ฉันจะหาเพื่อนใหม่และเข้ากลุ่มได้อย่างไรเมื่อฉันต้องไปอยู่โรงเรียนชายล้วน

บางก้าวเล็กๆ ที่ฉันทำคือการไม่รอให้คนอื่นเข้ามาหา แต่ชวนกิจกรรมเล็กๆ ที่ไม่เป็นทางการ

ฉันเป็นคนค่อนข้างเงียบเมื่อแรกพบ แต่ชอบวิธีสร้างความไว้วางใจแบบค่อยเป็นค่อยไป เช่น หาช่วงเวลาสั้นๆ ในช่วงพักเที่ยงชวนคนที่นั่งข้างๆ ไปซื้อของว่างหรือเล่นการ์ดหนึ่งตา เหตุการณ์เล็กๆ เหล่านี้ทำให้บทสนทนาเกิดขึ้นโดยไม่ต้องจัดฉาก ส่วนสำคัญอีกอย่างคือการเป็นคนที่ไม่ตัดสิน เมื่อเพื่อนเริ่มเล่าเรื่องส่วนตัว ฉันรับฟังโดยไม่สะดุด และตอบกลับด้วยความจริงใจ ผลที่ได้คือเพื่อนเริ่มเปิดใจกับฉันมากขึ้น เหมือนความสัมพันธ์ใน 'assassination classroom' ที่พัฒนาจากการทำงานร่วมกันและความเข้าใจในกันและกัน ความรู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มมาทีละน้อยๆ ไม่ต้องรีบร้อน และนั่นแหละที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าที่นี่เริ่มเป็นบ้านอีกหลังหนึ่ง

การเข้าโรงเรียนชายล้วนครั้งแรกทำให้รู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่หน้าตู้เกมที่ยังไม่รู้วิธีเล่น

ฉันจำได้ว่าการมองหาเพื่อนใหม่ในที่ซึ่งทุกคนดูคุ้นเคยกันแล้วเป็นเรื่องท้าทาย แต่สิ่งที่ช่วยได้จริงคือการมองหาจุดร่วมเล็กๆ ก่อน เช่น งานอดิเรก เรื่องกีฬา หรือแม้แต่การบ้านชิ้นเดียวที่ทุกคนต้องทำ ฉันเริ่มจากเข้าเป็นสมาชิกชมรมกีฬา ถึงแม้จะไม่เก่งที่สุดก็ยังได้พื้นที่ยืนคุย ทำงานร่วมกัน และมีบทสนทนาง่ายๆ เกี่ยวกับซ้อมหรือผลการแข่งขัน ซึ่งเป็นช่องทางทำให้คนอื่นจำชื่อฉันได้ง่ายขึ้น

เมื่อเริ่มสนิท ฉันชอบใช้วิธีชวนคุยเรื่องที่ทุกคนเห็นพ้อง เช่น แมตช์แข่งล่าสุดหรือมุมน่าขำในหนังสือการ์ตูน เพื่อให้บทสนทนาไม่ตึงเครียด งานอดิเรกร่วมยังช่วยให้เราได้เห็นนิสัยจริงๆ ของกันและกัน เช่นเดียวกับฉากทีมวอลเลย์ใน 'Haikyuu!!' ที่มิตรภาพเกิดจากการลงสนามด้วยกัน และบ่อยครั้งความสัมพันธ์ที่แข็งแรงก็เริ่มจากการช่วยเหลือกันเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวัน

อาจจะมีวันที่รู้สึกโดดเดี่ยว แต่การอดทนและเป็นคนที่คนอื่นพึ่งพาได้จะทำให้คนใหม่ๆ เข้ามาหา ฉันเคยชวนเพื่อนร่วมชมรมไปกินข้าวหลังซ้อมครั้งเดียว กลายเป็นวงคุยประจำที่นัดกันในโอกาสอื่นๆ และนั่นทำให้วันแรกๆ ที่แปลกประหลาดค่อยๆ กลายเป็นที่ที่รู้สึกสบายขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายแล้วความเป็นตัวเองและความสม่ำเสมอช่วยได้มากกว่าการพยายามแสดงตัวตนมากมายในครั้งเดียว

การเริ่มคุยกับคนใหม่ที่โรงเรียนชายล้วนไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คิด ฉันใช้แนวทางแบบเป็นขั้นตอนสั้นๆ ที่ทำได้ทันทีและเห็นผลค่อยเป็นค่อยไป

- ตั้งจุดมุ่งหมายง่ายๆ: ฉันตั้งเป้าว่าจะทักคนใหม่วันละคน ไม่ต้องให้บทสนทนายาว แค่ทักแล้วยิ้มก็พอ
- ใช้สถานการณ์รอบตัวเป็นเครื่องมือ: รู้สึกว่าเรื่องการบ้านหรือข่าวกีฬาเป็นตัวเปิดบทสนทนาที่ปลอดภัย เช่น ยกเรื่องการแข่งขันบาสที่เห็นในสนาม เหมือนฉากการแข่งใน 'Slam Dunk' ที่ทำให้เพื่อนในชมรมมีเรื่องคุยร่วมกัน
- รับฟังมากกว่าพูด: ฉันจะตั้งใจฟังสิ่งเล็กๆ ที่เขาพูด แล้วใช้มันเป็นจุดเชื่อม เช่น ชอบวงดนตรีเดียวกันหรือเล่นเกมเหมือนกัน
- เสนอความช่วยเหลือเล็กๆ: ยืมปากกาสักแท่ง ช่วยทำโน้ตให้เมื่อขาดเรียน หรือชวนทำโปรเจ็กต์กลุ่ม สิ่งเหล่านี้สะสมความไว้วางใจได้ดี

วิธีการเหล่านี้ทำให้ฉันไม่ต้องพยายามเป็นคนที่คิดว่าน่าคบหามากที่สุดในห้อง แค่เป็นคนที่คงเส้นคงวา เปิดใจ และไม่กลัวเริ่มคุยก็พอ ความสัมพันธ์ที่ดีมักเกิดจากการกระทำเล็กๆ และการอยู่ด้วยกันในกิจกรรมที่ทำให้ได้เห็นนิสัยจริงๆ ของกันและกัน