ตอนที่ 8 | ทำให้ตายทั้งเป็น

คอนโด ภูตะวัน

“ไม่จริง” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยบนเตียงขนาด

คิงไซซ์สีดำ เพ้อออกมาเป็นเสียงพูดเบา ๆ พลางส่ายหน้าไปมา ราวกับว่ากำลังเผชิญกับอะไรบางอย่างในความฝัน จนตามกรอบหน้าผุดซึมไปด้วยเม็ดเหงื่อ ก่อนที่คนบนเตียงจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“เฮือก!” นิวารินเบิกตากว้างพลางหอบหายใจถี่รัว ส่งผลให้หยาดน้ำสีใสที่ค้างอยู่ในดวงตาเอ่อนองออกจากหางตาอีกครั้ง เหตุการณ์ที่เจอในฝันทำให้เธอกลัว จนไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง แต่เมื่อตื่นจากฝันร้ายกลับพบว่าห้องที่นอนอยู่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง อีกทั้งยังรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่ จึงรีบเด้งตัวลุกขึ้น…

“นาย!” แววตาคู่สวยสั่นระริก เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งบนเก้าอี้ปลายเตียงคือใคร เธอไม่ปล่อยให้ตัวเองจอมอยู่กับความคิดความสับสนนาน รีบก้าวขาลงจากเตียงหนีจากอันตรายแต่…

หมับ!

พรั่ก!

“อ๊ะ!” หนีออกจากห้องนอนไม่พ้น เมื่อทั้งร่างถูกคนตัวสูงรวบทันควัน ก่อนจะถูกเหวี่ยงลงบนกลางเตียง ส่งผลให้ความจุกแทรกซึมเข้ามา แม้ว่าเตียงจะนุ่มแค่ไหน แต่ด้วยแรงผลักที่มากจึงทำให้รู้สึกได้เช่นเดียวกัน

“คนบ้า! อ๊ะ!” เมื่อตั้งหลักได้จึงดันตัวลุกขึ้นตวาดด่าคนใจร้าย ตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกผลักล้มลงกลางเตียงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้ร่างสูงตามขึ้นมาคร่อมร่างเอาไว้ พร้อมทั้งจับข้อมือทั้งสองข้างกดแนบกับเตียงนุ่ม ขนาบกับศีรษะเนืองแน่น ใบหน้าของคนข้างบนที่ใกล้เพียงคืบ ทำให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ และ มีกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ เป่าลดข้างแก้มเป็นจังหวะที่หนัก

บ่งบอกได้ถึงอารมณ์ของคนข้างบนได้อย่างชัดเจน

“ไง? พอจะเข้าใจอะไรมากขึ้นหรือยัง”

“ถะ..ถ้าคุณเป็นคนที่อยู่ในรถวันนั้น ฉันขอโทษ

ฉันไม่ได้ตั้งใจขับรถชนรถคุณ” ถ้าเข้าใจไม่ผิด เขาใช่คู่กรณีของเธอแน่ ๆ แต่ทำไมเขาถึงเกลียดเธอขนาดนี้กัน หรือว่า…ไม่จริง

“หึ ๆ ขอโทษงั้นเหรอ?” เค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเหลือเชื่อ ชื่นชมในความหน้าด้านของผู้หญิงใต้ร่างคนนี้ “ขอโทษ…แล้วมันทำให้เมียฉันที่ตายไป ฟื้นขึ้นมาได้ไหม!”

น้ำเสียงที่ตะเบ็งออกมาจากคนข้างบน ทำให้

นิวารินสะดุ้งตัวโหยงด้วยความตกใจกลัว แต่ถึงอย่างนั้นยังทำใจดีสู้เสือ ทวนถามอีกครั้งให้ชัดเจน “อะ….อุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ภรรยาคุณตายเหรอ”

“ตีหน้าซื่อเก่งจริงนะ ทำผิดยังโยนความผิดให้

คนอื่นอีก ครอบครัวเธอนี่มัน…เลวกันทั้งโคตรจริง ๆ”

“จะด่าก็ด่าฉันคนเดียวอย่าลามปามถึงพ่อแม่ ครอบครัวฉัน!”

“เป็นลูกที่กตัญญูดีหนิ” ภูตะวันเค้นเสียงหัวเราะในลำคออีกครั้ง “ไม่ใช่เพราะอำนาจพ่อเธอเหรอ เธอถึงลอยหน้าลอยตาอยู่ในสังคมอย่างทุกวันนี้”

นิวารินเม้มริมฝีปากพลางหลับตา ส่งผลให้น้ำตาล้นปริ่มออกมาจากดวงตา แล้วผ่อนลมหายใจออกมา  เบา ๆ ตอนนี้เธอพอจะเข้าใจอะไรบางแล้ว แต่มีอย่างหนึ่งที่อยากได้ยินด้วยหูของตัวเอง เธอลืมตาขึ้นจ้องสู้กับคนด้านบนแล้วเอ่ยถามอีกเป็นครั้งที่สอง “ตอบฉันให้ชัด ๆ สิ ฉันทำให้ภรรยาคุณตายจริง ๆ ใช่ไหม”

“ไม่ใช่เธอ แล้วหมาที่ไหน มันขับรถฝ่าไฟแดงมาชนรถฉัน จนเมียฉันต้องตายอยู่ในกองเพลิงนั่น! ช้ำคนผิดอย่างเธอยังใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วยังโยนความผิดให้ลูกน้องตัวเอง อย่างนี้ไม่ให้เรียกว่าเลว จะให้เรียกว่าอะไร”

“…” คำพูดประชดประชันที่ชายหนุ่มพ่นออกมา ทำเอานิวารินหูดับไปชั่วขณะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากรับความจริง “ไม่จริง!”

“จริง!”

“ไม่จริง!”

“จริง! เธอทำให้เมียฉันต้องตาย!” ภูตะวันตะคอกด้วยความโมโหสุดขีดบวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป จนอารมณ์ที่กักเก็บไว้ขาดผึง….

“อุ๊บ!” นิวารินสะดุ้งด้วยความเจ็บ เมื่อคนด้านบนกระแทกริมฝีปากลงมาแนบกับริมฝีปากอย่างแรง จนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เธอเบี่ยงหน้าหนี ดีดดิ้นสุดกำลัง เพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่ก็ไม่เป็นผล

คนด้านบนบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วง จนชาหนึบไปหมดราวกับเป็นการระบายความแค้น เธอรวบรวมสติและเรี่ยวแรงกระแทกเข่าไปที่เอวหนา…

ปึก!

“อะ!” ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกจากร่างเล็กใต้ร่างด้วยความเจ็บ แต่มือหนายังไม่หลุดออกจากข้อมือเล็ก

“ทุเรศ!”

“ในเมื่อกฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น”

“ปล่อยฉัน!...อื้อ!” นิวารินพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากคนตัวใหญ่

แต่ข้อมือทั้งสองข้างของเธอถูกมือหนาข้างเดียวรวบขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกดแนบกับเตียงแน่นกว่าเดิม ก่อนที่เสียงจะหายไป เมื่อริมฝีปากถูกคนด้านบนโน้มลงมาประกบอย่างไม่อ่อนโยน…

ระหว่างที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มถูกคนด้านบนขบดูดอย่างเอาแต่ใจ มือใหญ่ก็ล้วงเข้ามาใต้ชุดเดรส พลอยทำให้ชุดเดรสที่สวมใส่ลากขึ้นมาตามมือ เนื้อตัวที่ถูกสัมผัส ส่งผลให้ขนอ่อนตามร่างกายลุกซู่ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ก่อนที่มือนั้นจะหยุดที่เต้าใหญ่ใต้บราเชียร์สีขาวลายลูกไม้ ซึ่งไม่เคยถูกใครแตะต้องมาก่อน แรงบีบจากฝ่ามือ ทำเอาท้องน้อยปั่นป่วน

“อื้ออ! อ่อย” นิวารินส่งเสียงในลำคอเรียกสติคนด้านบน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล ลิ้นหนาสอดใส่เข้าช่องปากเล็ก ตวัดลิ้นเกี่ยวกับลิ้นเล็กที่พยายามเบี่ยงหลบ

“อึก” แต่ทว่าไม่ทันไรเธอกลับต้องสะดุ้งตัวโหยงอีกครั้ง เมื่อยอดปทุมถันถูกนิ้วแกร่งบีบอย่างแรงจนเจ็บ ไม่รู้เลยว่าบราเชียร์ถูกถลกขึ้นเหนือเนินหน้าอกยามไหน

แต่ในความเจ็บนั้นยังปนไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ส่งผลให้สมองขาวโพลนแทบจะกลบความรู้สึกก่อนหน้านั้นไปเกือบหมด

ระหว่างนั้นลมหายใจของเธอกำลังจะหมดลง เมื่อคนด้านบนไม่ยอมผละใบหน้าออกเสียที แต่ดูเหมือนเขาจะรับรู้ได้

ภูตะวันดันตัวลุกขึ้นปลดเข็มขัดหนังราคาแพง จ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังกอบกวยเอาอากาศเข้าปอดไม่วางตา ไม่ใช่แววตาพิศวาส แต่เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการทำลายให้ย่อยยับ

“ปะ…ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันสัญญาฉันจะไปมอบตัวกับตำรวจด้วยตัวเอง คุณให้โอกาสฉันได้ไหม”

นิวารินยกมือไหว้ต่อรองอ้อนวอนขอความเห็นใจผ่านแววตาและน้ำเสียง เผื่อเป็นหนทางที่เธอจะหลุดรอดออกไปจากห้องนี้ได้

“ไม่สายไปหน่อยเหรอ ถ้าเธอจะมอบตัวกับตำรวจจริง ๆ คงทำตั้งแต่สี่เดือนก่อนแล้ว คงไม่ให้ลูกน้องตัวเองเป็นแพะรับบาปแทนหรอก”

“ตอนนั้นฉันไม่รู้ ไม่รู้จริง ๆ คุณเชื่อฉันนะ”

“หึ”

นิวารินเริ่มมีความหวังเมื่อคนตรงหน้าเหยียดยิ้ม แต่เธอก็เดาทางเขาไม่ออกอยู่ดี…

“…”