جميع فصول : الفصل -الفصل 20

ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยชะงัก นางไม่คิดว่าจะถูกย้อนยอกเช่นนี้ ราวกับถูกอนุกัวตบหน้า ทุกคำพูดล้วนเสียดแทงใจ นางเลี้ยงลูกไม่ดีจึงทำให้บุตรสาวร่างกายอ่อนแอ ความผิดล้วนเป็นของนาง แต่นางไม่สนใจอีกต่อไป ตอนนี้นางมีหมอหลวง หมอเทวดาที่ช่วยรักษาบุตรสาวให้ฟื้นคืนชีวิต ขนาดคนตายยังรักษาให้ฟื้นขึ้นมาได้นับประสาอะไรกับโรคที่บุตรสาวนางเป็น ไม่นานย่อมหายดีหากกัวซื่อผู้นี้ เป็นเพียงอนุแต่กล้าหยามเกียรตินางและบุตรสาว เพราะถือว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่นโปรดปรานนาง และตอนนี้กัวซื่อยังเหิมเกริมพูดจาว่านางถูกสามีหมางเมินต่อหน้าบ่าวไพร่ ทำให้นางต้องอับอายขายหน้าได้ กัวซื่อ หากข้าไม่ลงโทษเจ้าให้เป็นเยี่ยงอย่าง บ่าวไพร่ในจวนมีหรือจะยำเกรงข้า ว่านลู่เหมยคิดในใจอย่างโกรธเกรี้ยว ที่ผ่านมา นางยอมหลับตาข้างหนึ่งเรื่องอนุภรรยาของสามีมาตลอด แต่ดูเหมือนกลับทำให้นางหญิงชั้นต่ำเหล่านี้ไม่เกรงกลัวนาง“พ่อบ้าน” ว่านลู่เหมยเรียกหาพ่อบ้านประจำจวน“ขอรับ ฮูหยินเอกมีคำสั่งใด”“ลงโทษอนุกัวตามกฎบ้าน โบยยี่สิบไม้และกักบริเวณนางให้อยู่ในแต่ในเรือนห้าวัน ห้ามออกนอกเรือน หากไม่เชื่อฟัง ให้โบยอีกสิบไม้และกักบริเวณนางอีกสิบวัน”“ขอร

“มี่เอ๋อร์เจ้าดูสิ น้องสาวของเจ้าแสนดีเพียงใด เป็นห่วงเป็นใยเจ้านัก ยามได้ข่าวว่าเจ้าอาการไม่สู้ดี ฮวาเอ๋อร์ก็ร้องไห้เสียใจ พร่ำบอกว่าหากสามารถแบ่งเบาอาการป่วยของเจ้าไปที่นางได้บ้าง ก็คงดี นางยินดีเจ็บป่วยแทนเจ้า ช่างเป็นน้องสาวที่รักพี่สาวเหลือเกิน ข้าที่เป็นแม่ได้ยินเช่นนั้นยังไม่อาจไม่หลั่งน้ำตาได้” อนุกัวบีบน้ำตา เอื้อมมือไปสะกิดบุตรสาวให้รีบเข้ามาใกล้ ๆ“พี่ลี่มี่ ข้านำดอกไม้มามอบให้ด้วย หวังว่าท่านจะชอบ ดอกไม้ดอกนี้เป็นดอกไม้ที่ข้าปลูกด้วยตัวเอง ทั้งยังคอยดูแลเอาใจใส่ตลอดหลายเดือน เมื่อมันออกดอก ข้าจึงรีบเก็บแล้วนำมามอบให้ท่าน”เหมยฮวายื่นดอกไม้ให้เจียงลี่มี่ ใบหน้าน่ารักส่งยิ้มให้ เจียงลี่มี่ที่ตอนนี้นั่งนิ่ง ไม่เอ่ยคำใด นางค่อยๆ ยกแขนขึ้นอย่างยากลำบากและค่อย ๆ เอื้อมมือไปรับดอกไม้“ขอบใจเจ้ามาก ข้าชอบมัน ดอกไม้ของเจ้าช่างงดงาม เหมือนเจ้าที่เป็นเจ้าของ” ในเมื่อพวกหล่อนชอบแสดงละคร ฉันก็จะเล่นด้วย“ข้างดงามไม่เท่าพี่ลี่มี่หรอกเจ้าค่ะ” แม้ปากจะปฏิเสธ แต่เหมยฮวาก็บิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย“แน่นอน มี่เอ๋อร์ของข้าย่อมงดงามที่สุด” ฮูหยินเอกเอ่ยแทรกขึ้นด้วย ใบหน้ายิ้มแย้ม เหมยฮวาสะดุ้ง

“มาอยู่ด้วยกัน ฉันจะปกป้องเธอเอง” ประโยคนี้ของอาอี้ ทำให้เจียงลี่มี่ยิ้มทั้งน้ำตา มีเพียงอาอี้เท่านั้นที่ดีกับเธอมาตลอด“ขอบคุณนะอาอี้ที่ดูแลฉันมาตลอด”“แล้วเรื่องละครที่เธอตอบตกลงไปล่ะ ทำไมถึงตกลงง่ายแบบนี้ เพราะผู้กำกับเฉิงเหรอ” อาอี้ยังคงคาใจ“ไม่ใช่หรอก ต่อให้เป็นผู้กำกับคนอื่น ฉันก็ตอบตกลงอยู่ดี” เจียงลี่มี่หัวเราะ อาอี้คิดว่าเธอแอบชอบผู้กำกับเฉิง เพราะละครหลายเรื่องของผู้กำกับคนนี้ เธอจะรับเล่นตลอด แต่เหตุผลแท้จริงคือผู้กำกับเฉิงเป็นคนแรกที่ชวนเธอมาแสดงละครและให้บทนางเอกกับเธอ ตอนนั้นเขาเจอเธอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งริมถนน ตอนที่เธอทำงานล้างจานอยู่ เจียงลี่มี่จึงถือว่าผู้กำกับเฉิงมีบุญคุณกับเธอ“ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไร” อาอี้ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี“เพราะละครเรื่องนี้ มาจากนิยายที่ฉันชอบ”“นิยายที่ชอบเหรอ เรื่องอะไรล่ะ” อาอี้รู้สึกแปลกใจ เหตุผลแค่นี้หรือ มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด“เรื่อง ‘ผลอิงเถาของเหมยฮวา’ ฉันชอบมาก อ่านแล้วสนุกดี เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน”“อ๋อ ! เรื่องนี้นี่เอง ฉันไม่เคยอ่านหรอก” อาอี้นึกถึงนิยายที่เธอเห็นคนพูดถึงบ่อย ๆ แต่เธอไม่ใช่คนชอบอ่านนิยาย จึงมองข้ามไป“ถ้าอยาก

"คุณหนูใหญ่...นี่ข้าเอง เสี่ยวจูไงเจ้าคะ ท่านเป็นอะไรไป หรือ...หรือข้าทำให้ท่านเจ็บตรงไหน ให้ข้าช่วย...หะ..ให้ข้าไปตามคนมาช่วยนะเจ้าคะ"เสี่ยวจูมีท่าทางหวาดกลัว นางกำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ ๆ คุณหนูใหญ่ก็บ่นว่ารู้สึกอ่อนล้า หายใจไม่ออก จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน แล้วไม่ฟื้นอีกเลย ไม่ว่านางจะพยายามปลุกอย่างไร จึงตัดสินใจจะไปตามคนมาช่วย แต่คุณหนูใหญ่ก็ขยับตัวเสียก่อน"เธอเป็นใคร แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่"เจียงลี่มี่ถามด้วยความสงสัย รอบตัวของเธอตอนนี้มีแต่สิ่งที่เธอไม่คุ้นเคย"ที่นี่คือจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจ้าค่ะ ข้าคือเสี่ยวจู ข้าเป็นสาวใช้ของคุณหนูอย่างไรเจ้าคะ...”เจียงลี่มี่ตกตะลึง อะไรคือจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย เสี่ยวจูตรงหน้านี่คือใคร“...หรืออาการของคุณหนูกำเริบ จึงสูญเสียความทรงจำ ข้า...ข้า..ข้าจะไปตามนายท่านกับฮูหยินเอกมา..คะ..คุณ..คุณหนูรอข้าก่อนนะเจ้าคะ"เด็กน้อยเสี่ยวจูกำลังจะวิ่งออกไป แต่เธอมือไวคว้าไว้ได้เสียก่อน แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเธอสวมใส่เสื้อผ้าแบบโบราณ"อย่า..อย่าเพิ่งไป เอากระจกให้ฉัน" เจียงลี่มี่กระสับกระส่าย หวาดกลัว เสี่ยวจูยื่นกระจกให้ เธอรีบคว้ามา แล้วส่องดูหน้

เจียงลี่มี่ร้องไห้แทบขาดใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ สุดท้ายเธอก็ล้มเลิกความฝัน และเดินหน้าต่อด้วยการเป็นดารา แม้อาอี้จะคอยบอกให้เธอเปิดร้าน แต่สุดท้ายเธอก็ถูกแม่บงการชีวิตอยู่ดีทั้งชีวิตเธอทำเพื่อคนอื่นมาตลอด แต่สิ่งที่เธอได้รับคือความเจ็บปวด แม้แต่ตอนที่ใกล้จะตาย คนที่ทำร้ายเธอก็คือคนที่เธอรัก ภาพทรงจำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เป็นความทรงจำที่เธอไม่เคยลืม“อาหลงรักเจเจ้ที่สุดเลย” เสียงเด็กชายตัวน้อยเอ่ยด้วยความดีใจ มองของเล่นในมือตาเป็นประกาย“เจเจ้ก็รักอาหลงที่สุดเหมือนกัน” เธอกอดน้องชายด้วยความรักและเอ็นดู เธอตั้งใจเก็บเงินเพื่อซื้อของเล่นที่น้องชายอยากได้ มอบให้เป็นของขวัญวันเกิด“อาหลงรักเจเจ้ที่สุด โตขึ้นอาหลงจะดูแลเจเจ้เอง จะหาเงินซื้อของเล่นให้เจเจ้บ้าง” เด็กสาวยิ้มกว้าง หอมแก้มน้องชายซ้ายขวา“ไม่เป็นไร เจเจ้ไม่อยากได้ แค่อาหลงมีความสุข เจเจ้ก็มีความสุขมากแล้ว” เด็กชายตัวน้อยพยักหน้า“อาหลงจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อกับเจเจ้ จะไม่ทำให้เจเจ้เสียใจ”เจียงลี่มี่น้ำตาคลอเมื่อนึกถึงเรื่องในตอนนั้น ความทรงจำที่มีความสุข เพราะหลังจากนั้นไม่กี่ปี อาหลงก็ไม่สนใจเธออีกเลย มองเธอด้วยสายตาเ