ทะลุมิติอยู่ในร่างหญิงปัญญาอ่อนซ้ำยังต้องแต่งงานกับบุรุษใบ้ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

หมู่บ้านสี่แจเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ในเขตภาคอีสาน ทิศตะวันตกติดกับแม่น้ำ ทิศใต้ติดกับภูเขา ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำอาชีพเกษตรกรรมและรับจ้างเป็นหลักดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลง สองแม่ลูกเพิ่งกลับจากรับจ้างดำนา เดินมุ่งหน้าไปยังบ้านของตนที่อยู่ท้ายหมู่บ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ทั้งสองจะได้ไปรับจ้างดำนาเพราะในหมู่บ้านนี้มีเพียงนาของเสงี่ยมเท่านั้นที่จ้างคนงาน เขาเป็นเศรษฐีที่มีนาข้าวเกือบสองร้อยไร่ นอกนั้นถ้าเป็นชาวบ้านทั่วไปก็ทำคนละไร่สองไร่เท่านั้น เพราะการทำนานั้นลำบากนักต้องใช้จอบขุด เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่มีต้นไม้มากและเป็นป่ารก ใช้ควายไถไม่ได้ แต่นาของเสงี่ยมนั้นจ้างคนถางป่าและตัดไม้ออกจึงสามารถใช้ควายไถได้ เขาจึงมีพื้นที่เพาะปลูกมากกว่าทุกคนในหมู่บ้านนี้ทั้งสองกำลังจะเดินผ่านหน้าบ้านผู้ใหญ่บ้าน“คำพอง” ผู้เป็นแม่ที่รีบสาวเท้าตามลูกหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงผู้ใหญ่บ้านเรียกเสียงกระซิบกระซาบคำพองหันไปถามผู้ใหญ่หลอดเสียงเบา “มีอะไรหรือคะพ่อผู้ใหญ่” น้ำเสียงแบบนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจนัก คำพาผู้เป็นลูกชายวัยสิบห้าปีก็หยุดฟังเช่นกัน“วันนี้กินเข้าแต่หัววันแล้วรีบดับไฟนะ

เช้าวันใหม่ที่แสนเร่งรีบวิไลลักษณ์ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสามเพื่อมาอาบน้ำเตรียมตัวไปงานรับปริญญาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน วันนี้เป็นวันสำคัญที่สุดของเธอ พ่อกับแม่เดินทางมาจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อวาน เธอเรียนจบคณะเกษตรศาสตร์ ความฝันหลังเรียนจบเธออยากเปิดร้านขายพันธุ์ไม้อยู่ทางภาคอีสานสักแห่ง และเธอก็ได้เริ่มทำมันแล้ว เพราะสี่ปีที่เรียนอยู่ที่นี่เธอซึมซับเอาความเป็นอีสานเข้าไปทั้งภาษาและวัฒนธรรม เพื่อนส่วนใหญ่ก็เป็นคนภาคอีสานทั้งนั้น พ่อกับแม่เองยังนึกเป็นห่วงที่ลูกสาวไม่ยอมกลับไปอยู่ที่กรุงเทพฯ เพราะหลังเรียนจบช่วงรอรับปริญญาเธอก็ยังขายต้นไม้อยู่ที่ภาคอีสาน วิไลลักษณ์ยืนรีดเสื้อผ้าอยู่ภายในห้องนอนที่คอนโดฯ เพียงลำพัง จู่ ๆ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเพราะความดีใจกับความสำเร็จของตัวเองก็หุบยิ้มลงทันควัน เธอหลับตาแน่นมือบางยกขึ้นกุมศีรษะตัวเอง ทำไมถึงได้รู้สึกมึนศีรษะแบบนี้ มือที่จับเตารีดรีบหรี่ไฟลงจนสุด ร่างที่ยืนอยู่อย่างมั่นคงในคราแรกกำลังโอนเอียง เธอลืมตาไม่ได้เลยเพราะตอนนี้ห้องมันกำลังพาเธอหมุนและมืดดำไปหมด ไม่ถึงสองนาทีร่างอรชรก็ล้มลงไปนอนกับพื้น ลมหายใจเริ่มแผ่วลง

คำแก้วยกแขนข้างที่มีรอยสักขึ้นมาดูอีกครั้งเสือตัวนั้นเป็นการสักน้ำมันภาพของมันคมชัดเหมือนเสือมีชีวิตจริง ๆ นัยน์ตาเคร่งขรึมของมันกำลังจ้องหน้าเธอเขม็ง แต่คำแก้วก็มองมันกลับไม่วางตาเช่นกัน“กลิ่นดอกไม้หอมมาจากไหนกัน” คำแก้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ เธอยกแขนตัวเองขึ้นแล้วสูดดมตรงรอยสักนั้น “อือ มาจากตรงนี้นี่เอง ทำไมมันถึงมีกลิ่นหอมได้นะ” คำแก้วสงสัยหนักขึ้นมือเล็กลูบรอยสักนั้นเบา ๆดวงตาดำขลับเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นเมื่อรอยสักนั้นกลายเป็นห้องมิติที่มีประกายสีเงินระยิบระยับ ภายในนั้นมีปืนสั้น มีดสั้น เครื่องมือล่าสัตว์และอุปกรณ์ป้องกันตัวอีกหลายอย่าง สำคัญกว่านั้นมันมีเครื่องช็อตไฟฟ้าแบบพกพาด้วย “โอ้! นี่มันอะไรกัน” คำแก้วอุทานตาโตหัวใจเต้นรัวแรง เธอหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าออกมาดู “เฮ้ย! ใช้ได้จริงอีกด้วย” ด้วยความตื่นเต้นคำแก้วลุกขึ้นยืนแล้วกระโดดโลดเต้นหัวเราะร่าอยู่คนเดียว เธอชอบเดินป่าเขาลำเนาไพร มีเครื่องมือล่าสัตว์แบบนี้ก็ดีสิ จะได้ช่วยครอบครัวหาอาหาร ไม่ต้องมานั่งกินไข่มื้อละฟองเช่นนี้ “พี่ดูคำแก้วสิเล่นอยู่คนเดียว ดีใจอยู่คนเดียว” คำพองมองลูกสาวด้วยความเอ็นดู

คำพองวางบัวรดน้ำแล้วเดินเข้ามาหา “ขอบใจมากนะ” คำพองหยิบขนุนที่ผ่าครึ่งลูกออกมาจากตะกร้าไม้ไผ่แล้ววางไว้บนแคร่ ไม่ลืมที่จะเด็ดใบตองมาวางรองเพื่อไม่ให้ยางของมันเปื้อนแคร่“พรุ่งนี้แม่ชวนแม่คำพองไปเก็บเห็ดด้วยค่ะ”“อืม แม่คงไปด้วยไม่ได้ แม่ไม่สบายยังไม่ค่อยหายดีเท่าไร กลัวจะไปเป็นลมล้มในป่าเดี๋ยวจะเป็นภาระทุกคน” คำพองบอกดวงนภาด้วยความเกรงใจ เธอยังมีอาการมึนศีรษะอยู่มากจึงไม่กล้าไปเก็บของป่าด้วยคำแก้วเดินตามหลังแม่มาได้ยินเข้าจึงเอ่ยขึ้นทันที “ให้ฉันไปกับดวงนะคะแม่” เธออยากลองไปหาของป่าดูบ้าง เพราะตอนเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยก็เคยไปเก็บเห็ดกับเพื่อนในป่าของมหาวิทยาลัยเหมือนกัน แต่ป่าก็ไม่ได้กว้างมากมายนักคำพองหันมาถามลูกสาวด้วยแววตาฉงน “รู้เหรอว่าเห็ดไหนกินได้กินไม่ได้” ทุกครั้งที่ให้ไปด้วยก็ถามทุกครั้งจนคนโดนถามเมื่อยปากไปหมด เห็ดชนิดเดียวถามอยู่เป็นร้อยรอบ ทางที่ดีให้คำแก้วอยู่บ้านจะดีกว่า“ให้ดวงบอกก็ได้ค่ะ จริงไหมจ๊ะดวง” คำแก้วหันไปขอความเห็นจากเพื่อน เธอมีความจำดี ถามแค่ครั้งเดียวก็รู้หมดว่าเห็ดชนิดนั้นกินได้หรือไม่“คำแก้วหายป่วยแล้วเหรอ” ดวงนภาได้ยินข่าวว่าเธอป่วยหนักมาหลายวัน นี่ก

คำแก้วเปิดผ้าคลุมหน้าออกมือข้างขวาเสยผมยาวไปด้านหลัง ทำท่าทางกวน ๆ สาวเท้าไปหายายทั้งสองแล้วพูดเสียงดังเหมือนหาเรื่อง “เอ๋อแล้วมันหนักกบาลใครมิทราบ” ยายสองคนถึงกับหน้าเหวอ คนอื่นที่ยืนอยู่เริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่คิดว่าคำแก้วจะกล้าตอบโต้ด้วยวาจาที่ค่อนข้างก้าวร้าวเช่นนี้ “ถ้าอีเอ๋อตบคนแก่ก็คงไม่ผิดสินะ จริงไหมคะ” คำแก้วพูดทีเล่นทีจริงทำท่าเอียงคอเหมือนเด็กปัญญาอ่อนตามที่พวกเขาเข้าใจ คำแก้วกัดกรามแน่นง้างฝ่ามือเล็กขึ้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ส่งเสียงลอดไรฟันออกมาว่า “สักทีดีไหมฮึ”“ว้าย!” ยายทั้งสองร้องเสียงหลง และเอียงหน้าหลบยกแขนขึ้นมาตั้งการ์ด“อย่านะ อย่าเข้ามานะ อีเด็กปัญญาอ่อน ชอบใช้กำลังเหมือนพ่อมึง” ยายจูเอาตัวไปหลบอยู่ด้านหลังชาวบ้านคนอื่นที่มาด้วยกัน“ถ้าไม่อยากโดนฉันตบหน้าหมุนก็รีบพากันไปเก็บเห็ดซะ ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว” ไม่ใช่แค่หน้าหมุน หัวอาจจะหลุดไปด้วยก็ได้ เพราะเธอยังไม่เคยลองใช้ฝ่ามือพิฆาตตบใครสักคน และเธอก็คงไม่ตบใครพร่ำเพรื่อด้วย“ไปกันเถอะพวกเรา ไอ้ลูกคนบ้านป่าเมืองเถื่อน” ไม่วายยายนุ่นยังหันกลับมาพูดอีกทุกคนเดินจากไปด้วยแววตาหวาดกลัว กลัวว่าคำแก้วจะได้เลือดโจรจากพ