บททั้งหมดของ Labour ทาสสวาทกรรมกร: บทที่ 1 - บทที่ 6

Labourทาสสวาทกรรมกรผู้​เขียนอาลีจันโดไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือเว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้นนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคลและสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนาอ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ……….นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนาทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรงท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง*เราเตือนท่านแล้ว*“อ่า… หอม… คาวสวาทคุณมะลิหอมสุดๆ”ไอ้เดชพึมพำ เพ่งมองน้ำหล่อลื่นไหลตามดุ้นนิ้วที่ชักออกมาจากรูเสียวของมะลิ มันยกนิ้วขึ้นมาสูดดมคาวหอม แล้วเอื้อมมือมาแตะริมฝีปากของหล่อน ไล้คราบลื่นกับริมฝีปากเซ็กซี่ ซึ่งมะลิก็ดูดเลียนิ้วของไอ้เดชอย่างไม่รังเกียจ “นายเดชจ๋า… ”มะลิเรียก… ทั้งสองมองตากัน เพลิงราคะวูบไหวอยู่ในดวงตาที่แลสบกัน จากนั้นไอ้เดชก็ก้มลงบดเคล้าริมฝีปาก แลกลิ้นกับเมียเสี่ยพจน์ที่เอื้อมมือขึ้นมาโอบใบหน้าของมัน รั้งลงมาบดจูบเร่าร้อน มือของไอ้เดชลูบล้วงต่ำลงมาตรงง่า

เสียงสบถด่าและถอนหายใจแรง ดังขึ้นในความเงียบ เหตุเกิดจากความเป็นชายที่แม้จะผงาดกล้า ทว่าก็ยังแข็งแกร่งไม่เพียงพอที่จะสอดใส่เข้าสู่ช่องทางแห่งความสุขของภรรยาที่อ้ารอ… สุดท้ายมะลิก็เคว้งคว้าง ด้วยเสี่ยพจน์ล่มลงอย่างไม่เป็นท่า“โธ่โว้ย… แม่งเป็นแบบนี้บ่อยๆ ต่อไปคงมีไว้เยี่ยวอย่างเดียว”เสี่ยพจน์ตำหนิตัวเองอย่างเหลืออด มะลิทรุดร่างราบลงกับเตียง หล่อนเคว้งคว้าง ค้างเติ่ง จึงได้แต่หลับตา… เม้มปากแน่น สะกดกลั้นความอยากที่ยังพลุ่งพล่านอยู่ในอารมณ์มะลิพยายามบังคับความต้องการที่พลุ่งพล่านอยู่ในอารมณ์ให้สงบลงเหมือนเช่นทุกครั้งที่เสี่ยพจน์ทำให้หล่อนอารมณ์ค้าง… ครั้งแล้วครั้งเล่า สะสมความอยากเอาไว้เช่นเคย ความ ‘อยาก’ ที่เหมือนกับหนี้สินทางความรู้สึกที่หล่อนเฝ้ารอการชำระสะสาง แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้ง… ที่สามีจะชดใช้ให้หล่อนได้อย่างที่ต้องการในเวลาต่อมาตอนใกล้ค่ำของอีกวัน เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำลายความเงียบภายในบ้านหลังใหญ่ มะลิรีบคว้ามากดรับ เมื่อเห็นว่าเสี่ยพจน์สามีของหล่อนโทรมา“คะเสี่ย… ”มะลิกรอกเสียงไปสู่ปลายสาย ตอนนี้เสี่ยพจน์อยู่ไกลถึงเชียงใหม่ เพราะว่ามางานแต่งลูกชายเพื่อนสนิทในอำเภอสั

“แต่ผมมีบางอย่างสงสัยเกี่ยวกับงาน”ไอ้เดชไม่ยอมปล่อยให้หล่อนกลับง่ายๆ“ไว้รอถามเสี่ยดีกว่า… เรื่องงานของผู้ชายฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”มะลิรีบปฏิเสธ“โถ… ผมน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ… ทำไมคุณมะลิกลัวผม?”ไอ้เดชหันมามองมะลิ หล่อนมองสู้ตา เกิดอาการท้าทายกันอยู่ในที“ทำไมฉันจะต้องกลัวนาย”มะลิเชิดหน้าถาม“ถ้าไม่กลัว… งั้นก็เข้ามาสิครับ”ไอ้เดชผลักประตู เดินนำเข้าไปในตู้คอนเทนเนอร์ ไม่รู้อะไรดลใจให้มะลิก้าวตามเข้าไป“นั่งก่อนสิครับ”นายเดชผายมือไปยังโซฟา มะลิทรุดร่างลงนั่งบนโซฟาตามคำเชิญสภาพภายในของตู้คอนเทนเนอร์ไม่ได้แย่อย่างที่หล่อนนึกเอาไว้ เพราะว่ามีทั้งเครื่องปรับอากาศและตู้เย็นเล็กๆ ตั้งอยู่มุมห้อง ด้านหลังเป็นเตียงนอนเล็กๆ สำหรับคนงานที่ตอนนี้ลากลับบ้านกันหมด “ดื่มอะไรเย็นๆ ไหมครับ” นายเดชเดินไปที่ตู้เย็น คว้าเบียร์ออกมาสองกระป๋อง เปิดแล้วยื่นให้มะลิกระป๋องหนึ่ง โดยไม่ถามความสมัครใจของหล่อน “ฉันไม่ดื่มเบียร์” มะลิส่ายหน้า “ไม่เมาหรอกครับ… กระป๋องเดียวเท่านั้น พอให้เลือดสูบฉีด” ท่าทางคะยั้นคะยอของนายเดช ทำให้มะลิจำต้องรับเบียร์มาดื่