ยิ่งคิดยิ่งชอบแนวที่พระเอกโหด นางเอกน่าสงสาร เพราะมันมีความเข้มข้นและความย้อนแย้งที่ทำให้อ่านแล้วหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย—ฉันมักชอบพลอตที่พระเอกเป็นคนเย็นชา โหดแบบมีเหตุผล และนางเอกต้องผ่านความเจ็บปวดจนค่อย ๆ เข้มแข็งขึ้น เรื่องแบบนี้บนแพลตฟอร์มไทยมักแบ่งออกเป็นไม่กี่ซับเจนเดอร์ที่ถูกใจคนอ่าน:
มาเฟีย/มาเฟียรัก, แก้แค้น/ล้างแค้น, บงการหัวใจ/วิวาห์บังคับ และ CEO
หนี้รักที่มีทั้งอำนาจและความอันตราย แต่ท้ายที่สุดก็มีมุมอ่อนโยนซ่อนอยู่ ลักษณะนิยายที่ชอบคือบทบรรยายความรู้สึกละเอียด ตัวละครมีแบ็กกราวด์เจ็บปวด และความสัมพันธ์ค่อย ๆ เปลี่ยนจากการบังคับเป็นการยอมรับหรือรักจริงจัง
เมื่อมองหางานที่จบแล้วและไม่ติดเหรียญ ฉันมักให้ความสำคัญกับเรื่องที่ตัวละครถูกพัฒนาอย่างชัดเจนและบทสรุปไม่โล่ง ตัวอย่างสไตล์งานที่ชอบจะมีชื่อแนวๆ เช่น 'เมียจำยอมของมาเฟีย', 'บงการหัวใจนายอสูร', 'เจ้าสาวของผู้ชายโหด', หรือ 'รอยรักหลังบาดแผล'—ชื่อแบบนี้มักสื่อชัดเจนว่าพระเอกโหด นางเอกถูกกดดันและมีการแก้ปมในตอนท้าย ส่วนโครงเรื่องที่ชอบจริง ๆ คือเมื่อความโหดของพระเอกมีเหตุผลชัด เช่น ผ่านบาดแผลในอดีตหรือทำเพื่อปกป้องใครสักคน ทำให้ไม่ใช่แค่ความรุนแรงแบบไร้เหตุผล แต่เป็นความซับซ้อนที่ทำให้เราเอาใจช่วยทั้งคู่ แม้ว่าช่วงแรกเราจะอยากตบพระเอกบ่อย ๆ ก็ตาม
อีกมุมที่น่าสนใจคือการใส่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้นางเอกน่าสงสารแต่ไม่กลายเป็นตัวละครแบน ๆ การให้เธอมีความกลัว มีความผิดพลาด แต่ยังมีความตั้งใจและพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทำให้จบเรื่องได้อย่างชื่นใจมากกว่ารู้สึกสะใจเพราะแก้แค้นเสร็จ นอกจากนี้ฉากที่พระเอกโหดกับนางเอกบ่อย ๆ แต่มีโมเมนต์เงียบ ๆ ที่อ่อนโยน เช่น คืนที่เธอไข้ ขณะที่เขายังคอยมองเธออย่างระแวงหรือปกป้อง จะทำให้ผูกใจคนอ่านได้ยาวนาน เรื่องที่เน้นการเยียวยาบาดแผลทางใจและให้บทสรุปที่ชัดเจนจะอยู่ในหมวดที่ฉันมองว่า 'คุ้มเวลาอ่าน' โดยเฉพาะเมื่อจบแล้วไม่ปล่อยทิ้งให้คา
สุดท้ายแล้ว preference ส่วนตัวคือชอบงานที่ให้ความรู้สึกหลากหลาย—เจ็บ เผ็ด ดราม่า และอบอุ่นในตอนท้าย ถ้าอยากให้แนะนำรายชื่อแบบตรง ๆ ฉันมักเลือกเรื่องที่มีคีย์เวิร์ดชัดเจนว่า 'จบแล้ว' 'ไม่ติดเหรียญ' และมีเรตติ้งรีวิวเยอะ ๆ เพราะช่วยการันตีว่าบทสรุปจะพาเราไปถึงปลายทางที่สมเหตุสมผล บางครั้งการอ่านนิยายสไตล์นี้คือการได้ปลดปล่อยความเคร่งเครียดจากชีวิตจริง และแอบยิ้มกับโมเมนต์ที่พระเอกแสดงความอ่อนโยนออกมา—นั่นแหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ยังกลับไปอ่านซ้ำได้อีก