บททั้งหมดของ เล่ห์รักนายวายร้าย ( NC 20+) : บทที่ 11 - บทที่ 20

Chapter 12“ของแกไม่ยากเลยยัยแพร” สปายหยุดชะงักเท้าเดิน จึงทำให้แพรดาวและมัดหมี่หยุดชะงักเดินไปด้วย“แกคิดว่าเป็นคำใบ้ของใครเหรอ? ยัยปาย” แพรดาวเอ่ยถามสปายและเข้าไปเขย่าแขนสปายราวกับเด็กๆ เหมือนต้องการคำตอบ“ฉันคิดว่าต้องเป็นพี่ไทเกอร์แน่เลย เพราะพี่เขาดูแบดบอยกร้าวใจที่สุดของสาขาเราอะ โอ๊ย! ขอเปลี่ยนได้ไหมยัยแพร อยากได้พี่ไทเกอร์เป็นพี่รหัส...” สปายเข้าไปโอบกอดแพรดาวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเชิงหยอกล้อ“โนค่ะ เพราะพี่เขางานดี เหมาะแก่การเป็นพี่รหัสของฉัน” แพรดาวเชิดหน้าขึ้นและกอดอกอย่างภูมิใจที่รู้ว่าใครเป็นพี่รหัสของเธอ“ชิ!...” สปายจิ๊ปากใส่แพรดาวอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะพูดคำใบ้ของเธอขึ้นมาบ้าง“พวกแก ช่วยคิดคำใบ้ของฉันหน่อยสิ อะไรคือร้อนแรงอย่างกับพายุหมุน”“ของแกก็ง่ายมากยัยปาย” มัดหมี่เอ่ยขึ้น“ถ้าฉันพูดบอกไป แกจะให้อะไรฉัน” มัดหมี่เอ่ยขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์“แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้...ยัยมัด” สปายกระทืบเท้าเร่าๆ ราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ“บอกมันไปเถอะยัยมัด ฉันกลัวยัยปายมันจะไปนอนดิ้นที่พื้น ฮ่าๆ...” แพรดาวหัวเราะขบขัน เมื่อเห็นท่าทางชักดิ้นชักงอของเพื่อนสาว“เออๆ ฉันให้แกจับนมฉันหนึ่งทีก็ได้ยั

Chapter 14“ใครเป็นพี่รหัสของเธอ?” รันเวย์เอ่ยถามเรื่องอื่น เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป“หนูก็ไม่รู้?”“แน่ใจนะ ว่าไม่รู้?”“แล้วเฮียจะมาถามอะไรหนูนักหนาเนี่ย กินเสร็จก็กลับห้องตัวเองไปได้แล้ว” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงใส่เขา เพราะเขาถามราวกับว่าเป็นคุณพ่อของเธออย่างนั้นแหละ“มานี่ซิ...” รันเวย์เอ่ยบอกแพรดาวที่นั่งตรงกันข้ามกับเขา“ไม่ไป เดี๋ยวเฮียก็รังแกหนูอีก”“หนึ่ง...”“...”“สอง…”ครืดดดด แพรดาวเลื่อนเก้าอี้ออกและลุกขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมไปหาเขาที่นั่งอยู่อีกฝั่ง“มีอะไรคะพี่ชายขา สั่งได้สั่งดีจังเลย” แพรดาวยืนต่อหน้าเขา และเอ่ยประชดประชันเขาออกไป“นิสัยดีได้ไม่นาน ก็ดื้ออีกแล้วเหรอแพรดาว”หมับ!“โอ๊ย! ทำไมชอบอุ้มหนูมานั่งตักนัก หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” แพรดาว โวยวายเสียงหลง เมื่อคนตัวสูงอุ้มเธอมานั่งบนตักแกร่ง“โตแต่ตัวน่ะสิ แต่สมองยังเด็ก” รันเวย์แสยะยิ้มมุมปาก“ด่าหนูเหรอ?”“แล้วเธอสมองเด็กตามที่ฉันพูดไหมล่ะ?”“ไม่!”“ถ้าไม่ ก็แปลว่าฉันไม่ได้ด่าเธอไง”“แล้วตอนไหนเฮียจะกลับห้องสักที” แพรดาวเอ่ยถามเขา ที่นั่งนิ่งไม่มีทีท่าจะลุกกลับห้องตัวเองสักที“ฉันพอใจจะกลับตอนไหน เดี๋ยวฉันกลับเอง ไม่ต้อง

Chapter 16@สนามฟุตบอลมหาลัย“โห...รุ่นพี่คณะวิศวะฯ งานดีทุกคนเลยจริงๆ ยัยแพร นี่มันดงคนหล่อใช่ไหมเนี่ย...” สปายกระซิบกระซาบกับแพรดาวอย่างกระดี๊กระด๊า เมื่อพวกเธอขับรถมาถึงที่สนามฟุตบอลของมหาลัย และทอดมองไปยังสนาม ก็เห็นผู้ชายหล่อขาว ตัวสูง หุ่นดูเท่สมาร์ตกันทุกคน ซึ่งตอนนี้พวกเขากำลังวิ่งรับส่งฟุตบอลในสนามกันอย่างดุเดือด แล้วไหนจะผู้ชายที่นั่งรอผลัดเปลี่ยนตัวลงสนามที่นั่งบนอัฒจันทร์อีก“รุ่นพี่คณะสถาปัตย์ฯ ก็งานดีไม่เบาเลยนะแก อ๊ายย!! เลือดกำเดาฉันจะไหล” แพรดาวเอ่ยอย่างกระดี๊กระด๊าไม่ต่างจากสปาย ดวงตากลมโตมองไปยังอัฒจันทร์ฝั่งคณะสถาปัตย์ฯ ไม่วางตา ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่มีใครห้ามใครเลยสักนิด โดยที่แพรดาวและสปายอาจจะลืมไปว่าจุดประสงค์ที่พวกเธอมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร“นี่มันรุ่นพี่ปีสามแข่งบอลกันนี่หว่า” สปายเอ่ยพูดขึ้น เมื่อสายตาของเธอสะดุดไปเจอหนุ่มหล่อสุดฮอตของคณะวิศวะฯ“แกรู้ได้ยังไงว่าเป็นรุ่นพี่ปีสาม” แพรดาวหันไปถามสปายด้วยความสงสัย“นั่นไง พี่ชายของแกนั่งอยู่บนอัฒจันทร์แถวล่างฝั่งคณะวิศวะฯ นั่นน่ะ แกคงมัวแต่มองคณะสถาปัตย์ฯ สินะ ถึงได้มองไม่เห็นพี่ชายของตัวเอง” สปายชี้ปลายนิ้วไปตำแหน่งที

Chapter 18@คอนโด17.50 น.ติ๊ง!เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกชั้นบนสุด แพรดาวก็เดินออกจากลิฟต์ด้วยท่าทางระแวดระวัง เพราะเกรงว่ารันเวย์จะดักหาเรื่องเธอ“ฟู่วววว...”แพรดาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อรันเวย์ไม่ได้ดักรอหาเรื่องเธอตามที่คิดไว้ หญิงสาวยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของตัวเอง แต่ทว่าดวงตากลมโตกลับปรายตามองไปข้างห้องที่ปิดประตูเงียบสนิท “ทำไมวันนี้เงียบจัง...” ปากเล็กบ่นพึมพำ แล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างครุ่นคิด ก่อนที่ขาเรียวจะเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องของเขา หญิงสาวยกมือขึ้นเพื่อจะเคาะประตู แต่กลับต้องชะงักค้างกลางอากาศ“ชิ! เขาจะรู้สึกยังไง มันก็เรื่องของเขาสิ เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” แพรดาวเอามือกอดอกตัวเอง และจ้องมองบานประตูที่ปิดสนิทอยู่แบบนั้นอย่างชั่งใจแกร๊ก~ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เจ้าของห้องกระชากเปิดประตูออก ก่อนที่ร่างสูงจะทำหน้าขรึม แล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยที่แฝงไปด้วยความดุดัน“เฮีย!”“มายืนบ่นอะไรหน้าห้องของฉัน” ปากหยักเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเข้ม“เอ่อ คะ...คือ…” แพรดาวพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะจู่ๆ เธอก็คิดคำพูดไม่ออก เมื่อเห็นแววตาคมดุของ

Chapter 20@ห้องนอนแพรดาว 22.00 น.ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงคนกดรหัสหน้าประตูห้องของเธอติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!แกร๊ก~“ขโมย?” ปากเล็กบ่นพึมพำ ก่อนจะขมวดคิ้วจนเป็นปม เมื่อคิดได้ว่าถ้าเป็นโจรมันไม่น่าจะเข้ามาภายในคอนโดที่มีระบบการป้องกันความปลอดภัยระดับสูงเช่นนี้ได้“ใคร?” ปากเล็กพึมพำอีกครั้ง แล้วรีบวิ่งไปหยิบไม้เบสบอล ก่อนจะวิ่งไปปิดไฟที่หัวเตียง มือเล็กกำไม้เบสบอลไว้แน่นด้วยใจเต้นแรง เมื่อฝีเท้าหนักเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของเธอ ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาอย่างอุกอาจแกร๊ก~ปัก!“เฮ้ย!” เสียงเข้มเปล่งออกมาฝ่าความมืด เมื่อเขาโดนไม้ฟาดเข้ามาที่ลำตัวอย่างแรง มือสากจับไม้นั้นไว้แน่น ก่อนจะตวัดรัดร่างบางและแกะอาวุธออกจากมือเล็ก แล้วทิ้งมันลงพื้น“ว้ายยย...ปล่อย!” ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างแกร่งอุ้มเธอโยนลงบนที่นอนนุ่มตุ้บ!“เข้ามาในห้องหนูได้ยังไง?” เพียงแค่แพรดาวได้กลิ่นหอมจากกายของเขา เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร หญิงสาวเอ่ยถามเสียงดังฝ่าความมืด ก่อนจะยื่นแขนไปกดเปิดไฟที่หัวเตียง“คิดจะเอาไม้ฟาดฉันให้ตายเลยหรือไงวะ?” ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งบนเตียงนุ่ม โดยที่ไม