Sino Ang May-Akda Ng Pabula Tagalog Na 'Ang Pagong At Matsing'?

Aba, kapag nagbabasa kami ng pabula sa klase, kadalasan iniintindi ko agad kung anong antas ng mga estudyante ang makikinig. Sa elementarya, ang tipikal na pabula para halimbawa ay madalas nasa 200–500 salita — ibig sabihin mga 1 hanggang 3 pahina kung naka-printed, at kadalasan tumatagal ng 5–10 minuto kapag binabasa nang tahimik o 8–12 minuto kapag binabasa nang malakas kasama ang talakayan. Sa middle school, mas okay ang 400–800 salita dahil may kaunting pagsusuri at gawaing pagsulat na isinasama. Sa high school, puwedeng tumagal hanggang 800–1,500 salita kung may malalim na diskusyon at paghahambing ng tema. Mas gusto ko nang hatiin ang oras ng klase: 10 minuto para sa pagbabasa, 10–15 minuto para sa mabilis na comprehension questions, at 10–20 minuto para sa group activity o role-play. Kapag may pagsusulat o pagsusuri ng moral, dagdag na 20–30 minuto. Ganun talaga ang practical na flow na close sa karanasan ko sa mga klase at workshop — hindi lang pag-basa, kundi pag-unawa at pag-apply ng aral ng pabula.

Halina’t pag-usapan natin ang estruktura ng isang maikling pabula sa paraang palakaibigan at praktikal — ito ang paraan na palagi kong sinusundan kapag nagsusulat ako ng maiikling kuwento na may aral. Sa pinaka-simpleng balangkas, may limang bahagi ang isang epektibong pabula: pambungad (set-up), suliranin (conflict), pag-akyat ng tensyon (rising action), kasukdulan (climax), at wakas na may aral (resolution + moral). Sa pambungad ipinapakilala ang mga tauhan (madalas ay mga hayop na may simbolikong katangian) at ang setting—dapat mabilis at malinaw dahil maikli lang ang espasyo. Pagdating sa suliranin, isang malinaw na hamon o tukso ang ipinakikita; hindi kailangang komplikado, pero dapat may personal na stake sa pangunahing tauhan. Para sa pag-akyat ng tensyon at kasukdulan, mahalaga ang konkretong kilos: hindi sapat ang puro introspeksiyon. Gusto kong gumamit ng simpleng eksena kung saan ang tauhan ay gumagawa ng desisyon o nagkakaroon ng pagkakamali; doon nagiging malinaw ang leksyon. Ang wakas naman puwedeng direktang sabihin ang aral o ipakita ito sa pamamagitan ng resulta ng pagkilos—parehong epektibo, depende sa tono na gusto mo. Halimbawa, sa 'The Tortoise and the Hare', mabilis na ipinakita ang pagmamataas ng kuneho at ang tahimik na tiyaga ng pagong; ang aral ay natural na sumusulpot sa dulo, hindi pilit. Praktikal na tips mula sa akin: panatilihin ang wika simple at malinaw, gumamit ng paggaya ng pananalita o diyalogo para mas buhay ang mga karakter, at iwasan ang sobrang manyak nang detalye; isang eksenang malinaw ay mas malakas kaysa tatlong pahinang paglalarawan. Kung gusto mong mag-eksperimento, subukan ang inversyon—simulan sa resulta at gumalaw pabalik para ipakita ang dahilan—nakakainteres ito at panatilihin ang aral na hindi predictable. Sa pagtatapos, lagi kong sinisigurado na tumitimo ang aral sa puso ng kuwento: hindi lang ito sermon, kundi likas na bunga ng nangyari sa mga tauhan. Masaya at nakakataba ng isip kapag nagagawa yang balanse—iyon ang palagi kong hinahanap sa bawat pabula na sinusulat ko.

Naku, tuwing nababanggit ang mga klasikong pabula parang bumabalik agad sa pagkabata—yung simpleng kuwento na may hayop na nagsasalita pero ang aral ay para sa tao. Madalas sa mga pabula, makikita mo ang payak pero matalas na leksyon tungkol sa ugali: katapatan, tiyaga, kahinahunan, at ang kabayaran ng kayabangan o kasinungalingan. Halimbawa, sa 'The Tortoise and the Hare' kitang-kita ang halaga ng tiyaga at hindi pagmamaliit sa iba; sa 'The Boy Who Cried Wolf' malinaw ang bigat ng pagsisinungaling; at sa 'The Ant and the Grasshopper' naaalala ko lagi kung bakit dapat magplano para sa hinaharap. Bilang isang taong lumaki sa pagkukuwentuhan at pagbabasa, naiugnay ko agad ang mga aral na ito sa mga totoong sitwasyon: ang taong laging nagmamadali at bumababa ang ginagawa dahil sa sobrang kumpiyansa; o yung kaibigan na paulit-ulit na nang-aasar hanggang hindi na siya pinapaniwalaan. Ang ganda ng pabula ay hindi ito moralista lang—ipinapakita nito ang sanhi at bunga sa simpleng plot at karakter na madaling intindihin. Hindi mo kailangan ng maraming salita; isang eksena lang ng hayop na nagkakamali, at ramdam mo na ang epekto. Sa modernong konteksto, ang mga aral na ito useful pa rin: sa social media, ang pagiging tapat at responsable sa sinasabi ay mahalaga para hindi masira ang kredibilidad mo; sa trabaho o pag-aaral, ang consistent na effort ay kadalasang mas epektibo kaysa sa biglaang pagsisikap. Ito ang dahilan kung bakit kahit paulit-ulit ang mga tema ng pabula, hindi sila nawawala sa halaga—simple sila pero napakatibay ng praktikal na payo. Minsan naiisip ko, kung bawat tao medyo magpakatotoo at magplano nang kaunti, maraming hindi na mangyayaring problema. Sa huli, ang pabula ay paalala: maliit na kilos, malaking epekto—at yun ang dahilan kung bakit lagi kong binabalikan ang mga kwentong ito, nakakatuwang gamiting gabay kahit sa araw-araw na buhay.

Isang magandang ideya ang pagtalakay sa mga kilalang tagalikha ng komiks sa Pilipinas, lalo na ang mga namutawi sa Tagalog na komiks. Hindi maikakaila na isa sa mga pinaka-maimpluwensyang pangalan ay si Francisco V. Coching. Ang kanyang mga obra ay puno ng makulay na kwento at kahusayan sa sining, na nagbigay inspirasyon sa maraming manunulat at artist sa industriya. Napakahalaga ng kanyang kontribusyon, lalo na ang kanyang mga komiks tulad ng 'Hawak kamay' at ang kanyang mahusay na pagsasalin kay 'Zaturnnah'. Ang kakayahan ni Coching na lumikha ng mga makabagbag-damdaming kwento at karakter ay nagbigay sa kanya ng paboritong puwesto sa puso ng mga Pilipinong mambabasa. Isa pang tagalikha na dapat banggitin ay si Lino Anrico. Kilala si Anrico sa kanyang likha ng 'Rizal sa Digmaan', isang makasaysayang komiks na nagbibigay ng matinding pag-unawa sa buhay ni José Rizal sa pamamagitan ng sining ng komiks. Ang kanyang istilo ay madalas na nagtatampok ng visual storytelling na nag-uugnay sa mga tao sa ating kasaysayan, habang pinag-iisipan ang mga pananaw at kultura ng mga Pilipino. Sa totoo lang, ang kanyang mga akda ay nagbigay-diin sa halaga ng pagkakakilanlan at pag-alam sa ating sariling pinagmulan, na dapat ipagmalaki ng bawat Pilipino. Huwag din nating kalimutan si Carlo Vergara, ang likha ng paborito kong komiks na 'Zaturnnah'. Ang kwento ng isang drag queen na nagiging superheroe ay isang makabagbag-damdaming pagninilay sa LGBTQ+ na pananaw at pag-ibig. Si Vergara ay hindi lamang isang mahusay na artist kundi nakakaengganyo rin siyang manunulat, na naglalabas ng mga mensahe ng empowerment at pagtanggap. Nakakatuwa ang kanyang mga kuwento, at talagang nakakaramdam ako ng koneksyon sa mga karakter. Huwag kalimutan na ang kanyang komiks ay umabot din sa entablado at nagsimula ng mga talakayan tungkol sa pagkakaiba-iba sa ating lipunan. Kaya naman, sa malawak na mundo ng Pilipinong komiks, makikita natin ang tatlong tanyag na tagalikha na nag-ambag ng kanilang genius at sining. Sila ang mga alaala at simbolo ng ating kasaysayan at identidad. Parang ang kanilang mga kwento ay nagbibigay-liwanag sa mga bagay na madalas nating nalilimutan o hindi pinapansin. Mahalaga talaga na patuloy natin silang suportahan at ipagpatuloy ang paglinang ng ating sariling sining.

Dahil sa mga alaala ng mga kwentong binasa ko noong bata ako, ang pabula na 'Ang Daga at ang Leon' ay tila may lalim na aral na palaging sumasalamin sa buhay. Isang kwento ito tungkol sa isang daga na nang makatagpo ng isang leon, ang 'hari ng mga hayop', na nakulong sa isang lambat. Sa simula, ang daga ay natatakot at nag-aalangan na tumulong dahil mas malaki at makapangyarihan ang leon sa kanya. Pero sa kabila ng takot, nagdesisyon siyang tulungan ang leon sa isang maliit na paraan sa pamamagitan ng pagngasab sa mga lubid ng lambat na bumabalot dito. Ang mensahe dito ay tungkol sa halaga ng pagkakaibigan at kung paano ang mga maliliit na bagay ay may malaking epekto. Ipinapakita nito na ang lakas at laki ay hindi palaging nagdidikta kung sino ang makakatulong; kahit ang mga tila walang puwang sa mundo ay may kakayahang gumawa ng kabutihan at makapagbigay ng tulong. Sa huli, ang leon ay nakatakas at sa pagkakataong iyon, ang relasyon ng dalawa ay naging mas matatag. Importante ang gastusin na hindi natin dapat maliitin ang tulong mula sa iba, kahit gaano ito kaliit. Ang mga simpleng pagkilos ng kabutihan ay nagdadala ng mga hindi inaasahang bunga, at ito ay isang magandang mensahe na dapat tayong maging handa na tumulong sa ating kapwa saan mang pagkakataon. Sa mga pagkakataon sa buhay pag tayo’y humaharap sa mga pagsubok, madalas nating nakakalimutan na ang bawat isa ay may kontribusyon at ang suporta ay maaaring dumating mula sa mga hindi inaasahang tao o sitwasyon.

Isang kwento na palaging nag-iiwan ng marka sa akin ay ang pabula ng daga at ng leon. Sa kwentong ito, ang daga, na mukhang maliit at walang halaga, ay nagpakita ng isang uri ng pagkakaibigan at pagtulong na bumibigay ng mahalagang mensahe. Nagsimula ito nang mahuli ng leon ang daga at ipinangako na magiging pagkain nito. Ngunit ang daga, sa kabila ng kanyang takot, ay humingi ng awa at sinabing maaaring magamit siya sa ibang pagkakataon. Nang hindi inaasahan, nang ang leon ay nahuli sa isang bitag, ang daga ang lumapit at naglikha ng mga butas sa lambat upang makawala ang leon. Ang mensahe rito ay tila simple, ngunit napakalalim. Sa buhay, hindi mo alam kung sino ang makakatulong sa iyo. Ang mga taong tila hindi gaanong mahalaga ay maaaring maging kaasa sa iyong mga pinagdaraanan. May mga pagkakataon na ang katapatan at kabutihan ay nagdadala ng mga resulta na hindi mo inaasahan. Minsan, kailangan lang nating buksan ang ating isipan sa posibilidad na ang tulong ay maaring dumating mula sa mga hindi natin inaasahan. Kaya naman, ang kwentong ito ay nagsilbing paalala sa akin na huwag maliitin ang kahit sino. Ang tunay na lakas ay hindi palaging nagmumula sa laki o kapangyarihan, kundi sa kakayahang tumulong at makipagkaibigan, kahit gaano pa ito kaliit. Ang dami ng mga magagandang aral na natutunan ko mula sa pabulang ito ay patuloy na nagmumula sa mga simpleng kwento na ito, kung kaya't madalas kong binabalikan ang mga aral mula sa mga pabulang tulad nito.

Isang masiglang umaga, nagmulat ako ng mata at naisip ang tungkol sa mga kwentong Tagalog. Sinasalamin nila ang ating kultura at nakaugat sa ating mga karanasan. Sa isang mundo na puno ng impluwensyang banyaga, tiyak na mahalaga ang mga kwentong ito para sa mga kabataan ngayon. Una, nagbibigay ang mga kwentong Tagalog ng matibay na koneksyon sa ating identidad. Sa pamamagitan ng mga kwentong ito, ang mga kabataan ay natututo tungkol sa kanilang mga ugat at mga tradisyon. Parang iskultura ito na nakikita sa mga kwento ng alamat, kwentong bayan, at mga epiko na ipinamamana mula sa ating mga ninuno. Nahuhubog nito ang kanilang pananaw at pag-unawa sa mga societal values na mahalaga sa ating kultura. Pangalawa, ang mga kwentong ito ay maaaring magsilbing inspirasyon at gabay sa mga kabataan. Maraming kwentong Tagalog ang nakapaloob sa mga aral tungkol sa pakikipagsapalaran, pagtitiyaga, at pagmamahal sa pamilya, na maaaring makatulong sa kanila sa mga hamon sa buhay. Kahit na ang mga kabataan ay nakasabik sa mga banyagang kwento at mediatik na pahayag mula sa Hollywood at iba pang panig ng mundo, ang mga kwentong Tagalog ay nagbibigay sa kanila ng ibang damdamin — ito ay parang pagkilala sa kanilang mga personal na kwento at karanasan. Sa huli, ang paggamit ng mga kwentong Tagalog sa kanilang pang-araw-araw na buhay ay nagbibigay-diin sa halaga ng pagiging lokal at pagiging makabansa. Kapag nagbabasa, sila ay nagiging mas malikhain at pamilyar sa mga katangian ng kanilang sariling wika. Ang mga kwentong ito ay hindi lang basta kapana-panabik na mga salin ng mga karanasan, kundi isang mahalagang bahagi ng ating pagkatao bilang Pilipino. Sa lahat ng ito, nakikita ko ang kahalagahan ng pagkukuwento bilang isang paraan ng pagsasalamin at pagbuo ng pagkatao sa mga kabataan ng ngayon.

Sa ating kultura, parang may mahika sa mga kwentong Tagalog. Ang mga ito ay hindi lang basta kuwento; ang mga ito ay nagdadala ng mga aral, tradisyon, at pagkakakilanlan. Naglalaman ang mga kwentong ito ng mga salitang Tagalog na naipasa sa mga henerasyon. Kapag binabasa o ipinapahayag natin ang mga ito, nahuhubog ang ating wika at naiimpluwensyahan ang ating pang-araw-araw na komunikasyon. Halimbawa, naiisip ko ang mga kuwentong tulad ng 'Si Malakas at Si Maganda,' na hindi lamang kwento ng paglikha kundi nagpapakita ng mga matibay na simbolo ng lakas at kagandahan na nag-uugnay sa ating mga ugat bilang mga Pilipino. Ang mga salitang ginamit dito ay lumalampas sa salin, nadadagdagan ng damdamin at diwa. Minsan, nagiging inspirasyon ang mga kwentong ito sa ating pang-araw-araw na buhay. Sa bawat pagdinig o pagbabasa, napapansin ko ang paggamit ng mga lokal na terminolohiya na unti-unting nawawala sa modernong wika natin. Halimbawa, ang paggamit ng mga salitang 'halakhak' o 'kilig' ay nagiging mas mahirap kunin sa mga banyagang wika. Sa pagtangkilik natin sa mga kwentong ito, unti-unti silang nagiging bahagi ng ating kolektibong karanasan, na tumutulong sa bawat isa na mas maging malikhain at mas mapayaman ang ating talas ng isip sa wika. Ang resulta? Isang mas makulay at mas masiglang pagkakahanap ng sarili at pagkakaisa sa ating identidad. Hindi maikakaila na nakabuklod ang kwentong Tagalog sa mga nakatagong yaman ng ating kultura, kaya mahalaga na mapanatili ang mga ito. Sinasalamin nila ang ating pagkakaiba-iba at kasaysayan, at ang mga ito ang nagbibigay kayamanan sa ating wika.