All Chapters of ตัวประกอบหนีตายจากนิยายไม่ตรงปก: Chapter 1 - Chapter 10

"นี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าตนเองโง่เขลาเพียงใด" เสียงใสเอื้อนเอ่ยเยาะหยันคนตรงหน้า"เหตุใดจึงทำร้ายข้าได้ถึงเพียงนี้ ข้าคือพี่สาวของเจ้านะ" เสียงหวานตอบโต้ น้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ ผิดหวัง เมื่อถูกคนที่เป็นน้องสาวหักหลัง"ข้าไม่เคยมีพี่สาวเช่นเจ้า ตั้งแต่เกิดมา ข้าก็ไม่เคยมองเจ้าเป็นพี่สาวสักครั้ง ในใจข้ามีเพียงคิดกำจัดเจ้าเท่านั้น""ไม่จริง เจ้าโกหก หากเจ้าคิดเช่นนั้น เหตุใดที่ผ่านมาจึงดีกับข้า" เด็กสาวอีกคนพูดเสียงสั่น ขยับตัวไปจับมือเด็กสาวตรงหน้า ดวงตาบวมช้ำจากการร่ำไห้อย่างหนัก"เจ้าคิดว่าที่ข้าทำดีกับเจ้า เพราะข้ารักและเห็นเจ้าเป็นพี่สาวเช่นนั้น? เจ้าช่างโง่เขลาเสียจริงๆ ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพื่อหลอกให้เจ้าตายใจอย่างไรเล่า และเจ้าก็หลงกลข้า เจ้ามันสมควรตาย" คนเป็นน้องสะบัดมือออกและผลักพี่สาวจนล้มลง"ข้าทำผิดอะไร เหตุใดเจ้าจึงทำกับข้าเช่นนี้" น้ำตานางไหลริน จ้องมองน้องสาวที่รักตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวดเจียนตาย"ผิดที่เจ้าเกิดมาแย่งทุกอย่างไปจากข้า""คัต!”เสียงผู้กำกับสั่งคัต ก่อนที่ช่างแต่งหน้าจะรีบไปซับหน้าให้นักแสดง"ผู้กำกับตาถึงจริง ๆ ที่เลือกเจียงลี่มี่ ฝีมือการแสดงเธอยอดเยี่

ท่ามกลางฉากหน้าอันสวยหรูของเจียงลี่มี่ ใครเลยจะรู้ว่าเบื้องหลังของเธอน่าเศร้าเพียงใดเจียงลี่มี่เกิดมาในครอบครัวธรรมดาที่พ่อกับแม่ทำงานหาเช้ากินค่ำ ฐานะทางบ้านเรียกว่าย่ำแย่ บ่อยครั้งที่พ่อกับแม่ปล่อยให้เธออดอาหาร ด้วยเหตุผลว่าต้องการให้เธอผอมเพรียวและรูปร่างบอบบางตั้งแต่เธอจำความได้ คนรอบข้างมักชื่นชมว่าเธอมีใบหน้าที่สวยงาม โตขึ้นหากเป็นดารา จะต้องเป็นดาราที่โด่งดังแน่นอน แต่เธอไม่เคยยินดีกับคำชมเหล่านี้ มันเป็นดาบสองคมที่ทำร้ายเธอมาตลอด พ่อกับแม่เอาแต่ยัดเยียดสิ่งที่เธอไม่ต้องการโดยอ้างเหตุผลว่าต้องการมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอ เธอถูกบังคับให้อยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปไหน เพราะจะทำให้ผิวเสีย ห้ามกินของหวาน เพราะจะทำให้เธออ้วน เธอถูกแม่พาไปขึ้นเวทีประกวดหลายครั้ง และทุกครั้งที่เธอแพ้ เธอจะถูกต่อว่าและทุบตีอย่างหนักหลายครั้งที่เธอร้องไห้อ้อนวอนขอให้หยุด หลายครั้งที่เธอเรียกให้ใครสักคนมาช่วย แต่ราวกับเสียงของเธอดังไม่พอ ไม่มีใครเมตตาเธอเลย เจียงลี่มี่ใช้ชีวิตด้วยความสิ้นหวัง ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยช้ำจากการถูกตี แม่ของเธอมักจะตีเธอแต่ไม่เคยทิ้งรอยแผล เพราะไม่อยากให้ผิวของเธอมีรอยแผลเป

เสียงฝีเท้าที่สับสนดังขึ้น บ่าวไพร่วิ่งวุ่นด้วยความร้อนใจ สองมือถืออ่างน้ำ ผ้าสะอาด อีกคนถือกาน้ำร้อน และอีกหลายคนเดินสวนไปมาด้วยท่าทางรีบร้อน ทำให้ภายในบ้านหลังใหญ่ดูเล็กลงถนัดตา"ท่านหมอหลวงมาหรือยัง คุณหนูจะไม่ไหวแล้ว" สาวใช้คนหนึ่งสีหน้าไม่สู้ดี ชะเง้อคอมองหา"ยังไม่มาเลย ข้าเกรงว่าหากยังเป็นเช่นนี้ คุณหนูคง..." สาวใช้อีกคนสีหน้าเศร้าหมอง"พวกเจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้! รีบนำของเข้าไปในห้องสิ เร็วเข้า อาการคุณหนูไม่ดีนัก!" เสียงกระด้างของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น"ท่านหัวหน้าเจ้าคะ หากคืนนี้....""หุบปากของเจ้าเสีย! รีบไปได้แล้ว! คืนนี้ไม่ว่าอย่างไรคุณหนูจะต้องปลอดภัย"หัวหน้าสาวใช้กล่าวเสียงหนักแน่น แม้สีหน้าของนางจะเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อครู่ที่นางเข้าไปในห้องก็พบว่าอาการของคุณหนูใหญ่เจียงลี่มี่ทรุดลงมาก ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากแตกระแหง ร่างกายสั่นสะท้าน นัยน์ตาเหม่อลอย มองอย่างไรก็ไม่เห็นทางรอด ได้แต่หวังว่าท่านหมอหลวงจะช่วยคุณหนูใหญ่หายเป็นปกติได้นางสงสารฮูหยินเอกว่านลู่เหมยนัก มีบุตรสาวเพียงคนเดียว แต่จู่ ๆ ร่างกายก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ โดยไม่รู้สาเหตุ ต่อมาก็ล้มป่วยจนไม่สามารถลุกเดินได้ ว

ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยนั่งไม่ติด เดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวาย จนเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่นต้องดึงนางให้นั่งลง"เชื่อข้าเถิด มี่เอ๋อร์จะไม่เป็นอะไร ท่านหมอหลวงรับปากแล้วว่าจะตรวจอาการของนางให้""แต่ข้ากลัว กลัวจะเสียลูกไป" ว่านลู่เหมยไม่สบายใจอย่างยิ่ง เพราะนี่ก็นานแล้ว เหตุใดท่านหมอหลวงจึงยังไม่ออกมาเจียงหมิ่นจ้องมองนาง เขาเองเพิ่งนึกได้ในยามนี้ว่านานเพียงใดแล้วที่เขากับฮูหยินเอกไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเช่นนี้ยามนี้ใบหน้าของนางเริ่มมีริ้วรอยของกาลเวลา ต่างจากยามที่เขาพบนางครั้งแรก เวลานั้นนางงดงามอย่างยิ่ง ทำให้เขาหลงรักนางอย่างง่ายดาย หลายปีที่เพียรใกล้ชิด หลายปีที่เฝ้าทุ่มเทเพื่อพิชิตใจนาง จนสุดท้ายก็ได้แต่งงานกันทว่าเขากลับยังไม่พอใจ เขารับอนุภรรยาเข้ามา ทำให้เหินห่างจากนางไปมาก ยามนี้เขาจึงทราบว่าฮูหยินเอกของเขางดงามกว่าสตรีใด เหตุใดเขาจึงละเลยนางไปเสียได้ แม้ผ่านมาหลายปี แต่นางยังคงงดงามเช่นวันวาน"นานแค่ไหนแล้วที่พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้" เขาเอ่ยขึ้นว่านลู่เหมยนิ่งไปครู่ก่อนจะหันไปมองหน้าสามีและเอ่ยออกมา "ข้าลืมไปหมดแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ท่านมาหาข้า ตอนนั้นมี่เอ๋อร์เพิ่งอา

หมอหลวงยืนตัวสั่น จ้องมองดรุณีน้อยตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา นางตายไปแล้วไม่ใช่หรือ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเขาจะตรวจกี่ครั้ง นางก็ไม่มีโอกาสรอด แล้วเหตุใดตอนนี้นางจึงจ้องเขาได้ล่ะ"ข้าถามว่าเจ้าเป็นคนหรือผี เหตุใดจึงจ้องข้าเช่นนั้น" หมอหลวงจ้องตากับเจียงลี่มี่ แต่นางก็ไม่กล่าวสิ่งใด นอกจากจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเหลียวมองโดยรอบ หมอหลวงที่ยามนี้ตั้งสติได้แล้วจึงค่อยๆ เอ่ยออกมา"เอาเถอะ หากเจ้าเป็นผี ตอนนี้คงสำแดงฤทธิ์ให้ข้าประจักษ์แล้ว ดูท่าแล้ว เจ้าน่าจะฟื้นจากความตาย นอนนิ่ง ๆ ให้ข้าตรวจเสียก่อน"เด็กสาวตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบ หมอหลวงที่ก้าวเข้ามาหาก็ยื่นมือแตะตรวจชีพจรนาง"แปลก แปลกยิ่งนัก ชีพจรของเจ้าเต้นปกติ ราวกับคนละคนกับเมื่อครู่" หมอหลวงกล่าวออกมา เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และตรวจชีพจรอย่างละเอียดอีกครั้ง หากยิ่งไม่เข้าใจกว่าเดิมเจียงลี่มี่ยังคงจ้องมองเขา สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย"นี่ข้าฝัน? เหตุใดจึงประหลาดเช่นนี้ ร่างกายแม้อ่อนแอเช่นเดิม แต่ชีพจรกลับเป็นปกติ ยามที่เจ้ายังเยาว์กว่านี้ ชีพจรยังไม่ปกติเท่านี้" หมอหลวงเอ่ยอย่างสงสัยขึ้นทุกทีเจียงลี่มี่ยังคงนอนอยู่และมองมาอย่างเง