All Chapters of แหกกฎรักเพื่อนสนิท: Chapter 1 - Chapter 10

“ไอเวรนั่นก็นะไม่ได้ชอบแกแต่ก็ไม่ปล่อยแกไปโคตรกั๊กชิบหาย” ฉันมองวินเพื่อนสนิทวัยเด็กของฉันบ่นออกมาและมันใช่เลยตามที่ไอวินพูดนั่นแหละพี่ทอยไม่ได้ชอบฉันแต่ก็ไม่เคยพลักไสฉันบ้างครั้งก็ทำดีกับฉันด้วยแถมยังบอกว่าจะคบกับฉันอีกแต่สุดท้ายฉันก็โดนหลอกจ้าคิดแล้วก็ยิ่งแค้นจริงๆ“แล้วจะทำไงต่อ” ฉันหันไปมองเซย์จิแต่ฉันสบตากับเขาเพียงแค่ไม่กี่วิเท่านั้นก็หนีไปทางอื่นทันทีเมื่อกี้หัวใจฉันก็สงบขึ้นมาบ้างแล้วนะแต่พอมาเจอใบหน้าหล่อๆ นั่นอีกหัวใจฉันก็กลับมาเต้นถี่รัวอีกครั้ง“มะไม่รู้สิตอนนี้ฉันก็แค่อยากร้องไห้ออกมาดังๆให้กับความโง่ของตัวเองที่ดันไปรักคนที่ไม่เคยรักฉันตอบแต่เพราะคำพูดนั้นคำพูดว่าจะคบกันทำให้ฉันมีหวังและรักเขามากยิ่งขึ้นไปอีกแต่…” ฉันหยุดชะงักไปเพราะจู่ๆ น้ำตามันก็จะไหลออกมาอีกแล้วนี่ฉันก็เปลี่ยนอารมณ์ไวเหมือนกันแหะ“ไม่ต้องร้องแล้วตาเธอบวมมากแล้วตอนนี้”ตัวของฉันแข็งทื่อทันทีเมื่อจู่ๆเซย์จิก็ใช้มือของเขามาสัมผัสเข้าที่ดวงตาของฉันเงียบๆแต่แปลกดีที่ฉันไม่ได้ปัดมือเขาออกหรือรังเกียจที่เขามาแตะต้องตัวฉันง่ายๆ แบบนี้“อือไม่ร้องแล้ว”ฉันบอกกับอีกฝ่ายก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแม้ว่าภายในจะรู้สึกแย่มากๆ

“เราไปกันเถอะ”“ซะ..เซย์”ฉันเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงเบาเมื่อจู่ๆเซย์จิก็เดินมาคว้ามือฉันก่อนจะพาฉันเดินหนีจากคนกลุ่มก้อนตรงนั้นทันทีฉันได้แต่เดินก้มหน้าก้มตามาเรื่อยๆ จนกระทั่งปัก“โอ้ย..”หัวของฉันชนเข้ากับแผ่นหลังของเซย์จิอย่างจังจะหยุดทำไมไม่บอกเนี้ย“เป็นไรไหมโทษที”เซย์จิหันกลับมาเจ้าตัวจับใบหน้าฉันให้เงยขึ้นมองเขาก่อนที่มือหนาจะปัดผมฉันออกและใช้สายตาของเขาสำรวจหน้าผากของฉันหล่อจัง“อะเอ่อไม่เป็นไรแค่นี้เอง”ฉันรีบตั้งสติทันทีก่อนจะปัดๆผมตัวเองกลับมาที่เดิมอย่างลวกๆ แล้วเดินไปนั่งที่เดิมที่มีไอวินกำลังนั่งกินไอติมอยู่ไอห่านี่นี่มันเป็นเพื่อนฉันจริงไหมไม่เห็นจะตามไปห้ามฉันเหมือนเซย์จิเลย“ซ่าส์จนได้เรื่อง”ไอวินพูดพร้อมกับยื่นมือถือมาให้ฉันดูซึ่งมันเป็นเพจของมหลัยที่กำลังลงข่าวเกี่ยวกับฉันโดยใช้หัวข้อว่าสาวโรคจิตคลั่งรักตามตบแฟนสาวของคนที่ตัวเองชอบอย่างขาดสติเคเลยฉันกลายเป็นสาวโรคจิตไปแล้วสินะเห้อออ“จิ๊” ฉันจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหยิบมือถือกดเข้าอัลบั้มรูปที่ฉันเคยถ่ายพี่ทอยเอาไว้มันมีทั้งภาพที่เจ้าตัวเต็มใจถ่ายกับภาพที่ฉันแอบถ่ายเอิ่มฉันก็เหมือนโรคจิตอยู่นะมีภาพแอบถ่ายเขาเยอะม

“อ๊ากกก!”“อ๊ากกก!”ทั้งฉันและเซย์จิต่างฝ่ายต่างกลิ้งกันไปคนละที่ฉันใช้มือแตะไปที่ริมฝีปากที่รู้สึกเจ็บทันที“ละเลือด..”ฉันมองเลือดในมืออย่างอึ้งๆก่อนจะมองปากเซย์จิที่มีเลือดเหมือนกัน“ซะเซย์จิฉันขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ”ฉันเอาแต่พร่ำขอโทษอีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิดแต่เซย์จิกลับหัวเราะออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องตลกซะงั้นนี่ฉันทำปากเขาแตกเลยนะ“ไหนมาดูหัวหน่อย”เจ้าตัวเอ่ยขึ้นก่อนจะจับหัวฉันก้มลงและแหวกๆผมดู“หัวเธอแข็งใช้ได้นี่นึกว่าหัวจะแตกซะแล้ว”“เซย์จิ-.-”ฉันทำหน้าตึงทันทีนี่มันคำชมหรือคำด่ากันละนี่“ฮ่าๆๆๆ”หลังจากนั้นเราสองคนก็ระเบิดหัวเราะใส่กันก่อนจะพากันมาทำแผลให้แก่กันและกันส่วนไอวินก็มาพอดีมันก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เซย์จิแค่บอกว่าเราสองคนเกิดอุบัติเหตุกันเล็กน้อยแม่ว่าไอวินจะอยากรู้มากกว่านี้แต่ฉันก็ทำเป็นบ่นเรื่องที่มันหายไปซื้อข้าวซะนานแทนจนมันถอดใจไม่ถามต่อและเหตุการณ์นั้นทำให้ฉันกับเซย์จิสนิทกันมากขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะบอกให้ฉันเรียกเขาว่าเซย์เฉยๆเรียกเซย์จิแล้วมันรู้สึกแปลกๆฉันก็ตกใจเพราะมันไม่ได้อะไรอยู่แล้วแต่ที่่าแปลกก็คือเขาไม่ยอมให้คนอื่นเรียกตัวเองว่าเซย์เลยให้เรียกว่าเซย์จิอย่

เซย์จิ PART“อื้ออร้อน”ผมหันมองผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังถอดเสื้อคลุมของผมออกใบหน้าสวยยังคงไม่ลืมตาก่อนจะเขวี้ยงเสื้อคลุมราคาหลักครึ่งแสนทิ้งอย่างไม่ใยดีพอสิ่งที่กวนใจออกไปแล้วใบหน้าสวยของเธอก็ยิ้มขึ้นก่อนจะหลับไปอีกครั้ง“เห้ออ..”ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะตั้งใจขับรถอีกครั้งและพยายามไม่หันไปมองเธอบ่อยๆจะเพราะอะไรซะอีกละผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักผิวขาวราวกับหิมะเมืองเหนือไหนจะทรวดทรงองค์เอวที่ดูเข้าส่วนนั่นอีกแค่นี่ผมก็ข่มใจตัวเองแทบไม่ไหวแล้ว“ต้นหอมถึงบ้านแล้ว”ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะเขย่าตัวเธอเบาๆแต่เจ้าตัวดันตีมือผมแทนเพราะดันไปกวนกับการนอนของเธอผมมองเข้าไปในบ้านที่มืดสนิทนี่ก็ยังไม่ดึกมากหรือว่าแม่ของต้นหอมจะนอนแล้วคิดได้อย่างนั้นก็ลองโทรถามก่อนดีกว่าความจริงแล้วผมเคยมาบ้านต้นหอมหลายครั้งอยู่ส่วนใหญ่ก็มานั่งทำงานเพราะบ้านไอวินพื้นที่น้อยส่วนบ้านต้นหอมจะมีสนามหญ้าหน้าบ้านและมีม้าหินตั้งอยู่เลยพากันมาทำที่นี้แม้ว่างานเหล่านั้นจะไม่เกี่ยวข้องกับตัวเธอเลยแม้แต่นิดแต่ทั้งเธอและแม่ก็พากันหาขนมนมเนยมาประเคนไม่หยุดไอวินมันก็ชอบใจใหญ่เวลามีงานก็จะมาทำที่บ้านต้นหอมตลอดRrrr“สวัสดีครับผมเซย

“ฮึกฮื่ออออ”“ต้นหอม?”มันน่าแปลกที่เพียงเห็นแค่ด้านหลังผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงที่กำลังนั่งร้องไห้ใต้ต้นไม้คือต้นหอม“ซะ..เซย์ฮึกนายมา..”“เป็นอะไรมีใครทำอะไรเธอรึเปล่า!”ผมรีบพุ่งไปหาเธอทันทีใบหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตาดวงตาของเธอแดงก่ำแถมริมฝีปากเล็กๆนั่นยังสั่นหงึกๆจนผมรู้สึกเจ็บปวดแทน“เซย์ฮึก..”ผมนิ่งไปชั่วครู่เมื่อจู่ๆต้นหอมก็เข้ามากอดผมแน่นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักมือของผมที่ค้างอยู่กลางอากาศกำลังลังเลอยู่ว่าจะกอดเธอดีไหมแต่ในฐานะเพื่อนการกอดปลอบกันมันคือเรื่องปกติแต่ผมไม่มีทางปกติแน่เพราะผมไม่เคยคิดว่าต้นหอมเป็นแค่เพื่อนเลยสักครั้ง“ไม่เป็นไรนะไม่ต้องร้อง”สองมือของผมกอดปลอบเธอก่อนจะลูบที่กลางหลังของเธอเบาๆไม่นานคนในอ้อมกอดก็ค่อยๆหยุดร้องผมเลยผละตัวออกมาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าราคาหลักพันขึ้นมาเช็ดให้กับเธอ“หน้าแดงหมดแล้ว”ผมเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกเจ็บปวดใครกันมันกล้าทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ร้องไห้ได้“ขอบใจนะเซย์ฉันทำผ้าเช็ดหน้าเซย์เปื้อนอีกแล