บทที่ 2

เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งแรกที่เห็นคือคนหลายคนยืนล้อมรอบเตียงอยู่ล้วนเป็นนักศึกษาหมอใต้การดูแลของหยานหยุ่นโจว รวมถึงเซี่ยหร่านหร่านด้วย

เสิ่นซวงเหมียนยันตัวลุกขึ้นนั่ง “พวกคุณมาทำอะไรกันตรงนี้?”

ชายหน้าตาซื่อคนหนึ่งเป็นฝ่ายตอบ “อาจารย์หมอบอกว่าจะใช้คุณเป็นตัวอย่างในการอธิบายงาน ให้พวกเรามารอที่นี่ก่อนครับ…”

คนข้าง ๆ รีบเอาศอกกระแทกเขาเบา ๆ แล้วพูดแทรก “จะอธิบายเยอะกับเธอไปทำไม? คนที่อาศัยบุญคุณคนอื่นแบบนี้ ไม่คู่ควรให้เราทำดีกับเธอด้วยซ้ำ”

ใบหน้าของเสิ่นซวงเหมียนซีดลงเล็กน้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงไม่สะทกสะท้านกับคำว่า อาศัยบุญคุณแต่ตอนนี้คำพูดนั้นกลับเหมือนมีดกรีดใจ มันไม่ผิดหรอก ก็เพราะเธอ อาศัยบุญคุณหยานหยุ่นโจว เขาถึงได้ถูกผูกมัดอยู่ข้างเธอจนถึงตอนนี้

“ใช่สิ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ อาจารย์หมอก็คงได้ไปตามหาความรักแท้ของตัวเองแล้ว” ระหว่างพูด เธอก็เหลือบมองไปที่เซี่ยหร่านหร่านที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างมีนัยยะ

เสิ่นซวงเหมียนมองใบหน้ากระอักกระอ่วนใจของเซี่ยหร่านหร่าน ราวกับหัวใจถูกแทงเข้าอย่างจัง

ทันใดนั้นก็มีคนหนึ่งตบมือดังป๊าบแล้วพูดขึ้น “พวกเธอว่า แม่ของเธอจะไม่ได้ยอมสละตัวเองเพราะหวังให้ลูกสาวได้แต่งกับอาจารย์หมอหรอกเหรอ? บ้านอาจารย์หมอฐานะดีขนาดนั้น ต่อให้พยายามทั้งชีวิต พวกเธอก็ไม่มีทางเอื้อมถึงหรอกนะ”

คนอื่น ๆ ก็พากันพยักหน้าเห็นด้วย “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แม่ลูกคู่นี้ไม่ใช่คนดีมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว โดยเฉพาะแม่ของเธอ จิตใจชั่วร้ายจริง ๆ”

มือของเสิ่นซวงเหมียนกำแน่นจนเส้นเลือดขึ้น เธอจะว่าเธอยังไงก็ได้ เธอยอมรับผิดเพราะรู้ดีว่าตัวเองผิดจริง

แต่แม่ของเธอ ในวันนั้นที่ยอมรับผิดแทนทั้งหมด เป็นเพราะซาบซึ้งในความเมตตาของตระกูลหยาน ไม่เคยมีเจตนาแลกเปลี่ยนเพื่อตอบแทนอะไรทั้งสิ้น

คำพูดของพวกเขาทั้งแหลมคมและหยาบคายขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่อาจยอมให้ใครมาดูหมิ่นแม่ของเธอแบบนี้ได้อีกต่อไป เสิ่นซวงเหมียนลุกพรวดขึ้น ฟาดมือหมายจะตบหน้าคนที่พูดมากที่สุดคนนั้น

แต่เซี่ยหร่านหร่านเห็นว่าหยานหยุ่นโจวกำลังจะเดินเข้ามาพอดี จึงก้าวออกมาขวางด้านหน้าไว้อย่างรวดเร็ว

เสียง เพียะ ดังลั่น ฝ่ามือนั้นจึงตกลงไปบนแก้มของเซี่ยหร่านหร่านแทน เสิ่นซวงเหมียนชะงักงันไปชั่วขณะ

และทันทีที่หยานหยุ่นโจวเดินเข้ามา เขาก็เห็นภาพนี้พอดี เขารีบก้าวเข้ามาดึงเซี่ยหร่านหร่านเข้ามากอดแน่น แล้วผลักเสิ่นซวงเหมียนออกไปแรง ๆ

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “เสิ่นซวงเหมียน คุณกำลังทำอะไร?!”

เธอสะดุ้งเฮือก มองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาไม่เคยใช้เสียงแข็งใส่เธอแบบนี้เลยสักครั้ง

แต่หยานหยุ่นโจวไม่แม้แต่จะมองเธอ เขาอุ้มเซี่ยหร่านหร่านออกไปทายาด้วยสีหน้าเจ็บปวด

สิบกว่านาทีต่อมา หยานหยุ่นโจวเดินกลับมา คำพูดแรกที่หลุดออกจากปากเขาคือ “ไปขอโทษหร่านหร่านซะ”

เสิ่นซวงเหมียนเบือนหน้าไปอีกทาง เงียบสนิท ไม่มีคำตอบใด ๆ

"ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมตามใจคุณมากเกินไปแล้ว" น้ำเสียงของเขาดุดัน

ตัวเธอหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับไปมองเขาด้วยดวงตาร้อนผ่าว “พวกเขาเป็นคนพูดก่อนว่าฉันเนรคุณ แม่ฉันยอมรับผิดแทนก็เพราะอยากเกาะตระกูลของคุณ อีกอย่าง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเซี่ยหร่านหร่านนะ เธอเป็นคนพุ่งเข้ามาเอง!”

ในดวงตาของเขาไม่มีแม้แต่เสี้ยวความลังเล และน้ำเสียงยังเย็นชาลงเรื่อย ๆ “หรือที่พวกเขาพูดมันไม่จริง?”

ม่านตาของเสิ่นซวงเหมียนหมิ่นหดตัว หายใจติดขัด ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ความน้อยใจและความเจ็บปวด

ใช่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดมาตลอดหรอกหรือ?

ไม่งั้นเขาคงไม่ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อเลื่อนงานแต่ง และคงไม่พูดว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่ ความรับผิดชอบ

เธอก้มหน้า ยิ้มอย่างขมขื่น “ก็ได้ ฉันจะไปขอโทษ”

เสิ่นซวงเหมียนลากร่างที่แทบจะพัง เดินตามเขาไปยังห้องทำงาน

เมื่อผลักประตูเข้าไป เธอเห็นเซี่ยหร่านหร่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานเพียงลำพัง ถึงกับชะงัก และความทรงจำครั้งก่อนก็ผุดขึ้นมา

ครั้งนั้นเธออยากมารับเขาหลังเลิกงาน เขาบอกว่าจะกลับดึก เธอเลยบอกว่าจะรอในห้องทำงาน

แต่เขากลับพูดว่า “ในห้องทำงานผมมีเอกสารสำคัญ ปล่อยให้ใครอยู่คนเดียวไม่ได้”

แต่เซี่ยหร่านหร่านกลับอยู่ได้อย่างสบาย ดังนั้นหลักการของผู้ชาย มักใช้ได้เฉพาะกับคนที่เขาไม่ได้ชอบ แต่ต่อหน้าคนที่ชอบ อะไรก็ยกเว้นได้ทั้งนั้น

เธอกดความเจ็บหนึบในอกลง เดินไปข้างหน้าแล้วก้มศีรษะ “ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันไม่ระวังตบเธอ”

เซี่ยหร่านหร่านทำหน้าแปลกใจ ปิดปากเบา ๆ “ภรรยาอาจารย์หมอ?”

หยานหยุ่นโจวเดินไปหาเธอ ลูบหัวเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจว่า “ผมกับเธอยังไม่ได้แต่งงาน ไม่ต้องเรียกว่าภรรยาอาจารย์หมอ”

ก่อนหน้านี้คนอื่นเรียกเสิ่นซวงเหมียนว่าภรรยาอาจารย์หมอ เขาไม่เคยแก้ไขเลย แต่พอมาถึงปากของเซี่ยหร่านหร่าน เขากลับรีบแก้ทันที

เขาไม่อยากให้คำนี้ออกมาจากปากของคนที่เขารักใช่ไหม? ในตาเธอปรากฏความขื่นขม

เซี่ยหร่านหร่านพยักหน้าอย่างเด็กดี และเปลี่ยนคำเรียก “คุณเสิ่นไม่ต้องโทษตัวเองนะคะ ฉันให้อภัยค่ะ”

ท่าทีใจกว้างของเธอ ทำให้หยานหยุ่นโจวยอมปล่อยเสิ่นซวงเหมียน “คุณกลับไปเถอะ พักผ่อนให้ดี”

เสิ่นซวงเหมียนกำเล็บแน่น ก่อนหมุนตัวออกจากห้องทำงาน พอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถูกคนเดินผ่านชน

เธอเสียหลักล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนเหงื่อท่วมตัว

และจากในห้องทำงาน เสียงห่วงใยของหยานหยุ่นโจวดังลอดออกมา “หน้ายังเจ็บไหม ผมทายาให้เพิ่มนะ”

น้ำตาที่กลั้นไว้มานานก็ไหลพราก ร่วงลงพื้นเป็นสาย เธอปิดปากไม่ให้เสียงร้องเล็ดลอดออกมา เหลือเพียงไหล่ที่สั่นระริกเผยความเศร้าลึกสุดใจ

วันถัดมา หยานหยุ่นโจวต้องไปแลกเปลี่ยนงานที่อีกโรงพยาบาล และพาเซี่ยหร่านหร่านไปเพียงคนเดียว

ตลอดสัปดาห์ที่เธอนอนโรงพยาบาล มีนักศึกษาหมอแวะมาบอกเรื่อย ๆ ว่าหยานหยุ่นโจวเลือกเซี่ยหร่านหร่านเพราะอยากพาเธอออกไปเที่ยว ไปกินของอร่อย ไปตามรอยสถานที่ดัง ทั้งหมดนี้ ครั้งหนึ่งเขาไม่เคยทำให้เสิ่นซวงเหมียนเลย

เธอไม่ตอบอะไรเลยสักคำ แต่หัวใจกลับเจ็บปวดราวจะฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และในท้ายที่สุด แววตาเธอก็ปรากฏความปล่อยวาง

หยานหยุ่นโจว ฉันจะปล่อยคุณเป็นอิสระ...

หลังออกจากโรงพยาบาล เธอรีบไปยังคฤหาสน์เก่าของตระกูลหยานเป็นที่แรก เธอจะยกเลิกหมั้น!