All Chapters of หวงรักเมียตีตรา LoveSick: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ งานแต่งในงานที่ตกแต่งอย่างสวยงามภายในเขตรั้วบ้านของ ‘คุณนายจิตตา’ เศรษฐินีที่คนทั้งจังหวัดรู้จักกันดี วันนี้นอกจากชาวบ้านตาสีตาสาทั่วไปจะได้รับเชิญมางานแล้ว ยังมีนักธุรกิจท้องถิ่นกับคนมีชื่อเสียงทางการเมืองมากมายมาร่วมด้วย แขกเหรื่อพากันทยอยมาจนเต็มเกือบทุกโต๊ะ ทุกคนต่างเฝ้ารอเจ้าภาพในวันนี้“แม่ส่งคนไปตามให้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ”คุณนายจับมือ ‘ว่าที่ลูกสะใภ้’ หรือ ‘ณัฐนิชา’ เอาไว้ด้วยเห็นว่าสีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความกังวล ใกล้จะได้เวลาแล้ว หากแต่เจ้าบ่าวของเธอก็ยังไม่ปรากฏตัวเสียที หญิงสาวยืนยิ้มคนเดียวจนเหงือกแห้งหมดแล้ว“ค่ะคุณแม่”“ยิ้มไว้นะลูก วันนี้เป็นวันดีที่สุดของชีวิต เป็นวันเริ่มต้นความสุขนิจนิรันดร์”จิตตาจับไปที่ใบหน้าหวานของเธอ นอกจากหน้าตาจะสวยสดใสถูกใจแม่สามีอย่างคุณนายแล้ว นิสัยใจคอของณัฐนิชาก็ดีงามตรงกับที่วางมาตรฐานเอาไว้เป๊ะ จะเรียกว่าเป็นคนอบรมเลี้ยงดูบ่มเพาะมาเองกับมือเลยก็คงไม่ผิด“ค่ะ หนูจะยิ้มให้เยอะ ๆ เลย”ณัฐนิชาส่งยิ้มหวาน ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ทว่าดวงตากลับเศร้าหมองเสียเหลือเกิน งานแต่งครั้งนี้..ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าเธอเต็มใจหรือไม่ แต่มันอยู่ที่

บทที่ 1.2 คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวนันทพรและจิตตาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยชั้นประถมจนถึงจบมัธยมปลาย ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำตามความฝันของตนเอง ไม่ว่าจะเป็นการเรียนต่อในด้านที่ชอบ หรือเลือกทำงานที่ตนเองถนัด ทว่าด้วยปัญหาทางการสื่อสารในยุคนั้นที่ยังลำบากอยู่ ทำให้ทั้งสองคนขาดการติดต่อไป โดยปริยาย ต่างฝ่ายต่างคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้เจอกันอีกด้านจิตตาก็ได้แต่งงานกับครอบครัวเศรษฐีของจังหวัดเพราะพบรักกันกับลูกชายของตระกูลนี้ ขณะกำลังเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย ชีวิตเป็นไปอย่างสวยหรูเหมือนเจ้าหญิง ก่อนโรคร้ายจะมาพรากสามีไปเมื่อห้าปีก่อน ทำให้เธอกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เป็นเศรษฐินีที่ใคร ๆ ต่างก็นับหน้าถือตา เพราะนอกจากจะมีสมบัติของฝั่งตนเองแล้ว ยังมีสมบัติจากฝั่งของสามีอีก ธุรกิจอีกมากมายนับไม่ถ้วนจึงตกเป็นของหล่อนทั้งหมด“ธะ...เธอมาได้อย่างไร ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ นึกว่าจะไปใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพฯ แล้วเสียอีก”“ฉันแต่งงานก็เลยย้ายกลับมาอยู่ที่นี่นานแล้ว เธอนั่นแหละ มาได้อย่างไร ได้ยินว่าไปมีครอบครัวอยู่จังหวัดอื่นแล้วไม่ใช่เหรอ”สองเพื่อนรักต่างถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของกันและกัน เด็กหญิงวางชามข้าว

บทที่ 2.2 หนี้ชีวิตเด็กหญิงเริ่มหน้าเสียเมื่อรู้สึกได้ว่าพี่ชายตรงหน้าเดินเร็วจนเกินไป ขาสั้น ๆ ของเธอไม่อาจตามทันจนต้องเร่งฝีเท้าให้มากขึ้น เริ่มมองเห็นอีกฝ่ายไกลออกไปทุกที ขืนเป็นอย่างนี้อาจจะหลงทางกันก็ได้ ณัฐนิชาจำที่มารดาสอนได้เสมอ เวลาต้องไปเดินอยู่ในที่คนเยอะ ๆ หรือสถานที่ที่ไม่รู้จัก จะต้องจับมือของแม่เอาไว้เสมอแต่เธอไม่กล้าจับมือพี่ชายคนนี้ นอกจากจะชอบทำหน้าตาดุใส่แล้วยังไม่ค่อยพูดด้วยอีกต่างหาก เด็กหญิงกลัวเขาจึงเลือกจะเดินตามเอา แต่คิดไม่ถึงว่าคิมหันต์จะเดินเร็วเหมือนติดจรวดอย่างนี้พลั่ก!ด้วยความรีบเดิน ณัฐนิชาสะดุดล้มจนลูกอมในมือกระเด็นไปแถวร่องน้ำสวน เด็กหนุ่มที่เอาแต่จ้ำอ้าวเดินไม่ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์นี้จึงไม่ได้หันมามอง คนหกล้มพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แม้จะเจ็บแผลหัวเข่าถลอกก็ตามที เธอยันตัวลุกขึ้นด้วยตนเองเพื่อจะหยิบลูกอมกลับคืน“ฮึบ...”ส่งเสียงให้กำลังใจตนเองไปด้วย ขณะลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ เด็กหญิงเดินไปที่ลูกอม ก้มลงเพื่อจะหยิบมันกลับไปล้างน้ำด้วยรู้สึกเสียดาย ทว่า...พรืด...ตู้ม!ดินบริเวณใกล้ร่องน้ำเปียกชื้นพอสมควร ทำให้ณัฐนิชาลื่นไถลตกลงไป คิมหันต์ที่พยายามสงบสต

บทที่ 3.2 ยัยปลาปักเป้า“เรียนต่อเมืองนอก!”คุณนายจิตตาแผดเสียงลั่นเมื่อลูกชายที่ใกล้จะเรียนจบ ม.3 ในอีกไม่ถึงเดือน เดินเข้ามาพูดคุยถึงแผนการเรียนต่อที่ตนเองวางเอาไว้โดยไม่ได้ปรึกษามารดาก่อน“ใช่ครับ ผมคุยกับคุณป้าแล้ว คุณป้าบอกว่าจะจัดเตรียมทุกอย่างที่นู่นไว้ให้ ผมต้องการเรียนต่อไฮสกูลกับมหาวิทยาลัยที่นั่นเลย ทีแรกก็ลังเลเพราะเป็นห่วงคุณแม่ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงแล้ว เพราะมีคนคอยประจบสอพลอเอาใจคุณแม่อยู่ตลอดเวลา”พูดพลางหันสายตาไปทางเด็กหญิงที่เดินเอาน้ำผลไม้กับขนมเข้ามาเสิร์ฟตามคำสั่งของมารดาที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว จิตตาหันไปมองทางณัฐนิชาด้วยความตกใจ ไม่อยากให้เด็กตัวน้อย ๆ ไม่รู้ประสีประสาต้องมาได้ยินคำพูดแบบนี้“อย่าพูดอย่างนี้นะคิมหันต์ น้องยังเด็ก อีกอย่างแม่บอกแกกี่ครั้งแล้วว่าสองแม่ลูกไม่เหมือนคนอื่น แม่ต้องช่วยเหลือป้าพรกับลูกเพราะแม่เองก็ติดหนี้บุญคุณเขา”“ผมรู้ครับ ไอ้หนี้บุญคุณที่ว่าคุณแม่เคยไปฝากท้องกับครอบครัวป้าพรสมัยเรียนบ่อย ๆ นั่น ผมฟังทุกวันจนจำขึ้นใจแล้วครับ แต่นั่นมันคือหนี้ของแม่ ไม่ใช่ของผม แล้วทำไมผมต้องร่วมชดใช้ไปกับคุณแม่ด้วย”คิมหันต์โต้เถียงไม่ยอ

บทที่ 4.2 ไม่ใช่ความฝัน คิมหันต์ไปอยู่อเมริกามาสิบสามปี นอกจากจะเรียนแล้วก็ยังทำงานเป็นนายแบบเสื้อผ้าแฟชั่นควบคู่ไปด้วย ใช้ชีวิตค่อนข้างอิสระเพราะไม่ได้มีมารดาคอยตามคุม เรื่องเหล้าเรื่องผู้หญิงจึงมีไม่เคยขาดมือ เรียกได้ว่าเป็นเสือร้ายไม่สิ้นลายของจริงเขาเหมือนสายลมของฤดูร้อนที่หาตัวจับไม่ได้หลายคนลุ้นว่าผู้หญิงคนไหนกันนะจะจับสายลมคนนี้ได้อยู่หมัด“สวัสดีค่ะพี่คิม”หลังจากรอจังหวะอยู่นาน เมื่อสองแม่ลูกพากันเงียบและชายหนุ่มปรายตามามองหล่อนพอดี ณัฐนิชาจึงยกมือไหว้ หญิงสาวยังคงอ่อนน้อมถ่อมตนได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ทว่า...ในสายตาของคิมหันต์กลับรู้สึกว่ามันคือการเสแสร้งแกล้งทำด้วยมีจุดประสงค์เสียมากกว่า“ยังอยู่อีกเหรอ”“ตาคิม ทำไมพูดกับน้องแบบนั้น ถ้าน้องไม่อยู่ที่นี่แล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน นี่มันงานเลี้ยงต้อนรับแกกลับมานะ”คุณนายจิตตาตีแขนลูกชายเบา ๆ พลางทำน้ำเสียงแกมดุ คนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไรกับคำพูดของเขาทั้งสิ้นด้วยค่อนข้างชินเสียมากกว่า กลับมาเมืองไทยทีไรก็เจอตอกใส่หน้าด้วยคำพูดแบบน