บทที่ 7

คืนนั้นเสิ่นซวงเหมียนมีไข้สูง ล้มตัวนอนซมอยู่สองวันเต็ม กว่าสติจะค่อยๆ กลับมา

หยานหยุ่นโจวนั่งอยู่ข้างเตียง พอเห็นเธอฟื้นก็ยื่นมือมาลองอุณหภูมิที่หน้าผากแล้วพูดว่า “ไข้ลดลงไปหน่อยแล้ว”

เธอเอาแต่มองเพดานด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ว่าชายตรงหน้าจะพูดอะไร เธอก็ไม่ขานรับ จนเขาเอ่ยขึ้นว่า “เสิ่นซวงเหมียน ไม่ต้องกังวลนะ เรื่องเสียงผมจะรักษาให้คุณเอง”

ดวงตาของเสิ่นซวงเหมียนไหววูบ เธอหันไปมองเขา อ้าปากจะพูดแต่ไม่มีเสียงออกมา มีเพียงความแสบร้อนแล่นขึ้นมาจากลำคอ

เมื่อเห็นแววตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาตบไหล่เธอเบาๆ อธิบายว่า “คุณเป็นไข้หนักมาก คออักเสบจนทำให้สายเสียงเสียหายเล็กน้อย ผ่าตัดเล็กๆ ก็หายแล้ว”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ทำให้เสิ่นซวงเหมียนค่อยๆ วางใจลง

สามวันต่อมา เสิ่นซวงเหมียนมีงานแสดงคอนเสิร์ต เธอต้องฉีดยาชาเฉพาะที่เพื่อระงับความเจ็บปวด จึงจะสามารถร้องเพลงได้จบตลอดงาน

สมาชิกวงไม่ได้เจอเธอมาหลายวัน ต่างพากันคะยั้นคะยอให้เธอไปกินข้าวด้วย แต่เธอปฏิเสธ เพราะวันรุ่งขึ้นต้องผ่าตัด

แม้จะเสียดายกันอยู่บ้าง แต่ทุกคนก็ไม่ฝืน “งั้นไว้หลังจากนั้นค่อยนัดใหม่ก็ได้ ยังมีโอกาสอีกเยอะ...”

“ฉันจะไปแล้ว” เสิ่นซวงเหมียนมองพวกเขา เอ่ยช้าๆ ว่า “ฉันมีตั๋วไปต่างประเทศอีกห้าวัน”

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนชะงักไปพักใหญ่ ก่อนจะมีคนถามขึ้นว่า “แต่พี่เสิ่นงานแต่งพี่อีกหกวันไม่ใช่เหรอคะ? พวกเราก็ได้รับการ์ดแล้วนะคะ”

เธอก้มหน้าเอ่ยเบาๆ “ไม่แต่งแล้ว ถือว่าการ์ดนั้นไม่เคยมีขึ้นก็แล้วกันนะ”

ทุกคนเงียบงัน เพราะต่างรู้ดีว่าเธอรักหยานหยุ่นโจวมากแค่ไหน

เสิ่นซวงเหมียนยิ้มบางๆ แล้วต่อยไหล่คนใกล้ตัวเบาๆ “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ? ใครๆ ก็ว่าการแต่งงานคือหลุมฝังศพ ฉันไม่เข้าหลุมฝังศพแล้วทำไมยังไม่ดีใจกันอีก? ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่เลิกร้องเพลงหรอก เพราะตอนนี้ฉันเหลือแค่มันแล้ว...” ประโยคสุดท้ายนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่ไม่เหมือนกำลังเสแสร้ง พวกเขาก็คลายความกังวลลง

“งั้นพี่เสิ่นต้องกลับมาหาพวกเรานะ ห้ามหายตัวไปเลยล่ะ...”

เสิ่นซวงเหมียนรู้สึกได้ว่ามีมือหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้ เสียงทุ้มของหยานหยุ่นโจวดังขึ้นข้างหู

“คุณจะไปไหน?”

หยานหยุ่นโจวเป็นคนมารับเธอ

เธอไม่ได้ตอบเขา แต่กลับบอกลาเพื่อนร่วมวงแล้วขึ้นรถไป จนเขาถามซ้ำอีกครั้งเธอจึงเอ่ยว่า “ฉันคิดจะลาออกจากวง”

หยานหยุ่นโจวชะงักไป มือหนึ่งจับพวงมาลัย “ทำไมต้องออกล่ะ? คุณชอบมันไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว” เธอตอบเสียงเรียบเฉย

เขาไม่ถามอะไรต่อ “ผ่าตัดพรุ่งนี้เช้า ผมจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว”

เสิ่นซวงเหมียนนึกว่าเขาจะเป็นคนทำการผ่าตัดให้เธอ อย่างน้อยก็ต้องเป็นหัวหน้าแพทย์นำเธอจึงไม่คิดสงสัยอะไร

กระทั่งวันต่อมาเมื่อเธอนอนบนเตียงผ่าตัด ถูกฉีดยาชาไปแล้ว ถึงได้เห็นว่าคนถือมีดผ่าตัดคือเซี่ยหร่านหร่าน ส่วนหยานหยุ่นโจวยืนอยู่ข้างๆ ในฐานะแพทย์ผู้ช่วย

เธอหวงแหนเสียงของตัวเองมาก ไม่มีทางยอมฝากชีวิตไว้กับหมอฝึกหัดแน่นอน

เสิ่นซวงเหมียนพยายามจะลุกด้วยความตื่นตระหนก แต่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ยาชา เสียงที่ออกมาแผ่วขาดห้วง “เปลี่ยนคน… อย่าให้เธอทำ… หยานหยุ่นโจว… คุณทำให้ฉัน…”

หยานหยุ่นโจวลูบแก้มเธอเบาๆ “คนดี งานวิจัยของเซี่ยหร่านหร่านต้องมีภาคปฏิบัติ อีกอย่างเธอเป็นคนที่เก่งที่สุดในชั้น ไม่ต้องกังวลนะ หลับไปเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

เมื่อคำพูดนั้นจางหาย เสิ่นซวงเหมียนก็สูญเสียสติไป

พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็อยู่ในห้องพักฟื้น หลังเหม่อไปไม่กี่วินาที ความทรงจำก่อนสลบก็ไหลทะลักกลับมา เธออ้าปากจะพูดแต่มีเพียงเสียงแตกพร่าแผ่วๆ คล้ายลมรั่ว

เสิ่นซวงเหมียนจับลำคอตัวเอง แล้วลองพูดซ้ำอีกสองสามครั้งด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความกระวนกระวาย

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก หยานหยุ่นโจวเดินเข้ามา และเซี่ยหร่านหร่านก็ตามมาติดๆ

เธอเงยหน้ามองเขา ชี้ไปที่คอตัวเองอย่างร้อนรน หยานหยุ่นโจวหลบสายตาไปชั่วครู่ก่อนพูดว่า “การผ่าตัดมีปัญหานิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะรักษาเสียงของคุณให้ได้แน่นอน”

ดวงตาเสิ่นซวงเหมียนเบิกกว้าง ร่างกายของเธอนิ่งงันไปทั้งร่าง เหมือนถูกฟ้าผ่า

มีปัญหานิดหน่อย? ถ้าเป็นแค่นิดหน่อย เขาจะมีท่าทีแบบนี้ได้อย่างไร?

แล้วสายตาเธอก็บังเอิญประสานกับเซี่ยหร่านหร่านที่ยืนอยู่ข้างหลังหยานหยุ่นโจว ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความท้าทายและความสะใจ

แววตาของเธอฉายความไม่เชื่ออย่างที่สุด ก่อนหน้าเหตุการณ์ขู่ด้วยภาพถ่าย เสิ่นซวงเหมียนไม่ใช่ว่าไม่เคยสงสัยเธอ แต่เธอคิดว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งคงไม่สร้างเรื่องเองและทำได้ถึงขนาดนี้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งหมดจะเป็นฝีมือของเธอ เพราะเธอ แม่แท้ๆถึงจากไป เพราะเธอ เสียงตัวเองถึงได้เสียหาย ความโกรธผุดขึ้นในใจ เสิ่นซวงเหมียนคว้าของประดับที่อยู่ข้างเตียงปาออกไปทันที

หยานหยุ่นโจวขมวดคิ้ว ก้าวไปด้านข้างหนึ่งก้าว แล้วปกป้องเซี่ยหร่านหร่านไว้ในอ้อมแขน “เสิ่นซวงเหมียน! คุณเป็นบ้าอะไร!”

เธอกำมือแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เธอ…ตั้งใจ…ทำ”

หยานหยุ่นโจวได้ยินดังนั้นยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “การผ่าตัดมันก็มีความเสี่ยง จะไปเกี่ยวอะไรกับเธอได้? อย่ามาอาละวาดเพียงเพราะคุณไม่พอใจ”

แววตาของเสิ่นซวงเหมียนหยุดนิ่ง ก่อนค่อยๆ หันไปมองเขา

บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่เห็นเธออาละวาดอย่างไร้เหตุผล เธอจึงก้มหน้าลง แล้วเผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เธอจะลืมไปได้อย่างไรว่า ถ้าไม่ได้ความเชื่อใจอย่างมืดบอดของเขา เซี่ยหร่านหร่านคนเดียวจะทำอะไรได้?

ในช่วงหลายวันต่อมา เสิ่นซวงเหมียนไม่ได้พูดอะไรเลย หยานหยุ่นโจวมาเยี่ยมเธอที่ห้องพักผู้ป่วยทุกวัน ย้ำหลายครั้งว่าจะรักษาคอของเธอให้หายดี แต่เธอก็ไม่ชายตาแลเขาแม้แต่น้อย

คืนวันที่สี่ เธอได้รับข้อความจากพ่อหยานหยุ่นโจวพร้อมข้อมูลเที่ยวบินและเงินจำนวนหนึ่ง

[เสิ่นซวงเหมียน เอาเงินนี้ไว้ ใช้ชีวิตกับแม่ให้ดีนะ]

เรื่องแม่ของเธอที่เสียไป เธอไม่ได้บอกเขา เพราะไม่อยากให้เป็นห่วงมาก เธอจึงตอบกลับแค่คำว่า ค่ะ

พอส่งข้อความเสร็จ หยานหยุ่นโจวบนโซฟาก็เอ่ยขึ้น “เสิ่นซวงเหมียน ผมมีธุระ คืนนี้คงไม่อยู่ดูแลนะ ผ่าตัดผมจัดการให้หมดแล้ว หลังงานแต่งมะรืนนี้ค่อยทำ”

เสิ่นซวงเหมียนไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลย สิบนาทีต่อมา เซี่ยหร่านหร่านก็โพสต์โซเซียลโดยมีภาพประกอบเป็นหยานหยุ่นโจวที่กำลังดูดอกไม้ไฟอยู่กับเธอ

มือของเสิ่นซวงเหมียนสั่นเล็กน้อย ก่อนกดเปิดโปรไฟล์ของเซี่ยหร่านหร่าน แล้วลบเพื่อนออกไปโดยไม่ลังเล

วันรุ่งขึ้น ขณะที่เสิ่นซวงเหมียนกำลังจะออกเดินทาง ฝนที่ตกหนักมาหลายวันก็หยุดลง ดวงอาทิตย์โผล่พ้นก้อนเมฆสาดส่องลงบนพื้น เมื่อเดินมาถึงชั้นล่างของโรงพยาบาล เธอก็หักซิมโทรศัพท์มือถือทิ้งลงถังขยะ

และด้วยแสงแดดยามเช้าปกคลุมร่างเปลี่ยวเดียวดายของเธอ เสิ่นซวงเหมียนก้าวเข้าสู่ชีวิตใหม่ ชีวิตที่ไม่มีหยานหยุ่นโจวอยู่อีกต่อไป