ต้นฉบับนวนิยาย จ้าว เจ้า ต่างจากฉบับทีวีอย่างไร?

บอกเลยว่าของสะสมจากเรื่อง 'เจินหวนจอมนางคู่แผ่นดิน' มีให้เลือกหลากหลายกว่าที่คนทั่วไปคิดไว้มาก ทั้งของจากการจำหน่ายอย่างเป็นทางการและงานแฟนเมดที่แฟนๆ ทะยอยทำออกมาเอง ของที่เห็นบ่อย ๆ ได้แก่ หนังสือเวอร์ชันนิยายหรือฉบับรวมภาพ (artbook), โปสเตอร์, โฟโต้การ์ดของตัวละคร, ดีวีดี/บลูเรย์หรืออัลบั้มเพลงประกอบ, และฟิกเกอร์หรือพวงกุญแจตัวละคร สำหรับคนที่ชอบแต่งคอสเพลย์ จะมีชิ้นส่วนเครื่องแต่งกายสำเร็จรูปและของสวมใส่จำลอง เช่น กิ๊บติดผม เข็มกลัด และผ้าเช็ดหน้าที่ออกแบบตามชุดในซีรีส์ด้วย เห็นงานเฟ้นหาแบบลิมิเต็ดเอดิชันจากการเปิดพรีออเดอร์แล้วใจเต้นจริง ๆ เพราะมักมาพร้อมบ็อกซ์สวย ๆ หรือการ์ดพิเศษที่หาซื้อจากที่อื่นไม่ได้ พูดถึงแหล่งซื้อที่สะดวกสำหรับคนไทย มักเริ่มจากร้านค้าออนไลน์หลัก ๆ อย่าง Shopee และ Lazada ที่มีร้านค้าที่นำเข้าจากจีนหรือจำหน่ายจากสต็อกในไทย นอกจากนี้ถ้าต้องการของนำเข้าแบบเยอะ ๆ และเป็นของก๊อปหรือแฟนเมด ห้างออนไลน์จีนอย่าง Taobao และ Tmall กับร้านใน Aliexpress ก็มีให้เลือก แต่ต้องเตรียมค่าส่งและเวลารอ ส่วนแพลตฟอร์มระหว่างประเทศอย่าง eBay หรือ Amazon ก็มีของบางชิ้นโดยเฉพาะบ็อกซ์เซ็ตหรือสินค้าส่งตรงจากผู้ผลิตต่างประเทศ ในไทยเองก็มีร้านขายสินค้าญี่ปุ่น-จีนเฉพาะทางบน Facebook Group, Instagram หรือในงานคอนเวนชันที่จัดตามศูนย์การค้ารายใหญ่ ซึ่งมักจะเจอของทำมือคุณภาพดีและสติกเกอร์ลายตัวละครที่หาไม่ได้ทั่วไป สำหรับคนที่เน้นความเป็นทางการและของลิขสิทธิ์ ควรมองหาช่องทางจำหน่ายของสตูดิโอหรือสำนักพิมพ์ที่ถือสิทธิ์ โดยปกติสินค้าลิมิเต็ดจะประกาศพรีออเดอร์ผ่านร้านค้าอย่างเป็นทางการของซีรีส์นั้น ๆ หรือผ่านร้านหนังสือใหญ่ที่นำเข้าเวอร์ชันพิเศษ บางครั้งร้านหนังสืออย่าง Kinokuniya หรือร้านหนังสือออนไลน์ของไทยอาจมีนิยายแปลหรืออาร์ตบุ๊กเข้ามาจำหน่าย ส่วนการสั่งจากจีน แนะนำเช็กรีวิวร้าน ดูรูปสินค้าจริง และเช็กนโยบายคืนสินค้าให้ชัดเจนเพราะเรื่องขนาด สีและคุณภาพวัสดุอาจต่างจากภาพโฆษณา ถ้าซื้อตัวฟิกเกอร์ให้ดูวัสดุ (เช่น PVC, ABS) และระดับความละเอียดของโมลด์ ส่วนเสื้อผ้าหรือคอสตูมต้องเทียบไซส์ให้ดี กลับมาที่ใจส่วนตัว ชอบเก็บการ์ดและโปสเตอร์ภาพถ่ายจากซีรีส์มากที่สุดเพราะง่ายต่อการจัดวางและเปลี่ยนบรรยากาศห้อง ถ้าใครอยากเริ่มสะสม แนะนำเลือกชิ้นที่มีความหมายกับเรา เช่น ภาพสวยจากฉากโปรดหรือของลิมิเต็ดที่มีหมายเลขกำกับเก็บไว้ก่อน แล้วค่อยขยายคอลเลกชันทีละชิ้น การได้เห็นชิ้นโปรดวางอยู่ในมุมห้องมันให้ความสุขแบบเรียบง่าย นึกแล้วก็อยากออกตามหาฟิกเกอร์ตัวที่ยังขาดอยู่ต่อจริง ๆ

ขอยกมุมมองจากคนที่อ่านมาเยอะและชอบสังเกตรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในงานเขียนก่อนเลย: ถ้าต้องเลือกว่าเริ่มจากภาคไหนของ 'สรรพลี้หวน' ให้เริ่มจากภาคต้นก่อนเสมอ เพราะภาคนี้ปูเรื่องตัวละครหลักและโลกของเรื่องอย่างละเอียด ซึ่งจะช่วยให้การอ่านภาคถัด ๆ ไปมีน้ำหนักและความเข้าใจที่ต่างไปอย่างชัดเจน ในฐานะแฟนที่ชอบวิเคราะห์โครงเรื่อง ผมมองว่าการเริ่มจากจุดกำเนิดทำให้เราเห็นเส้นทางการเปลี่ยนแปลงของตัวละครตั้งแต่ยังไม่สุกงอมหรือยังไม่เต็มที่ เสน่ห์ของภาคต้นคือการวางเบ้าหลอมให้กับธีมทั้งหลาย เช่น ความทรงจำที่หายไป มิตรภาพที่ก่อตัว หรือแรงกระทบทางการเมืองที่คืบคลานเข้ามา เหล่านี้จะกลายเป็นฐานที่ทำให้ฉากคลายปมในภาคกลางและภาคท้ายหนักแน่นขึ้น ถ้าคิดแบบเปรียบเทียบ ผมมักยกตัวอย่างงานอย่าง 'Fullmetal Alchemist' ที่การเริ่มต้นแบบค่อยเป็นค่อยไปทำให้การพลิกผันในตอนหลังมีผลสะเทือนมากกว่า การข้ามไปอ่านภาคกลางหรือภาคหลังโดยไม่รู้รากฐานอาจยังคงสนุกในระดับฉากแอ็กชันหรือพลอตหลัก แต่สิ่งที่ทำให้เรื่องนั้นตราตรึงใจจะจางหายไปได้ง่ายกว่า เพราะฉากซ่อนนัยยะและการเติบโตของตัวละครจะอ่านไม่เต็มรส ดังนั้นแนะนำให้เริ่มที่ภาคต้น แล้วค่อยไต่ไปตามลำดับ จะได้ลิ้มรสงานเขียนแบบครบเครื่องและมีความผูกพันกับตัวละครจริง ๆ

จำได้ว่าครั้งแรกที่อ่านนิยายต้นฉบับฉันติดอยู่กับความคิดของตัวละครมากกว่าภาพรวมของเหตุการณ์ ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่แตกต่างชัดที่สุดคือมุมมองภายในในนิยาย ตรงนั้นให้เวลาอ่านอยู่กับความคิด ความทรงจำ และความขัดแย้งภายในของตัวเอกหลายหน้า แต่พอมาเป็น 'คู่แค้นแสนรัก' ep 1 ผู้สร้างเลือกใช้ภาพและการแสดงเพื่อส่งความหมายแทนคำบรรยายยาว ๆ ซึ่งทำให้ความละเอียดของความคิดบางส่วนหายไปและต้องตีความจากสีหน้า แววตา และการตัดต่อแทน นอกจากนี้จังหวะเรื่องในนิยายค่อยๆ บ่มความรู้สึกกับรายละเอียดปลีกย่อยของครอบครัวและประวัติศาสตร์ตัวละคร แต่ฉากเปิดของละครกลับถูกย่นเวลาเพื่อให้เข้ากับการเล่าเรื่องแบบทีวี เช่น ตัดบทอธิบายยาว ๆ ทิ้งไป เพิ่มมุกหรือฉากเรียกร้องความสนใจอย่างชัดเจน ฉากพบกันครั้งแรกหรือบทสนทนาบางส่วนถูกย้ายตำแหน่งหรือปรับบทให้ได้อารมณ์ทันที ฉันชอบทั้งสองแบบด้วยเหตุผลต่างกัน ถ้าอยากดื่มด่ำกับความรู้สึกภายในก็ยังแนะนำกลับไปอ่านนิยาย แต่ถาต้องการความรวดเร็วของภาพและเคมีระหว่างนักแสดง ep 1 ก็ทำหน้าที่นั้นได้ดีและจับอารมณ์ให้เราติดตามต่อ

บอกตามตรงว่าพอได้ยินชื่อ 'พระเอกของฉันเป็นท่าน ดยุค' ใจก็พองโตเลย เพราะประเภทนิยายแนวนี้ที่ชอบมากที่สุดคืออ่านตัวเล่มจริงแล้วจับกระดาษได้ อันดับแรกที่ฉันจะแนะนำคือไปที่ห้องสมุดเทศบาลหรือห้องสมุดมหาวิทยาลัยใกล้บ้าน เพราะที่นั่นมักมีนิยายแปลและสายโรแมนซ์-แฟนตาซีวางให้ยืมหรืออ่านในที่ได้ ถ้าเล่มยังไม่เข้าเป็นเล่มแบบยืมได้ บางแห่งมักเก็บตัวอย่างเล่มหรือจัดชั้นสำหรับอ่านในร้านที่อนุญาตให้เปิดอ่าน ฉันมักเริ่มจากคิวรีของห้องสมุด ถ้าเจอ ISBN หรือชื่อสำนักพิมพ์ก็จะสะดวกขึ้น ทางเลือกถัดมาคือเช็คร้านหนังสือใหญ่ที่มีมุมให้ลองอ่าน เช่นชั้นตัวอย่างในร้านหนังสือนำเข้า หรือร้านที่ให้ลูกค้านั่งอ่านหน้าร้าน กรณีที่เล่มหมดหรือยังไม่เข้า บางร้านจะช่วยจองให้หรือแจ้งเมื่อมีเข้าร้าน ฉันเคยใช้วิธีนี้กับหนังสืออย่าง 'เจ้าชายน้อย' และมันได้ผลเพราะพนักงานช่วยตามเข้ามาให้ สุดท้ายอย่าลืมติดตามเพจของสำนักพิมพ์หรือผู้แต่ง เพราะบางครั้งมีแจกซัมเพิลฟรีในงานหนังสือหรือมีกิจกรรมยืมอ่านก่อนวางขาย การได้จับเล่มจริงก่อนตัดสินใจซื้อมันให้ความสุขแบบไม่เหมือนใคร และก็ทำให้รู้สึกเติมเต็มยิ่งขึ้นเมื่อเจอหน้าปกที่ชอบจริง ๆ

มุมมองของแฟนสายฮีโร่คือการเห็น 'ตัวมอม' ปรากฏตัวตั้งแต่ช่วงที่แนะนำตัวละครของชั้นเรียน 1-A ในเรื่อง 'My Hero Academia' — เธอถูกวางบทให้เป็นหนึ่งในนักเรียนหลักที่ร่วมฝึกและผ่านเหตุการณ์สำคัญหลายต่อหลายครั้งทั้งในมังงะและอนิเมะ ฉากแนะนำตัวของชั้นเรียนทำให้เราได้รู้จักบุคลิก ความสามารถ และภูมิหลังคร่าวๆ ของเธอ จากนั้นเธอก็มีบทบาทโดดเด่นในหลายอาร์คที่แฟนๆ จำได้ง่าย เช่น งานแข่งขันกีฬาโรงเรียน (U.A. Sports Festival), การสอบประเมินจริงกับอาจารย์, แคมป์ฝึกในป่า, การฝึกงานกับฮีโร่มืออาชีพ และช่วงเหตุการณ์ใหญ่ที่เกี่ยวกับการปะทะกับวายร้าย การปรากฏตัวของเธอเรียงตามเส้นเรื่องหลักเลย ทำให้เห็นการเติบโตทั้งด้านพลังและความมั่นใจ สกิลของเธอ—Quirk ที่สร้างวัตถุจากไขมันของร่างกาย—ทำให้ฉากที่เธอออกของมาใช้แก้สถานการณ์ต่างๆ ดูมีเสน่ห์และแนวคิดที่ฉลาดเสมอ ฉันชอบตอนที่เธอใช้ไหวพริบผสมกับการสร้างอุปกรณ์จนพลิกสถานการณ์ให้กับเพื่อนร่วมชั้นหลายครั้ง เหตุการณ์เหล่านี้ไม่ได้เป็นแค่โชว์พลัง แต่มันแสดงถึงการวางแผนและการคิดแบบผู้ใหญ่ที่ซ่อนอยู่ภายในตัวเด็กนักเรียนคนหนึ่งด้วย ซึ่งทำให้บทบาทของเธอมีมิติมากกว่าแค่ผู้ใช้พลังจอมสร้าง นอกจากเหตุการณ์ในเรื่องหลักแล้ว ยังมีโมเมนต์ย่อยๆ ที่แฟนๆ รัก เช่น การมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมชั้น การเป็นคนคอยช่วยเหลือหรือเป็นฐานที่มั่นด้านกลยุทธ์ในสถานการณ์คับขัน หรือฉากที่ทำให้เห็นว่าพลังของเธอต้องแลกด้วยการเตรียมตัวและทรัพยากรในร่างกายเอง ทั้งหมดนี้ช่วยให้การปรากฏตัวของเธอในแต่ละตอนมีน้ำหนัก ไม่ใช่แค่ตัวประกอบที่โผล่มาเพื่อโชว์เท่านั้น ฉากเหล่านี้ปรากฏทั้งในการ์ตูนต้นฉบับและฉบับอนิเมะ ทำให้คนที่ติดตามทั้งสองเวอร์ชันได้ซึมซับพัฒนาการของเธอในมุมที่ต่างกันบ้างตามการตัดต่อและการใส่อารมณ์ของอนิเมเตอร์ สรุปแล้วการที่ 'ตัวมอม' ปรากฏในมังงะและอนิเมะตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงอาร์คสำคัญหลายตอน ทำให้เธอกลายเป็นตัวละครที่น่าจับตามองและมีพัฒนาการต่อเนื่อง ฉันรู้สึกชอบการที่ตัวละครแบบนี้ไม่ได้ถูกลดทอนเป็นแค่ฮีโร่ประเภทโชว์พลัง แต่เป็นคนที่ต้องตัดสินใจ คิดวางแผน และเรียนรู้จากการล้มเหลวด้วย ซึ่งทำให้ทุกครั้งที่เธอปรากฏตัว ฉันอยากเห็นบทต่อไปของเธอเสมอ

ชื่อ 'ด สัน' ฟังแล้วทำให้ฉันนึกถึงตัวละครที่คนมักจะเข้าใจผิดไปมา แต่ถ้ามองจากกรอบตัวละครที่โดดเด่นในประวัติศาสตร์อนิเมะ ตัวที่ใกล้เคียงที่สุดในความคิดของฉันคือ 'Mr. Satan' จาก 'Dragon Ball' — ถึงแม้ชื่อจะไม่ตรงกันแบบตัวต่อตัว แต่วิธีที่ตัวละครถูกวางให้เป็นคนที่คนรักและเย้ยหยันในเวลาเดียวกัน มันสะท้อนความเป็นไปได้ของคำถามนี้ได้ชัดเจน ในมุมมองของฉัน 'Mr. Satan' ถูกเขียนให้เป็นคอมเมดี้กับตัวแทนของประชาชนมากกว่าจะเป็นฮีโร่ในแบบนักรบผู้ยิ่งใหญ่ เขาพูดจาหวือหวา โกหกโต แต่กลับมีช่วงเวลาที่แสดงความกล้าหาญและความห่วงใยต่อคนอื่น เช่นในเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับ 'Majin Buu' ความกล้าหาญในเชิงจิตวิญญาณของเขาช่วยเปลี่ยนแปลงทัศนคติของตัวละครอื่น ๆ ฉะนั้นถ้าถามว่าเป็นตัวร้ายหรือฮีโร่ เขาเหมือนตัวละครประเภทที่โล่งอกเมื่อเห็นว่าไม่ใช่คนร้ายสุดโต่ง แต่ก็คงไม่เข้าข่ายฮีโร่เทวดาแบบไม่มีที่ติ นี่แหละเสน่ห์ของตัวละครที่ทำให้ฉันชอบดูพัฒนาการของบทแบบนี้

เราเคยชอบไล่ดูความหมายของชื่อไทยที่มาจากภาษาบาลี-สันสกฤต และ 'อภิสิทธิ์' เป็นหนึ่งในคำที่น่าสนใจเพราะมันฟังแล้วมีพลังและความเป็นทางการ ส่วนประกอบของคำแบ่งได้เป็นสองส่วนใหญ่ๆ คือ 'อภิ-' กับ 'สิทธิ์' 'อภิ-' มาจากรากสันสกฤต 'abhi' (อภิ-) ซึ่งให้ความหมายเช่น 'เหนือ', 'ยิ่ง', หรือ 'เกินกว่า' ในขณะที่ 'สิทธิ์' มีความเชื่อมโยงกับรากบาลี/สันสกฤตที่สื่อถึง 'สิทธิ', 'ความสามารถ' หรือ 'อำนาจ' (เช่นคำใกล้เคียงอย่าง 'siddhi' ที่หมายถึงความสำเร็จ/อำนาจในภาษาสันสกฤต) เมื่อเอามารวมกัน ความหมายเชิงแก่นคือสิ่งที่บ่งบอกถึงสถานะหรือสิทธิพิเศษที่เหนือกว่า จึงไม่แปลกใจที่คำนี้ถูกนำมาใช้เป็นชื่อตั้งหรือคำขยายในภาษาไทยเพราะให้ความรู้สึกน่าเกรงขามและมีเกียรติ

แฟนอาร์ตเวตาลมักจะพาเราข้ามเส้นระหว่างของเก่าและของใหม่ ฉันชอบดูคนเอาเวตาลจากตำนาน 'Vikram and Vetal' มาแต่งเติมให้เป็นตัวละครที่มีชีวิต บางภาพเปลี่ยนเวตาลจากปิศาจเงียบขรึมให้กลายเป็นคนหนุ่มรูปงามที่สวมเสื้อผ้าสมัยใหม่ บางครั้งถูกยกเป็นหญิงสาวหรือถูกทำให้เป็นชาวเมืองแบบ urban fantasy ตรงนี้จะเห็นความต่างชัดเจนที่สุด: ต้นฉบับเน้นความลี้ลับและบทเรียนเชิงจริยธรรม ส่วนแฟนอาร์ตมักให้ความสำคัญกับการสื่ออารมณ์และรูปลักษณ์—สีสันจัดขึ้น เรือนร่างถูกปรับให้ดูสมส่วนหรือเซ็กซี่ขึ้น และรายละเอียดอย่างแสงเงา ผม และเครื่องแต่งกายถูกโมดิฟายเพื่อให้เข้ากับสไตล์ของคนวาด ฉันมักจะถูกดึงดูดโดยภาพที่เติมเรื่องเล่าใหม่ๆ ให้เวตาล เช่น ให้มีภูมิหลังเป็นนักสืบในเมืองหรือคนเร่ร่อนที่ปกปิดความลับ ส่วนที่ทำให้ฉันยิ้มได้คือการเล่นกับมู้ด: เวตาลที่ดั้งเดิมเยือกเย็นอาจกลายเป็นคนอ่อนโยนในแฟนอาร์ต หรือนำองค์ประกอบจากไซไฟหรือแฟนตาซีร่วมสมัยมาผสม ทำให้ตัวละครข้ามวัฒนธรรมและสร้างบทบาทใหม่ ๆ ได้อย่างน่าสนใจ