บทที่ 5.2 ต้อนรับกลับบ้าน

บทที่ 5.2 ต้อนรับกลับบ้าน

คิมหันต์มองหญิงสาวด้วยความหงุดหงิด คิดว่าเธออยากจะมาแสดงตัวให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นน้องสาวของเขาหรือเป็นลูกของมารดาอีกคน ชายหนุ่มตรงเข้ามากระชากหล่อนออกจากเพื่อนซี้ ทำเอาเหวอกันไปทั้งงานเพราะไม่เคยมีใครเห็นชายหนุ่มในโหมดคนเจ้าอารมณ์มาก่อน

“กลับไปที่ของเธอซะ อย่ามาวุ่นวายแถวนี้”

“หนูก็แค่...”

“นี่มันเป็นที่ของเจ้าของบ้าน คนอาศัยอย่างเธอก็ควรเจียมตัวบ้างนะ อย่าให้ฉันต้องย้ำบ่อย ๆ”

ณัฐนิชาเม้มปากแน่น ไม่คิดจะเถียงหรือพูดอะไรกลับไปอีก เพราะรู้ว่าถึงพูดไปก็คงทำให้เขาไม่พอใจอยู่ดี

“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

เธอฝืนยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม ทั้งที่ในใจรู้สึกหน้าชาเหมือนถูกตบก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน

ตั้งแต่นันทพรเสียไป คุณนายจิตตาก็สั่งให้หญิงสาวย้ายเข้ามานอนที่บ้านใหญ่ด้วยกัน เพราะไม่กล้าปล่อยให้เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวนอนที่บ้านท้ายสวน ณัฐนิชาขึ้นมาถึงบนห้อง เดินตรงไปที่หน้าต่างเพื่อเปิดม่านดูคิมหันต์จากบนนี้

เขากลับไปนัวเนียกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนเดิมแล้ว ท่าทางคงจะสนิทสนมกันพอสมควรหรือบางทีเธออาจเป็นคู่ควงคนใหม่ของชายหนุ่ม

ทั้งกอด ทั้งหอม แถมยังจูบกันโดยไม่แคร์สายตาใคร หญิงสาวมองภาพนั้นก่อนหัวใจจะค่อย ๆ ปวดหนึบเหมือนถูกใครกำลังบีบมัน...

“พี่คิม...ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ”

“...”

“หนูคิดถึงพี่คิมมาก ๆ เลยค่ะ”

ได้แต่บอกเขาจากตรงนี้ เพราะเป็นคำที่ไม่อาจพูดมันออกไปได้เมื่ออยู่ต่อหน้า หรือถึงแม้จะมีโอกาสได้พูดไป อีกฝ่ายก็คงไม่ดีใจหรอก

สำหรับคิมหันต์หล่อนมันก็เป็นแค่...

...กาฝากที่มาพึ่งใบบุญเขากับแม่เท่านั้น

คนตัวสูงเดินโซซัดโซเซกลับเข้าห้องของตนเองหลังงานเลี้ยงจบลงและส่งแขกทุกคนขึ้นรถกลับบ้านไปหมดแล้ว ดวงตาคมใกล้จะปิดลงเต็มทีเพราะทั้งง่วงทั้งเมา คิมหันต์กดเปิดโคมไฟตรงหัวเตียงก่อนจะปิดไฟที่เหลือในห้องทั้งหมดแล้วไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่คิดจะอาบน้ำ

สภาพอย่างนี้แค่เดินขึ้นมาถึงห้องได้ก็นับว่าบุญแล้ว

ตุ้บ...

“หือ...”

ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับเบาะนุ่ม ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างอยู่ใต้ลำตัว ชายหนุ่มจำต้องลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งแล้วหันไปมองว่าตนเองนอนทับอะไร

มีพวงมาลัยวางอยู่หนึ่งพวง ฝีมือการร้อยสวยงามและประณีตดีมาพร้อมด้วยจดหมายหนึ่งฉบับ มือใหญ่หยิบมันขึ้นมาเปิดอ่านโดยเขยิบไปใกล้โคมไฟเพื่อที่จะได้เห็นข้อความในกระดาษชัด ๆ

ใครมันเล่นอะไรรบกวนเวลาพักผ่อนของเขากันเนี่ย ชายหนุ่มอ่านไปก็หงุดหงิดไป

‘ถึงพี่คิมหันต์ หนูตั้งใจร้อยมาลัยพวงนี้ให้เป็นของขวัญต้อนรับพี่กลับมา ดอกไม้ทุกดอกหนูก็เป็นคนปลูกเองจากบ้านท้ายสวน หวังว่าพี่จะชอบนะคะ ขอโทษที่หนูไม่มีความกล้าพอจะมอบให้พี่ต่อหน้าก็เลยแอบเอามาไว้ตรงนี้ หนูดีใจและมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะที่พี่กลับมา ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ คงจะดีถ้าพี่จะไม่จากไปไหนอีก นิชา’

“ยัยเด็กนั่น...”

เขาโยนทั้งจดหมายและพวงมาลัยทิ้งไปที่อีกฝั่งของเตียงอย่างไม่ไยดีก่อนล้มตัวลงนอนตามเดิม บ้านที่ไม่ได้กลับมานานยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ห้องนอนของเขาก็ห้องเดิมรวมถึงกลิ่นที่แสนคุ้นเคย

ว่าแต่...

ผู้หญิงคนนั้นเห็นเขาเป็นญาติผู้ใหญ่หรืออย่างไร ถึงใช้วิธีร้อยพวงมาลัยมาให้ แทนที่จะหาซื้อของขวัญอย่างอื่นที่มันเหมาะกับช่วงวัยของเขามากกว่า แต่ช่างเถอะ คิดไปก็ปวดหัว..

เฉิ่ม..เรียกแม่อย่างหล่อนจะรู้เรื่องอะไรกันล่ะ

---

ช่วงนี้เป็นเหตุการณ์ก่อนบทนำ ก่อนที่พี่คิมจะเทงานแต่ง บอกเลยซีนน้ำตาแตกหลังจากงานแต่งรออยู่