คำเรียกชื่อตัวละครใน The Demon Prince Goes To The Academy แปลไทย คือคำใด?

ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าการแปลคำเรียกชื่อตัวละครเป็นเรื่องง่าย แต่กลับรู้ว่ามันเต็มไปด้วยความละเอียดอ่อนมากมาย

ผมมักจะเริ่มจากคำว่า 'Demon Prince' ก่อน — ในแง่ความหมายตรง ๆ สามารถแปลเป็น 'เจ้าชายปีศาจ' หรือ 'องค์ชายปีศาจ' ได้เลย โดย 'เจ้าชาย' ให้ความรู้สึกเป็นกันเองกว่าเล็กน้อย ขณะที่ 'องค์ชาย' ฟังเป็นทางการ มีความประณีตและใกล้เคียงกับตำแหน่งเชื้อพระวงศ์ ถ้าต้องการเน้นความดิบเถื่อนของฝ่ายปีศาจ การใช้คำว่า 'อสูร' แทน 'ปีศาจ' อย่างเช่น 'เจ้าชายอสูร' ก็ให้โทนที่ต่างออกไป — หนักกว่าและขลังกว่า

ส่วนคำเรียกภายในเรื่อง เช่น ระหว่างเพื่อนหรือผู้ใต้บังคับบัญชา มักแปลได้หลายแบบ: 'ท่านเจ้าชาย' ใช้ในบริบทเชิงพิธีการ, 'เจ้าชาย' พอใช้เป็นทางการแต่ไม่ห่างเกินไป, ขณะที่เพื่อนสนิทอาจเรียกด้วยชื่อเล่นตรง ๆ หรือเติมคำลงท้ายแบบญี่ปุ่นเช่น '-ซัง' ถ้าจะให้ไทยมากขึ้นอาจเป็น 'นายนั่น' หรือใช้ชื่อเรียกสั้น ๆ แบบติดปาก ตัวอย่างเปรียบเทียบที่ฉันชอบคือการแปลสไตล์ใน 'Black Butler' ซึ่งแสดงให้เห็นว่าการเลือกใช้ 'คุณ' กับ 'ท่าน' เปลี่ยนความสัมพันธ์ของตัวละครได้อย่างชัดเจน

สรุปในแง่ปฏิบัติ: แนะนำใช้ 'เจ้าชายปีศาจ' เป็นคำแปลตรงสำหรับชื่อตัวละครหลัก และปรับคำเรียกย่อยตามบริบท เช่น 'ท่านเจ้าชาย' เมื่ออยู่ในพิธีการ หรือชื่อเล่นเมื่ออยู่กับเพื่อน แบบนี้จะรักษาทั้งความหมายและอารมณ์ของบทพูดไว้ได้ดี

การตัดสินใจระหว่างความถูกต้องและความคุ้นเคยมักเป็นเรื่องที่ฉันทบทวนเยอะที่สุดเมื่อต้องแปลชื่อตัวละคร ผลงานอย่าง 'The Demon Prince Goes to the Academy' นั้นชัดเจนในคำหลัก: 'Demon' กับ 'Prince' และฉันชอบนำเสนอทางเลือก 2 แบบให้ผู้อ่าน — แบบแรกเป็นทางการและใส่ความขลังคือ 'องค์ชายปีศาจ' อีกแบบเป็นทางที่เข้าถึงง่ายกว่า 'เจ้าชายปีศาจ' ทั้งสองต่างมีข้อดี ขึ้นกับภาพลักษณ์ของตัวละครและกลุ่มผู้อ่านเป้าหมาย

ต่อมาคือการแปลคำเรียกยศหรือคำขึ้นต้น เช่น 'Lord' มักแปลเป็น 'ขุนนาง' หรือ 'ลอร์ด' แบบทับศัพท์ถ้าต้องการโทนแฟนตาซี ส่วนการพูดจาระหว่างตัวละคร ถ้าเป็นบทที่ต้องการความเรียบง่าย ฉันมักเลือกใช้คำไทยตรง ๆ เช่น 'คุณ' หรือ 'นาย' แต่ถ้าอยากให้เวทีราชสำนักชัดเจน ใช้ 'ท่าน' หรือ 'องค์ท่าน' จะช่วยส่งอารมณ์ได้ดี ตัวอย่างการใช้เทคนิคแบบนี้เห็นได้ชัดใน 'Re:Zero' ที่การเปลี่ยนคำเรียกเปลี่ยนบุคลิกของฉากอย่างมีนัยยะ

ท้ายที่สุดฉันมักบันทึกตัวเลือกคำไว้หลายแบบสำหรับบทพูดต่าง ๆ เพื่อให้ทีมแปลหรือบรรณาธิการเลือกใช้ตามโทนเรื่อง — วิธีนี้ทำให้การแปลไม่ตายตัวและรักษาน้ำเสียงของต้นฉบับไว้

เสียงเรียกชื่อเล็ก ๆ น้อย ๆ ในงานแปลทำให้ฉันตื่นเต้นได้เสมอ เพราะมันคือจังหวะที่บ่งบอกความใกล้ชิดระหว่างคนสองคน ในกรณีของ 'The Demon Prince Goes to the Academy' คำว่า 'Academy' เรียบง่ายที่สุดคือ 'สถาบันการศึกษา' หรือถ้าต้องการความกระชับใช้ 'โรงเรียน' หรือ 'อาคาเดมี่' แบบทับศัพท์เพื่อรักษาบรรยากาศแฟนตาซี ส่วน 'Demon Prince' สามารถใช้ได้ทั้ง 'เจ้าชายปีศาจ' กับ 'องค์ชายปีศาจ' ขึ้นอยู่กับความสง่าทางราชสำนักและน้ำเสียงของเรื่อง

อีกประเด็นที่สำคัญคือวิธีที่ตัวละครเรียกกันเอง: ในฉากเรียนที่ไม่เป็นทางการเพื่อนอาจเรียกเพียง 'ลอยด์' หรือชื่อเล่น แต่ในห้องเรียนเมื่อมีครูหรือผู้ใหญ่เข้ามา อาจต้องเปลี่ยนเป็น 'เจ้าชาย' หรือ 'ท่าน' การเลือกคำเรียกเหล่านี้คล้ายกับการจัดสมดุลใน 'My Hero Academia' ที่ใช้ทั้งคำเรียกทางการและไม่เป็นทางการสลับกันเพื่อแสดงความสัมพันธ์และสถานะ จึงแนะนำให้ผู้แปลคงโทนไว้แต่ยืดหยุ่นตามบริบทของฉาก

บางคำเรียกชวนให้คิดถึงชั้นชนและพิธีการมากกว่าบทสนทนาในชีวิตจริง เมื่อต้องแปลฉากที่มีพิธีการใน 'The Demon Prince Goes to the Academy' คำว่า 'His Highness' ถ้ามีในต้นฉบับ จะเหมาะกับ 'ยศสูง' เช่น 'สมเด็จ' หรือถ้าต้องการทั่วไปก็ใช้ 'พระองค์' หรือ 'องค์ชาย' ขึ้นอยู่กับบริบทของราชวงศ์ในเรื่อง

อีกมุมที่ไม่ควรมองข้ามคือการเรียกแบบล้อเล่นหรือประชดประชัน — ในไทยมีความยืดหยุ่นสูง สามารถใช้คำที่ฟังแล้วติดตลกหรือเป็นกันเอง เช่น 'นายปีศาจ' หรือ 'เจ้าปีศาจน้อย' เพื่อแสดงมิตรภาพหรือความไม่จริงจัง ตัวอย่างแนวนี้ฉันเคยเห็นการแปลสื่อสมัยใหม่ใน 'Magi' ที่ใช้คำทับศัพท์ผสมคำไทย ทำให้บทพูดมีชีวิตชีวาขึ้น และวิธีเดียวกันใช้ได้ดีถ้าต้องการให้ตัวละครในโรงเรียนฟังเป็นธรรมชาติ

การเรียกชื่อระหว่างเพื่อนในฉากเรียนทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ เพราะมันสะท้อนความสัมพันธ์แบบไม่เป็นทางการ ในงานอย่าง 'The Demon Prince Goes to the Academy' มักมีชั้นวรรณะที่ชัดเจนระหว่างนักเรียนและขุนนาง — เพื่อนอาจเรียกตัวเอกว่า 'เจ้าชาย' แบบติดตลกหรือใช้ชื่อเล่นสั้น ๆ ให้ความรู้สึกใกล้ชิดกว่า

ถ้าต้องแนะนำคำแปลแบบรวบรัดเพื่อใช้ในฟิคหรือคอมมูนิตี้ ฉันมักเลือก 'เจ้าชายปีศาจ' เป็นหลัก แล้วปล่อยให้ชื่อเล่นของตัวละครเป็นตัวกำหนดโทน เช่น เพื่อนสนิทเรียกแค่ชื่อจริง ส่วนคนที่เคารพจะใช้ 'ท่านเจ้าชาย' แบบนี้ผู้อ่านจะเข้าใจสถานะแต่ยังคงความอบอุ่นในการสื่อความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร ชอบวิธีนี้เพราะมันบาลานซ์ระหว่างความยิ่งใหญ่และความเป็นมนุษย์