GAIA AKADEMIA: The Place of Myth and Tales의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

“PAGALINGIN niyo po ang Lola ko, Dok. Please gawin niyo po ang lahat para mailigtas siya, nagmamakaawa ako,” luhod ko sa nagiisang doktor ng ospital sa aming baryo. Hindi ko na malaman ang gagawin. Bigla na lang umatake ang sakit sa puso ng Lola. At hindi ko na kakayanin pa kung maging siya ay mawala pa sa akin.Ilang buwan pa lang noong nawala si Lolo. Pero huwag namang pati si Lola... Nagmamakaawa ako. “Pero, Iho. Kailangan niyo ng malaking halaga para maisagawa ang operasyon. Dahil hindi kayang sagutin ng ospital na ito ang pagpapa-opera sa Lola mo,” sagot nito sa akin na ikinapantig ng tainga ko. Puro na lang ba pera!? Sa pera na lang ba talaga nakasalalay ang buhay ng tao ngayon?! “Magkano ba?! Magkano ang kailangan ng ospital na 'to para lang asikasuhin niyo ang Lola ko?” Tuluyan nang nanginig ang kalamnan ko sa galit. “Hindi kaya ng kagaya niyong alipin ang salaping kailangan para mapagaling ang Lola mo. Kaya naman suhestyon kong ilipat mo na lamang siya ng os—” Napatigi

Third Person's Point of View    “How many times do I have to tell you na hindi ka maaring lumabas dito lalo na kapag kumagat na ang dilim?!  Seriously, Morriban?! Nakikinig ka ba talaga sa'kin?!” Niyanig ng sigaw na iyon ni Artimus ang dalagang ni ang matinag o ang matakot dito'y hindi na tinablan. Nagliliwanag na sa galit ang mga mata ni Artimus, ngunit nanatili siyang tikom.     Dahil sa galit ay mahigpit nitong hinawakan ang balikat ng dalaga.     “Tell me!  Where have you been last night,  Morri?!” Ngunit agad itong natigil nang pigilan siya ng isang kamay.     “Tss stop it, Art. Sumusobra ka na, nasasaktan na si Morri sa ginagawa mo,” awat ng isa pa sa mga Diety na si Quillon. Tulad ni Artimus, ay nagliliwanag din ang mga mata nito sa asul nitong kulay. Katangian ng mga Diety na lumalabas lamang kapag sila ay nagagalit o nagpapakita ng kanilang epikong kapangyarihan.    “Anong tu

  “Kung gusto mong makalabas ng buhay sa mundong ito, matuto kang makinig at alamin ang kinalalagyan mo. Isa ka lamang mortal. At ipapaalala ko sa'yo na isang pabor ang dahilan kung bakit ka nasa lugar na ito,” tuluyan nitong alis sa harapan ko kasabay ang marahas na pagsarado sa pintuan.    Dahil sa prustasyo'y nasipa ko na lamang ang kama sa likuran ko. Naiinis ako sa katotohanang wala akong karapatang tumanggi sa utos ng kahit na sino! Alam nilang wala akong magagawa! Dahil nakasalalay ang buhay ng lola ko sa lahat ng ikikilos ko!    “Lola...” bulong ko sa hangin.    Bagsak-balikat kong nilakad ang pinakamalapit na bintana para buksan ito. Binuhat ko ang isang silya at hinayaan kong pumasok ang malakas na hangin mula sa labas. Umupo lang ako roon at pinagmasdan ang kalangitang unti-unting nababalot ng kadiliman.     Marahan kong kinuha sa bulsa ko ang lasog-lasog nang pitaka at kinuha roon ang nag-iisa at pinakaiin

    "Ang mga Fairy.  Sila ang mga naliliit na bersyon ng mga Diwata. Sila naman ang mga taga-pangalaga ng mga kahalamanan. Noon ay napakaraming Fairy sa Gaia. Ngunit palaon nang palaon ay kumokonti na ang populasyon ng mga ito. Hanggang sa isang pamilya na lamang ang natira sa kanila."    Napatingin akong agad sa mata ni Nelson sa pagkakataong iyon. Pinipilit hanapin ang sagot sa konklusyong nabuo sa aking isip.      Pero ang lumbay nitong mga mata lang ang naisagot nito sa akin.     "You've meet the three of them this morning, Hagan. The Last generation of Faries.  The Flordelina trio," usal nito na ikinatigil ko.     "Bakit anong nangyari?" Hindi ko mapigilang tanong.    Hindi ko maintindihan kung bakit ako nakakaramdam ng galit. Pero napakababait ng mga Fairy. Nagawa nila akong bantayan kahit hindi nila alam kung sino ako. Likas silang mabubuti. Pero paanong naubos ang ganoong

    "E-Egor?" Bulalas kong tigil na agad nitong ikinangiti sa akin.    Egor, ang isa sa apat na Elders ng apat na kaharian. Ang mga nilalang na katumbas na ng mga hari. Ang mga pinuno ng apat na angkang unang naging residente ng Gaia.  At siya... ang malupit na Egor na manlilipol ng mga mortal!     Naging alerto ako sa kapahamakang napasok ko. Mahigpit na iniyukom ang kamao at isang beses na umatras mula sa mapanganib na matanda. Ngunit mas lalo akong naging alisto nang kumunot ang noo nito't pinanliitan ako ng mata, na para bang may sinisipat sa leeg ko.     Marahan ako nitong nilapitan. Inangat ang kanyang tungkod at kunot noong itinutok iyon sa leeg ko. Bagay na bahagya kong ikinailag, ngunit ang marahas na pagbukas ng pinto'y ikinatigil din nito.     "Hagan!"    Sigaw ng kung sino sa likuran ko na sa isang iglap ay nasa harapan ko na.    Isang pamilyar na likuran ng