บทที่ 6

เสิ่นซวงเหมียนกลับบ้านดึกมาก ระหว่างทางฝนก็ตกลงมา พอกลับถึงบ้านเธอก็เปียกโชกไปทั้งตัว

เมื่อเปิดประตู หยานหยุ่นโจวก็กลับมาถึงแล้ว เธอไม่ได้มองเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ตรงดิ่งขึ้นไปยังชั้นบน

ทันทีที่เดินถึงบันได เธอก็ถูกผ้าเช็ดตัวพันคลุมจากด้านหลัง

เสียงของ เหยานหยุ่นโจวที่แฝงด้วยความเป็นห่วงดังขึ้นว่า “ทำไมไม่ให้ผมไปรับล่ะ? เปียกหมดแล้วนะ”

ถ้าโทรเรียกแล้วคุณจะมาเหรอ? ความรู้สึกเย้ยหยันฉายวาบในดวงตาของเสิ่นซวงเหมียน เธอปัดมือเขาออกแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

เธอไปอาบน้ำในห้องน้ำ พอออกมาก็เห็นหยานหยุ่นโจวถือขิงต้มอยู่ กำลังเป่าให้หายร้อนเพื่อนำมาให้เธอ

อันที่จริง หยานหยุ่นโจวเป็นคนมีความรับผิดชอบมาก ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ดูแลเธอมานานกว่าสิบปีอย่างนี้ จนทำให้เธอสับสนระหว่างความรับผิดชอบกับความรัก

พอเห็นว่าเธอออกมา เขาก็ดึงเธอมานั่งที่ขอบเตียง ป้อนให้เธอทีละช้อน “ร้อนไหม? รีบดื่มนะ อีกไม่นานก็ถึงวันแต่งงานแล้ว ช่วงนี้ห้ามป่วยเด็ดขาด”

เสิ่นซวงเหมียนก้มหน้าดื่มจนหมดอย่างเงียบๆ มองแผ่นหลังที่เดินออกไปของเขา ในใจมีเพียงแต่ความว่างเปล่าราวกับตายด้าน

หยานหยุ่นโจว ตามที่คุณต้องการ จะไม่มีงานแต่งงานแล้ว....

วันถัดมา เสิ่นซวงเหมียนออกไปทำวีซ่าที่กรมตรวจคนเข้าเมือง ทันทีที่เดินออกจากห้องโถง เธอก็เจอกับหยานหยุ่นโจวและกลุ่มนักศึกษาหมอใต้บังคับบัญชาของเขา

หยานหยุ่นโจวมองสถานที่ที่เธอเดินออกมา แล้วคิ้วขมวดเล็กน้อยก่อนพูดว่า“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

เธอตอบด้วยน้ำเสียงสงบว่า “มีคนในวงดนตรีจะไปต่างประเทศ ฉันเลยมาช่วยจัดการให้”

เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะไม่ว่าจะคิดยังไง ก็ไม่มีทางนึกได้ว่าคนที่จะไปต่างประเทศนั้นคือเสิ่นซวงเหมียน

นักศึกษาหมอข้างหลังพูดขึ้น“วันนี้พวกเรามีงานเลี้ยงครับ ภรรยาอาจารย์หมอไปกับพวกเราด้วยนะครับ”

“ไปเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับบ้านพร้อมกัน” หยานหยุ่นโจวก็พูดขึ้นเช่นกัน

สุดท้ายพวกเขามาถึงร้านหม้อไฟ เสิ่นซวงเหมียนเหลือบมอง หยานหยุ่นโจวทันที เพราะเมื่อก่อนเวลาที่เธออยากให้เขามากินหม้อไฟด้วย เขาจะปฏิเสธด้วยเหตุผลว่ากลิ่นแรง

“แปลกจัง อาจารย์หมอมาที่แบบนี้ได้ยังไง?” นักศึกษาหมอที่อยู่ข้างๆ กอดอกพูดว่า“ก็เพราะว่าเซี่ยหร่านหร่านชอบกิน ไม่ใช่แค่หม้อไฟนะ บะหมี่หอยขม หรือร้านข้างทาง ถ้าเซี่ยหร่านหร่านชอบ อาจารย์หมอก็จะไปเป็นเพื่อนเธอหมด”

เสิ่นซวงเหมียนก้มหน้าลง ยิ้มเยาะตัวเองเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

พอเข้าไปในร้าน พวกเขาก็จัดให้หยานหยุ่นโจวกับเซี่ยหร่านหร่านนั่งด้วยกันทันที แล้วทำเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าเธอก็อยู่ด้วย อุทานว่า “อ๊ะ ขอโทษนะครับ ลืมไปว่าภรรยาอาจารย์หมอก็มาด้วย ปกติเวลานัดกินข้าว อาจารย์หมอจะนั่งกับหร่านหร่านตลอด ภรรยาอาจารย์หมอคงไม่โกรธพวกเรานะครับ?”

ความเจ็บปวดเล็กๆ ผุดขึ้นในใจ เธอส่ายหัวอย่างสงบแล้วไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม

จากฝั่งตรงข้าม เธอเห็นได้ชัดว่าหยานหยุ่นโจวผูกผ้ากันเปื้อนให้เซี่ยหร่านหร่าน จำรสชาติทั้งหมดที่อีกฝ่ายชอบแล้วผสมน้ำจิ้มให้ แม้ตัวเขาเองจะไม่กินหม้อร้อน แต่กลับลวกผักลวกเนื้อให้เธออย่างเอาใจ

เสิ่นซวงเหมียนกำตะเกียบแน่น ก้มหน้ามองชามตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

หยานหยุ่นโจวพึ่งสังเกตว่าเธอเงียบผิดปกติ จึงคีบอาหารใส่ชามให้แบบลวกๆ และพูดว่า “กินเยอะหน่อย”

เมื่อเห็นบุกในชาม เธอก็ยิ้มขื่นๆ แล้วเขี่ยมันไปด้านข้าง

เสิ่นซวงเหมียนแพ้บุกมาตั้งแต่เด็ก ถึงขั้นเคยเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่เขากลับลืมมันไปหมดแล้ว

ตลอดมื้ออาหาร เธอก้มหน้าตลอด ไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมองคนตรงข้ามแม้เพียงครั้งเดียว

จนกระทั่งเซี่ยหร่านหร่านเอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “คุณเสิ่น สร้อยคอของคุณสวยมากเลยค่ะ ขอฉันดูใกล้ๆ ได้ไหม?”

เสิ่นซวงเหมียนจับสร้อยที่อกแน่น กำลังจะปฏิเสธ แต่คนที่นั่งข้างๆ กลับเอื้อมมาดึงสร้อยออกจากคอเธออย่างหยาบคาย

“ภรรยาอาจารย์หมอไม่ใจแคบหรอก เซี่ยหร่านหร่านดูได้เลย”

เธอยื่นมือไปขวาง มองหยานหยุ่นโจวแล้วพูดเสียงดังว่า “ไม่ได้!”

หยานหยุ่นโจวขมวดคิ้ว ไม่พอใจที่เธอขึ้นเสียง แล้วพูดกลับว่า“ก็แค่สร้อยเส้นหนึ่ง ให้เซี่ยหร่านหร่านดูมันผิดตรงไหน? ผมบอกคุณไว้ยังไง?”

เขากล้าพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ได้ยังไง เสิ่นซวงเหมียนมองเขาที่กำลังจะรับสร้อยไปให้เซี่ยหร่านหร่านเธอรีบเอื้อมมือไปแย่งกลับ

เซี่ยหร่านหร่านเห็นดังนั้นก็ยื่นมือออกไปเหมือนจะปฏิเสธ แล้วพูดต่อ “ในเมื่อคุณเสิ่น ไม่เต็มใจ ก็ช่างมันเถอะค่ะอาจารย์หมอ”

แต่ทันทีที่พูดจบ สร้อยก็หลุดมือใครสักคน ร่วงลงไปในหม้อไฟ น้ำซุปกระเซ็นใส่มือพวกเขา

เสิ่นซวงเหมียนรีบจะคว้าสร้อย แต่ปลายนิ้วกลับแตะโดนก้นหม้อที่เดือดพล่าน ความเจ็บเดือดพล่านปวดร้าวเหมือนกับนิ้วขาด

ปกติแล้วในสถานการณ์แบบนี้หยานหยุ่นโจว จะรีบปฐมพยาบาลให้เธอ ด้วยความปวดหัวจนมึนงง เธอจึงมองหาเขาตามสัญชาตญาณ แต่กลับเห็นเขากำลังประคองมือของเซี่ยหร่านหร่านที่ถูกลวกจนแดง และเป่าบรรเทาอาการเจ็บปวดให้เธออย่างทะนุถนอม

พอเห็นว่าเซี่ยหร่านหร่านเจ็บจนเกือบร้องไห้ เขาก็รีบพาเธอไปโรงพยาบาลทันที โดยไม่เหลียวแลเสิ่นซวงเหมียนที่เจ็บจนแทบจะเป็นลมแม้แต่นิดเดียว

กว่าเธอจะตั้งสติได้ ร้านหม้อไฟก็ใกล้จะปิดแล้ว

เธอขอให้พนักงานช่วยงมสร้อยขึ้นมา พอเปิดล็อกเกตที่เปรอะเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน ส่วนของเถ้ากระดูกข้างในกลับละลายหายไปกับน้ำซุปหมดแล้ว

เสิ่นซวงเหมียนทรุดลงนั่งกับพื้น กอดสร้อยไว้แนบอกสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่วร้านหม้อไฟที่ว่างเปล่า จนกระทั่งเสียงของเธอแหบแห้งไปในที่สุด

ชาตินี้ เธอจะไม่มีวันให้อภัยหยานหยุ่นโจวอีกต่อไป