บทที่ 3 การเดินทางราบรื่นเกินไป

หยางหยู่เฟยตั้งสติมองไปในความมืดแล้วก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาฉับพลัน นางจึงรีบปิดหน้าต่างลงดาลทั้งตรวจสอบประตูให้ดี ก่อนจะขึ้นเตียงนอนนางก้มลงพ่นลมจากปากดับเทียนที่หวิวไหวตามกระแสลมอ่อน ๆ ที่พัดเอื่อยเข้ามาตามช่องหน้าต่าง

         นางลืมตาโพลงไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ในทันที เพราะไม่เคยเผชิญอันตรายด้านนอก เคยอยู่ในหมู่บ้านที่มีแต่ชาวบ้านป่าและชาวบ้านทั่วไปไม่ได้มีวิชาการต่อสู้อะไร ทำให้นางไม่เคยพบเห็นคนมีวรยุทธบ่อยนัก และไม่รู้ว่าเมื่อครู่คนชุดดำผู้นั้นต้องการสิ่งใดจากนางกันแน่

         นางมั่นใจว่าเป็นคนไม่ผิด!

         กว่าจะข่มตาหลับก็ล่วงเข้ายามโฉ่ว (ราวตี1-ตี3) ร่างกายที่อ่อนล้าถึงได้หลับสนิทลง ลมหายใจที่สม่ำเสมอ

ทำให้คนที่ซ่อนตัวในความมืดออกมา

         เหอจื่อหยางไม่ได้ต้องการทำให้นางตกใจ เพียงแต่เขาลืมซักถามให้แน่ชัดว่านางนอนที่ห้องใด จึงกระโดดลงจากหลังคามาใกล้บริเวณที่นางนั่งเหม่อลอยอยู่พอดี

         สายตาของเขามองเห็นได้ในความมืด แม้ไม่ชัดเจนแต่แสงจันทร์หรุบหรู่สีเงินอ่อนยามโฉ่วสองเค่อ แทรกช่องเล็ก ๆ ตามกรอบหน้าต่าง ส่งให้เขายลใบหน้าของนางชัดเจนขึ้น

         นางยังงามสง่าไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

         ผิวหน้าขาวนวลดุจไข่มุกเคลือบไข ผิวกายที่เนียนละเอียดดุจแพรไหม ดวงหน้าโสภาน่าหมายปองไม่เรียกโฉมงามให้เรียกอันใด

         นางไม่ควรเป็นเพียงแค่ชายาซื่อจื่อด้วยซ้ำ นางควรจะเป็นสตรีอันดับหนึ่งในใต้หล้า!

         มือหยาบกระด้างของเหอจื่อหยางที่เคี่ยวกรำการศึกมาช้านาน ไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสนางแม้ปลายเส้นผม

นางงดงามราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่กลัวว่าหากไม่ระวังให้ดี ถ้าทำตกไปแล้วจะแตกจนไม่อาจสมานกลับมาดังเดิมได้

          ‘ในเมื่อบุรุษผู้นั้นได้เจ้าไปครองโดยไม่ต้องออกแรงแต่กลับไม่รู้จักรักษา เช่นนั้นข้าจะซ่อนเจ้าไว้ให้ลึก จนเขา

ไม่อาจพบ’

         เสียงไก่ป่าที่ขับขาน ทำให้เสียงไก่ของหลานชาย

ตัวน้อยที่เจ้าตัวหวงนักหวงหนา ทั้งยังเลี้ยงเสียจนตัวอ้วนพีขันตามไปด้วย ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมีสีม่วงครามแห่งรุ่งอรุณกำลังมาเยือน ดังนั้นเขาควรไปเสียทีเพราะอีกไม่นาน คนจะตื่นขึ้นมาทำงานในตอนเช้าแล้ว

         ชายร่างสูงโปร่งราวแปดฉื่อในชุดสีดำทึบ เร้นกายหายจากห้องสามแม่ลูกราวกับสายลมรำเพยพัด

         เช้ารุ่งขึ้นสายลมพัดจากหุบเขา หอบเอากลิ่นไอดินหลังฝนตกลอยมาตามลม ส่งให้คนที่ตื่นเช้าพลันรู้สึกสดชื่นไปด้วย แม้ว่าหยางหยู่เฟยจะนอนดึกเพราะมีเหตุการณ์แปลก ๆ เมื่อคืน แต่ทว่าเมื่อรอจนนานแล้วก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางจึงหลับไปด้วยความอ่อนล้า แต่ที่ต้องตื่นแต่เช้าก็เพราะว่ามีเสียงคนที่เดินพลุกพล่านในโรงพักม้า จึงปลุกให้นางตื่นพร้อมกับปลุกเจ้าสองแฝดขี้เซาให้ลุกจากที่นอน

         “เผิงเอ๋อร์ หลงเอ๋อร์ ตื่นเร็วเข้าเถอะต้องเดินทางต่อแล้ว” เผิงเอ๋อร์ที่ส่ายหน้าไปมาราวกับฝันร้ายตะโกนขึ้นเมื่อเสียงมารดาเรียก แต่ทว่ายังไม่ลืมตา

         “อย่า...อย่าฆ่าอิงเอ๋อร์ อย่า...เอาอิงเอ๋อร์ของข้าคืนมา”

         “หลิงเผิง...ลืมตาเร็วเข้าฝันร้ายหรือลูก” เสียงอ่อนโยนปลุกลูกชาย ทั้งที่เมื่อก่อนนางเลี้ยงพวกเขาด้วยความหยาบกระด้างนัก ให้เขารู้จักความเข้มแข็ง หวังให้เขาเป็นนักฆ่าจึงไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของพวกเขาสองคน

แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกของลูกชายลูกสาวของนางต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

         “ฮึก...ท่านแม่...มีคนจะฆ่าอิงเอ๋อร์ของข้า ฮึก...เขาน่ากลัวและใจร้ายมาก” เด็กน้อยเมื่อฝันเห็นแม่ไก่สุดที่รักต้องตายจึงร้องไห้โฮออกมาอย่างเสียใจ ยามเห็นน้ำตาบุตรชายทำให้นางเศร้าจริง ๆ

         “ไม่มีใครฆ่าทั้งนั้น อิงเอ๋อร์ของเจ้าอยู่ที่ห้องท่านลุงกู่ ท่านลุงดูแลอย่างดี”

         หลิงเผิงเหมือนยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จึงรีบวิ่งออกไปห้องด้านข้างพบว่าท่านลุงกู่ตื่นและอาบน้ำแล้ว ส่วนไก่ของพวกเขายังอยู่ดี จึงรู้สึกปลอดโปร่งอารมณ์แจ่มใสขึ้น

เด็กน้อยจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ราวกับเป็นผู้ใหญ่ที่มีเรื่องให้ต้องคิดมาก

         “อาเผิงมาดูแม่ไก่เจ้ารึ”

         “ข้าฝันไม่ดี จึงมาดูพวกมันสักหน่อย” หลิงเผิง

ยื่นมือป้อม ๆ เข้าไปในช่องไม้ไผ่สานเป็นเล้าขังไก่ แล้วลูบหัวมันทุกตัว

         กุ๊ก...กุ๊ก ๆ

         เหล่าไก่ตัวอวบทั้งหลายเมื่อเห็นนายน้อยของตนเอง ก็ส่งเสียงกุ๊ก ๆ พร้อมกับไข่ออกมาอีกสามฟองด้วย ราวกับ

ดีใจที่เห็นหน้าของหลิงเผิง

         “เด็กดีของข้าเจ้าเก่งมากไข่อีกแล้ว เมื่อไปถึงบ้านใหม่ข้าจะให้ท่านแม่ตัดเสื้อให้พวกเจ้าใส่หน้าหนาวด้วย

ดีหรือไม่”

         ลุงกู่อดหัวเราะและเอ็นดูเจ้าเด็กน้อยนี่ไม่ได้ ยังมี

กะจิตกะใจห่วงไก่ของตนเองอีก

         เมื่อกลับมาถึงห้องก็พบว่าวันนี้มีโจ๊กหมูสับหม้อใหญ่และไข่ตุ๋นอีกสามถ้วย กลิ่นมันยั่วยวนชวนให้ท้องหิวเสียจริง

         “ท่านแม่นี่ต้องเสียกี่อีแปะ” เขามองอาหารบนโต๊ะมากมายขนาดนี้แล้ว ทั้งยังมีซาลาเปาอีกสองเข่งลูกอวบ ๆ อีกด้วย

         “บนโต๊ะไม่ต้องเสีย ซื้อแค่ซาลาเปา ส่วนของท่านลุงกู่อีกเดี๋ยวคงขึ้นมาส่ง เถ้าแก่ของร้านบอกว่าวันนี้แม่ทัพเหอสั่งให้เลี้ยงทั้งโรงพักม้า พวกเราจึงได้กินอิ่มท้องไปด้วย”

         นางลงไปดูอาหารด้านล่างหลังจากปลุกหลงเอ๋อร์ พบเถ้าแก่โรงพักม้าพอดีและก็ได้รับรู้เรื่องที่แม่ทัพเหอ

ผู้แสนใจดีเลี้ยงอาหารเช้าให้กับทุกคนในโรงพักม้า นับว่าเขาเป็นคนมีน้ำใจ นางไม่เคยรู้จักเขาเป็นการส่วนตัว นี่นับเป็นเรื่องดีที่น่ายกย่อง พลันในใจของนางอดเปรียบเทียบกับอีกคนที่จำได้แต่ชื่อไม่ได้

         เขาผู้นั้นทั้งหูเบา โกรธง่าย ไร้เหตุผล ทั้งไม่เคย

ให้ความยุติธรรมกับนาง คงเห็นนางเป็นเพียงสตรีต่ำต้อย

คนหนึ่ง หาใช่องค์หญิงสูงศักดิ์ในอดีตฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาของนาง

         ช่างมารดาเขาเถอะ คนดีก็แค่ชม คนไม่ดีก็แค่ด่า

เขาเห็นว่านางไร้ค่า เขามีค่าอะไรให้นางต้องจดจำเล่า!

         หลิงหลงอาบน้ำเสร็จแล้วจึงให้ท่านแม่หวีผมให้

ท่านแม่ทำผมนางประณีตขึ้น คันฉ่องทองเหลืองที่ประดับอยู่ตรงด้านข้างเตียงนอน ทำให้หลิงหลงอดยิ้มให้ตัวเองไม่ได้

         “ท่านแม่รักข้ามากขึ้นแล้วใช่หรือไม่ ตั้งแต่ท่านหายป่วยท่านก็ดีกับพวกเรานัก”

         คำพูดนี้กระตุกใจมารดาผู้ไม่เอาไหนเช่นนาง เมื่อก่อนคิดแต่จะแก้แค้น คิดแต่จะให้สามีคืนกลับ แต่ไม่คิดถึงใจของลูกทั้งสองเลยสักนิด แต่เมื่อเห็นนางเงียบไปรอยยิ้มของเด็ก ๆ ก็เริ่มจืดจาง จนนางต้องยิ้มตอบพวกเขาจะได้เลิกกังวล

         “เมื่อก่อนแม่เป็นคนโง่เขลา อะไรที่แม่ทำไม่ดีกับพวกเจ้าต่อไปจะไม่ทำอีก แม่จะเลี้ยงเจ้าให้ดีที่สุดรู้หรือไม่”

         “ท่านแม่ไม่ใช่คนโง่” หลิงเผิงแย้งขึ้น

         หลิงเผิงที่เมื่อได้ยินมารดาพูดว่ารักพวกเขาก็เกือบน้ำตาคลอ เขาอยากได้ยินคำนี้มานานแล้ว ท่านแม่ไม่เคยบอกรักพวกเขาเลย วัน ๆ นอกจากทำงานในบ้านกับปัดกวาดเช็ดถูก็นั่งเหม่อลอย จนบางทีพวกเขาก็อยากพูดคุยกับท่านแม่ให้มาก เขาสองพี่น้องจึงคอยช่วยงานเท่าที่จะช่วยได้เสมอ หวังเป็นเด็กดีให้ท่านแม่รัก

         “ท่านแม่พวกเรารักท่านที่สุด”

         น้ำตาของมารดาหลั่งรินอีกครั้ง โอบกอดลูก ๆ เอาไว้แน่น นี่สิถึงจะเป็นความรักที่แสนบริสุทธิ์ รักที่ไม่ต้องการ

สิ่งใดตอบแทน รักที่หวังอยากให้เขาเติบโต ไม่ใช่รักลวง ๆ แบบชายหญิงอย่างที่นางเคยพร่ำเพ้อ

         โจ๊กหม้อใหญ่ถูกตั้งครั้งแล้วครั้งเล่า เดิมจะให้ลูก ๆ กินกันก่อนแต่พวกเขาก็ยินดีจะรอนางอาบน้ำเสร็จค่อยกินพร้อมกัน ใบหน้าของหลิงเผิงและหลิงหลงเบิกบานอย่างเห็นได้ชัด ไม่อมทุกข์ไปกับนางเหมือนในความทรงจำเก่าก่อนอีกแล้ว

         “ต่อไปพวกเราจะกินอิ่มนอนอุ่น แล้วก็มีความสุข

ใช่หรือไม่พี่ใหญ่” หลิงหลงพูดกับพี่ชาย

         “ใช่ต่อไปข้าจะช่วยท่านแม่หาเงินเองขอรับ ท่านจะได้ไม่เหนื่อย” หลิงเผิงพูดอย่างประจบมารดา ทำให้นางมีความสุขมาก พูดถึงเรื่องหาเงินเมื่อไปถึงเสี้ยนหยาง นางคงต้องหาอาชีพเลี้ยงตัวแล้วกระมัง เมื่อพวกเขาเติบใหญ่นางยังจะให้พวกเขาร่ำเรียนอีกด้วย จะได้ไม่ถูกเอาเปรียบ

         “ต่อไปพวกเจ้ารู้แค่ว่าเป็นเด็กกำพร้าไร้บิดา ท่านแม่เป็นแค่หญิงสกุลหยางเข้าใจหรือไม่” นางเลือกเอาชื่อของตนมาตั้งเป็นแซ่ ลูกทั้งสองก็ให้ใช้แซ่หยางเช่นกัน ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลเยียนอีกต่อไป

         นางก็แค่คนไร้ญาติที่มีลูกชายกับลูกสาวต้องดูแลเท่านั้น

         การเดินทางของพวกนางดูราบรื่นยิ่งนัก จนนางเริ่มกังวล ตลอดเส้นทางแม้ว่าจะมีการตรวจทะเบียนครัวเรือนเป็นระยะ แต่เมื่อรถม้าของนางผ่านมาเหล่าทหารก็โบก

ให้ไปทันที โดยไม่แม้จะเปิดผ้าม่านมายลโฉมพวกนางแม่ลูก ราวกับพวกนางในรถม้าเป็นสิ่งของล้ำค่า ห้ามเปิดออกดู

         ขณะที่ผ่านป่ารกทึบยังมีกองทหารลาดตระเวนผ่านมาอย่างบังเอิญและพารถม้าไปส่งยังจุดพักม้าที่ปลอดภัย คล้ายกับเสี้ยนหยางเป็นเมืองของกองทัพตระกูลเหอเสีย อย่างนั้น

         เรื่องการเมืองนางไม่เคยก้าวก่าย จึงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วกองทัพตระกูลเหอมีกำลังพลเท่าไหร่กันแน่ แต่เหมือนทุกพื้นที่มีแต่ทหารดูแลเข้มงวด แต่กลับละเลยรถม้าของนางจนน่าสงสัย จะด้วยเพราะแม่ทัพเหอรู้ว่านางเดินทางมาก็ไม่น่าจะใช่ นางไม่ได้พบเขาหลังจากแต่งงานมันนานถึงห้าปีแล้ว ความสัมพันธ์ส่วนตัวก็ไม่มี เว้นเสียแต่ข่าวเสียหายระหว่างนางกับท่านแม่ทัพที่ไร้มูลความจริงเท่านั้น

         “ท่านลุงกู่ปกติท่านมาเสี้ยนหยาง มีเหล่าทหารตลอดทางเช่นนี้หรือไม่”

         “อาเฟยเจ้าไม่รู้อะไร เสี้ยนหยางเหมือนเมืองของแม่ทัพใหญ่เหอไปแล้ว หากฝ่าบาทประทานบรรดาศักดิ์อ๋องให้ ที่ดินศักดินานี้ก็อยู่ในการดูแลของท่านแม่ทัพ คุณูปราการแม่ทัพไม่ยิ่งหย่อนกว่าผู้ใด ออกรบแทนฝ่าบาทชนะเป็นร้อยศึก เหล่าทหารเข้มแข็งกล้าหาญ จนต่างแคว้นต้องยำเกรง”

         เมื่อถามถึงการตรวจตราเข้มงวด จากคนที่รับจ้าง

ส่งคนไปยังเมืองต่าง ๆ กลับได้รับการชื่นชมท่านแม่ทัพเหอผู้นี้อีกแล้ว ภายในใจของนางชักหวั่นกลัวว่าจะเป็นกับดักหรือไม่ หากเป็นจริงนางจะขอร้องเขาสักครั้งว่าอย่าส่งนางกลับไปอีก

         ในที่สุดการเดินทางห้าวันก็ถึงตัวเมืองเสี้ยนหยางอย่างปลอดภัย รถม้าแล่นเข้าไปในตัวเมืองแต่ทว่ากลับต้องหยุด เนื่องจากท่านแม่ทัพออกมาตรวจแถวทหารที่กำแพงเมือง รถม้าของนางจึงต้องหยุดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้เข้าไปหลังจากนั้น

         ท่ามกลางความคึกคักของเมืองเสี้ยนหยาง ทำให้

ลูก ๆ ทั้งสองของนางตื่นเต้นจนอดสอดส่ายสายตาไปมาไม่ได้ ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มนั่นคือสิ่งที่นางต้องการ

         บิดาชั่ว ๆ ของพวกเขาตั้งใจทิ้งเลือดเนื้อของตนเองไว้ที่สุสาน แต่นางจะพาให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้ 

         “พวกเราไปที่ว่าการอำเภอก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะไปซื้อบ้านสักหลังเอาที่ตั้งอยู่นอกเมืองสักหน่อย จะได้ไม่แพงมากอยู่กันแม่ลูกไม่ลำบากก็พอ”

         “ได้สิ ไปกันข้าถามทหารที่ตรวจคนเข้าเมืองมาแล้ว เห็นเขาบอกว่าช่วงนี้มีคนขายบ้านชานเมืองย้ายมาในเมืองกันมาก น่าจะมีหลังที่ราคาไม่แพงนักลองดูเถอะ” ลุงกู่ถามมาเผื่อพวกนางแล้ว เขาจึงมุ่งตรงไปที่ว่าการอำเภอทันที

         หยางหยู่เฟยแค่ขึ้นไปยังที่ว่าการ ก็มีเจ้าหน้าที่มารอต้อนรับอยู่แล้ว เมื่อบอกความประสงค์ของตนไป นางก็มีบ้านให้เลือกมากมายนัก ทั้งหลังใหญ่และมีที่กว้างราคาไม่แพง ทำให้นางยิ่งไม่เข้าใจว่าคนที่นี่ขายบ้านราคาถูกราวกับได้เปล่า หรือว่าเพราะเป็นพื้นที่ติดชายแดน

         แต่เมื่อมาถึงชานเมืองบ้านที่นางลงนามซื้อและได้ทะเบียนครัวเรือนมาพร้อมกันเลยในครั้งเดียวนั้น กลับทำให้นางถึงกับตกตะลึง      

         “นี่หรือบ้านราคาถูกที่ข้าซื้อ!”