ฉางอันสิบสองชั่วยาม เนื้อเรื่องต่างจากนิยายอย่างไร

ภาพสุดท้ายของ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' ทำให้ภาพของเมืองทั้งเมืองกลายเป็นตัวละครอีกตัวหนึ่งในเรื่องแทนที่จะเป็นแค่ฉากหลัง。มันสะท้อนถึงความจริงที่ว่าชัยชนะเชิงยุทธศาสตร์มักมาพร้อมกับการสูญเสียเชิงมนุษย์—ความสงบได้มาโดยแลกกับความเจ็บปวดของไม่กี่คน ความคิดแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงฉากจบของ 'Fate/Zero' ที่การเสียสละส่วนตัวถูกตีความเป็นความกล้าหาญระดับมหากาพย์ ต่างกันตรงที่ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' เลือกโทนที่เรียบง่ายและเยือกเย็นกว่า กลุ่มอำนาจยังคงอยู่ มีข้อจำกัดและผลประโยชน์ซ่อนอยู่ ฉากสุดท้ายจึงรู้สึกเหมือนการปิดบังความจริง: เมืองรอด แต่คนที่ต้องแบกรับเรื่องราวนั้นยังมีบาดแผล ทั้งความเคารพในความเสียสละและความเศร้าที่ไม่ได้ถูกพูดถึงอย่างชัดเจน มันคือการให้ท้ายบทบาทของบุคคลต่อรัฐมากกว่าการฉลองชัยชนะส่วนตัว ซึ่งทำให้ตอนจบอินดี้และกึกก้องในหัวไปอีกนาน

บอกตรงๆว่า ของที่อยู่ในลิสต์แรกๆ ของฉันคือโปสเตอร์ขนาดใหญ่กับอาร์ตบุ๊กอย่างเป็นทางการจาก 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' — เหตุผลไม่ซับซ้อนเลย: ภาพนิ่งสวย ๆ มันจับอารมณ์เรื่องได้ชัดเจนจนอยากเอาไปแขวนไว้ทั้งห้อง อาร์ตบุ๊กที่ดีมักจะมีสเก็ตช์ต้นแบบ คำอธิบายคอนเซ็ปต์ และภาพไลน์งานที่หาไม่ได้ในแผ่นโปรโมทปกติ ทำให้ฉันรู้สึกว่าได้สัมผัสกระบวนการสร้างสรรค์อย่างใกล้ชิด ส่วนโปสเตอร์ขนาดใหญ่จะช่วยเปลี่ยนมู้ดห้องให้กลายเป็นมุมบรรยากาศของเรื่องทันที นอกจากนี้ ถ้ามีลิโธกราฟหรือพิมพ์ลายจำนวนจำกัด ฉันมักจะลงทุนเก็บเพราะคุณค่าทางศิลป์และความหายาก มันไม่ใช่แค่ของแต่งห้อง แต่เป็นหน้าต่างที่พาเรากลับไปยังช็อตถ่ายภาพที่ชอบได้เสมอ เสร็จแล้วก็มีความสุขทุกครั้งที่เดินผ่านและได้จ้องรายละเอียดที่นักวาดตั้งใจใส่ไว้

มีบางอย่างเกี่ยวกับ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' ที่ทำให้ฉันอยากอธิบายให้ชัดเจนกว่าแค่คำว่า "จริงหรือไม่" เพราะงานชิ้นนี้ยืนอยู่บนเส้นบาง ๆ ระหว่างพื้นฐานทางประวัติศาสตร์กับความคิดสร้างสรรค์ ฉันเชื่อว่าฉากและบรรยากาศเมืองหลวงถัง—ถนน คลอง ตลาด กลุ่มพ่อค้าและนักดนตรี—ตั้งใจนำเอาข้อมูลจากแหล่งประวัติศาสตร์มาสร้างให้มีความน่าเชื่อถือ เช่น การแต่งกายบางแบบ ระบบราชการ หรือเทศกาลต่าง ๆ ที่ปรากฏในบันทึกยุคถัง แต่พล็อตหลัก ตัวละครหลายตัว และบทสนทนาเป็นผลผลิตจากจินตนาการของผู้แต่งมากกว่าเหตุการณ์ที่มีการบันทึกไว้แบบตรงตัว ถ้าต้องมองแบบแยกชิ้น ผมมักบอกว่าจุดยืนของงานแบบนี้คือการใช้ "คราบประวัติศาสตร์" เพื่อให้ผลงานมีความหนักแน่น แต่ไม่ใช่การอ้างอิงข้อเท็จจริงเชิงประวัติศาสตร์ทั้งหมด งานจึงเป็นเหมือนเวทีที่ยืมบรรยากาศของยุคถังมาเล่าเรื่องในมุมมองร่วมสมัย มากกว่าจะเป็นหนังสือประวัติศาสตร์ฉบับย่อ ซึ่งทำให้มันทั้งเสน่ห์และข้อจำกัดในเวลาเดียวกัน

เคยสงสัยไหมว่า 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' อาจมีผู้บรรยายที่เชื่อถือไม่ได้ซ่อนอยู่ภายในเรื่องเล่า คิดแบบนี้แล้วฉันยิ้มเบา ๆ เพราะหลายฉากที่ถูกเล่าเหมือนมองผ่านกระจกหมอก มุมกล้องบอกเล่าความจริงไม่หมด แล้วเสียงภายในหัวตัวละครบ่อยครั้งให้ข้อมูลที่ขัดแย้งกับสิ่งที่กล้องเห็น พอเริ่มมองใหม่ ๆ จะพบชิ้นเล็ก ๆ ที่เป็นเบาะแส เช่น ไฟโคมที่หายไปก่อนเหตุการณ์สำคัญ หรือคำพูดที่เหมือนจะถูกเติมเต็มด้วยความทรงจำที่ขาดไป ในฐานะแฟนเรื่องเล่าแนวจิตวิทยา ฉันมองว่านี่อาจเป็นเทคนิคการเล่าเพื่อทำให้ผู้อ่านสับสนและตั้งคำถามกับความจริง เหมือนตอนที่ตัวละครตัดสินใจโดยอ้างความทรงจำ แต่นาฬิกาในฉากกลับเดินถอยหลังเล็กน้อย น่าแปลกใจว่าการจัดวางรายละเอียดระดับเล็ก ๆ นี้ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างความไม่แน่นอนที่ค่อย ๆ ปะทุเป็นเงื่อนงำใหญ่ ถ้าจะคิดต่อไปอีก แนวคิดนี้ยังเปิดพื้นที่ให้ตีความอื่น ๆ ได้อีกเยอะ เช่น ใครได้ประโยชน์จากการที่ความจริงถูกเบียดบัง หรือเหตุใดบางความทรงจำจึงถูกลบออกแบบมีจังหวะ ฉันชอบการอ่านเรื่องในมุมนี้เพราะมันทำให้ฉากที่ดูธรรมดากลายเป็นหมากรุกชั้นดี และการหาสัญญาณย่อย ๆ เหล่านั้นก็เป็นความสนุกแบบแอบตื่นเต้นคล้ายเกมตามหาเบาะแสของ 'Death Note' แต่โทนอ่อนโยนกว่า

ภาพแต่ละฉากใน '长安十二时辰' ทำให้เราเห็นภาพรวมของฉางอันในยุคหนึ่งที่แปลกและยิ่งใหญ่ เหมือนเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความเคลื่อนไหวทั้งเชิงการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม มากกว่าจะเป็นแค่ฉากสำหรับเรื่องระทึกขวัญเพียงอย่างเดียว จากมุมมองของคนที่ชอบจินตนาการเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ผมมองว่าฉากและโครงเรื่องสะท้อนถึงราชวงศ์ถังในศตวรรษที่ 8 แบบช่วงพีค—การขยายตัวของเมืองหลวงที่มีการค้าระหว่างประเทศเข้ามามาก ซีนนักเดินทางจากต่างถิ่นบนเส้นทางสายไหม ตลาดหลากเชื้อชาติ และระบบราชการที่ซับซ้อน ล้วนชี้ให้เห็นถึงยุคที่ถังยังเป็นจักรวรรดิสำคัญของเอเชีย ความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์ที่แฝงอยู่ในเรื่องคือบรรยากาศก่อนเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เช่น การจลาจลของอันลั๋นซาน ซึ่งเป็นเครื่องเตือนว่าความรุ่งเรืองนั้นเปราะบาง เราได้เห็นทั้งความโอ่อ่าของวังหลวง ระบบรักษาความปลอดภัยของเมือง และชีวิตของคนธรรมดาที่ต้องอยู่ร่วมกับความไม่แน่นอน ผลงานแบบนี้จึงไม่ใช่แค่ความบันเทิง แต่เป็นหน้าต่างให้เข้าใจช่วงเวลาหนึ่งของจีนสมัยก่อนอย่างลึกซึ้ง

เริ่มต้นที่ตอนแรกเลยจะช่วยให้ภาพรวมของโลกเรื่องชัดเจนในแบบที่ไม่ต้องเดาตอนหลัง ในความเห็นของผม การดู 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' จากตอนแรกเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยและคุ้มค่าที่สุด เพราะงานนี้วางจังหวะและบรรยากาศอย่างตั้งใจตั้งแต่ฉากเปิดตลาดยามค่ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเมืองหลวง ตัวละครหลักทั้งคนที่เป็นอดีตนักโทษและข้าราชการที่เหนื่อยล้าถูกแนะนำทีละน้อย ความสัมพันธ์และแรงจูงใจของพวกเขาจะค่อยๆ ต่อเติมจนถึงเหตุการณ์ใหญ่กลางเรื่อง ทำให้การเห็นพัฒนาการทางอารมณ์รู้สึกหนักแน่นกว่า อีกเหตุผลคือวิธีเล่าเรื่องที่สลับระหว่างปัจจุบันกับอดีต ถ้าข้ามไปดูตอนกลางๆ ก่อน จะพลาดการปูพื้นที่ทำให้ฉากไคลแม็กซ์มีน้ำหนักมากขึ้น ผมชอบได้เห็นรายละเอียดเล็กๆ เช่นการออกแบบฉาก เครื่องแต่งกาย และซาวด์ที่ค่อยๆ สร้างความตึงเครียด ถ้าคุณอยากดื่มด่ำกับบรรยากาศและคารมของตัวละคร การเริ่มจากตอนแรกจะให้รางวัลในระยะยาวแน่นอน

การเล่าเรื่องของ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' มักให้ความสำคัญกับการเคลื่อนไหวของเมืองและเคมีระหว่างสองตัวละครหลักมากกว่าจะตั้งเรื่องไว้ที่ความรักแบบพระ-นาง ฉันมองว่าแคสติ้งของซีรีส์นี้ชัดเจน: เล่ยเจียอิ่น (Lei Jiayin) รับบท 'จางเสี่ยวจิง' ผู้มีอดีตลึกลับและฝีมือการรบสูง ส่วนอี้หยางเฉียนซี (Yi Yang Qianxi) รับบท 'หลี่ปี้' ข้าราชการหนุ่มที่ชาญฉลาดและเก่งด้านการวางแผน ทั้งสองคนทำหน้าที่เหมือนคู่หูที่เติมเต็มกันในแง่ทักษะและบุคลิก มากกว่าจะเป็นคนรักแบบนิยายโรแมนติก พอพูดถึงบทหญิง ต้องยอมรับว่าซีรีส์ไม่ยกให้ใครเป็นนางเอกในความหมายดั้งเดิม ตัวละครหญิงมีบทบาทสำคัญเป็นปมและแรงขับเคลื่อนเรื่องราว แต่โดยโครงเรื่องหลักมันเป็นมุมของสองผู้ชายที่ต้องรักษาเมืองเอาไว้ ซึ่งตรงนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนดูงานสืบสวน-แอ็กชันที่เน้นสัมพันธ์การทำงานของพระเอกมากกว่าความรักแบบคู่รักปกติ

กลิ่นอายของเมืองฉางอันทำให้ผมอยากจะหยิบทุกรายละเอียดมาทดลองก่อนเข้ากล้อง การเตรียมตัวสำหรับบทนำใน 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' สำหรับผมเริ่มที่การอ่านซ้ำบทแล้วแยกชิ้นส่วนของตัวละครออกเป็นพฤติกรรม ทัศนคติ และบาดแผลทางใจ ผมทำบันทึกว่าในแต่ละฉากเขาต้องการอะไรจากคนรอบข้างและจากตัวเอง ยกตัวอย่างการอาศัยความเงียบเพื่อสื่ออำนาจ ผมฝึกการนิ่งอย่างตั้งใจโดยเปรียบเทียบกับฉากเงียบในหนังอย่าง 'House of Flying Daggers' เพื่อดูว่าภาษากายและจังหวะของความเงียบทำงานอย่างไร นอกจากนั้น ผมให้ความสำคัญกับการซ้อมกับเพื่อนนักแสดงในสภาพแวดล้อมใกล้เคียงจริง ตั้งแต่แสง ไมโครโฟน จนถึงฉากที่มีฝูงชน เพื่อให้การตอบสนองเป็นไปตามธรรมชาติ เมื่ออยู่บนกอง ผมพยายามรักษาอารมณ์ที่มีความต่อเนื่องระหว่างวันถ่าย เพราะบทนำต้องแบกรับจังหวะของเรื่อง การเตรียมกายใจแบบนี้ทำให้ผมมีความมั่นใจมากขึ้นและทำให้ฉากใหญ่ ๆ มีน้ำหนักมากขึ้นในสายตาผู้ชม