LOGINหนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณ บริษัทส่งออกอัญมณีที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดตราด ซึ่งผู้เป็นเจ้าของคือเรวัช ซีอีโอหนุ่มหล่อผู้มากด้วยประสบการณ์ เพราะเขาคร่ำหวอดอยู่ในวงการอัญมณีมาหลายปี จนเป็นผู้นำด้านธุรกิจที่เกี่ยวกับอัญมณีและเครื่องประดับ ชายหนุ่มมายืนล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเลขานุการ
"คุณเมย์..ผู้ช่วยเลขามาทำงานหรือยัง" เขาหมายถึงลูกตาลที่เขาเพิ่งเซ็นเอกสารเพื่ออนุมัติให้เธอเข้ามาเป็นพนักงานในบริษัทไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตั้งแต่เธอเดินให้หลังออกไปจากห้องทำงานของเขาหลังสัมภาษณ์เสร็จ "น้องลูกตาลมาแล้วค่ะ กำลังไปชงกาแฟมาให้คุณเรย์ค่ะ" "งั้นให้เขาเอาเข้าไปให้ผมเลยนะ" "ค่ะ" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปพลางระหว่างรอลูกตาลมาเสิร์ฟกาแฟ หญิงสาวเดินถือถาดที่มีถ้วยกาแฟร้อนอยู่ในนั้น พร้อมด้วยมาการองของโปรดของเรวัชอีกสามสี่ชิ้น ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อได้กลิ่นกาแฟหอมๆ ลอยเข้าโสตประสาทกระตุ้นสมองได้เป็นอย่างดี แต่กลิ่นกายสาวที่กำลังโชยมานี่สิกำลังกระตุ้นอะดรีนาลีนของเขาเข้าอย่างจัง จนคนตัวโตต้องกดข่มอารมณ์กำหนัดของเขาเอาไว้ หญิงสาววางถ้วยกาแฟเอาไว้ด้านขวามือของเรวัชและจานขนมมาการองด้วยอาการสั่นๆ "กาแฟค่ะท่านประธาน" "ขอบคุณครับ" เขาสูดดมกลิ่นกายสาวเข้าอย่างจัง แกล้งทำเป็นจิบกาแฟเพื่อระงับความต้องการ "เดี๋ยวคุณออกไปเอาแฟ้มเอกสารที่ต้องเซ็นอนุมัติมาให้ผมด้วยนะ" "ค่ะ" ลูกตาลเดินออกมายังโต๊ะทำงานของเลขานุการเพื่อนำแฟ้มเอกสารเข้าไปให้ท่านประธานเซ็น "พี่เมย์คะท่านประธานขอแฟ้มเอกสารที่ต้องให้ท่านเซ็นอนุมัติค่ะ" "อ๋อเหรอจ๊ะ ปกติพี่ต้องเป็นคนนำเข้าไปเองนี่จ๊ะ ทำไมวันนี้ท่านไม่ให้พี่เอาเข้าไปล่ะ" "ตาลก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่เมย์เอาเข้าไปให้ท่านเองดีกว่านะคะ ตาลขอทำงานอย่างอื่นแทนแล้วกันค่ะ" "ก็ดีจ้ะ" เมวิกากระตุกยิ้มมุมปาก มองลูกตาลด้วยประกายตาบางอย่าง "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวตาลช่วยไปชงกาแฟมาให้พี่สักแก้วก็แล้วกันนะ ขอไม่หวานมากน้ำตาลครึ่งช้อนก็พอจ้ะ" "ได้ค่ะ" เมวิกาเดินถือแฟ้มเอกสารเข้าไปในห้องท่านประธาน หล่อนวางเอาไว้ใกล้ๆ แฟ้มเอกสารสำคัญที่เรวัชยังไม่ได้เซ็น ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่ยัยตัวเล็กที่เขาอยากเห็นหน้า "แล้วลูกตาลไปไหนล่ะ ผมให้เขาเป็นคนถือเข้ามาให้ผม ทำไมถึงกล้าขัดคำสั่ง" ชายหนุ่มคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เมวิกาทำสีหน้าเลิ่กลั่ก หล่อนปัดความผิดทั้งหมดไปให้ลูกตาล "เมย์ก็บอกน้องเขาแล้วนะคะว่าให้เอาแฟ้มเอกสารมาให้คุณเรย์เซ็นก่อน แล้วค่อยทำงานอย่างอื่น แต่น้องเขาก็ไม่ฟังเมย์เลย ดื้อมากเลยค่ะ" เรย์วัชขบกรามแน่นจนนูนเป็นสัน "คุณออกไปได้ละ แล้วเรียกให้เขาเข้ามาหาผมในห้องเดี๋ยวนี้" "ค่ะท่านประธาน" เมวิกาออกไปจากห้องทำงานของเรวัชด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ "มาทำงานวันแรกก็โปรยเสน่ห์จนท่านประธานหลงหัวปักหัวปำ เรื่องนี้ต้องถึงหูคุณน้ำหวาน" เมวิกาคิดในใจอย่างหมายมาด คอยดูนะเธอจะฟ้องคุณน้ำหวานให้เล่นงานยัยเด็กใหม่ เอาให้ถูกไล่ออกไปเลยท่านประธานหนุ่มกดอินเตอร์คอมมายังโต๊ะเลขา เพื่อสั่งงานก่อนจะออกไปพบลูกค้า“คุณเมย์บ่ายนี้ผมจะไม่เข้าออฟฟิศแล้วนะ กินเลี้ยงต้อนรับลูกค้าเสร็จผมจะไปที่อื่นต่อ ถ้ามีใครมาขอพบบอกเขาไปเลยว่าไม่ต้องรอ”“ค่ะท่านประธาน”“ให้เมย์เตรียมตัวเลยใช่ไหมคะ”“เตรียมตัวอะไรครับ”“ก็เตรียมตัวออกไปพบลูกค้ากับคุณเรย์ไงคะ”“ไม่ต้องหรอกครับ เพราะผมจะไปกับลูกตาล คุณอยู่ที่นี่คอยประสานงานด้านอื่นให้ผมแล้วกัน ช่วยบอกลูกตาลให้เตรียมตัวเลยนะครับอีกยี่สิบนาทีเจอกัน”“ค่ะท่านประธาน” เมวิกาทำหน้างอคอหักคล้ายปลาทูเข่งที่วางขายตามตลาด “แกแย่งซีนฉันอีกแล้วนะนังลูกตาล แกกับฉันคงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว” เมวิกาทำตาเขียวปั่ดใส่คนที่เพิ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำ“พี่เมย์มีอะไรเหรอคะ ทำไมจ้องตาลแบบนั้น”“เธอไปประจบประแจงอะไรท่านประธาน ทำไมท่านไม่พาฉันไปกินเลี้ยงต้อนรับลูกค้า”“ตาลเปล่านะคะ ตาลไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ ค่ะ”“ฉันไม่เชื่อ! เด็กใหม่อย่างเธอคงจะใช้เต้าไต่ใช่ไหม ท่านประธานถึงได้!..”“นี่คุณพูดอะไรออกมาเมวิกา ขอโทษลูกตาลเดี๋ยวนี้นะ เต้าไต่อะไรกัน” เรวัชพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เขาเดินออกมาทันได้ยินเมวิกากำลังต่อว่าลูกตา
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้นมาขัดจังหวะ ที่ประธานหนุ่มหล่ออย่างเรวัชจะจัดการรวบหัวรวบหางผู้ช่วยเลขานุการสาวเขาปล่อยร่างเล็กบางที่สั่นเทาให้เป็นอิสระ เดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย พยายามเก็บข่มอารมณ์กรุ่นโกรธเอาไว้“น้ำหวานโทรมาทำไมครับ” เสียงเข้มขรึมราวกาแฟไม่ใส่น้ำตาลถูกส่งออกมาจากริมฝีปากของท่านประธานบริษัทอัญมณี“ทำไมพี่เรย์ถามหวานอย่างนั้นล่ะคะ หวานคิดถึงพี่เรย์ก็เลยโทรมาหา เย็นนี้เราไปดินเนอร์กันไหมคะ”“คงไม่ได้ครับพี่มีธุระ ถ้าหวานไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะพี่ต้องทำงาน”“ก็ได้ค่ะ”เสียงกระเง้ากระงอดของน้ำหวานถูกส่งมาทางกระบอกเสียงปลายสาย เรวัชกดวางโทรศัพท์ทันที เขาไม่มีอะไรจะคุยกับอดีตคู่หมั้น ที่ยังตามตอแยเขาไม่เลิก“เดี๋ยวสิครับลูกตาล” เขารั้งเธอไว้ไม่ทัน ยัยตัวเล็กน่ารักก็วิ่งหายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว “วิ่งเร็วเชียวนะ” เรวัชอมยิ้มมุมปาก เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดพ้นเงื้อมมือพญามัจจุราชอย่างเขานานหรอก เขาจะทำให้เธอตกเป็นของเขาอีกไม่นานเกินรอเช้าวันต่อมา….ลูกตาลขับรถอีโก้คาร์มาทำงานตั้งแต่เช้าด้วยความหวาดหวั่น เมื่อวานเธอเกือบจะเสียพรหมจรรย์ให้ท่านประธานบริษัทในห้องทำงาน โชคดีที
ลูกตาลนำกาแฟร้อนมาเสิร์ฟให้เมวิกาถึงโต๊ะทำงาน หล่อนนั่งทำหน้างอคอหักเพราะโดนพายุอารมณ์ของเรวัช"พี่เมย์กาแฟได้แล้วค่ะ""ขอบใจมากนะลูกตาล ท่านประธานเรียกเธอให้เข้าไปพบเห็นว่ามีงานจะให้เธอทำ เข้าไปพบท่านตอนนี้เลยนะ""ค่ะ"ลูกตาลเดินเข้ามาในห้องทำงานของเรวัช ที่เจ้าของห้องนั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับเพราะหงุดหงิดที่เธอขัดคำสั่ง"ท่านประธานมีงานอะไรจะให้ดิฉันทำเหรอคะ""นั่งก่อนสิครับคุณผู้ช่วยเลขา ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่มันเสียมารยาท แค่นี้คุณก็ยังไม่รู้เหรอครับ""ดิฉันขอโทษค่ะ"ลูกตาลเดินไปเลื่อนเก้าอี้เอามานั่ง หล่อนก้มหน้าหลบสายตาคมดุคู่นั้น ที่จ้องมองกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ"ผมไม่ชอบคนขัดคำสั่ง คุณเป็นแค่พนักงานผมสั่งอะไรคุณก็ต้องทำเข้าใจไหมครับ""เข้าใจค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับหน้าซีดมือสั่นเพราะเสียงที่เรวัชใช้กับเธอนั้นดุมาก"เข้าใจแล้วก็ดีครับ คราวหน้าอย่าขัดคำสั่งผมอีก ไม่อย่างนั้นคุณอาจจะโดนไล่ออกสายฟ้าแลบก็ได้นะครับ""ดิฉันจะไม่ขัดคำสั่งคุณอีกแล้วค่ะท่านประธาน อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ"ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากลอบมองใบหน้าหวานอยู่เป็นระยะ คุณมันก็แค่ลูกไก่ในกำมือผมลูกตาล เรวัชคิดในใจ แกล้งทำเป็น
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณ บริษัทส่งออกอัญมณีที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดตราด ซึ่งผู้เป็นเจ้าของคือเรวัช ซีอีโอหนุ่มหล่อผู้มากด้วยประสบการณ์ เพราะเขาคร่ำหวอดอยู่ในวงการอัญมณีมาหลายปี จนเป็นผู้นำด้านธุรกิจที่เกี่ยวกับอัญมณีและเครื่องประดับ ชายหนุ่มมายืนล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเลขานุการ"คุณเมย์..ผู้ช่วยเลขามาทำงานหรือยัง"เขาหมายถึงลูกตาลที่เขาเพิ่งเซ็นเอกสารเพื่ออนุมัติให้เธอเข้ามาเป็นพนักงานในบริษัทไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตั้งแต่เธอเดินให้หลังออกไปจากห้องทำงานของเขาหลังสัมภาษณ์เสร็จ"น้องลูกตาลมาแล้วค่ะ กำลังไปชงกาแฟมาให้คุณเรย์ค่ะ""งั้นให้เขาเอาเข้าไปให้ผมเลยนะ""ค่ะ"ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปพลางระหว่างรอลูกตาลมาเสิร์ฟกาแฟ หญิงสาวเดินถือถาดที่มีถ้วยกาแฟร้อนอยู่ในนั้น พร้อมด้วยมาการองของโปรดของเรวัชอีกสามสี่ชิ้นชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อได้กลิ่นกาแฟหอมๆ ลอยเข้าโสตประสาทกระตุ้นสมองได้เป็นอย่างดี แต่กลิ่นกายสาวที่กำลังโชยมานี่สิกำลังกระตุ้นอะดรีนาลีนของเขาเข้าอย่างจัง จนคนตัวโตต้องกดข่มอารมณ์กำหนัดของเขาเอาไว้ หญิงสาววางถ้วยกาแฟเอาไว้ด้านขวามือของเรวัชและจานขน
"นี่คุณช่วยขยับรถหน่อยได้ไหมคะ จอดแบบนี้มันขวางทางคนอื่นเขาอะ คนอื่นเขาจะเข้าจะออกกันยังไง จอดแบบเนี้ย!"ลูกตาลถึงกับหัวเสียตั้งแต่เช้า เมื่อรถของเธอถูกอัดก็อปปี้จอดขวางทั้งหน้าทั้งหลัง ไม่มีแม้แต่ช่องว่างให้เธอขยับรถออกไปได้"บ้าเอ๊ย! ยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย"เธอสบถออกมาดังๆ หันไปมองร่างสูงที่ยืนหันหลังดูดบุหรี่อย่างสบายใจ"คุณคะ นี่รถของคุณใช่ไหมช่วยขยับให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันออกไม่ได้"เรวัชหันมาส่งรอยยิ้มบาดใจให้เธอหนึ่งครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์มาก ควันบุหรี่สีขาวพุ่งออกจากริมฝีปากเมื่อเขาพ่นมันออกมา ดวงตาสีนิลหรี่ลงพินิจดวงหน้าสวยของคนเด็กกว่า ก่อนจะเปล่งคำพูดเข้มขรึมออกมา"เธอจะรีบไปไหนล่ะ ผมยังดูดบุหรี่ไม่ทันหมดมวนเลยนะ ไหนลองพูดกับผมเพราะๆ สิครับ บางทีผมอาจจะยอมทิ้งมันแล้วขยับรถให้คุณก็ได้"คนมีเครื่องหน้าสวยนิ่วหน้า มองอีกฝ่ายเขม็งไม่กระพริบตา คนคนนี้โตมายังไงกันนะถึงได้ไม่มีมารยาท แถมกวนประสาทก็เท่านั้น"คุณช่วยขยับรถให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันรีบจริงๆ ค่ะ"เธอบอกออกไปอีกครั้งแต่คนฟังก็ยังไม่ทำอะไรเลย เขายืนกอดอกมองดูเธออย่างเฉยๆ"ขอเบอร์โทรหน่อยสิครับ แล้วผมจะรีบถอยรถออกให้""ห๊ะ!"







