My Bully: My Forgotten First Love

"Ano, Mommy? Hindi ka na talaga nahiya kay Daddy! Inuwi mo pa rito ang lalaki mo!" malakas kong sigaw sa sobrang galit.

Ramdam kong puputok na ang mga ugat sa aking noo, hindi hamak na para na akong bulkang sasabog. Damang-dama ko rin ang init ng katawan ko, partikular ang mga mata kong animo'y sinisilaban ng apoy. Nanlalabo na ang paningin ko para sa nagbabadyang luha. Pero hindi, hindi ako iiyak.

Tuluyan akong nagwala lalo nang talikuran lang ako ni Mommy. Dere-deretso siyang naglakad papasok ng kaniyang kwarto na para bang walang narinig, o parang hindi niya ako nakita. Mas madali yatang sabihin na talagang wala na rin siyang pakialam sa kung ano man ang nararamdaman ko.

Huh! For Pete's sake, anak niya ako!

Hindi ako ibang tao, o kung sino lang! Nawala lang ako kagabi, nakitulog lang ako sa kaibigan kong si Precy dahil sa matinding kalasingan na hindi ko na kayang umuwi pa. Ngayon ay madadatnan ko sila ng lalaki niya rito sa bahay mismo ni Daddy?

Sa pamamahay pa mismo namin?!

Malamang ay dito rin iyon natulog at saan pa nga ba? Naabutan ko lang na paalis na iyong lalaki. Hinatid siya ni Mommy sa labas at doon ko sila nakita. Kaya pala nagtataka ako kung kaninong kotse iyong naka-park sa labas. At hindi naman pwede na napadaan lang iyong lalaki, hindi rin maaaring driver namin o isa sa mga tubero.

Ngayon ko napatunayan na totoo nga ang sinasabi ng mga kapitbahay namin. Na may dinadalang lalaki rito si Mommy, sa reaksyon at inakto niyang iyon kanina, totoo nga. Kailangan kong magising sa katotohanan. Ibig sabihin lang din ay hindi ito ang unang beses. Nasakto lang na maaga akong umuwi ngayon kaya ko sila naabutan.

Dati ay ayokong paniwalaan, ayokong maniwala dahil alam kong hindi ganoon si Mommy. Ayaw kong maniwala hangga't hindi si Mommy ang nagsasabi. Alam ko na hindi niya iyon magagawa. Alam kong kahit hiwalay na sila ni Daddy ay may respeto pa rin siya rito, pero ano ito? Bakit ganito?

Animo'y gumuho ang mundo ko. Iyong babaeng iniidolo ko ay biglang naglaho. Sa isang iglap ay napalitan ng pagkasuka, pagkadismaya at pagkamuhi. Hindi ko inakala na magagawa rin niya ang bagay na ginawa noon ni Daddy, ang bagay na pareho naming isinumpa ni Mommy.

"Ako pa ang mahihiya ngayon, Alice?" balik pagtatanong ni Mommy nang tuluyan siyang makapasok sa kwarto nito, isang beses niya akong nilingon na nasa hamba ng pintuan. "Noong sumama ba ang Daddy mo sa ibang babae at iniwan tayo, nahiya ba siya?"

Nakagat ko ang pang-ibabang labi. Nangunot din ang aking noo. Pilit kong iniintindi si Mommy. Gusto kong makita iyong tamang paliwanag kung bakit niya ito nagawa. Ngunit hindi ko ba alam kung naturang bobo ba ako kaya hindi ko rin magawa.

"Naisip din ba niya tayo? Hindi naman 'di ba? Wala lang tayo sa kaniya. Kaya niya ako pinagtaksilan dahil hindi naman niya talaga ako mahal. Hindi niya ako minahal. Siguro nga ay hindi ka rin niya minahal—"

"Tama na!" suway ko rito.

Punung-puno ng lungkot ang boses ni Mommy, ganoon din ang kaniyang mukha. Malayang tumutulo ang luha niya. Ayaw magpaawat at ayaw magpapigil. Ngunit mas doble ang epekto sa akin. Kung nasasaktan siya, mas nadudurog ako.

"At ano, Mommy? Tatapatan mo iyong kahihiyang ginawa niya?" maanghang kong palatak, tumutulo na rin ang mga luha ko dahil tunay na nasasaktan ako sa pamilyang mayroon ako. "Ni hindi niyo inisip iyong kapakanan ko noong naghiwalay kayo! Hindi niyo man lang ako tinanong kung okay lang ba sa akin ang desisyon ninyo!"

"Bakit? May magagawa ba ang opinyon mo para maibalik natin ang dati? Para bumalik tayo sa dati? Hindi, anak. Kasi hindi na ako ang mahal ng Daddy mo. Pareho niya tayong sinaktan at iniwan, pero bakit sa akin ka lang nagagalit? Huh, Aliyah Denice??" singhal ni Mommy, saglit akong natigilan.

Lalong bumuhos ang mga luha ko. Samantala ay tahimik naman ding umiiyak si Mommy sa harapan ko. Higit tatlong taon na rin noong umalis si Daddy, matagal na iyon para sa iba ngunit para sa akin ay parang kahapon lang nangyari. Iyong sakit ay parang bago pa rin, parang sariwa pa rin.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin matanggap kaya hanggang ngayon ay nananatiling puno ng galit ang buong pagkatao ko. At ang galit na iyon ay naibubuntong ko lahat kay Mommy.

Hindi ko namalayan na sa paglipas ng panahon ay napapariwara ako. Rebelde na nga kung maituturing. Sa pag-aaral ko bilang third year college ay hindi ko alam kung makakatungtong pa ba ako sa fourth year gayong ilang buwan na lang ang natitira.

Lahat ng subject ko ay pasang-awa. Bagsak ako palagi sa test. Wala akong matinong performance sa school. Halos itapon na nga ako ng mga Dean's officer doon dahil araw-araw yata akong laman ng office nila.

Wala na akong ginawang tama. Sinira ko iyong buhay ko sa pag-aakalang baka maawa sila sa akin, baka sakali na bumalik si Daddy at muli kaming mabuo. Pero tangina, tatlong taon na ang lumipas, niho-niha ay wala siyang paramdam sa amin. Ni isang kalabit o bulong sa tainga ay wala rin.

Oo, nagagalit ako kay Daddy, pero sa palagi kong kasama si Mommy dito sa bahay at palaging nakikitang umiiyak ay mas nagagalit ako sa kaniya. Pareho ko silang sinisisi na ganito ang kinahinatnan ng magandang pamilya sana namin noon.

Hindi ko ba alam kung bakit sa isang iglap ay ito ang naging sukli sa kasiyahang tinatamasa ko noon. Ewan kung parusa ba ito, pero kahit kailan ay hinding-hindi ko matatanggap ang isa pang mali para pagtakpan ang isang pagkakamali ni Daddy noon.

"Look, Alice. Kung masaya na ang Daddy mo sa ibang babae, hindi ba dapat ay maging masaya na rin ako? Gusto ko nang sumaya pagkatapos ng lahat ng naging sakripisyo ko. Ubos na ubos na ako at gusto ko rin ng lalaking magpapasaya sa akin— ng lalaking tanggap ako kahit ano ako," dagdag ni Mommy sa mas malumanay na boses.

"Huwag... paano ako..."

Humina ang tinig ko dahil sa naghihingalo kong paghinga, kasabay na pilit din akong nilalamon ng pagtangis ko.

"Alam ko na hindi tama, maaaring para sa 'yo o sa ibang tao... kasalanan iyon... pero mali bang maging masaya? Mali bang magmahal muli? Mali ba na may tumanggap ulit sa akin pagkatapos ng Daddy mo?"

Gusto niyang ipaintindi sa akin iyon ngunit sarado ang utak ko para umintindi. Lesson nga namin ay hindi ko maintindihan, ito pa kayang halos magpasakit ng ulo ko?

Umiling-iling ako. "Kahit lumuhod kayo ng lalaki mo sa harapan ko, kailan man ay hindi ko kayong matatanggap. Kapag ipinagpatuloy mo pa ito, huwag mo na ring asahang ituturing pa kitang ina. Huwag mo na rin akong tatawaging anak dahil ngayon pa lang na nalaman kong may lalaki ka, gusto ko nang putulin ang koneksyong mayroon tayo. Sige, magpakasaya ka."

"Alice..." agap ni Mommy nang mabilis pa sa kidlat na tumalikod ako. "Alice!"

Padarag kong isinarado ang pinto ng kaniyang kwarto at nagmamadaling bumaba ng hagdan. Wala pa akong tulog, pero hindi ko naman maatim na manatili rito sa bahay kung kaya ay lumabas ako. Dere-deretso akong nagmartsa patungo sa gate.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta; bahala na. Dali-dali akong pumasok sa kotse at mabilis iyong pinaharurot palabas ng villa. Bandang huli, kahit may hangover pa ay pinuno ko ulit ng alak ang baga ko.

Umiikot na ang paningin ko at ramdam kong ano mang oras ay matutumba na ako. Wala akong kasama rito sa bar. Hindi ko na inaya si Precy at malamang na tatanggihan din ako ng babaeng 'yon. Hindi rin ako pumasok sa klase ko ngayong araw. Parang mas maganda na lang na maglaho kaysa ipagpatuloy ko pa ang lintik kong buhay.

Malakas akong napasinok dala ng kalasingan, kapagkuwan ay pagewang-gewang na naglakad patungo sa dancefloor. Sumiksik ako sa kumpulan ng mga tao upang makarating sa gitnang parte, roon ay sinabayan ko ang malanding musika na umaalingawngaw sa kabuuan ng bar.

Kabi-kabilaan din ang sigawan ng mga tao, partikular ng mga lalaking nakapaligid sa akin dahil sa maharot at magaslaw kong pagsasayaw. Ilang lalaki ang ginilingan ko, ang niyakap at hinalikan ko. Pikit-mata kong nilalasap ang lahat; sakit at pighati.

Panay lang din ang tawa ko na para bang isa akong tunay na nakawala sa Mental Institution. Wala na akong pakialam sa paligid, o kung may mga babae mang nagagalit na sa akin dahil maharot kong sinasayawan ang boyfriend nila. Kahit saksakin nila ako ay wala akong pakialam.

Mayamaya lang nang matigil ang kasiyahan ko nang may biglang humatak sa braso ko. Sa rahas no'n ay halos sumubsob ako sa dibdib niya. Napapikit ako nang maramdaman ang tigas nito, para akong sinalubong ng matayog na pader. Kaagad ko itong tiningala sa sobrang inis, pero nagulat ako nang matagpuan ko ang maamong mga mata niya.

"Akala ko ba ay galit ka sa mga taong kumakabit, pero sa inaakto mo, hindi ba't hindi ka rin nalalayo sa kanila?" matabang niyang sinabi na gaano man kaingay sa dancefloor ay nanuot iyon sa pandinig ko.

Nagpantig ang tainga ko. "Wh—what?!"