บทที่ 5

พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เสิ่นซวงเหมียนก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ทั้งร่างเจ็บระบมเหมือนจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เธอจำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ต้องเข้าโรงพยาบาล

จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นผู้คุมที่เธอฝากดูแลแม่ไว้ในเรือนจำโทรมา “คุณเสิ่นซวงเหมียน แม่ของคุณกำลังถูกดูแลเป็นพิเศษในเรือนจำนะ คุณไปทำให้ใครไม่พอใจหรือเปล่าคะ?”

เสิ่นซวงเหมียนชะงัก หายใจติดขัดแล้วพูดว่า“คุณว่าอะไรนะ…?”

“มีคนสั่งระดับผู้บริหารให้ดูแลแม่ของคุณ ตอนนี้เธอไม่ได้กินข้าวเลย แถมยังถูกคนในเรือนนอนรังแก ทุกวันต้องถูกบังคับให้ออกไปตากแดดสิบชั่วโมง!”

ประโยคนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางวันแสกๆ ทำให้เธอมึนงง เสียงในโทรศัพท์เริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ

ประตูห้องพยาบาลถูกเปิดออกอย่างแรง หยานหยุ่นโจวเดินเข้ามา

เสิ่นซวงเหมียนเงยหน้ามองเขาช้า ๆ และจู่ ๆ ก็เข้าใจทุกอย่าง แล้วถาม“คุณทำใช่ไหม”

มีเพียงหยานหยุ่นโจวเท่านั้นที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ ที่สำคัญเขายังคิดว่าเธอไปขู่เข็ญเซี่ยหร่านหร่าน

บนใบหน้าหยานหยุ่นโจวไม่ปรากฏแม้แต่ความสับสนหรือแปลกใจ

เธอมองเขาราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วพูดเสียงสั่นเครือว่า “แม่ฉันมีพระคุณกับบ้านคุณนะ คุณทำกับเธอแบบนี้ไม่ได้ เธอสุขภาพไม่ดีมานานแล้ว จะให้ทนอะไรแบบนี้ไม่ไหวหรอก”

หยานหยุ่นโจวเดินเข้ามาใกล้ บีบแก้มเธอไว้แน่น ดวงตาเย็นชาแล้วพูดต่อว่า “เธอมีบุญคุณกับบ้านพวกเรา แต่ไม่ได้มีอะไรกับเซี่ยหร่านหร่าน ถ้าคุณไม่พอใจอะไรก็มาลงที่ผม ผมสมควรได้รับ แต่ทำไมต้องไปทำร้ายคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย?”

พอพูดจบ แรงบีบบนใบหน้าของเสิ่นซวงเหมียนก็เหมือนจะบดกระดูกเธอให้แหลก

เธอมองเขาด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความดื้อดึง “ฉันไม่ได้ถ่ายรูป ไม่ได้ขู่เซี่ยหร่านหร่าน ถ้าไม่เชื่อก็ไปดูวงจรปิดหน้าประตูโรงแรมสิ…”

“ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใครได้อีก? เซี่ยหร่านหร่านเป็นคนอ่อนโยน ไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งกับใคร มีแต่คุณเท่านั้น” เขามองด้วยสายตาเย็นชา

ไม่ว่าเธอจะอธิบายยังไง เขาก็ยืนยันว่าเป็นเธอ

เสิ่นซวงเหมียนเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นที่มุมปาก น้ำตาหยดหนึ่งไหลจากหางตา ผ่านหลังมือของหยานหยุ่นโจว

เขารู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนนั้น และส่วนลึกในใจก็พลันรู้สึกเหมือนถูกแผดเผา

“ก็ได้ค่ะ ฉันรู้ว่าฉันทำผิดไปแล้ว คุณปล่อยแม่ของฉันเถอะค่ะ ต่อไปฉันจะอยู่ห่างจากเซี่ยหร่านหร่านให้ไกลเลย”

เธอก้มหน้ายอมจำนน ไม่อยากดิ้นรนให้เจ็บเปล่า เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เธอแค่อยากให้แม่ปลอดภัย ยังต้องพาแม่ออกไปจากที่นี่ด้วยกัน

เห็นเธอยอมอ่อนลง หยานหยุ่นโจวก็คลายแรงบีบ เปลี่ยนเป็นลูบเบา ๆ พูดเสียงนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัดว่า

“ผมก็ไม่อยากทำร้ายแม่คุณเหมือนกัน แต่เซี่ยหร่านหร่านเป็นคนบริสุทธิ์ เธอจะไม่ปรากฏตัวในชีวิตของเราอีกแล้ว ถ้าคุณไม่อยากยุ่งเกี่ยวก็ไม่ต้องยุ่ง แต่ก็อย่าทำร้ายเธอ”

เสิ่นซวงเหมียนรู้สึกถึงจุมพิตอ่อนเบาที่หน้าผาก เธอพยักหน้าตอบอย่างไร้สติ เหมือนตุ๊กตาที่ถูกตั้งโปรแกรมให้เชื่อฟัง

แต่แม้เธอจะเชื่อฟังแค่ไหน ก็ไม่อาจรักษาชีวิตแม่ไว้ได้

โทรศัพท์จากเรือนจำดังขึ้นในวันถัดมา หลังจากนั้นเธอแทบจำอะไรไม่ได้อีกเลย รู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่หน้าห้องเก็บศพแล้ว

บนเตียงเข็นที่ถูกดึงออกมา แม่ของเธอนอนนิ่งไร้เสียง สีหน้าขาวซีด เสิ่นซวงเหมียนทรุดลงนั่งกับพื้น มือสั่นจนไม่กล้าเอื้อมไปแตะ

เสียงของเธอขาดห้วง น้ำตาร่วงลงบนใบหน้าที่เย็นเฉียบของแม่ แต่ก็ไม่อาจคืนความอบอุ่นใด ๆ ได้

“แม่…แม่บอกว่าจะไปกับเหมียนเหมียนไม่ใช่เหรอ…ลืมตาสิ…เรากำลังจะออกไปด้วยกันแล้วนะ ทำไม…ทำไมกัน…”

ผู้คุมข้าง ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสาร “เป็นลมแดดค่ะ พอพบก็สายเกินไปแล้ว”

วันนั้นเสิ่นซวงเหมียนเผาศพแม่ทันที งานศพมีเพียงเธอ เพียงคนเดียว

ก่อนเริ่มพิธี เธอโทรหาหยานหยุ่นโจวถึงสิบเก้าครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่เขารับ พอวางสาย เธอกลับเห็นวิดีโอใหม่ในโซเชียลของเซี่ยหร่านหร่าน

เป็นภาพในคอนเสิร์ต และผู้ชายที่ก้มลงมองเธออย่างแสนอ่อนโยน ก็คือคนที่เสิ่นซวงเหมียนตามหาเท่าไรก็หาไม่พบ

เสียงในวิดีโออึกทึก ไฟกะพริบวูบวาบ ทำให้เธอนึกถึงตอนเคยชวนเขาไปดูการแสดงของวงตัวเอง แล้วเขาตอบว่า “คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบที่คนเยอะ เสียงดัง”

แต่ตอนนี้เขากลับไปคอนเสิร์ตคนแน่นกับเซี่ยหร่านหร่านได้ เสิ่นซวงเหมียนหัวเราะเยาะตัวเองเบา ๆ ก่อนวางมือจากโทรศัพท์ ไม่โทรหาเขาอีก

เธอซื้อสร้อยบรรจุอัฐิเส้นหนึ่งที่โรงพิธีศพ แล้วใส่อัฐิแม่ลงไปด้วยมือตัวเองลงสร้อยนั้น แล้วพูดว่า “แม่คะ หนูจะพาแม่ไปจากที่นี่นะคะ...”