Alin Ang Mga Pangunahing Tema Sa El Grito Del Pueblo?

Sobrang nai-imagine ko agad kung paano dapat tumingin ang isang pelikula ng 'Del Pilar' — malakas, mabilis, at puso ang dapat manguna. Para sa akin, isang perpektong pagpipilian si Paulo Avelino. May kombinasyon siya ng matinding intensity at klasikong ganda na bagay sa imahe ni Gregorio del Pilar: bata pa, may tapang, pero may dalang bigat ng responsibilidad. Nakikita ko siyang may kakayahang magpakita ng swagger sa mga eksena ng labanan at sabay na magtago ng malalim na pag-aalangan sa mga pribadong sandali. Bukod dito, maganda ring pagtrabahuhan ang physical transformation niya — kailangang may horseback riding, mando ng baril, at masinsinang training para sa swordplay o stunts. Kung irehistro ang pelikula bilang historical drama na may modernong sensibility, kayang-kaya niyang pagdugtungin ang heroism at vulnerabilidad. Sa casting, importante rin ang chemistry niya sa babaeng lead para maging emosyonal at hindi puro aksiyon ang storya. Personal kong gusto ang balanse ng matahimik na intensity at explosive na galaw na madadala niya, kaya para sa akin, si Paulo ang pinaka-fit na lumaban sa adaptasyon ng 'Del Pilar'.

Sarap balikan ang mga lumang tala tungkol kay Marcelo del Pilar — madalas iniisip ng tao na puro akda lang siya, pero maraming oral history at mga interview ng mga historyador na tinalakay siya nang mas buhay. Kapag naghahanap ako, unang tinitingnan ko ang mga malalaking archive: National Library of the Philippines at ang National Historical Commission of the Philippines. Madalas may mga transkripsyon o audio ng seminars at public lectures doon, pati na rin publikasyon na naglalaman ng mga panayam sa mga eksperto. Bukod sa pambansang archive, hindi ko pinapalampas ang university repositories. Ang mga koleksyon ng UP, Ateneo, at UST ay may mga thesis at recorded panel discussions na nagtatampok ng mga panayam sa mga historyador tungkol kay del Pilar. Online naman, marami sa mga recording na iyon ang na-upload sa YouTube o sa mga university websites. Huwag kalimutang maghanap ng mga digitized newspapers tulad ng 'La Solidaridad' at mga scholarly databases (JSTOR, Google Scholar) — madalas ang mga interviews at komentaryo ay na-quote o na-analyze doon. Personal kong natagpuan na ang kombinasyon ng pisikal na pagbisita sa archive at matiyagang paghahanap online ang pinaka-epektibo; parang treasure hunt, at tuwing may bago akong makita, excited ako magsalita tungkol dito sa mga kaibigan.

Sobrang naiinspire ako tuwing naiisip si Marcelo del Pilar—para sa akin, ang pinaka-maigting niyang aklat na dapat basahin ng kahit sino na gustong maunawaan ang kolonyal na Pilipinas ay ang 'Dasalan at Tocsohan'. Hindi lang ito basta koleksyon ng satirikong panalangin; ito ay isang mapanuring pahayag laban sa kapangyarihan ng mga prayle at kung paanong ginagamit ang relihiyon bilang instrumento ng pananakop. Ang wika niya, kahit panahong Kastila at Tagalog ang pinaghalong istilo, nakakapanindig ng balahibo dahil direkta at mapanukso. Nang basahin ko ito noon sa kolehiyo, parang nabuhay ang mga eksenang pinipintahan ni del Pilar—mga tauhang nagkukuwento ng pang-aapi at kabataang nagtatangkang magmulat ng kaisipan. Kung ika’y gustong magsimula sa mga akda ng reporma at propaganda, simulan sa 'Dasalan at Tocsohan' at saka palawakin sa mga sulatin niya sa 'La Solidaridad' at sa mga sanaysay na nagtutuligsa sa 'frailocracy'. Malalaman mo di lang ang kasaysayan kundi pati ang istilo ng pakikipaglaban gamit ang panulat, at para sa akin, iyon ang pinaka-cool: ang tapang ng pluma laban sa espada.

Grabe, tuwang-tuwa akong pag-usapan ang 'El Filibusterismo' — isa sa mga nobelang paulit‑ulit kong binabalikan. Sa kabuuan, may 39 na kabanata ang 'El Filibusterismo'. Sa ibaba, hinati ko ang buod sa dalawang malalaking bahagi para mas madaling basahin: unang bahagi ay nagpapakilala ng mga tauhan at paglalatag ng plano ni Simoun; pangalawa naman ay ang serye ng mga pangyayari na nagpabilis sa trahedya at wakas. Kabanata 1: Ipinakikilala si Simoun at ang kanyang magandang tindahan; nagpapakita ng misteryo sa kanyang tunay na motibo. Kabanata 2: Mga pag-uusap sa loob ng bapor at unang pagtingin sa lipunang Pilipino mula sa panahong iyon. Kabanata 3: Diumano’y mga lihim ni Simoun; pumupukaw ng hinala ang kanyang relasyon sa makapangyarihan. Kabanata 4: Mga kabataan sa akademya—nagpapakita ng pag-asa at pagkabigo. Kabanata 5: Pagkilos ng estudyante at ang tensiyon sa pagitan ng tradisyon at pagbabago. Kabanata 6: Ang mga guro, pari, at opisyal na nagpapakita ng korapsyon at pagkukunwari. Kabanata 7: Paglala ng plano ni Simoun habang siyang lumalalim sa lipunan upang maghasik ng kaguluhan. Kabanata 8: Isang pagdiriwang na naglalantad ng kalakaran at kalakasan ng mga mayroon. Kabanata 9: Isang mahalagang usapan na nagbibigay-diin sa mga personal na motibo ng tauhan. Kabanata 10: Mga suliranin sa edukasyon at ang kawalan ng katarungan para sa mga estudyante. Kabanata 11: Tensions sa pagitan ng mga karakter na may impluwensya sa pulitika. Kabanata 12: Personal na trahedya na nagpapabago sa direksyon ng ilang tauhan. Kabanata 13: Isang eksena ng intriga at paghahanda para sa mas malaking plano. Kabanata 14: Pagpapakita ng mga kahinaan ng mga pinuno at ang kanilang pagkukunwari. Kabanata 15: Mas seryosong pag-uusap tungkol sa paghihiganti at pagbabago. Kabanata 16: Mga implikasyon ng mga aksyon ni Simoun; nabubuo ang kanyang estratehiya. Kabanata 17: Pagkikita ng mga mahalagang tauhan at pagbubuo ng mga alyansa at galit. Kabanata 18: Simoun ay lalong nakikilala sa mga mataas na paligid; nagtatago ang kanyang lihim. Kabanata 19: Ang plano ay bumubuo ng mas malinaw na silhouette; may alingawngaw ng papatayin. Kabanata 20: Taong nasa paligid ni Simoun ay unti‑unting naaapektuhan ng kanyang galaw. Kabanata 21: Mga personal na sakripisyo at ang pagkalito ng kabataan tungkol sa tungkulin nila. Kabanata 22: Isang pagtitipon na puno ng tensiyon—sinsenyasan ang mga hidwaan. Kabanata 23: Pagyakap sa panganib; may mga naantala at naabala sa plano. Kabanata 24: Pagbubunyag ng mga lihim na naglalapit sa dulo ng kuwento. Kabanata 25: Isang masalimuot na plano na naghahanda sa malakihang gawain. Kabanata 26: Mga kahihinatnan ng pagkilos ng iilan—nag-iiwan ng bakas sa iba. Kabanata 27: Ang planong pampulitika ay sinusubok ng pagkakataon at ingat. Kabanata 28: Pagbabago sa puso ng ilang karakter dahil sa pagkabigo o kalupitan. Kabanata 29: Isang paglubog ng pag-asa para sa ilan, pag-usbong ng galit para sa iba. Kabanata 30: Bandang dulo ng plano, mga huling paghahanda bago ang eksena ng kapalaran. Kabanata 31: Ang bangayan ng mga karakter sa isang mahalagang pagtitipon. Kabanata 32: Ang pagsubok ng plano; mga hindi inaasahang naging hadlang. Kabanata 33: Mga resulta ng pagkabigo at pagkapanalo; ang lipunan ay unti‑unting nagiging gulo. Kabanata 34: Ang malapit na paghaharap ni Simoun sa isang taong may mahalagang papel sa kanyang nakaraan. Kabanata 35: Isang matinding eksena na naglalapit sa wakas; may pagkilala sa tunay na identidad. Kabanata 36: Pag-amin at pagbulong ng mga katotohanan; isang pagsisisi ang lumilitaw. Kabanata 37: Ang mga pinakahuling kilos ni Simoun; ang kanyang plano ay nagbunga nang iba sa inaasahan. Kabanata 38: Ang aftermath—paghuhukom ng lipunan at ang tanaw ng mga naiwang sugatan. Kabanata 39: Wakasan: isang tahimik na pagtatapos na may malalim na repleksyon mula sa isang matanda, nag-iiwan ng tanong sa pagbabago. Hindi kumpleto ang detalye dito pero sinubukan kong ipakita ang daloy: mula sa pagdating ni Simoun, paglalatag ng plano, pakikipagsapalaran sa lipunan, at ang malungkot ngunit makahulugang wakas. Lalo akong naaalala ang mga eksenang nagpapakita ng karahasan ng sistema at ang paalaala na ang paghahangad ng pagbabago ay may mabigat na kapalit.

Grabe, tuwang-tuwa talaga ako kapag pinag-uusapan ko ang klasikong ito — siyempre, 'El filibusterismo' ay may 39 na kabanata. Naiiba siya sa estilo mula sa 'Noli' dahil mas madilim at mas tuwiran ang hangarin: hindi na pagpukaw ng damdamin lang kundi direktang paglantad ng korapsyon at paghahanda para sa paghihimagsik ng ilang tauhan. Kapag magre-review, unang unahin ko ang konteksto: ang panahon ng kolonyalismong Kastila, pati na ang personal na karanasan ni Rizal na nagsilbing batayan ng mga karakter at pangyayari. Pagkatapos noon, tinitingnan ko ang banghay at mga pangunahing tauhan — lalo na si Simoun, Basilio, Isagani, at Padre Florentino — dahil doon umiikot ang moral at politikal na tensiyon. Sunod ay tema at simbolismo: ang mga rekisitos (alahas, pulseras, at ang bomba), ang pagkakaiba ng mapayapang reporma at radikal na paghihimagsik, at ang paggamit ng satira at ironya. Sa wakas, naglalagay ako ng personal na pagtatasa: anong tanong ang iniwan ng nobela sa akin at paano ito tumutugon sa kasalukuyang usapin ng lipunan. Mas masarap talakayin ito sa grupo, kasi laging may bagong panig na lumilitaw.

Ay, sa totoo lang, maraming beses kong binabalik-balikan ang kabanatang iyon dahil napakalalim ng ipinapakita nitong paglalakbay ni Basilio. Sa 'El Filibusterismo' may isang kabanata na literal na pinamagatang 'Si Basilio', at doon talagang nakatuon ang pansin ni Rizal sa kaniya — sa kanyang mga iniisip, takot, at mga desisyon na humubog sa kanyang pagkatao mula noon hanggang sa kasalukuyan ng nobela. Habang binabasa ang kabanatang 'Si Basilio', ramdam mo kung paano nagbago ang bata mula sa 'Noli'—hindi na siya ang batang takot at laging nag-aalala; mas kumplikado na ang mga pagpipilian niya ngayon. Pinapakita rin ng kabanata ang dalawa niyang mukha: ang medikal na pag-aambisyon (ang pagnanais na makapagtapos at makatulong) at ang pag-usbong ng pag-aalala sa hustisya at paghihiganti. Hindi lang ito simpleng paglalahad ng kanyang mga aksyon; mas malalim, ipinapakita rin ang kanyang mga dahilan, kahinaan, at ang mga taong nakaapekto sa kaniyang landas. Para sa akin, ang kabanatang 'Si Basilio' ang pinakamainam na pintuan para maintindihan kung bakit ang mga huling kilos niya ay tumimo nang may bigat. Kung babasahin mo nang mabagal, mapapansin mo ang mga detalye at maliliit na eksena na nagpapakita ng pagbabago sa kanyang paniniwala at pag-uugali, at doon mo mauunawaan ang buong arc ng karakter niya sa nobela. Talagang nakakaantig, at nagpapakita kung paano lumalalim ang pagkatao ng isang karakter sa paglipas ng kwento.

Nakakapanibago talaga ang eksenang tumimo sa akin bilang pinakamalalim na tatak para kay Basilio sa 'El Filibusterismo'. Hindi lang dahil dramatiko siya, kundi dahil doon kitang-kita ang buo niyang pag-iral: mula sa isang batang nalugmok sa trahedya hanggang sa isang taong may alam ng sakit, takot, at pag-asa. Ang eksena na nagpapakita ng mabigat na tugon niya sa nangyari—kung saan nahaharap siya sa mga bakas ng nakaraan at pinipili kung ano ang susunod na gagawin—ay sobrang makapangyarihan. Dito naglalaban ang diwa ng pagnanais na maghiganti at ang propesyonal at moral na tawag ng medisina; nakikita mo siyang sinusukat ang halaga ng galit laban sa paggawa ng mabuti sa praktikal na paraan. Bilang mambabasa, ramdam ko ang kanyang pagod at pag-iingat sa bawat linya. Madalas na tinutukoy sa akda ang mga alaala mula sa 'Noli' na lalo pang nagpapabigat sa bawat desisyon niya: hindi basta personal na paghihiganti ang hinahangad niya kundi hustisya na hindi magdudulot lang ng panibagong kadiliman. Ang eksenang ito, para sa akin, ang tumutukoy sa tunay na paglaki ni Basilio—hindi lamang sa edad, kundi sa paninindigan at pag-unawa sa kung paano maghilom sa isang lipunang sugatan. Sa pagtatapos ng eksena, hindi mo inaasahan ang simpleng solusyon; naiwan ang mambabasa at si Basilio na may bitbit na tanong kung paano isasabuhay ang aral. Personal, umiiwan sa akin ang isang matapang ngunit mahinahong uri ng pag-asa—hindi ang sigaw ng puwersa kundi ang tahimik na pag-aalaga bilang paraan ng paglaban.

Mapansin mo ang madilim na himpapawid na bumabalot sa 'El Filibusterismo', kung saan ang mga tema ng paghihimagsik at kalayaan ay tila nakakulong sa masalimuot na kalakaran ng lipunan. Ang obra ni Rizal ay hindi lamang kwento ng isang tao kundi kwento ng bayan; sumasalamin ito sa pagkadismaya ng mga Pilipino sa pamahalaan at sistema na inaapi sila. Talagang kapansin-pansin ang pagtukoy sa korapsyon ng mga taong nakaupo sa kapangyarihan, kung saan ginawa ng may-akda ang kanyang mga tauhan bilang mga simbolo ng mga uri ng Pilipino na naghangad ng pagbabago. Ang pag-unawa sa kanilang mga pinagdaraanan ay tulad ng pagtingin sa salamin ng ating kasaysayan, isang salamin na patuloy na nagiging kasangkapan upang maipakita ang masalimuot na katotohanan ng ating bansa. Pagdating sa mga personal na karanasan at interaksyon, ang mga tema ng pag-ibig at pagkakaibigan sa kwento ay hindi mawawala. Sa kabila ng matinding labanan at pagtutol, ang emosyon na dala ng pag-amin sa mga damdaming iyon ay nagbibigay ng balanse at paliwanag sa mga pagkilos ng mga tauhan. Sa isip ko, ang pag-ibig ni Simoun kay Maria Clara ay nagbibigay-diin sa sakripisyo na madalas na ginagawa para sa bayan. Ang mga relasyon sa kwento ay hindi lamang para sa romantikong aspeto, kundi pati na rin sa pagkakaisa at kakayahang magsakripisyo para sa higit na kabutihan. Talagang napakalalim ng mensahe nito na maaring maiugnay sa mga pahayag ng mga aktibista, na sa kabila ng mga paghihirap ay patuloy na nagtutulungan upang umangat ang bayan. Minsan, napapansin natin na ang temang pagkakaroon ng malay sa lipunan at mga tungkulin ng bawat indibidwal ay tila may kota sa ating buhay ngayon. Ang kurso ng kwento ay nagbibigay-diin sa responsibilidad ng bawat isa—hindi lamang ang lider kundi pati na rin ang ordinaryong mamamayan. Ang pagkakaroon ng 'pananaw' sa kung ano ang nangyayari sa ating paligid ay isang pamana na tila sinasalamin ni Rizal sa kanyang sulat. Nakakatulong ito upang isaalang-alang ang pagiging mapanuri at ang ating kontribusyon sa lipunan bilang mga individual. Ang mga himbing na pagninilay at salamin ng mga halagahan na natamo mula sa 'El Filibusterismo' ay talaga namang nag-iiwan ng maramdaming tanong sa ating isipan.