All Chapters of ตราบาปรักภวังค์แค้น: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่12"แม่ออกมาหรือยัง?""ยังเลย" ทินกรเอ่ยอย่างเป็นกังวล แล้วหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ เขามองหน้าภัทรพลสายตาพลันสายตาก็ไปสะดุดกับรอยเล็บที่คอของชายหนุ่ม "คอลูกไปโดนอะไรมา? มีใครทำร้ายลูกหรือเปล่า หรือแสนรักทำ""เปล่าครับ โดนเเมวข่วนนิดหน่อย" เขาปฏิเสธหน้าตาย ความจริงเขารู้อยู่เต็มอก ว่าร่องรอยพวกนี้เขาได้มาอย่างไร แสนรักเป็นคนทำเอาไว้ในตอนที่เขาข่มเหงเธอเขาเห็นรอยตอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและจงใจที่จะไม่ปิดบัง เขาอยากจะให้แสนรักเห็นแล้วตอกย้ำเรื่องระหว่างเขากับเธอ มันคงจะเจ็บปวดและสะใจพิลึกที่ความจริงมันหลอกหลอน ไม่ว่าจะตื่นหรือหลับ คนใจร้ายอย่างแสนรักก็จะได้รับกรรม เธอต้องได้รับกรรมในสิ่งที่ทำเอาไว้"แมว" ทินกรขมวดคิ้วเป็นปมทันที "บ้านเราไม่มีเเมวนะ""แมวที่ร้านเหล้า ก่อนไปบ้านผมไปดื่ม" เขาเฉไฉ "อ๋อ" ผู้เป็นพ่อพยักหน้าเบาๆ ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดพร้อมกับหมอที่มารายงานผลการผ่าตัดลุล่วงไปด้วยดีไม่มีเลือดไหลในสมองแล้ว แต่ก็ต้องดูอาการอีกที ว่าคนไข้จะตอบสนองต่อการรักษามากแค่ไหน "หลังจากนี้พ่อต้องฝากบ้านฝากบริษัทไว้กับลูกด้วย พ่อจะอยู่เฝ้าแม่เอง""ไม่ต้องครับผมจะดูแม่เอง""พล ให้พ่อได้

บทที่14"พลแม่ฟื้นแล้ว" ภัทรพลฉีกยิ้มออกมาอย่างดีใจ ความกังวลมากมายถูกคลี่คลายลง เมื่อได้ยินคำพูดของบิดาที่เอื้อนเอ่ยในเช้าของวันนี้ มันเป็นอะไรที่โคตรจะดีในที่สุดสิ่งร้ายก็ถูกคลี่คลายไปในทางที่ดี"ครับ" ภัทรพลรีบวางถุงอาหารไว้บนโต๊ะ แล้วเดินตรงไปที่เตียงที่มารดาของเขานอนอยู่"พล" "แม่ครับ นะ ...ในที่สุดแม่ก็ฟื้น" ชายหนุ่มละล่ำละลักเอ่ยเสียงรัว ความดีใจเอ่อท้นจนเขาไม่อาจจะข่มมันเอาไว้ได้ผู้เป็นแม่ยิ้มให้บุตรชายอย่างอ่อนโยน หลังจากที่ได้รับการผ่าตัดวันนั้น อาการของเปรมสุดาก็ดีขึ้นตามลำดับ วันนี้คือวันที่ฟื้นคืนสติ และสามารถหายใจได้เอง ความทรงจำมากมายยังคงเด่นชัด ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี อย่างน้อยนางก็ยังจำทุกคนได้ ไม่ได้ลงลืมแต่อย่างใด"มะ ... แม่ดีใจที่ได้เจอหน้าพ่อกับลูกอีกครั้ง""ผมก็ดีใจครับแม่ ผมดีใจที่แม่กลับมาอยู่ด้วยกัน ดีใจที่สุดเลยครับ ว่าแต่แม่จำเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะเข้าโรงพยาบาลได้หมดเลยไหมครับ""ได้หมดเลยจ้ะ ไม่หลงลืมเลย หนำซ้ำยังจำได้แม่นกว่าเดิมอีก แล้วบริษัทที่ลูกทำงานเป็นยังไงบ้าง?""ทุกอย่างกำลังดีขึ้นครับ""ดีจัง แล้วแสนรักล่ะลูก เธอเป็นยังไงบ้าง ยังอาละวาดท

บทที่16"มึงทำกับน้องมึงได้ไงไอ้พล มึงไม่สงสารแสนรักบ้างเหรอ?" ผู้เป็นพ่อเสียงกระด้างเตะลูกชายรัว ๆ ภัทรพลไม่ได้ปัดป้อง ไม่ได้สู้เลยแม้แต่น้อย "ผมคิดว่าเธอทำร้ายแม่ ผมก็เลยลงโทษเธอด้วยการ..." คำพูดถูกกลืนลงคออย่างเจ็บช้ำ เขารู้เต็มอกว่าผิดแต่ก็ยังทำ ไม่เคยคิดเลยว่าผลลัพธ์ของสิ่งที่ทำจะเป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่ทำ จะทำให้เขาเจ็บปวด เหมือนหัวใจจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆผู้หญิงที่เขาลงทัณฑ์เพราะความโกรธแค้น สะใจที่ได้เห็นน้ำตา พอใจที่ได้เห็นเธอเจ็บปวด ยินดีที่หากสิ่งที่ทำต่อแสนรัก มันทำให้เธอแตกสลายและพังทลายลง ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันพุ่งเข้ามาหาเขา ตอนนี้เขาเจ็บปวดเขาทุกข์ทรมาน มันเป็นสิ่งที่แสนรักสมควรได้รับ แต่พอเธอไม่ได้เป็นคนทำร้ายแม่ของเขา ความเจ็บปวดทั้งหมดก็เหมือนมีดด้ามยาวจ้วงแท้งหัวใจ กรีดหัวใจเขาซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ จนมันแหลกลาน"มึงรู้ไหมว่าสิ่งที่มึงทำมันโคตรเลวระยำ ต่อให้มึงแค้นมึงเกลียดน้องมากแค่ไหน มึงก็ไม่ควรทำแบบนี้กับน้อง มึงรู้ไหมว่ากูโคตรผิดหวังในตัวมึงมากพล กูโคตรผิดหวังมาก" ทินกรเสียงเครือน้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลออกมา เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายในสิ่งที่ลูกชายทำ เขา

บทที่18"กูไม่ไป!" ภัทรพลเสียงกร้าวพยายามฝืนร่างสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่อาจจะสู้ลูกน้องของตระกูลที่เก่งกาจได้ เขากับพ่อถูกลากออกมาจากห้องแล้วถูกเหวี่ยงลงบนพื้น พอลุกจะเข้าไปในห้อง หมัดก็ลอยหวือปะทะเบ้าตาของเขาอย่างจัง "มีสิทธิ์อะไรมาทำกับกูแบบนี้?" เขาเสียงกร้าวจ้องอย่างมีโทสะ แต่ลูกน้องนามว่าออสตินของชมพูสิรินกลับไม่ได้ยี่หระกับท่าทางนั้นแม้แต่น้อย ในเมื่อเจ้านายสั่งลูกน้องผู้จงรักภักดีอย่างเขา ก็พร้อมที่จะทำตามความต้องการ"ผมไม่มีสิทธิ์อะไรหรอกครับ แต่ในเมื่อเจ้านายผมสั่งให้พวกผมลากพวกคุณออกมาจากห้อง พวกคุณก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปอีกถ้าเจ้านายของผมไม่อนุญาต""แต่แสนรักเป็นเมียกู""แสนรักเป็นลูกสาวฉัน ทำไมจะเข้าไปไม่ได้ ที่นี่เป็นโรงพยาบาล ไม่ใช่สถานที่ที่พวกนายจะทำอะไรก็ได้""ใช่ครับที่นี่เป็นโรงพยาบาล แต่เป็นโรงพยาบาลของตระกูลดำรงค์พงษ์เมธา ตระกูลมาเฟียชื่อดัง คุณชมพูสิรินเป็นลูกสาวของคุณคริส เป็นคนในตระกูลเจ้าของโรงพยาบาล คำสั่งของคุณชมพูสิรินคือคำประกาศิต ที่พวกผมต้องทำตาม แต่ถ้าพวกคุณยังดื้อดึง ก็อย่าหาว่าผมใจดำ" ว่าจบก็หยิบปืนเหน็บที่อยู่ที่เอวออกมา ทินกรเห็นท่าไม่ดีก็รีบลากบุตรชายมาที่ห้

บทที่20"แสนรัก" ทินกรเอ่ยเสียงผะแผ่วมองบุตรสาวนัยน์ตาสั่นระริก หัวใจของเขาวูบโหวง ความรู้สึกในตอนนี้มันเจ็บปวด ใบหน้าคมเข้มซีดขาวราวกระดาษ หัวใจคล้ายจะหยุดเต้น"หนูอยากไปเริ่มต้นใหม่ หนูอยากให้พ่ออวยพรหนูกับลูกก่อนไป ฮึก" แสนรักเสียงเครือมองหน้าบิดา หัวใจเธอกระตุกซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ยิ่งได้เห็นน้ำตาที่หลั่งไหลของบิดาก็ยิ่งเสียใจ"มันไม่มีทางที่เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันเลยเหรอแสนรัก ไม่มีทางที่เราจะกลับมาเป็นแบบเดิมเลยเหรอลูก ฮึก พ...พ่อต้องทำยังไง เราถึงจะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม" ทินกรยื่นมือไปกุมมือบุตรสาว เขาไม่อยากให้ลูกต้องไปไกลหูไกลตาเลยสักนิด อยากจะให้กลับไปอยู่ด้วยกัน เหมือนที่เคยผ่านมาแต่พอเห็นสายตาเด็ดเดี่ยวของลูกสาว ทินกรก็รับรู้ได้ว่า ต่อให้พยายามฉุดรั้งแสนรัก เธอก็คงไม่สามารถกลับไปเป็นเเบบเดิมได้ เธอสร้างกำแพงหนาเพื่อปกป้องตัวเอง มันแข็งแกร่งจนยากที่จะทลายลง ภัทรพลทำเรื่องเลวร้ายกับแสนรักมากนัก ทุกความเจ็บปวดยังคงฝังลึก มันคงยากที่แสนรักจะลืมความเลวร้ายนั้น คนเป็นพ่ออย่างเขาละอายใจเหลือเกิน ที่ไม่สามารถปกป้องเธอเอาไว้ได้"หนู ฮึก" แสนรักกลืนก้อนสะอึกที่วิ่งมาจุกที่คออย่างย