บททั้งหมดของ หัวใจในตะวัน: บทที่ 11 - บทที่ 20

ด้านในสวนมะพร้าวดูคึกคักเป็นพิเศษ ตรงปากทางที่คนดูต้นทางสองคน การแข่งขันกันเก็บมะพร้าวว่าใครจะทำได้มากที่สุดในเวลาที่กำหนด จะต้องใช้ต้นที่มีลูกมะพร้าวจำนวนมากและใกล้เคียงกัน เกมนี้จะใช้เวลาแค่สิบนาที เพื่อความปลอดภัย เพราะเผื่อนายหัวมาจะได้หนีกันทัน มันถือเป็นการหาตังค์ที่ใช้เวลาน้อยที่สุดสำหรับพิณตะวัน...สิบนาทีได้ 1000 บาท มันเจ๋งมากนั่นคือเงินที่ลงขันกันของผู้เข้าแข่งขัน 10 คน คนละ 100 บาท ใครชนะก็เอาไปใส่กระเป๋าให้อุ่นไปถึงกระดองไต ส่วนกองเชียร์ก็สามารถเล่นพนันกันได้ว่าจะพนันว่าคนไหนจะชนะ แต่ถ้ารอบไหนที่พิณตะวันลงแข่งด้วย จะไม่ค่อยมีใครพนัน เพราะส่วนใหญ่ไอ้ตะวันจะชนะ จึงไม่มีใครยอมแทง แต่ก็มีเหมือนกันที่แกล้งแพ้ เพื่อไม่ให้วงการต้องล้ม ก็ต้องเปลี่ยนกันชนะบ้าง แพ้บ้างตามโอกาส"เฮ้ย...แน่ใจเหรอลูกพี่ ว่านายหัวจะไม่เข้ามาจ๊ะเอ๋เข้าให้น่ะ"เสียงไอ้ก้องเอ่ยถาม เวลานี้สมุนต่างก็เรียกลูกพี่จนติดปากตั้งแต่เด็ก"แน่ใจสิโว้ย...ไม่เข้ามาแถวนี้หรอกเพราะตารางคือต้องไปดูหอยมุก แถมวันนี้จะมีคุณเชอรี่มาจีบ หลังจากเมื่อวานนี้คุณมะปรางมาขายมะปรางหวานทั้งสวน นายคงอิ่มมะปรางแปล้ เมื่อเช้าเห็นไม่ค่อย

เมื่อไปถึงเรือนใหญ่ ไอลวิลจอดรถแล้วดับเครื่องเดินนำขึ้นไปบนบ้าน พิณตะวันเดินหน้างอตามขึ้นไป... ห้องทำงานหรือออฟฟิศของนายหัวเป็นห้องสี่เหลี่ยมกว้าง เป็นห้องที่ตะวันเข้ามาบ่อยที่สุดในเรือนใหญ่ ทั้งตอนที่นายหัวสอนการบ้านให้ และเวลาช่วยงานนายหัวด้านเอกสาร พิณตะวันจึงได้เรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับธุรกิจภาพรวมของเกาะนี้ของตระกูลอิสรีพัฒน์ไปโดยปริยายร่างสูงเดินไปยืนตรงริมหน้าต่างกระจกบานยาว ผ้าม่านโปร่งถูกรวบไว้ด้านข้าง เพื่อเปิดรับลมทะเลอย่างเต็มที่"มหาวิทยาลัยทางโน้นเขาเริ่มรับสมัครนักศึกษากันแล้ว เราตัดสินใจไม่ได้เสียที ฉันจะตัดสินใจให้เอง เราควรไปเรียนที่โน่น เพราะอยู่ที่นี่โลกมันแคบ""แต่ตะวันรักที่นี่ โลกมันจะแคบหรือจะกว้างตะวันไม่สนทั้งนั้น ชีวิตของตะวัน ตะวันจะอยู่ที่นี่จนวันตาย! ไม่ไปไหนทั้งนั้น!"เสียงขุ่นเอ่ยโต้ตอบทันที แสดงจุดยืนอย่างมั่นคง ไอลวิลถอนหายใจหนักหน่วงออกมา เจ้าหล่อนไม่มีอาการหงอให้เห็นหรอกแม้ว่าจะเป็นคนผิดก็ตาม!ไอลวิลหันมามองร่างเพรียวโปร่ง สูงกว่าผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน ใบหน้าเรียวนั้นมีเค้าว่ามีเลือดผสม ไอลวิลทราบว่าตะวันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของวัฒน์กับจินดา แต่เขาก็

"ถ้าไม่หลับก็คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ไปไหนทำไมไม่ยอมบอกกัน รู้ไหมว่าฉันกับพ่อเราและพวกคนงานพากันออกเรือหาไปตั้งไกล"เขาทำเสียงต่อว่าต่อขานและตำหนิตรงๆ พิณตะวันเม้มปาก ร่างใหญ่ไหล่หนานอนเบียดบนฟูก เมื่อก่อนตอนที่พิณตะวันยังเล็ก เคยมานอนที่นี่ด้วยกันอยู่บ่อยๆ ในช่วงเก็บรังนก แต่พอตอนอายุสิบหกเป็นต้นมา นายหัวก็ห้ามไม่ให้มานอนที่นี่ด้วย ซึ่งพิณตะวันก็ไม่เคยมาอยู่แล้ว เพราะไม่อยากขัดคำสั่ง"ตามทำไม ดึกดื่นค่ำมืดแบบนี้ ใครเขาออกทะเลกัน ไม่ได้โง่สักหน่อย"เสียงย้อนตอบ ทำให้คนตัวโตไม่แน่ใจว่าโดนเหน็บและหาว่าโง่หรือเปล่า"พ่อเราเขาไม่เห็นเรือ คิดว่าเอาเรือออก มันบาปที่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงรู้ไหม ต่อไปอย่าทำอะไรแบบนี้อีก คนที่เขาเป็นผู้ใหญ่ ที่เขาโตๆ กันแล้วเขาพูดจากันดีๆ ด้วยเหตุผล ไม่ใช่ไม่พอใจอะไรก็สะบัดหน้าเดินหนีกันแบบนี้"ชายหนุ่มกล่าวสั่งสอน"ถ้าด่าเสร็จก็บอกด้วยนะ จะนอนแล้ว"เสียงห้วนและงอนเอ่ย ไอลวิลหันไปมองใบหน้าในเงาสลัว"ฉันไม่ได้ด่าตะวัน แต่ทำไม่เหมาะก็ต้องตักเตือนกัน ฉันไม่มีเวลาตามหาเราทุกคืนนะ งานฉันที่มีอยู่ก็เต็มทนแล้ว เหนื่อย""ใครใช้ให้ตามกัน...เห็นเดินกระหนุงกระหนิง จู๋จี๋อี๋อ

หญิงสาวจัดการชงกาแฟ... มองมือตัวเองที่กำลังกดสวิตช์ มันมีสีเหลืองน้ำตาล ที่แม่บอกว่าสีเทียนผึ้ง หรือบางคนก็ว่าสีน้ำผึ้ง พิณตะวันมองดูใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนจากกระจกติดผนัง... ในใจนิ่งคิด...เจ้าตัวไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่า...หน้าตาตัวเองไม่เหมือนคนท้องถิ่นแถมยังกระเดียดไปทางต่างชาตินิดหนึ่งด้วย พิณตะวันจึงรู้สึกอบอุ่นใจที่ได้อยู่กับนายหัว เพราะรู้สึกว่าเขากับพิณตะวันเป็นพวกเดียวกัน...คือพวกที่ไม่เหมือนชาวบ้านแม่บอกว่าตะวันลอยลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกับพิณ ฟังตอนเด็กแล้วเชื่อจริงๆ ว่าตัวเองเป็นลูกสาวพระอาทิตย์ เพราะแม่ไม่โกหก แม่ขอพิณตะวันกับพระอาทิตย์จริงๆ นี่นา... แต่เมื่อเติบโตขึ้นจนถึงอายุสิบแปดปีแล้วแบบนี้ ก็พอจะแต่งนิทานเองได้ คิดว่าตัวเองอาจจะเป็นเด็กที่ถูกทิ้งในทะเล...แต่พ่อกับแม่ไปเจอเข้าพอดี... สักวันจะต้องถามแม่ว่าจริงๆ แล้ว เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่ ขอเวลาทำใจอีกสักหน่อยหนึ่งก่อนเถอะไม่มีใครกล้าล้อเรื่องหน้าตาของพิณตะวันมานานแล้ว เวลานี้ทุกคนนับพิณตะวันเป็นชาวเลและเป็นพรรคพวกเดียวกัน ทุกคนชินกับการเห็นพิณตะวันเป็นลิงเป็นค่างบ่างชะนี ทำตัวซุกซนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้แต่นายห

ไอลวิลลอบถอนหายใจโล่งอกที่สามารถตกลงกับเจ้าตัวดีได้ในที่สุด! เขายกมือขึ้นโยกศีรษะเล็กเบาๆ แล้วผลักให้ลุกขึ้น เขายกกาแฟขึ้นดื่มจนหมด แล้ววางแก้วลงบนถาด"ไปอาบน้ำซะ ฉันจะรอกินข้าว เดี๋ยวเราไปถ้ำด้วยกัน"เสียงห้าวเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พิณตะวันพยักหน้า ยกถาดกาแฟขึ้นมาถือ เห็นนายหัวทำหน้าโล่งอกและริมฝีปากหยักมีรอยยิ้มพอใจ หญิงสาวย่นจมูกให้ทันที"เทอมเดียวนะ... ไม่ต้องทำท่าดีใจให้มากเกินไปหรอกนาย!"เจ้าตัวทำเสียงขุ่นที่เห็นเขาดีใจ ที่สามารถบังคับให้หล่อนไปเรียนที่กรุงเทพฯ จนได้..ไอลวิลชำเลืองมองดูร่างเพรียวที่ก้าวลงบันไดไปยังชั้นล่าง ต่อมาก็ได้ยินเสียงวิ่งขึ้นมา แล้วหายเข้าไปในห้องเล็กติดกับห้องทำงานของเขา วันนี้จะต้องโทรไปหาวายุ คุยเรื่องนี้กัน เพราะความจริงเขาก็ยังไม่ได้สมัครให้เจ้าหล่อนหรอก แค่หลอกเท่านั้นเอง... แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะมหาวิทยาลัยที่คิดไว้นั้น เจ้าของเป็นเพื่อนกับบิดา...เมื่อพิณตะวันลงไปข้างล่าง อาหารก็ถูกจัดวางไว้รอแล้วที่โต๊ะทานข้าวในห้องครัว... ร่างสูงนั่งอ่านหนังสือนิตยสารภาษาอังกฤษรออยู่ เมื่อพิณตะวันหย่อนตัวลงนั่ง เขาก็เก็บหนังสือ พิณตะวันตักข้าวจากโถอย่างรู้หน้าที่