All Chapters of เจ้าสาวจำเป็น: Chapter 1 - Chapter 9

เช้าวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดพักผ่อนของหลายๆ คนบ้านไม้หลังใหญ่ปลูกอยู่บนเนื้อที่เจ็ดไร่เป็นส่วนตัว แบ่งเป็นสัดส่วน มีพื้นที่ปลูกบ้าน หลังบ้านเต็มไปด้วยผลไม้ เกือบแทบทุกชนิด ไม่รวมสวนผักที่เจ้าของบ้านปลูกไว้เต็มแปลงมีผักเกือบทุกอย่างพราวรำภาลืมตาตื่น ตกใจกับเสียงเคาะประตูห้องรัวๆ หญิงสาวพยายามทบทวนว่าตัวเองนอนอยู่ที่บ้านหรือที่คอนโด แต่เมื่อหายงัวเงียแล้ว รู้ว่าตัวเองนอนอยู่ที่ห้องนอนส่วนตัวที่บ้านต่างจังหวัดก็โล่งใจ เธอเพิ่งเดินทางจากกรุงเทพฯมาถึงบ้านเมื่อคืน พร้อมกับพี่สาว“รอแป๊ปค่า ตื่นแล้วๆ” หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นรีบไปเปิดประตูห้องนอน“นี่พราว ทำอะไรอยู่พี่เคาะตั้งนาน” หญิงสาวหน้าตาสวยเฉี่ยว ผมยาวทำสีสวยงาม เบียดตัวเข้ามาในห้อง แล้วรีบหันหลังไปปิดประตูไว้อย่างแน่นหนา เหมือนกลัวว่าใครจะมาเห็นหรือได้ยินสิ่งที่จะพูด พร้อมลากแขนเรียวของเจ้าของห้องให้กลับมานั่งที่เตียงพราวรัมภาทำหน้าสงสัยและงง ว่าพี่สาวมีเรื่องอะไร ถึงมาปลุกเธอแต่เช้า หากใครที่ไม่รู้จักทั้งคู่ตั้งแต่เด็กๆ จะเข้าใจว่าทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน แต่หากมองและพิจารณาจริงๆ ก็จะเห็นถึงความแตกต่าง“พี่พลอยมีเรื่องอะไร ดูรีบร้อนจังเลย น

มินทดา อัสมารักษ์ เริ่มคิดว่า ระหว่างเขากับเด็กผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันจริงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอที่ร้านกาแฟ เขามองว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวย แต่นิ่งไปหน่อย แต่พอได้พูดคุยด้วยเขากลับไม่ชอบผู้หญิงลักษณะแบบนี้สักเท่าไหร่ เอื่อยเชื่อยน่ารำคาญ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกขวางหูขวางตานักวันที่เจอกันที่ร้านกาแฟ เขามองแล้วว่าไม่มีที่นั่งจริงๆ เห็นแล้วว่ามีของวางอยู่ที่โต๊ะ เจ้าตัวไม่อยู่ แต่เห็นแก่ตัวทำเหมือนกันที่ไว้ ไม่ให้คนอื่นนั่ง เขาไม่ชอบแบบนี้ แถมหน้านิ่งเดินหนีเขาออกไปจากร้านกาแฟ ทั้งที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องจนเขาขับรถมาทันผู้หญิงคนนั้นเบรกกะทันหัน เขารู้ว่ามันเป็นอุบัตเหตุ แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ แถมอยู่ๆ เธอคนนั้นก็หนีเขาไปดื้อๆ ปล่อยให้เขานั่งงงอยู่ในรถตั้งนาน กว่าที่เขาจะเรียบเรียงความคิด และตัดสินใจขับรถกลับคอนโดเพราะต้องรีบเดินทางไปเชียงใหม่ เขาตัดปัญหาเอารถเข้าอู่เอง ขี้เกียจโทรหาประกัน จริงๆ เป็นเรื่องเล็กน้อย เขามีเงินจ่าย ถือว่าฟาดเคราะห์ ไม่น่าเชื่อว่าภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ที่เขาต้องมาเจอกับคู่กรณีอยู่ที่สนามบิน สวรรค์คงไม่

หนึ่งเดือนผ่านไปหลังจากที่ที่พราวรัมภาและพลอยไพลินกลับไปเยี่ยมบ้าน ทั้งสองสาวกลับไปทำงานปกติ หลังจากนั้นเธอกับพี่สาวก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย พลอยไพลินย้ายไปอยู่กับกริชชัยที่คอนโดใช้ชีวิตร่วมกันพราวรัมภาไม่ได้รับข้อมูลหรือรายละเอียดจากผู้ชายคู่กรณีของเธอเลย เขาแอดไลน์มา แต่ไม่ส่งรายละเอียดเรื่องค่าใช้จ่ายมาให้ เธอคิดเอาเองว่า เขาคงนำรถเข้าศูนย์เอง รถเขาไม่ได้เสียหายอะไรมาก เลยตัดสินใจเปลี่ยนไอดีไลน์ใหม่เรื่องที่ทำให้ทั้งเธอและพี่สาวแปลกใจอีกเรื่องคือ ทำไมพ่อกับแม่เงียบมาก กับเรื่องของพี่พลอย ปกติจะโทรหาเธอหรือไม่ก็โทรหาพี่สาว แอบดีใจว่า พ่อกับแม่คงล้มเลิกความคิดแล้ว ดีเหมือนกัน เธอเองก็ไม่อยากให้ทุกฝ่ายเสียหายหรือเสียงชื่อเสียง บ้านเธอเป็นสังคมชนบท มีเรื่องมีราวไม่งามคนก็จะเล่าลือไปทั่ว ทำให้พ่อแม่รวมถึงญาติพี่น้องอับอายได้ ซึ่งพ่อกับแม่ของพวกเธอไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่นอนวันนี้เป็นวันศุกร์ เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ พราวรัมเร่งงานไม่อยากให้งานค้างไปถึงวันจันทร์ เธอตั้งใจเลิกงานสักประมาณสามทุ่มรอให้ถนนว่าง ตั้งใจแวะซื้อของใช้และอาหารสดที่ห้างนิดหน่อย แล้วกลับคอนโดเ

พราวรัมภาพยายามที่จะไม่ร้องไห้ หญิงสาวกลั้นสะอื้น แต่ก็อดไม่ได้น้ำตาไหลตลอดเวลา โชคดีที่ญาติของมินทดาเป็นช่างแต่งหน้า ไม่ยากเพราะเครื่องหน้าของเจ้าสาวสวยอยู่แล้ว ชุดของพลอยไพลินถึงจะเซ็กซี้ไปปน่อย แต่พราวรัมภาก็ใส่ได้พอดี สองพี่น้องหุ่นเท่าๆ กัน“ทำใจดีๆ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ก็แค่แต่งให้เป็นพิธี หลังงานเราก็ต่างคนต่างก็แยกย้าย ผมสัญญา เราไม่ได้จดทะเบียนสมรส ไม่มีการ์ดแต่งงาน ยกเลิกงานฉลองสมรสแค่นี้พอใจไหม” สงสารก็สงสารจากที่เคยหมั่นไส้แต่ตอนนี้หัวใจเขากลับอ่อนไหวเมื่อเห็นน้ำตาของเจ้าสาว ใจเขาเสียไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำถูกหรือผิด แต่เขาต้องการให้เป็นแบบนี้“จริงๆ นะคะ เสร็จงานวันนี้แล้วเราก็ต่างคนต่างแยกย้าย คุณสัญญาไหมคะ” พราวรัมภาจับแขนของมินทดาเขย่าเหมือนขอความมั่นใจจากเขา“จริงซิ ผมไม่โกหกหรอก แต่ตอนนี้เราออกไปข้างนอกกันได้แล้ว ทำหน้ายิ้มเข้าไว้อย่าให้ใครจับพิรุธได้”พราวรัมภาถอนหายใจ พยายามกลั้นสะอื้น“พร้อมหรือยัง มาเกาะแขนผมไว้จะได้มั่นใจมากยิ่งขึ้น ไม่ต้องกลัว แค่ผูกแขนเฉยๆ ไม่นานหรอก คนก็ไม่เยอะ

หกโมงเช้าที่คอนโดของพราวรัมภา หญิงสาวตื่นสาย ปกติเธอจะต้องตื่นตีห้า หรือไม่ก็ตีห้าครึ่ง แต่เพราะเมื่อวานเป็นวันที่เธอรู้สึกว่าเหนื่อยที่สุดในโลก เมื่อคืนหลังจากเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเรียบร้อย เธอเห็นมินทดาหลับเธอไม่อยากปลุก เขาเองก็ไม่เหนื่อยไม่น้อยไปกว่าเธอ เลยยอมให้เขานอนพักด้านนอกแบ่งผ้าห่มไปให้ ส่วนตัวเองก็นอนหลับสนิทตื่นเช้าทีเดียว รู้สึกสมองปลอดโปร่งโล่งกว่าเมื่อวานนิดหน่อย รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาข้างนอก มินทดาตื่นแล้ว เธอไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า รู้สึกคุ้นเคยกับเขามากกว่า อาจเป็นเพราะว่าเธอกับเขาพบกันก่อนที่จะมีงานแต่งงานเกิดขึ้นก็เป็นได้“สวัสดีค่ะ คุณเป็นยังไงบ้างคะ ตื่นนานหรือยัง เมื่อคืนฉันเห็นคุณหลับสนิทเลยไม่อยากปลุก”“ครับตื่นเมื่อสักครู่ ขอบคุณมากที่ไม่ปลุก แถมยังใจดีแบ่งผ้าห่มมาให้อีก”“เดี๋ยวฉันทำอาหารเช้าให้กินนะคะ แล้วค่อยขนของ ฉันยังต้องเก็บพวกอาหารสดใส่กล่องอีกนิดหน่อย รอสักครู่นะคะ หรือคุณจะกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”“ขอกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละกันครับ แล้วเดี๋