ตอนที่ 12 ความหยิ่งยโสของผู้ที่ลืมรากเหง้า

 เวลาผ่านไปอีก 5 ปี…

หมู่บ้านจิ่วอันหมู่บ้านเล็กๆ ที่เคยเงียบสงบ และเป็นเพียงที่ซ่อนตัวของผู้คนธรรมดาบัดนี้กลับกลายเป็น สถานที่ที่อุดมสมบูรณ์ราวกับได้รับพรจากสวรรค์ปราการณ์น้ำแข็งโปร่งแสงที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่าไม่ได้ทำหน้าที่เพียงแค่ป้องกันสัตว์อสูร มิให้พวกมันบุกเข้ามาในหมู่บ้านแต่ มันยังส่งผลต่อสภาพแวดล้อมของที่นี่โดยสิ้นเชิง!

ผู้คนต่างพบว่าพืชผลที่ปลูกในปีนี้… เติบโตเร็วกว่าปกติ ต้นไม้ที่เคยแห้งแล้งกลับออกผลมากมายเกินกว่าที่ควรเป็นแม่น้ำที่เคยไหลเอื่อย กลับใสสะอาดและเต็มไปด้วยปลามากมายแม้แต่สมุนไพรล้ำค่า ที่หาได้ยากยิ่งในขุนเขา… ก็เริ่มเติบโตขึ้นรอบหมู่บ้านทุกสิ่งทุกอย่างของหมู่บ้านจิ่วอันในตอนนี้ เปลี่ยนแปลงไปจนมิอาจเชื่อได้ว่าเคยเป็นหมู่บ้านธรรมดา!

ผู้คนต่างกล่าวขานว่าเป็นพรจากสวรรค์ แต่แท้จริงแล้ว… นี่มิใช่พรจากสวรรค์ มันเป็นผลลัพธ์ของพลังอันแข็งแกร่งที่ซุกซ่อนอยู่ที่นี่เป็นผลจาก ปราการณ์เยือกแข็งลี้ลับ ที่ปกป้องหมู่บ้านแห่งนี้มาโดยตลอด

ผลกระทบของปราการณ์ศักดิ์สิทธิ์แม้ไม่มีใครรู้ที่มาแต่พลังลี้ลับนี้… กลับส่งผลต่อหมู่บ้านอย่างมหาศาล

ดินแดนที่นี่ไม่เคยเผชิญภัยแล้ง สัตว์อสูรไม่กล้าเหยียบย่างเข้ามา พืชพันธุ์งอกงามเกินกว่าสถานที่ใดแต่มันเป็นเพราะอำนาจของผู้ที่ควบคุมปราการณ์นี้อยู่เบื้องหลัง!

ไป๋เสวี่ยหรงในเวลานี้คือดอกไม้ที่ผลิบานอย่างเต็มที่ นางในตอนนี้มีอายุครบ 20 ปีเต็ม ความงดงามที่เหนือมนุษย์ของนางเปล่งประกายราวกับดวงดาราในค่ำคืน

ผิวพรรณของนาง ขาวราวกับหยกงาม เปล่งประกายอ่อนโยนใต้แสงจันทร์ ดวงตาของนาง ล้ำลึกดุจห้วงน้ำแข็งที่มิอาจละสายตาได้แม้ว่านางจะยังคงสวมใส่อาภรณ์เรียบง่ายของหญิงชาวบ้านแต่ความสง่างามของนางกลับไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป! ในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยผู้คนธรรมดา… นางช่างเป็นดั่งดวงดาราที่ลอยอยู่บนฟากฟ้า

นางดูราวกับสตรีที่หลงทางมาจากแดนสวรรค์ ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านต่างเอ่ยเช่นนั้น ราวกับพวกเขาตระหนักได้ถึงความแตกต่างที่ไม่อาจเอื้อมถึงสตรีที่สูงส่งเช่นนี้… เหตุใดจึงยังอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ เช่นนี้กัน?

แม้ว่า ไป๋เสวี่ยหรง จะสามารถสะกดพลังของนางไว้ได้แม้ว่านางจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางมิอาจปิดบังได้เลยนั่นคือรูปลักษณ์ที่สูงส่งของนาง!

20 ปีที่ผ่านมานางเติบโตขึ้นท่ามกลางผู้คนธรรมดาแต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความแตกต่างของนางกับพวกเขาก็ยิ่งชัดเจนขึ้นแม้ว่านางจะสวมใส่อาภรณ์เรียบง่าย แต่นางกลับงดงามราวกับดวงจันทร์บนท้องฟ้าแม้ว่านางจะใช้ชีวิตแบบหญิงชาวบ้าน แต่นางกลับมีรัศมีที่มิอาจปิดบังแม้ว่านางจะพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนทั่วไป แต่ผู้คนรอบตัวกลับสัมผัสได้ถึงความสูงส่งที่มิอาจเอื้อมถึง

เพียงแค่นางเดินผ่าน… บรรยากาศรอบตัวกลับเงียบสงัด เพียงแค่นางปรายตามอง… กลับให้ความรู้สึกดุจเทพธิดา ไป๋เสวี่ยหรงมิได้อาศัยพลังเวทใดๆ เพื่อดึงดูดสายตาผู้คนแต่เพราะ ตัวตนของนางยิ่งใหญ่เกินไป… ไม่ว่าผู้ใดที่ได้พบเห็นนางเพียงครู่เดียวก็มิอาจละสายตาได้อีกเลย!

"ข้าพยายามหลบซ่อนตัวเองมาตลอด…"ไป๋เสวี่ยหรงทอดสายตาไปยังขอบฟ้าแม้ว่านางจะสามารถปกปิดพลังของนางได้…แต่รูปลักษณ์ของนางไม่เคยปิดบังได้เลย! เพราะตัวตนของนาง ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะอยู่ในที่แห่งนี้อีกต่อไป!

"หรือว่านี่คือสัญญาณที่บอกว่า ข้าควรจากไปได้แล้ว?"สตรีผู้สูงศักดิ์เช่นนาง มิอาจซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ได้ตลอดไป

วันหนึ่งโลกภายนอกจะต้องได้รับรู้ว่านางคือใครและในวันนั้นทั้งยุทธภพจะต้องสั่นสะเทือน!

ห้าปีที่ผ่านมามิใช่เพียงไป๋เสวี่ยหรงเท่านั้นที่เติบโตขึ้นเด็กหนุ่มสาวที่เคยออกจากหมู่บ้านเพื่อเข้าสู่เส้นทางของการฝึกตน บัดนี้กลับมาเยือนสถานที่ที่พวกเขาเคยจากไป

ในวันนี้เหล่าศิษย์จากสำนักใหญ่ที่ได้รับการคัดเลือกกลับมายังหมู่บ้านพวกเขาเคยเป็นเด็กหนุ่มสาวชาวบ้านธรรมดาแต่บัดนี้ พวกเขากลายเป็นศิษย์ของ สำนักฝึกตนอันทรงอิทธิพลพวกเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อครั้งยังเยาว์วัย พวกเขาเป็นเด็กชาวบ้านธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายแต่บัดนี้…บุคลิกและท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปจนมิอาจหวนกลับคืน

การแต่งกายหรูหรากว่าชาวบ้านทั่วไป แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเองพวกเขายืนในท่วงท่าที่สูงส่ง ราวกับพวกเขามิใช่ชาวบ้านธรรมดาอีกต่อไป "เห้อ… ไม่ไหว ไม่ไหว สถานที่แห่งนี้หาดีไม่ได้เลย"

ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้นน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกถากถาง "ข้าเคยเติบโตมาในสถานที่เช่นนี้อย่างนั้นหรือ?"

"บ้านเรือนยังคงทรุดโทรม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ชีวิตของพวกเจ้าก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีความก้าวหน้าใดๆ" พวกเขาไม่ได้กลับมาเพื่อรำลึกถึงอดีต พวกเขากลับมา… เพื่อเปรียบเทียบตนเองกับผู้ที่ยังอยู่ที่นี่! พวกเขาเริ่มดูถูกคนรุ่นเดียวกัน พวกเขามิได้เพียงกล่าววาจาดูถูกสถานที่ที่พวกเขาเคยเติบโต แต่ยังมองผู้ที่มิได้รับเลือกให้ออกจากหมู่บ้าน… ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยกว่า!

"ดูสิ พวกเจ้าที่ไม่ได้รับเลือกไปฝึกตน...ตอนนี้ก็ยังเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น! ไม่มีพลัง ก็เป็นได้แค่สามัญชนไร้ค่า"

ชายหนุ่มผู้เป็นศิษย์ของสำนักชั้นสูงกล่าวขึ้น เขาสะบัดแขนเสื้อเบาๆ ราวกับไม่ต้องการเสียเวลาพูดกับ "คนธรรมดา"

"ช่างน่าสมเพชนัก" หนึ่งในสตรีที่กลับมาจากสำนักฝึกตนกล่าวขึ้นพลางหัวเราะเบาๆ

"เราคงอยู่ที่นี่นานไม่ได้ เดี๋ยวจะติดกลิ่นสกปรกของชาวบ้านเสียเปล่า"

เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วพวกเขาลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่ง พวกเขาก็เคยเป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้านนี้!

ครั้งหนึ่ง พวกเขาเคยเป็นเด็กที่วิ่งเล่นในท้องทุ่ง ครั้งหนึ่ง พวกเขาเคยเป็นเพื่อนของคนที่พวกเขากำลังดูถูกอยู่ตอนนี้

แต่บัดนี้… พวกเขากลับมองสถานที่แห่งนี้ด้วยสายตาเย้ยหยัน ไป๋เสวี่ยหรงเฝ้ามอง… อย่างเงียบงัน ไป๋เสวี่ยหรงยืนกอดอก ฟังทุกถ้อยคำโดยมิได้กล่าวอะไรออกมาริมฝีปากของนางยังคงเรียบเฉยแต่แววตาของนางกลับเต็มไปด้วย ความเย้ยหยันที่มิอาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

"มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้..." นางคิดในใจ "เมื่อได้รับอำนาจ พวกเขาก็มองผู้อื่นต่ำลง"

แต่หากวันหนึ่ง… พวกเขาพบว่าตนเองยังมิได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด หากวันหนึ่ง พวกเขาพบว่ามีตัวตนที่สูงส่งกว่าพวกเขาไปไกลแสนไกล…พวกเขาจะยังคงหยิ่งยโสเช่นนี้อีกหรือไม่? หรือจะทำทีกระดิกหางไปมาแล้วพูดจาประจบสอพลอเมื่อเจอคนที่สู่งล้ำกว่า...นางไม่เคยให้ค่าคนพวกนี้