ตอนที่ 14 กลืนกินทุกความโอหัง

ท่ามกลางความเงียบงันที่ปกคลุมไปทั่วลานหมู่บ้าน จ้าวหงเทียนยืนตัวแข็ง ใบหน้าแดงก่ำไม่ใช่เพราะความเขินอาย แต่เป็นความอับอายที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกจนแทบระเบิดเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งเขาจะต้องยืนอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้...ในสภาพของผู้ชายที่ถูกหักหน้า โดยสตรีที่เขาเห็นว่า ควรภูมิใจที่ถูกเลือก

"เจ้า..." เสียงคำรามต่ำลอดไรฟันของเขาอย่างแผ่วเบา"เป็นแค่หญิงบ้านนอกผู้ไร้ตระกูล ไร้ราก... เจ้าน่าจะรู้สึกซาบซึ้งเสียด้วยซ้ำที่ข้าลดตัวลงมาหา!"

สายตาของเขากลายเป็นดั่งเปลวเพลิงที่คุโชนด้วยโทสะความเย็นชาของไป๋เสวี่ยหรง ไม่เพียงแต่หักเกียรติของเขาแต่มันกำลังทำลายความเชื่อมั่นที่เขาสร้างขึ้นมาตลอดชีวิต!

“หากข้าไม่ได้เจ้า... ก็ไม่มีผู้ใดสมควรได้เช่นกัน!” พริบตานั้น พลังปราณแห่งไฟก็พวยพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา

เปลวเพลิงสีส้มแดงลุกวาบ ประกายไฟสาดกระเซ็นกลางอากาศเขาสะบัดมือ ส่งพลังเพลิงพุ่งทะยานตรงไปยังใบหน้างดงามของนางไม่ใช่เพียงเพื่อสั่งสอน แต่คือเจตนา ทำลายอย่างแท้จริง!เสียงกรีดร้องแผ่วเบาดังจากฝูงชนด้านข้าง บ้างยกมือปิดปาก บ้างหันหน้าหนี

แต่ไป๋เสวี่ยหรง...ยังคงยืนอยู่อย่างมั่นคงในสายตาของนาง การเคลื่อนไหวของเขาช่างเชื่องช้าช้าเสียจนดูราวกับเด็กที่เพิ่งฝึกใช้ปราณเพียงแค่ขยับปลายเท้าเล็กน้อย ร่างของนางก็ลื่นไหลหลบการโจมตีได้อย่างง่ายดายเปลวเพลิงพุ่งผ่านร่างของนางไป กระทบพื้นเบื้องหลังจนเกิดเสียงดังสนั่นทันใดนั้น... อุณหภูมิรอบบริเวณก็ลดฮวบลงในพริบตาไอเย็นแผ่กระจายออกมาจากร่างของนางโดยไม่รู้ตัวไอสีขาวเริ่มลอยขึ้นจากพื้น หญ้าภายใต้ฝ่าเท้ากลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งบางๆ

“เจ้า...กำลังล้ำเส้น” เสียงของไป๋เสวี่ยหรงดังกังวานอ่อนโยนแต่เฉียบคม จ้าวหงเทียนยืนแข็งทื่อราวกับวิญญาณหลุดลอย

 แววตาของเขาเบิกโพลง สะท้อนเงาร่างของสตรีตรงหน้าที่กำลังยืนอย่างสงบสง่า ราวกับหาได้เกิดเรื่องอันใดขึ้นมาก่อนหัวใจของเขาเต้นกระหน่ำ ไม่ใช่เพราะความหลงใหลในรูปลักษณ์ของนางอีกต่อไปแต่เป็นเพราะ ความตื่นกลัวที่กำลังแทรกซึมเข้ากระดูก

 "ไม่… เป็นไปไม่ได้" เสียงสะอื้นเบาๆ ดังในลำคอมือของเขาสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว เมื่อครู่การโจมตีของเขาไม่ใช่เล่นๆมันเป็นคลื่นปราณเพลิงแท้จริง เป็นทักษะระดับกลางแต่สตรีที่เขาคิดว่าไร้ฝีมือ... กลับหลบมันได้ง่ายราวกับการปัดฝุ่นออกจากไหล่

จ้าวหงเทียนยิ่งคิด ยิ่งสับสนหากไป๋เสวี่ยหรงมีฝีมือระดับนี้จริง เหตุใดเมื่อห้าปีก่อนนางถึงไม่ผ่านการคัดเลือกเข้าสำนักฝึกตน?ทำไมนางถึงถูกจัดว่า “ไร้พรสวรรค์”?ทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมานางถึงใช้ชีวิตเงียบๆ ราวกับหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งในหมู่บ้าน? เขาเคยคิดว่านางมีดีแค่เพียงรูปลักษณ์เขาเคยคิดว่านางควรภูมิใจ ที่เขาเสนอให้ยืนเคียงข้างแต่ตอนนี้...สิ่งที่เขาเผชิญอยู่เบื้องหน้าไม่ใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา แม้สัญชาตญาณภายในจะร่ำร้องเตือนเขาว่า อย่ายุ่งกับนางแม้สัญญาณความตายจะกรีดเสียงลึกในหัวใจ แต่สำหรับ จ้าวหงเทียนชายผู้ถูกเลี้ยงมาด้วยคำสรรเสริญเกียรติศักดิ์ศรี ความหยิ่งทะนง…ล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันยอมวางทิ้ง

หากถอยตอนนี้ เขาจะเหลืออะไรให้ภาคภูมิใจ? หากเขาก้มหัวให้กับสตรีเพียงนางเดียวต่อหน้าฝูงชน

ต่อไปใครจะยังเคารพเขา? เขากัดฟัน พยายามกลืนความกลัวลงไปทั้งก้อนปรับสีหน้าใหม่… ฝืนยิ้มแบบผู้ชนะที่ แค่ยังไม่เอาจริง "เจ้าเองก็มีพลังฝีมือไม่เลว... แต่ครั้งต่อไป ข้าไม่พลาดแน่"

 น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยแรงอาฆาตแววตาของเขาไม่ใช่เพียงการท้าทาย แต่มันคือคำขู่แบบคนสิ้นหนทางฝ่ามือของเขาถูกยกขึ้นสูงเหนือหัวเปลวเพลิงสีแดงเข้มปะทุออกมาอย่างบ้าคลั่งพลังปราณเดือดพล่านหมุนวนจนพื้นดินแตกร้าวเป็นทางยาวคลื่นเพลิงลูกนี้หากกระแทกใส่ใครโดยตรง มีสิทธิ์ดับชีพได้ในพริบตา!

ฝูงชนในหมู่บ้านพากันตะลึงงันหลายคนรีบถอยหนี บ้างหลบอยู่หลังต้นไม้ บ้างปิดปากกลั้นเสียงร้องแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วย ความกลัวและไม่เข้าใจว่าเหตุใดจ้าวหงเทียนจึงกล้าทำรุนแรงถึงเพียงนี้พลังเพลิงขนาดใหญ่ถูกซัดออกจากฝ่ามือของเขาม้วนตัวกลางอากาศเหมือนมังกรเพลิงคำรามฟ้าดิน

แต่ในสายตาของไป๋เสวี่ยหรง...มันไม่ต่างอะไรจากเปลวของไม้ขีดไฟ เธอไม่ได้ขยับตัวแม้แต่ก้าวเดียวไม่ได้เอ่ยคำใดเพื่อปกป้องตนเองไม่ได้เรียกพลังมาป้องกันแบบใครเขาทำนางเพียงแค่…กระดิกนิ้วเพียงครั้งเดียว

เพลิงที่แผดเผาทุกสิ่ง... ถูกแช่แข็งลงอย่างไร้ร่องรอย ทั้งพลังโจมตี ทั้งประกายอาฆาต ทั้งความหยิ่งผยองกลายเป็นน้ำแข็งแตกละเอียดในพริบตาและที่น่าตื่นตะลึงยิ่งกว่านั้น...ร่างของจ้าวหงเทียนยืนแข็งทื่ออยู่กลางลานกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งสมบูรณ์แบบใบหน้าของเขายังแสดงอาการตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง คำพูดสุดท้ายแข็งค้างในลำคอ

พื้นลานทั้งบริเวณ... เปลี่ยนเป็นทุ่งน้ำแข็งที่ปกคลุมไปทั่วในรัศมีกว่าสิบจั้งหญ้าแข็งตัวในทันทีแม้กระทั่งลมหายใจของผู้ชม… ก็กลายเป็นไอขาวและเธอไป๋เสวี่ยหรงเพียงแค่หันหลังกลับ...เดินจากไปอย่างเงียบงัน

"ลูกแม่... จ้าวหงเทียน ลูกแม่!" หญิงสาววัยกลางคนวิ่งพุ่งฝ่าฝูงชนเข้ามา ร่างของนางทรุดลงข้างปฏิมากรรมน้ำแข็งที่เป็นบุตรชายนางไม่สนสายตาของใคร ไม่สนแม้แต่ไอเย็นที่กัดผิวผิวจนชาเฉียบดวงตาแดงก่ำของนางสบมองใบหน้าที่เย็นชาของลูกชายมือของนางสั่นไหว แตะเบาๆ ลงบนแผ่นน้ำแข็งใสราวกระจกเสียงร้องของนางเต็มไปด้วย ความกลัว ความเจ็บปวด

"ไป๋เสวี่ยหรง… ได้โปรด ยกโทษให้บุตรชายของข้าด้วยเถิด..."เสียงวิงวอนนั้น ไม่ใช่เสียงของหญิงผู้ถือศักดิ์แต่มันคือเสียงของมารดาผู้ไม่อาจทนเห็นลูกต้องสูญสิ้นอนาคตไป๋เสวี่ยหรงไม่ได้หยุดเดินนางไม่แม้แต่จะเหลือบตามองร่างของนางเคลื่อนผ่านไอเย็นรอบตัวอย่างสงบแต่เสียงของนาง... ก็ดังขึ้นกลางอากาศ ราบเรียบ ทว่าเยือกเย็น

"ปล่อยให้มันเป็นปฏิมากรรมน้ำแข็งไปสักเจ็ดวัน...เดี๋ยวน้ำแข็งก็จะหลอมละลายเอง"น้ำเสียงของนางสงบนิ่งเกินบรรยายแต่ทุกรอบพยางค์กลับทิ่มแทงจิตใจของทุกคนที่ได้ยิน

"หากมันยังกล้า… มาสร้างความวุ่นวายกับข้าอีก...ข้าจะแช่แข็งมันไว้… อีกสักร้อยปี"คำพูดสุดท้ายของนาง ราวกับสะกดลมหายใจของทุกคนอากาศรอบข้างพลันหนาวยะเยือก ไร้เสียง ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะแม่ของจ้าวหงเทียนทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรงนางร้องไห้ ขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ขอบคุณ... ขอบคุณ... ขอบคุณที่ไว้ชีวิตลูกข้า..." เสียงของนางสั่นสะท้านเต็มไปด้วยความกลัวและโล่งใจเพราะแม้จะถูกทำให้กลายเป็นน้ำแข็งแต่บุตรของนาง ยังมีลมหายใจและ ณ เวลานี้...ไม่มีผู้ใดในหมู่บ้านจิ่วอันยังกล้าคิดว่าไป๋เสวี่ยหรง... เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาอีกต่อไป

ภายใต้สายลมเย็นที่ยังคงหลงเหลือจากพลังปราณของนาง บรรยากาศทั้งลานหมู่บ้านเงียบสงัดราวกับถูกตรึงด้วยคำสั่งของสวรรค์ ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจดังๆ ของผู้ใดจะกล้าดังขึ้นในยามนี้...

เหล่าตัวแทนชายหนุ่มและหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยยืนหยัดด้วยความมั่นใจผู้ที่ได้รับการคัดเลือกให้เข้าสู่โรงเรียนฝึกตนอันทรงเกียรติผู้ที่เคยหยิ่งในพรสวรรค์ ยกตนเหนือคนทั้งหมู่บ้านบัดนี้ พวกเขาต่างรีบหลบทางให้นาง… โดยไม่มีใครต้องสั่ง

ดวงตาของแต่ละคนเบิกโพลงใบหน้าที่เคยเชิดสูง... ค่อยๆ ลดต่ำลงอย่างควบคุมไม่ได้แม้แต่คนที่เคยแสดงความถือดี กล้าหยอกล้อนาง หรือดูแคลนว่านางไม่ผ่านการคัดเลือกเมื่อห้าปีก่อนตอนนี้ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

ร่างของพวกเขาขยับถอยโดยอัตโนมัติประหนึ่งว่าเพียงแค่ยืนขวางทางนาง ก็อาจถูกแช่แข็งเช่นเดียวกับจ้าวหงเทียน

“นางคือผู้ที่ไม่อาจล่วงเกินได้...”วาจานี้ ไม่จำเป็นต้องมีใครพูดออกมาเพราะในใจของทุกคน... มันถูกสลักไว้อย่างฝังแน่นแล้วในวันนี้ไป๋เสวี่ยหรง ไม่ได้เดินด้วยความเย่อหยิ่งแต่นางเดินด้วยอำนาจที่สงบนิ่งอำนาจที่ไม่ได้แผ่พลังเพื่อข่มขู่

แต่กลับทำให้ผู้คน สยบกาย... ด้วยความยำเกรง