All Chapters of หลุมพรางเสน่หา: Chapter 11 - Chapter 20

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 11"แล้วคุณเวทล่ะคะ" หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วมีนาออกมาหาเขาที่หน้าร้านแต่พอมาก็ไม่เจอ"แม่ใช้ให้ไปซื้อเครื่องปรุงที่ตลาด พอดีว่าเครื่องปรุงหมดเมื่อเช้าแม่ลืมซื้อมาด้วย""คุณป้าให้มีนาช่วยไหมคะ""หนูเรียกแม่ว่าแม่เถอะ ยังไงเราก็เป็นแฟนของลูกชายแม่""ค่ะคุณแม่ คุณแม่มีอะไรให้มีนาช่วยไหมคะ""หนูหั่นหมูเป็นไหม""หั่นแบบไหนคะ""หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แม่จะมาทำผัดกระเพราให้ลูกค้า""เดี๋ยวมีนาช่วยค่ะ" มันคงไม่ยากเกินไปแค่หั่นหมูเองมีนาจับหมูชิ้นที่แม่เขาหั่นคาเขียงไว้มาหั่นต่อ เธอทำรูปทรงเหมือนที่ท่านทำไว้ก่อนหน้า"ทำอะไร" เวทมนต์ไปซื้อเครื่องปรุงกลับมาก็เห็นว่าเธอกำลังหั่นหมูอยู่"ไม่เห็นหรือไง""ใครให้ทำ" เขาส่งเครื่องปรุงให้กับแม่ก่อนที่จะรีบเดินไปเอามีดออกจากมือของเธอ"ฉันทำได้""เดี๋ยวมีดบาดมือ กลับเข้าไปข้างใน""ฉันอยากช่วยนี่คะ""เดี๋ยวผมทำเอง"มีนายืนมองเขาหั่นหมูแบบชำนาญ "ทำไมคุณทำเป็นล่ะคะ""ก็แค่หั่นหมู""นั่นไงแค่หั่นหมูทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้ล่ะ""ไม่ได้"อะไรของเขาเนี่ย"แม่ค้าเก็บตังค์ด้วย" จังหวะนั้นลูกค้าที่ทานข้าวเสร็จเรียกให้ไปเก็บเงินค่าอาหาร"เดี๋

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 13🔞"คุณเวท! คุณสัญญามาก่อนสิว่าจะไม่ทำอะไรฉัน""หือ?" ตั้งแต่รู้จักกันมาครั้งนี้ครั้งแรกมั้งที่ได้ยินเธอเรียกชื่อเขา "คุณรู้จักชื่อผม..""ฉันไม่ได้หูหนวกนะ" เธอหมายถึงว่าได้ยินคนเรียกเขาบ่อยๆ ไม่ต้องถามก็รู้แล้วว่าเขาชื่ออะไร "สัญญามาก่อนสิว่าจะไม่ทำอะไร""อะไรที่คุณหมายถึงคืออะไรล่ะ""แบบว่า..เรื่องอย่างว่าไง""อะไรคือเรื่องอย่างว่า""ก็เรื่องบนเตียงไง""เรื่องบนเตียง?""แบบที่คุณเคยทำกับฉัน""เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เท่าที่ผมจำได้คุณทำผมก่อนนะ ขึ้นขย่มนับครั้งไม่ได้เลย""ไอ้บ้า! แล้วแกจะพูดทำไม""จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก""จะได้ยินได้ยังไงอยู่คนละห้องกัน""บ้านผมไม่ได้เก็บเสียงนะ เวลาครางก็อย่าใช้เสียงดัง""คราง?"เวทมนต์กลั้นยิ้มไม่ได้จนเผลอยิ้มออกมา"คนบ้าใครจะคราง" พูดจบเธอก็นอนหันหลังให้ ทำไมร่างกายของเธอถึงร้อนวูบวาบแบบนี้ ไม่นะมีนา..เธอจะคิดบ้าๆ แบบนี้ไม่ได้เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูน แถมตอนนี้นอนอยู่ข้างๆ คนที่เคยมีอะไรกันมาแล้ว และรู้ด้วยว่าการมีอะไรกับเขาความรู้สึกมันเป็นยังไง ยิ่งตอนเสร็จเหมือนสิ่งที่หนักอึ้งอยู่ถูกปลดปล่อยไม่ใช่แค่เธอหรอ

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 15🔞"ไม่ได้ยินหรือไงแม่มาเรียก ออกไปสิ""ยังไม่เสร็จเลย""คุณเวท!""อย่าเพิ่งเก็บได้ไหมเดี๋ยวเค้ากลับมา""อะไรอย่าเพิ่งเก็บ""ก็นอนรออยู่แบบนี้ไง แค่จะออกไปดูว่าใครมาหา""คุณจะบ้าเหรอ ออกไปเลยนะ""อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร" ชายหนุ่มกัดฟันพูดโมโหให้คนมาหาไม่รู้เวล่ำเวลาเอาเสียเลยหลังจากที่สวมเสื้อผ้ากลับคืนแล้วเขาก็เปิดประตูออกมา ส่วนมีนาก็รีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ใครจะบ้าแก้ผ้ารอเขาล่ะ"ใครมาหาครับแม่"ขนิษฐาตอบลูกชายโดยการมองไปที่โต๊ะลูกค้า เพราะคนที่มาหาสั่งอาหารและกำลังนั่งทานอยู่"..........." แทนที่เขาจะเข้าไปหาคนคนนั้นแต่กลับมองมาที่แม่ ก่อนที่จะหันไปมองทางโต๊ะลูกค้าอีกที"ไง""สวัสดีครับพ่อเลี้ยง""เป็นเอามากนะมึง บอกให้รอกูก่อนไง""ก็ที่นั่นมีกฎนี่ครับ""ขึ้นไปรอบ้านบนดอยก็ได้ ทำไมต้องหอบกันกลับมาบ้าน""พ่อเลี้ยงไม่น่าต้องลำบากมาถึงที่นี่เลยครับ""ถ้ามึงรับสายกูกูก็คงไม่มาถึงนี่หรอก แล้วนี่โทรศัพท์เป็นอะไรทำไมไม่เปิดเครื่อง""ผมออกจากที่นั่นแล้วก็เลยไม่อยากจะใช้เบอร์เดิม""ใครให้มึงออก""แต่ผมทำผิดกฎ""กูเป็นคนตั้งเอง""ลูกน้องคนอื่นจะไม่นับถือนะครับ""ใครไม

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 17วันต่อมา.. และวันนี้ก็เป็นวันที่สามที่พ่อเลี้ยงภูตะวันให้เวลาเวทมนต์ขนิษฐายังคงไปตลาดเหมือนเช่นเคย ถึงแม้ในใจจะเป็นกังวลว่าลูกจะเอายังไงเพราะลูกไม่ได้ปริปากพูดกับแม่เลยสักคำ"ให้มีนาช่วยค่ะ" มีนาได้ยินเสียงแม่มาจากตลาดเธอเลยลุกออกมาช่วยยกของ"ขอบใจจ้ะ แต่แม่ทำเองได้""ให้มีนาช่วยเถอะค่ะ""มีนาได้ยินพี่เขาพูดอะไรบ้างไหมลูก""เรื่องอะไรคะ""เรื่องนั้นแหละ""เขาไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ เขาคงไม่ไปหรอกมั้งคะ" ไม่ใช่แค่ท่านหรอกที่กลุ้มใจเธอก็กลุ้มใจไม่ต่างกัน ถ้ากลับไปนั่นหมายถึง ทั้งสองก็คงต้องได้แยกย้ายมีนาช่วยจัดของให้เข้าที่เหมือนที่ท่านเคยสอนเธอ แล้วก็เอาผักไปล้าง รวมถึงทำอะไรหลายอย่างโดยที่ไม่ต้องถามแล้วสายๆ ของวันนั้น.."ทำไมตื่นเช้าจังเลย" เวทมนต์ล้างหน้าล้างตาแล้วก็ออกมาหน้าบ้านเพราะรู้ว่าเธอคงอยู่หน้าร้าน"มาช่วยแม่เตรียมขายของค่ะ"ขนิษฐาหันมามองลูกชาย อยากขอให้เขาสร้างครอบครัวและก็อยู่แบบนี้ตลอดไป แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะลูกชอบงานที่ทำมาก"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับแม่""หนูมีนาช่วยหมดทุกอย่างแล้ว""เก่งทุกเรื่องเลยนะเรา""คุณพูดอะไร" มีนาแอบชำเลืองสายตามองไปด

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 19"ลืมถามเลยค่ะ เมื่อกี้ใครโทรมาคะแม่" มัวแต่สนใจเรื่องของคนข้างบ้านจนลืมถามเรื่องนั้นเลย เพราะตอนที่ท่านรับโทรศัพท์เห็นท่านมองมาอยู่"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ คนรู้จักโทรมา" ก็ลูกชายเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องบอกให้เธอรู้"มีนาขอเข้าไปซักผ้าก่อนนะคะ" โชคดีนะที่ซื้อเสื้อผ้ามาไว้หลายชุด แต่ถ้าไม่ซักวันนี้คงไม่มีใส่แล้วล่ะมีนาเอาเสื้อผ้าไปที่หลังบ้านเพราะเครื่องซักผ้าอยู่ตรงนั้น เธอก็อดมองไปดูคนข้างบ้านไม่ได้ แต่พอมองห่างๆ ไม่เห็นเธอก็เลยชะโงกหน้าข้ามรั้วมองไปดู"คุณ.." ทีแรกก็มองเข้าไปด้านใน แต่พอกำลังขยับกลับมาก็เห็นว่าคนที่เธอมองหานั่งพิงกำแพงรั้วอยู่ที่จริงกำแพงก็ไม่ได้สูง มีไว้แค่ให้รู้อาณาเขตของตัวบ้านเท่านั้นนิราที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมองดูแบบอัตโนมัติเพราะอยู่ดีๆ ก็มีคนพูดออกมาอยู่เหนือศรีษะ ..แต่พอนึกได้ว่าใบหน้าเธอมีรอยช้ำก็รีบก้มหน้าลงใหม่"คุณมีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ""ไม่มี""คุณต้องสู้สิคะ ถึงจะเป็นคนในครอบครัวแต่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำเราแบบนี้""ไม่เจอกับตัวเธอก็พูดได้สิ" นิราลุกขึ้นกำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่จังหวะนั้นประตูหลังบ้านก็เปิดออกมา "กลับเข้าบ้านเธอไป" นิร