียกของลูกสาวเอาไว้โดยมีป้าอิ่มที่ช่วยประคองอีกแรง"อิ่ม ช่วยฉันพยุงแสนรักไปบนบ้านที""ค่ะ คุณผู้ชาย" ป้าอิ่มกับทินกรช่วยกันพยุงร่างบางเล็กขึ้นไปข้างบน แสนรักถูกวางลงนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงนุ่ม เธอหายใจดังสม่ำเสมอ แค่เป็นลมหมดสติไปเท่านั้น แต่ผู้เป็นบิดากลับกังวลใจเหลือเกิน กลัวแสนรักจะเป็นอะไรมากกว่านี้ "คุณผู้ชายออกไปก่อนเถอะค่ะ อิ่มจะแกะกระดุมเสื้อให้คุณหนู เธอจะได้หายใจสะดวก ๆ คุณผู้ชายจะไปหาคุณเปรมที่โรงพยาบาลเลยก็ได้นะคะ ทางนี้อิ่มจัดการเอง" ว่าแล้วแกะกระดุมเสื้อแสนรักออก"แต่ฉัน..." ทินกรพูดอย่างลังเล นี้ก็ลูกส่วนนั้นก็เมีย ห่วงอาการเปรมสุดาก็ห่วง ห่วงจิตใจร่างกายลูกสาวเขาก็ห่วงเช่นกัน"คุณหนูไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ เธอแค่เสียใจจนเป็นลมหมดสติ ถ้าฟื้นขึ้นมาอิ่มจะปลอบใจคุณหนูเอง""งั้นฉันฝากด้วยแล้วกันนะอิ่ม ฉันจะไปดูคุณเปรมก่อน ไม่รู้ว่าพลพาเปรมไปถึงโรงพยาบาลแล้วหรือยัง""ได้ค่ะ""เอ่อ แล้วเรื่องที่อิ่มได้ยินฉันพูดกับแสนรัก ฉันไม่อยากอิ่มแพร่งพรายมันออกไป เพราะฉันไม่อยากให้ใครพูดจาไม่ดีกับเธอ ฉันเลี้ยงของฉันมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้ไม