All Chapters of หวงรักเมียตีตรา LoveSick: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 6.1 ลูกชายตัวดี ณัฐนิชาตื่นแต่เช้ามาเตรียมซุปแก้เมาค้างให้กับชายหนุ่มด้วยรู้ว่าเมื่อคืนเขาคงดื่มหนักพอสมควร คิมหันต์เดินลงมาที่ห้องอาหารหลังถูกมารดาส่งคนขึ้นไปตาม สภาพคือยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้เปลี่ยนชุด แค่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงมาเลย หญิงสาวที่กำลังจัดโต๊ะหันมายิ้มเมื่อได้เห็นหน้าอีกฝ่าย“อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่”“ไงจ๊ะ ถ้าไม่ให้คนขึ้นไปตามก็ไม่คิดจะตื่นเลยสินะ”คุณนายจิตตาแอบแขวะ มองลูกชายตัวดีที่ยังตื่นไม่เต็มตาด้วยความเหนื่อยใจ ยังไม่นับรวมปาร์ตี้เมื่อคืนที่ทิ้งเศษซากของความวุ่นวายเอาไว้ในสวนเยอะแยะนั่นอีก คนงานพากันเก็บกระป๋องเบียร์และขวดเหล้าแต่เช้า“นาน ๆ ผมจะได้ปาร์ตี้กับเพื่อนนี่ครับ ขอกาแฟแก้วหนึ่ง”ตอบมารดาเสร็จก็หันไปสั่งแม่บ้านแล้วนั่งรอกาแฟมาเสิร์ฟ คนตัวเล็กรีบเอาซุปที่ทำไว้มาวางตรงหน้าเขา“

บทที่ 7.1 คุณแม่การละคร  สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คุณนายจิตตาคิด น้ำฝนไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวที่มาหาคิมหันต์ถึงบ้านเพื่อจะเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นเมียบ้าบออะไรนั่น หากไม่ได้มารดารับจบทุกอย่างด้วยการให้เงินพร้อมทำสัญญาจะไม่ข้องเกี่ยวกับเขาอีก เรื่องมันคงไม่จบลงด้วยดีอย่างนี้ “ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว อาทิตย์ที่ผ่านมาป้าเสียเงินไปหลายล้านเพื่อปิดปากผู้หญิงพวกนั้นและเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย ป้าต้องหาทางหยุดการกระทำของคิมหันต์” “คุณป้าจะทำอย่างไรหรือคะ” ณัฐนิชาเองก็กังวลไม่น้อย เป็นห่วงสุขภาพกายและสุขภาพใจของผู้มีพระคุณด้วยต้องมานั่งเครียดเรื่องของชายหนุ่มอยู่ทุกวัน ขณะที่ตัวต้นเรื่องออกไปเที่ยวเตร่ไม่เคยอยู่บ้าน จะกลับมาแค่ตอนนอนอย่างเดียวเท่านั้นเอง “ทางออกเดียวที่คิดได้คือ...คิมหันต์ต้องแต่งงาน แค่มี

บทที่ 8 ไม่มีพันธะ ณัฐนิชาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องของตนเองหลังกลับมาจากโรงพยาบาลตามคำสั่งของคุณนายจิตตา เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้หญิงที่มารดาของเขาวางเอาไว้ว่าอยากได้เป็นลูกสะใภ้จะเป็นตนเอง สีหน้าของคิมหันต์ตอนรับคำสั่งนั้นก็ดูขุ่นมัวและมองหล่อนด้วยแววตาอาฆาตอีกต่างหากแผนนี้จะบีบให้ชายหนุ่มยอมแต่งงานได้จริง ๆ น่ะเหรอ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าสาวยังเป็นเธออีก นั่งยัน นอนยัน ตีลังกายัน หญิงสาวก็มั่นใจว่าเขาไม่มีวันยอมปังๆๆเสียงเคาะประตูเหมือนอยากจะพังเข้ามาเสียมากกว่าทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง แม้จะยังไม่ทันออกไปเปิดประตูแต่ก็พอจะเดาได้ว่าใครคือคนเคาะ ณัฐนิชาได้แต่ถอนหายใจ หน้าเสียด้วยความกังวลว่าจะถูกคิมหันต์ต่อว่าอะไรบ้าง ป่านนี้คงโดนเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว“มะ...มีอะไรหรือคะ...อ๊ะ! พี่คิม เดี๋ยวค่ะ”คนตัวสูงไม่ฟัง ผลักประตูห้องของหล่อนเข้ามาข้างในด้วยท่าทางโมโหสุดขีด ถ้าเขาบีบคอเธอตายคาที่ได้ก็คงทำไปแล้ว“มันเป็นแผนของเธอใช่ไหม อาศัยจังหวะที่คุณแม่ป่วยแล้วเป่าหูท่านเรื่องแต่งง

บทที่ 10 ชิงสุกก่อนห่าม ‘ก็ดี เหมือนปลาปักเป้าใส่ชุดแต่งงาน’คำพูดที่ไม่รู้ว่าถูกชมหรือหลอกด่าของคิมหันต์ยังคงฉายย้อนในความคิด ณัฐนิชานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงด้วยยังอดคิดถึงสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองเธอในวันนี้ไม่ได้ หลังจากลองเสื้อผ้าเสร็จ เขาก็ขับรถกลับมาส่งเธอที่บ้านตามเดิมแล้วรีบออกไป ทำเอาคุณนายจิตตาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ไม่ยอมพาหล่อนไปเปิดตัวกับพวกเพื่อน ๆ ด้วยแค่จะได้แต่งงานกับเจ้าชายในฝันก็เหมือนไม่ใช่ความจริงมากพอแล้ว หญิงสาวไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ทั้งนั้นเธอกดเปิดดูรูปของเขาในชุดแต่งงานที่ทางร้านส่งเข้ามาให้ดูทางไลน์ด้วยมีการถ่ายเอาไว้หลังจากลองเสื้อผ้าเสร็จ ขนาดเป็นเพียงชุดสูท ทักซิโด้ธรรมดา ๆ แต่เมื่อไม้แขวนคือคิมหันต์ ก็ทำให้หล่อเปล่งประกายเจิดจ้าจนแสบตาได้ นิ้วเล็กจิ้มลงตรงแก้มของชายหนุ่มในรูป แก้มกลมตุ่ยขึ้นเพราะอมยิ้ม“หล่อมากเลยค่ะ”ยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงอีกฝ่าย หล่อนเตรียมจะเข้าสู่ห้วงนิทราเพราะเริ่มดึกมากแล้ว ทว่าเสียงบีบแตรของรถท

บทที่ 12 ดื้อดึง “แม่ขอโทษหนูนะลูก ที่ทำให้หนูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แม่สัญญา แม่จะทำให้พี่เขากลับมาแต่งงานกับหนูให้ได้”คุณนายจิตตาได้แต่มองดูณัฐนิชาด้วยความสงสาร คิดไม่ถึงเลยว่าคิมหันต์จะกล้าถึงขนาดเทงานแต่ง“อย่าเลยค่ะคุณแม่ หนูไม่อยากให้พี่คิมเกลียดหนูไปมากกว่านี้แล้ว”“เกลียดอะไรกัน แม่เป็นแม่ของตาคิม ไม่ว่าอย่างไรตาคิมก็จะต้องตกหลุมรักหนูอย่างแน่นอน เชื่อแม่สิ”คนฟังได้แต่ทำหน้าเศร้า ทั้งลังเลและไม่คาดหวังด้วย ผู้หญิงจืดชืดไร้เสน่ห์อย่างหล่อนไม่มีวันมัดใจผู้ชายไม้เลื้อยอย่างเขาได้อยู่แล้ว“คุณนายครับ ผมตรวจสอบดูเรียบร้อยแล้วนะครับ ตอนนี้คุณคิมหันต์ไม่ได้อยู่ในประเทศไทย”“อะไรนะ!”คุณนายจิตตาลมแทบจับ ก่อนนี้คิดว่าอย่างมากคงหนีไปนอนกกผู้หญิงอยู่ไหนสักแห่งในประเทศ ไม่คิดเลยว่าจะถึงขั้นหนีออกนอกประเทศอย่างนี้ สมแล้วจริง ๆ ที่เป็นลูกของเธอ วางแผนการไว้รอบคอบเพราะรู้ดีว่าถ้าหนีไปไม่ไกลพอคงถูกลากตัวกลับได้ง่าย ๆ“ต่อสายหาคิมหันต์เดี๋ยวนี้ บอกไปเลยว่า