บททั้งหมดของ เพียงเพื่อรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

บริ้งค์ก้าวไปข้างหน้า โซเซบ้างในบางจังหวะเนื่องจากสายตาคอยแต่จะชำเลืองมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนที่เดินเคียงข้างมากกว่าถนนหนทาง ซึ่งใช่ว่าชายหนุ่มจะไม่รับรู้"ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวาน แม้ระหว่างทางจะไร้ซึ่งบทสนทนา ทว่าใจดวงน้อยกลับรู้สึกดีกับการปกป้องดูแลของคนแปลกหน้านี้อย่างประหลาด"กลับบ้านไปซะ"บริ้งค์ก้มศีรษะแทนคำขอบคุณอีกครั้ง มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าคลัชท์ซึ่งมักใช้ถือติดตัวเสมอหากมาเที่ยวเพื่อหยิบกุญแจรถแต่พอนึกถึงคำที่เพื่อนสาวเคยพูดกรอกหูบ่อย ๆ เธอก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอีกครั้ง"เอ่อ คุณชื่ออะไรคะ คือ...ขอไอจีได้ไหมคะ" "ฉันไม่เล่น""แล้วไลน์ล่ะคะ""ไม่มี"ใบหน้าหวานม่อยลงไปหลายส่วนหลังฟังจบ ทว่ายังคงไม่ละความพยายาม เอาวะ อย่างสุดท้ายแล้ว ถ้ายังไม่ยอมให้อีกเธอก็จะยอมตัดใจ"งั้นขอเบอร์ก็ได้ค่ะ""ฉันไม่ชอบเด็ก"คำปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาทำเอาบริ้งค์สะอึก เธอเด็กตรงไหน บรรลุนิติภาวะก็ถือว่าไม่ใช่เด็กแล้วหรือเปล่าหญิงสาวทำหน้ามุ่ย ตวัดสายตามองค้อนคนแก่ไปหนึ่งทีแล้วสะบัดหน้าหนี เตรียมจะเปิดประตูรถแต่เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นโจทก์เก่ายืนหลบมุมอยู่ไม่ไกล

"เด็กที่ไหนจะโตขนาดนี้ย่ะ! ตาแก่บ้า!"โวยวายเสียงขุ่นแล้วก็แอ่นอกแอ่นเอว ทอดมองเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกรถด้วยสายตากระเง้ากระงอด ถึงเธอจะดูตัวเล็กบอบบาง แต่ส่วนไหนที่ควรมีเธอก็มีเต็มพิกัดนะยะเอ้ะ! หรือว่ามันจะเล็กกว่ามาตรฐานหญิงไทยในสมัยนี้แล้ว ความไม่มั่นใจฉายชัดในแววตาขณะใช้มือกางครอบเพื่อวัดขนาดของสองเต้าเอ้า มันก็ปกตินี่หว่าาาา ทว่าเมื่อหวนนึกถึงยัยมือที่สามที่ยืดอกแล้วยิ้มเยาะเย้ยหยันราวกับต้องการอวดขนาดซิลิโคน​ที่ทำมา ใบหน้าหวานก็ง้ำงอไม่พอใจ"แอบไปทำเพิ่มดีไหมนะ"พึมพำถามตัวเองอย่างชั่งใจ แต่พอภาพขั้นตอนการทำและคำรีวิวต่าง ๆ นานาจากเพื่อนร่วมสาขาที่ผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้วผุดขึ้นมาในหัว บริ้งค์ก็ขนลุกขนพอง ส่ายหน้ารัว ๆ พับโครงการ​เก็บลงกรุทันที"ไม่เอาดีกว่า เจ็บอย่างกับรถทับ ฮึ้ยย ถึงยังไงฉันก็ใช้งานสมองมากกว่านมอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องบึ้มบั้มบะละฮึ่ม​ก็ได้"คนอยากนมใหญ่แต่ใจปลาซิวพูดปลอบใจตัวเองแล้วพยักหน้า​หงึกหงักกับเงาสะท้อนในกระจกเป็นเชิงเห็นด้วย​โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำทั้งหมดนั้นทำให้นักท่องเที่ยวที่ออกมายืนจับกลุ่มอยู่ด้านหน้าคลับต่างพากันอมยิ้มขบขันกันถ้วนหน้า​ค

@เพนท์เฮ้าส์ร่างสูงก้าวเข้ามายังห้องนอนมาสเตอร์ มือใหญ่ยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกก่อนเดินเลยออกไปยืนรับลมที่ระเบียงกว้างด้านนอกพร้อมแก้วไวน์หลายปีมาแล้วที่เขาเลือกย้ายมาใช้ชีวิตในกล่องสี่เหลี่ยมกลางเมืองนี้เป็นหลัก ด้วยรู้สึกว่าบ้านหลังโตนั้นกว้างขวาง และน่าเบื่อเกินไปแต่พอเอาเข้าจริง ๆ เขาก็ค้นพบว่าความรู้สึกก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมสักเท่าไหร่แม้ลูกน้องจะคอยจัดสรรหญิงสาวมากหน้าหลายตา​มาปรนนิบัติยามค่ำคืนอยู่บ่อยครั้ง ทว่าสุดท้ายเมื่อใกล้ถึงเวลาเข้านอนเขาก็สั่งให้ลูกน้องจัดการส่งตัวพวกหล่อนกลับไปก่อนเสมอดวงตาสีนิลเหม่อมองไปยังแสงสีของตึกสูงระฟ้า มือใหญ่ชะงักค้างในท่าเดิมนิ่งนานคล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์ กระทั่งรับรู้ถึงแรงสั่นเตือนสั้น ๆ ของสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงจึงสะดุ้งได้สติมือข้างที่ยังว่างอยู่ล้วงลงไปหยิบอุปกรณ์สื่อสารขึ้นมากดปลดล็อก มุมปากกระตุกยิ้มร้ายหลังมองเห็นข้อมูลยาวเหยียดและรูปถ่ายอีกจำนวนหนึ่งปรากฏแก่สายตา"มีความสุขกันไปเถอะ มีความสุขกันให้พอ แล้วอีกเดี๋ยวกูจะทำให้พวกมึงได้ลิ้มรสเองว่าการสูญเสียโดยที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองมันเป็นยังไง หึหึ"ใบหน้าคมคายเอี

@หลายวันต่อไปนิ้วเรียวเคาะลงโต๊ะเป็นจังหวะขณะที่มืออีกข้างยกขึ้นเท้าคาง ดวงตาวาววับฉ่ำน้ำคู่สวยเหม่อมองวิวทิวทัศน์ของเมืองกรุงผ่านกระจกของห้องทำงานบนตึกสูงนิ่งนาน สีหน้าเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายเมื่อไหร่จะฝึกงานเสร็จนะ?ประโยคเดิม ๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวทุกวี่วันนับตั้งแต่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัท ซีทูพี อินเตอร์กรุ๊ป จำกัด และยิ่งใกล้ถึงวันสิ้นสุดสถานะนักศึกษาฝึกงาน ความถี่ของการถอนหายใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วยแม้ว่าการได้ฝึกงานในบริษัทของครอบครัวนั้นจะสุขสบายเนื่องจากได้เริ่มทำในตำแหน่งสูง ไม่จำเป็นต้องทำงานเล็ก ๆ น้อย อาทิ ชงกาแฟหรือเดินเอกสารระหว่างแผนก ซ้ำยังมีห้องทำงานส่วนตัว ทว่านี่กลับไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเธอไม่ได้อยากดำรงตำแหน่งรองประธานกรรมการ เธอไม่ได้อยากให้ใครมาคอยพะเน้าพะนอหรือก้มหัวทำความเคารพยามเดินผ่าน เพียงเพราะเธอคือฐานะทายาทที่อาจจะได้ขึ้นแท่นผู้บริหารในอนาคตหลายคนอาจจะมองว่านี่คือชีวิตที่ทุกคนใฝ่ฝัน เส้นทางสวยงามโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ สามารถคว้าทุกอย่างมาครอบครองได้อย่างง่ายดายเพียงแค่เอ่ยปากแต่ใครเลยจะรู้ว่าความจริงแล้ว .... เธออยากเป็นแค่ 'นางสาวโชติกานต์' คน

"สวัสดีค่ะ ลูกค้ารับเป็นรสชาติไหนดีคะ"พนักงานสาวสวยเอ่ยทักทายก่อนส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้ทันทีที่เห็นลูกค้าเขย่งปลายเท้าขึ้นเกาะบนกระจกใสทรงโค้งพร้อมกวาดสายตามองไอศกรีมสีสวยไล่ไปทีละถังด้วยสีหน้าครุ่นคิด"อา เอาเวรี่สตรอว์เบอร์รี่ใส่โคนค่ะ""แกสั่งให้เขาใส่แบบถ้วยสกุ๊ปดีกว่าไหม เดี๋ยวก็ได้หกเลอะเทอะอีกหรอก"ขวัญข้าวซึ่งเพิ่งชำระค่าเสียหายถ้วยใหญ่ไปหมาด ๆ รีบโน้มใบหน้าเข้าไปทักท้วงด้วยรู้ดีว่าสกิลการประคองไอศกรีมของเพื่อนนั้นค่อนข้างต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ยิ่งต้องเดินไปกินไปด้วยแล้ว มีสิทธิ์ร่วงลงไปกองที่พื้นแทนที่จะเป็นปากสูงมาก ทว่าคนถูกทักกลับขึงตาดุ"นี่! ฉันโตแล้วนะยะไม่ใช่เด็กประถม""ก็มีแต่ตัวนี่แหละที่แกโตจนไม่เหมือนเด็ก"คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก! เด็กที่ไหนจะใช้เสื้อในคัพซียะ! บริ้งค์เถียงในใจ ทำหน้าบูดบึ้ง ทำไมใคร ๆ ต่างก็เอาแต่มองว่าเธอเป็นเด็กกันนัก ขนาดเพื่อนก็ยังไม่เว้นเลย ฮึ้ย!พลันดวงตาก็เปล่งประกายวาววับเกเรเมื่อความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวฮึ! ไหน ๆ ก็ว่าเธอเหมือนเด็กแล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้แกก็เป็นพี่เลี้ยงเด็กน้อยตาดำ ๆ คนนี้สักหนึ่งวันก็แล้วกัน!บริ้งค์รับเอาไอศกรีมมาถือไว้แล