เข้าสู่ระบบChapter 11
หลายวันต่อมา
“สวัสดีครับน้องเฟรชชีทุกคน! ในวันนี้เราจะจับสายรหัสกันนะครับ ซึ่งพี่ปีสองจะเขียนใบ้คำเอาไว้ให้ และน้องๆ ทุกคนจะต้องตามหาพี่รหัสของตัวเองให้เจอภายในหนึ่งอาทิตย์ และถ้าครบกำหนดแล้ว ใครยังตามหาพี่รหัสไม่เจอ หรือเจอแล้วแต่พี่รหัสยังไม่รับเป็นน้องรหัส น้องคนนั้นจะต้องถูกรุ่นพี่ทำโทษ” รุ่นพี่ปีสองคนหนึ่งเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงดังก้องกังวาน
หู้ยยยย!
กรี๊ดดด!
แปะ! แปะ!
นักศึกษาปีหนึ่งส่งเสียงฮือฮาด้วยความตื่นเต้น ไม่เว้นแม้กระทั่งสามสาวที่กระซิบกระซาบกันไม่หยุด
“อ๊ายยยย...ขอให้ฉันได้พี่ไทเกอร์เป็นพี่รหัสทีเถอะ เพี้ยง...” สปายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า เมื่อพูดถึงรุ่นพี่สาขาสุดหล่อ บุคลิกแบดบอย ที่เธอแอบมองเขาอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งตอนนี้เขายืนทำหน้านิ่ง เป็นผู้นำของรุ่นพี่ปีสองจับสายรหัส
“สาธุ…ขอให้ฉันได้พี่ไต้ฝุ่นเป็นพี่รหัสทีเถอะ” มัดหมี่ประนมมือขึ้นไหว้เหมือนขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เมื่ออยากได้รุ่นพี่สุดฮอตอีกคนเป็นพี่รหัส
“พวกแกเนี่ย บ้าผู้ชายจริงๆ เลย” แพรดาวส่ายหัวให้กับเพื่อนสาวของเธอทั้งสองคนอย่างเอือมระอา
“แล้วแกล่ะยัยแพร อยากได้รุ่นพี่คนไหนเป็นพี่รหัส” สปายเอ่ยถามแพรดาว
“ใครก็ได้ ที่หล่อกว่ารุ่นพี่สองคนที่แกขอ คิกๆ” แพรดาวยักคิ้วให้สปายและมัดหมี่
“เฮ้ย! พวกน้องสามคนหัวเราะอะไรกัน ออกมายืนข้างหน้าเดี๋ยวนี้เลย!” รุ่นพี่ปีสองที่มีใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งใครๆ ต่างเรียกเขาว่า ‘ไทเกอร์’ เอ่ยเรียกสามสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน เมื่อเห็นพวกเธอหัวเราะหยอกล้อกันจนไม่ตั้งใจฟังสิ่งที่รุ่นพี่พูด
แพรดาว สปาย และมัดหมี่ลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างหน้า โดยที่มีสายตาของเพื่อนๆ ปีหนึ่งมองตามพวกเธอด้วยความตื่นเต้น
“แนะนำตัวให้เพื่อนๆ รู้จักหน่อยครับ” ไทเกอร์สบตาแพรดาวด้วยแววตาดุดัน
“สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ทุกคน เราชื่อแพรดาวนะคะ”
“พูดดังๆ เหมือนที่คุยกันหน่อยสิครับ” ไทเกอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม
“สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ที่น่ารักทุกคน! เราชื่อแพรดาวนะคะ!” แพรดาวตะโกนแนะนำชื่อตัวเอง เหมือนจงใจประชดประชันใครบางคน ก่อนที่รอยยิ้มหวานจะผุดขึ้นบนใบหน้าสะสวย เมื่อเธอส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน
‘หู้ย ทำไมสวยจังเลยวะ อยากรู้จักอะ...’
‘เออ คนนี้กูมองไว้ตั้งแต่วันแรกแล้ว สวยชะมัด ผิวโคตรดีอะคนนี้’
‘ทำไมพ่อแม่นางไม่ตั้งชื่อนางว่านางฟ้าเลยวะ ถ้าจะสวยขนาดนี้’
‘หุ่นหล่อน แม่ง! โคตรดี หน้าตาก็เป๊ะเวอร์ ผู้หญิงอะไรวะสวยจังเลย’
เพื่อนๆ ในสายชั้นที่นั่งอยู่ต่างพูดถึงแพรดาวด้วยความชื่นชม บางคนก็มองเธอด้วยสายตาเหมือนหลงมนตร์เสน่ห์ของเธอ
“เงียบๆ! คนต่อไปเชิญแนะนำตัวได้แล้ว” ไทเกอร์เอ่ยพูดเสียงดัง เพื่อห้ามปรามน้องปีหนึ่งที่ส่งเสียงฮือฮาเอ่ยชมหญิงสาวที่แนะนำตัวเมื่อครู่นี้ พลางได้แต่คิดในใจว่า หญิงสาวคนนี้เธอสวยมาก จนเขาต้องแอบลอบมองเธออยู่บ่อยครั้งเหมือนกัน
“หวัดดีค่ะเพื่อนทุกคน เราชื่อสปายนะ”
‘คนนี้หน้าตาอินเทอร์มาก หุ่นโคตรเอกซ์อะ’
‘แก๊งนี้มีแต่คนสวยๆ’
“สวัสดีค่ะ เราชื่อมัดหมี่นะคะ” มัดหมี่แนะนำตัวเอง พร้อมกับยิ้มหวานให้เพื่อนร่วมรุ่นเดียว
‘คนนี้ก็สวยหวาน มีลักยิ้มด้วย โคตรน่ารักเลยอะ’
‘แก๊งพวกนางคัดหน้าตาเข้ากลุ่มใช่ไหมเนี่ย ถึงได้สวยกันทุกคนเลย’
“น้องแพรดาวมาจับสายรหัสก่อนเลยครับ” ไทเกอร์เอ่ยบอกแพรดาว จากนั้นแพรดาวก็ยื่นมือไปจับคำใบ้ที่บรรจุไว้ในกล่องสี่เหลี่ยม
“เสือร้ายของคณะ” แพรดาวอ่านคำใบ้ของเธอ และเมื่อแพรดาวอ่านจบ ปากหยักของใครบางคนก็ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
‘หึ้ยยย เสือร้ายของคณะใครอะ’
‘เสือผู้หญิงแน่เลย ดูจากคำใบ้แล้ว’
จากนั้นสปายก็เดินเข้าไปจับคำใบ้ของพี่รหัสถัดจากแพรดาว
“ร้อนแรงเหมือนพายุหมุน” สปายเปิดอ่านคำใบ้ของตัวเองออกมา จากนั้นก็มีสายตาคมกริบมองมาที่เธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เฮ้อ! จะหาเจอไหมเนี่ย...” สปายบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนจะถอยออกมาให้มัดหมี่เข้าไปจับคำใบ้ของพี่รหัสบ้าง
“พระจันทร์...” มัดหมี่เอ่ยพูดคำใบ้ของตัวเองออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด
‘โฮ้วว พระเจ้า คำใบ้แต่ละคน’
‘ยากมาก ใครจะหาเจอ’
เด็กนักศึกษาปีหนึ่งต่างพากันเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฮือฮา ก่อนจะพากันทยอยเข้าไปจับคำใบ้ของสายรหัสกันทีละคน
ตึก! ตึก!
“โอ๊ย! ใครอะ เสือร้ายของคณะ” แพรดาวเอ่ยขึ้น เมื่อทั้งสามกำลังเดินไปลานจอดรถ
ตอนพิเศษ 5@บ้านรันเวย์“ป๊าขา ป๊าหลงรักคุณแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เพลงเอ่ยถามคุณพ่อของเธอด้วยความอยากรู้ตามประสาเด็ก โดยที่เธอกำลังนอนอยู่ตรงกลางบนที่นอนขนาดใหญ่ ส่วนรันเวย์และแพรดาวนอนขนาบข้างลูกของเขา“ป๊ารักแม่ของหนูตั้งแต่แม่ของหนูอายุสามขวบ แต่แม่ของหนูวิ่งหนีป๊าตลอดเลย ป๊าก็วิ่งหอมแก้มแม่ของหนูทุกครั้งที่เห็นหน้า ส่วนแม่ของหนูก็วิ่งร้องไห้ไปฟ้องคุณตาของหนู แล้วแม่ของหนูก็ชอบพูดกับป๊าว่า หนูไม่ชอบพี่เวย์” รันเวย์เอ่ยเล่าเรื่องวัยเด็กให้ลูกสาวของเขาฟัง ก่อนจะเหล่ตามองแพรดาวที่มองเขาอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ“โอ๋ๆ หนูสงสารปะป๊าจังเลย โดนคุณแม่ปฏิเสธตั้งแต่เด็ก” เพลงยกแขนเล็กเข้าไปโอบกอดคุณพ่อของเธอเพื่อปลอบใจ“หนูเหมือนปะป๊าเลยที่มีความรักตั้งแต่เด็ก แต่หนูดีหน่อยที่พี่ไบร์ทก็รักหนู หนูเลยไม่ได้กินแห้วเหมือนปะป๊า” เพลงเอ่ยพูดกับคุณพ่อของเธอราวกับผู้ใหญ่ปรับทุกข์กัน“เพลงแก่แดดจัง” เพ้นท์เอ่ยขึ้น“เพ้นท์จะไปเข้าใจอะไรล่ะ ในเมื่อเพ้นท์ยังไม่มีความรัก” เพลงเอ่ยขึ้น“โอ๊ยยย...ปวดหัวกับความรักของลูกสาวป๊าจังเลย” รันเวย์เอ่ยพูดอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเอานิ้วจิ้มไปที่เอวน้อยของเพลง“อ๊ายยยย ฮ่าๆๆ
ตอนพิเศษ 4@บ้านบิ๊กบอส“พี่ไบร์ทขา” เด็กหญิงเพลงวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาเด็กชายไบรตันด้วยความดีใจ จนรันเวย์ต้องส่ายหัวเบาๆ ให้กับความดื้อรั้นของลูกสาวเขา“น้องเพลง” เด็กชายไบรตันรีบลงจากโซฟา และวิ่งเข้าไปโอบกอดเด็กหญิงตัวน้อยของเขาด้วยความคิดถึง“ฟอด! คิดถึงน้องเพลงจังเลย” เด็กชายไบรตันหอมแก้มนิ่มของเด็กหญิงตัวน้อยฟอดหนึ่ง“ดูลูกชายมึงนะไอ้บอส ดูลูกชายมึงทำ” รันเวย์เอ่ยพูดเสียงเข้มกับเพื่อนของเขา“ฮ่าๆ เด็กๆ มันเอ็นดูกัน มึงเก่งมากนักก็ไปห้ามลูกสาวของมึงสิ” บิ๊กบอสเอ่ยพูดยิ้มๆ“เพื่อนหนูไปไหนอะพี่บอส” แพรดาวเอ่ยถามถึงเพื่อนสนิทของเธอ“ออกไปทำธุระกับคุณแม่ตั้งแต่เช้าเลยน้องแพร เพื่อนของน้องทิ้งให้พี่อยู่เฝ้าบ้านกับเจ้าแสบไบรตันกันสองคน” บิ๊กบอสเอ่ยนินทาเมียของเขาให้เพื่อนสนิทของเมียฟัง“หนูอัดคลิปเสียงไว้แล้ว เรื่องนี้ต้องถึงหูเพื่อนของหนู คิกๆ” แพรดาวชูมือถือขึ้น แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้บิ๊กบอส“เมียมึงนี่แสบมากไอ้เวย์” บิ๊กบอสเอ่ยพูดกับรันเวย์“หึๆ เพราะแสบแบบนี้ไง ถึงได้โดนกูปราบบนเตียงบ่อยๆ” รันเวย์เอ่ยพูด ก่อนจะหันไปมองหน้าแพรดาวยิ้มๆ“ก็มึงมันชอบปราบเด็กพยศอยู่แล้วนี่หว่า” บิ๊กบอสเอ่ยพู
ตอนพิเศษ 3“ลูกชายจงมา ลูกชายจงมา” ร่างแกร่งหมุนเอวสอบบดขยี้ร่องแคบ ก่อนจะถอดลำแกร่งออกจากร่องแคบ“ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ จะได้ลงไปหาลูก”“งั้นไปอาบพร้อมกัน” ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้น ก่อนจะอุ้มร่างบางเดินเข้าห้องน้ำไป“อ๊ายยย เฮียพอแล้ว” ร่างบางเปล่งเสียงร้องลั่นอยู่ในห้องน้ำ เมื่อเขาจับเธอหันหน้าเข้ากำแพงห้องน้ำ“อีกรอบนะเด็กดี เฮียยังอยากอยู่เลย ไหนๆ ลูกก็เปิดโอกาสให้เราแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะดันแก่นกายเข้าร่องแคบอีกครั้ง“อื้อ~” ศึกรักเริ่มบรรเลงขึ้นมาอีกครั้งด้วยความโหยหา เขาและเธอเปล่งเสียงครางระงมภายในห้องน้ำด้วยความเสียวซ่าน จนตอนนี้ภายในห้องน้ำตลบอบอวลด้วยกลิ่นอายไฟเสน่หาที่เร่าร้อนวันต่อมา... “พากันแต่งตัวอะไรแบบนี้วะเนี่ย” รันเวย์ที่นั่งรอเมียและลูกของเขาอยู่ที่ห้องรับแขก ต้องขมวดคิ้วจนเป็นปม เมื่อเห็นสามแม่ลูกใส่ชุดธีมเดียวกัน ซึ่งกระโปรงแต่ละคนทำเอาเขาแทบกุมขมับ เพราะแต่ละคนสวมใส่กระโปรงสั้นจิ๋วเลยทีเดียว“ปะป๊า ทำไมต้องทำเสียงดุด้วย” เพลงวิ่งเข้าไปโอบกอดขาแกร่งคุณพ่อของเธออย่างเอาใจ“ไม่เสียงดังนะคะคุณพ่อ หนูกลัว” เพ้นท์เข้าไปกอดขาแกร่งคุณพ่อของเธอ
ตอนพิเศษ 2แกร๊ก~"..." แพรดาวเมื่อเห็นสามีของเธอเปิดประตูเข้ามา เธอก็หยัดลุกขึ้นจะเดินหนี"จะหนีไปไหนครับเด็กดี ไม่คิดถึงเฮียเหรอ" รันเวย์เข้าไปโอบกอดแพรดาวไว้แน่นด้วยความคิดถึง จากนั้นเขาก็สูดดมผมสลวยและซุกไซ้ซอกคอของเธออย่างหื่นกระหาย"ปล่อยเลยนะคนใจร้าย ฮึก~" แพรดาวดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง ก่อนที่น้ำตาของเธอจะรินไหลออกมาด้วยความน้อยใจ"อย่าโกรธเฮียเลยนะที่รัก เฮียไม่ได้ตั้งใจจะไปญี่ปุ่นนานถึงหนึ่งอาทิตย์เลยนะ พอดีงานที่นั่นมีปัญหาจริงๆ" รันเวย์เอาปลายคางเกยไว้ที่ไหล่มน และเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงกระเส่าที่กกหูเล็ก"เฮียรู้ไหมว่าคนที่นับวันรอเฮียกลับมา มันคิดถึงเฮียมากขนาดไหน" แพรดาวเอ่ยพูดด้วยริมฝีปากสั่นระริก เพราะถึงเธอจะมีลูกแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังติดเขาเหมือนเดิม อยากอยู่ใกล้เขา อยากเจอหน้าเขาทุกวัน"เฮียก็คิดถึงหนูที่สุด หนูใจร้ายมากเลยนะ ไม่ยอมรับโทรศัพท์เฮียเลย""ก็เฮียใจร้ายกับหนูก่อนหนิ" แพรดาวยู่ปากพูดอย่างเง้างอน"งั้นเฮียขอไถ่โทษกับหนูบนเตียงนะที่รัก" รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะอุ้มภรรยาสาววางไว้บนเตียงอย่างเบามือ"เฮีย..." ปากเล็กเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสีย
ตอนพิเศษ 1เจ็ดปีต่อมา...รถสปอร์ตหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดรถบ้านหลังใหญ่ จากนั้นเขาก็หันไปหยิบตุ๊กตาหมีสองตัวกับดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่มาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง นักธุรกิจหนุ่มหล่อลงจากรถและเดินเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้มแห่งความคิดถึง เพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้เจอลูกสาวตัวน้อยและภรรยาสุดที่รักของเขาเลย เพราะเขาติดงานสำคัญที่ญี่ปุ่น"น้องเพ้นท์ น้องเพลง ปะป๊ากลับมาแล้วครับ" รันเวย์เอ่ยบอกลูกสาวฝาแฝดของเขาด้วยรอยยิ้มเมื่อแพรดาวเห็นสามีของเธอเดินเข้ามาในบ้าน เธอก็กระซิบบอกอะไรบางอย่างกับลูกสาวตัวน้อยของเธอทั้งสองคน ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นและเดินขึ้นห้องส่วนตัวไปอย่างเง้างอน"อ้าว...หนูจะเดินหนีเฮียไปไหนครับ" รันเวย์เอ่ยถามแพรดาวหน้าตาตื่น เมื่อเห็นภรรยาตัวน้อยของเขาเดินหนีขึ้นห้องไป"ห้ามรบกวนคุณแม่นะคะ ปะป๊า" เพ้นท์และเพลงเด็กน้อยฝาแฝดหน้าตาจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตากางแขนเรียวเล็กสุดแขน เพื่อกั้นขวางไม่ให้คุณพ่อของพวกเธอตามคุณแม่ของพวกเธอขึ้นห้องไปได้"ปะป๊าใจร้าย ทิ้งหนูกับคุณแม่ไปเที่ยวญี่ปุ่น ชิ! หนูงอนป๊าแล้ว" เสียงเล็กของเพลงเอ่ยต่อว่าคุณพ่อของเธอ ก่อนจะทำแก้มป่องเบือนหน้าหนีคุณพ
The endรุ่งเช้า6.00 น.เมื่อรันเวย์ออกมาจากเต็นท์พร้อมแพรดาว เขาก็เลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นไรเฟิลณิชา คิมหันต์นั่งผิงไฟอยู่หน้าเต็นท์ มิหนำซ้ำหน้าตาของทั้งสามคนยังดูอิดโรยราวกับคนไม่ได้นอน“ตื่นเช้าจังวะ” รันเวย์เอ่ยถามเพื่อนของเขา“กูยังไม่ได้นอนเลย มึงเห็นขอบตาพวกกูไหมเนี่ย? จะเป็นหมีแพนด้าอยู่แล้ว” ไรเฟิลเอ่ยตอบรันเวย์ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก“ครางห่าอะไรขนาดนั้นวะ กูไม่น่าหลวมตัวมาเที่ยวกับพวกมึงเลย” คิมหันต์เอ่ยพูดประชดรันเวย์ ก่อนจะมองไปอีกเต็นท์ที่ยังไม่ออกมา“หาววว ตื่นก็ดีแล้ว ฉันจะได้นอนบ้าง” ณิชาปิดปากหาวหวอดๆ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าเต็นท์ของเธอ“ไม่ไปดูทะเลหมอกเหรอวะณิชา” รันเวย์เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นณิชากำลังจะเข้าไปในเต็นท์ของเธอ“ไม่ล่ะ ฉันนั่งดูดาวตกทั้งคืนแล้ว ขอนอนก่อนนะ ง่วง”“ไอ้เชี่ยเอ๊ย! กูก็นึกว่ามาทริปม่อนแจ่มมาดูทะเลหมอก ที่ไหนได้กูมาทริปแข่งกันเย็Xไอ้ฉิบหาย ฟังเสียงครางจนอารมณ์ค้างเลยกู” ไรเฟิลเอ่ยจบ เขาก็เข้าไปเต็นท์ของเขาทันที“กูนอนละ เชิญดูทะเลหมอกให้สมใจ” คิมหันต์เอ่ยพูด ก่อนจะยกมือปิดปากหาวแล้วเข้าเต็นท์ไปอีกคน“เฮียครางเสียงดัง จนรบกวนพวกพี่ๆ เขาเลยนะ” แพ







