ตอนที่ 2 | เพราะผู้หญิงคนนั้น

สหรัฐอเมริกา

โคล้ม!

“เฮือก!” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในห้องพักฟื้นพิเศษ เบิกตากว้างตื่นขึ้นมาพร้อมหอบหายใจเสียงดังด้วยความตกใจกลัว เหตุการณ์ในฝันทำเอาเสียขวัญ จนน้ำตาไหลออกมาจริง ๆ

“มึงไปตามหมอมา” เทวิน เจ้าพ่อมาเฟียวัยห้าสิบห้าปี แต่ยังดูดีไม่เปลี่ยน บนใบหน้าหล่อมีรอยย่นเล็กน้อยตามวัย ออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิททันทีที่ลูกสาวฟื้น

“เป็นยังไงบ้างลูก” มิลิน หญิงวัยกลางคนอายุเข้าเลขสี่ แต่ใบหน้ากลับสวยไร้ที่ติราวกับสาวมหาวิทยาลัย รีบเดินเข้ามาเอ่ยถามลูกสาวพร้อมกับผู้เป็นสามี

“….” ลูกสาวประสบอุบัติเหตุสลบไหลไปถึงสามวันเต็ม เธอเป็นห่วงจนแทบกินอะไรไม่ลง ทั้งที่อาการไม่ได้หนักหนาอะไร บาดแผลมีตรงขมับซ้าย และ ตามตัวมี

รอยฟกช้ำเพียงเล็กน้อย แต่กลับหลับนานผิดปกติ

“ยังปวดหัวนิดหน่อยค่ะ แล้วนิลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” จำได้ว่าถูกไล่ล่า จนรถเกิดอุบัติเหตุ แต่หลังจากนั้นภาพก็ตัดไป ไม่รู้ว่ารถของคู่กรณีเป็นอย่างไรบ้าง

นิวารินมองใบหน้าผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่สลับกันอย่างรอฟังคำตอบ เมื่อท่านทั้งสองเงียบไป สีหน้าเหมือนมีอะไรปิดบังไม่อยากให้เธอรู้

“พ่อพามาเอง”

“แล้วคนที่นิลขับรถชนล่ะคะ เขาเป็นยังไงบ้าง” ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นกังวลเอามาก ๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นมา ไม่รู้ว่าผู้เคราะห์ร้ายจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เพราะเธอเป็นต้นเหตุ

“ขออนุญาตครับ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้รับคำตอบเสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษของใครบางคนก็ดังขึ้นดึงความสนใจเสียก่อน ทำให้เธอต้องหันไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเอะใจ เมื่อหมอผู้ชายดูมีอายุ และ พยาบาลสาวไม่ใช่คนไทย อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาไปมองตรงโลโก้โรงพยาบาลบนเสื้อกาวน์ตรงอกข้างซ้าย ในจังหวะที่หมอเดินมาหยุดยืนข้างเตียง

“คนไข้อาการเป็นยังไงบ้างครับ”

เนนิลขมวดคิ้วแน่น ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมายและยังรู้สึกสับสน โดยไม่ได้ฟังคำถามจากหมอ เมื่อภาษาที่หมอใช้เป็นภาษาอังกฤษและชื่อของโรงพยาบาลไม่ได้อยู่ในประเทศไทย

“ยังปวดหัวนิดหน่อยค่ะ” มิลินเห็นว่าลูกสาวไม่ตอบคำถามหมอเจ้าของไข้ เธอจึงเอ่ยตอบแทน สีหน้าของลูกสาวฉายออกถึงความสงสัยอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ งั้นหมอขอตรวจหน่อยนะครับ”

“เราไม่ได้อยู่ไทยเหรอคะ” หัวคิ้วเรียวหม่นเข้าหากันเป็นปมอย่างงุนงง สังเกตเห็นผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่รอบมองหน้ากัน ทำให้เธอยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ในขณะที่ชายมีอายุหยุดทำหน้าที่ไปก่อน รอคนไข้พร้อม

“ใช่ หลังจากเกิดอุบัติเหตุพ่อก็ส่งตัวหนูมารักษาตัวที่นี่ทันที”

“แล้ว…”

“นิลลูก แม่ว่าให้คุณหมอตรวจอาการก่อนดีไหมคะ” น้ำเสียงอ่อนโยนของผู้เป็นแม่แทรกขึ้นเชิงเกรงใจคุณหมอที่ยืนอยู่ ทำให้เธอกลืนคำถามลงท้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากที่หมอทำหน้าที่เสร็จก็ขอตัวออกไปตรวจคนไข้ห้องอื่นต่อ

“หลังจากที่นิลสลบไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นคะ” เนนิลไม่รีรอที่จะตั้งคำถามกับผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ให้กระจ่างทันที

“…”

หญิงสาวมีสีหน้าวิตกตลอดเวลาที่ได้ฟังเรื่องราวจากผู้ให้กำเนิดทั้งสอง เหตุผลที่ผู้เป็นพ่อพาเธอมาที่นี่ทันที เพราะความเป็นห่วงบวกกับตกใจ อีกอย่างเหลืออีกไม่กี่วัน เธอต้องมาทำงานในฐานะผู้กำกับของฮอลลีวูด

อยู่ดี ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก แต่กว่าฝันของเธอจะเป็นจริง ก็ผ่านอะไรมามากมาย หากพลาดโอกาสนี้ไป ไม่รู้จะได้รับโอกาสดี ๆ แบบนี้อีกเมื่อไหร่

“คนในรถไม่เป็นอะไรแน่นะคะ?” ถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ จำได้ว่าชนแรงพอสมควร แต่เหมือนภาพจำบางส่วนจะถูกลบเลือนไป พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

“ครับ คนสวยของพ่อไม่ต้องคิดมากนะ รักษาตัวให้หาย แล้วทำหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องอุบัติเหตุ พ่อจัดการเอง” มือหนาลูบผมลูกสาว

อย่างปลอบขวัญ เขาจะไม่ยอมให้ลูกสาวเพียงคนเดียว

ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจมีประวัติด่างพร้อยหรือต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต เพราะธุรกิจสีเทาของตัวเอง ที่เป็นต้นเหตุ

ทำให้ลูกสาวตกเป็นเป้าหมายของศัตรู จนทำให้ลูกสาวประสบพบเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้

“…” เธอรู้ว่าผู้เป็นพ่อทำได้ทุกอย่างตามที่ลั่นวาจาออกมา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี ที่จริงเธอต้องเป็นฝ่ายไปขอโทษและรับผิดชอบคู่กรณีด้วยตัวเองด้วยซ้ำ “แต่นิล…”

“เอาอย่างที่พ่อว่าเถอะลูก กลับไทยแล้วค่อยว่ากันอีกที” มิลินช่วยพูดอีกแรงพลางกุมมือที่เย็นเฉียบของลูกสาวแน่น แม้รู้อยู่เต็มอก หากลูกสาวรู้ความจริงขึ้นมาจะต้องเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็ไม่อยากให้ลูกสาวพลาดโอกาสสำคัญ ที่สุดในชีวิตไปเหมือนกัน

“…” นิวารินพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง แต่ถึงอย่างไรเธอต้องกลับไปรับผิดชอบทุกอย่างแน่นอน

หนึ่งเดือนต่อมา

@ไร่องุ่นภูตะวัน

ปั่ก!แก้วเปล่าถูกวางกระแทกบนโต๊ะกระจกเสียงดังก้องภายในห้องนั่งเล่นด้วยฝีมือของชายหนุ่ม เจ้าของใบหน้าหล่อดูดี คิ้วเข้ม แต่หนวดเคราเต็มคาง กระดกดื่มเหล้าราคาแพงหมดไปถึงสามขวด จนเมามายแบบนี้ทุกวัน

“ปราง~” ภูตะวันทิ้งตัวนอนบนโซฟาตัวยาว

อย่างหมดสภาพ พร่ำเพ้อทั้งน้ำตาหาคนรักที่เพิ่งเสียชีวิตไปอย่างกะทันหัน เพราะอุบัติเหตุครั้นก่อน เขาเป็นคนขับรถคันนั้น แต่แค่ขาหัก ทำไมถึงไม่ตายไปพร้อมกับเธอซะ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้

แม้เวลาจะผ่านไปเป็นเดือนแล้ว แต่ความเจ็บปวดกลับไม่ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย กลับเพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ

“เพราะผู้หญิง…คนนั้น…” คนเมาพูดทิ้งท้ายเสียงอ้อแอ้ก่อนหลับสนิทไปในที่สุด