นักเขียนแฟนฟิคใช้ Everyone Loves Me ในพล็อตสร้างความตึงเครียดอย่างไร?

เราเจอเทคนิค 'everyone loves me' ในแฟนฟิคอยู่บ่อย ๆ แล้วมันน่าสนใจตรงที่มันเป็นดาบสองคมมากกว่าจะเป็นแค่คาแร็กเตอร์เสน่ห์ล้น ๆ — โดยส่วนตัวฉันชอบเมื่อคนเขียนใช้ความรักจากคนรอบข้างเป็นแรงกดดันมากกว่าจะเป็นแค่รางวัล เรื่องราวที่ทำงานดีจะไม่ปล่อยให้ความรักแบบมวลชนเป็นเพียงฉากหลัง แต่จะเปลี่ยนมันเป็นตัวเร่งความขัดแย้ง เช่น ทำให้ตัวเอกรู้สึกอึดอัด ถูกจับตา หรือแม้กระทั่งต้องเลือกระหว่างความเป็นจริงกับภาพลักษณ์ที่คนอื่นรัก ซึ่งสร้างพื้นที่ให้เกิดความตึงเครียดได้หลากหลายแบบ

วิธีหนึ่งที่ฉันมักจะชอบคือใช้มุมมองที่ไม่ไว้วางใจตัวเล่าเรื่อง — ให้คนอ่านเริ่มเชื่อว่าทุกคนรักตัวเอก แต่ค่อย ๆ เผยช่องว่างว่า 'รัก' นั้นมาจากอะไร บางครั้งมันเป็นการปั้นภาพโดยสื่อ บางครั้งเป็นผลประโยชน์ร่วมกัน หรือเป็นความกลัว จับคู่กับตัวละครที่เริ่มสงสัยในตัวเอง ทำให้ฉากที่ควรอบอุ่นกลับกลายเป็นน่ากลัว เช่นเดียวกับตอนที่ฉันดู 'Death Note' แล้วเห็นว่าเมื่อสังคมยกย่องคน ๆ หนึ่งแบบสุดโต่ง มันไปผลักความเป็นจริงให้เหลืออยู่แค่ในมุมมองของสาธารณะ ความเคารพหรือความคลั่งไคล้เหล่านั้นกลายเป็นกับดักสำหรับผู้ยิ่งใหญ่และสำหรับคนที่ตั้งใจจะโค่นเขา

อีกเทคนิคที่ชอบคือการใส่ผลลัพธ์แบบไม่คาดคิด — แทนที่จะให้ความรักนำไปสู่ความสุข ผู้เขียนอาจพาไปสู่ความอึดอัด การเหยียดหยามจากคนใกล้ตัว หรือแม้แต่อาชญากรรม ตัวอย่างที่ชัดคือแนวของ 'Oshi no Ko' ที่แสดงให้เห็นว่าการเป็นที่รักของมวลชนมาพร้อมกับการทวงมรดกความเป็นตัวตนและความรุนแรงจากแฟนคลับ ผู้เขียนแฟนฟิคที่ชาญฉลาดจะใช้รายละเอียดเล็ก ๆ — แววตาของคนในงานเลี้ยง การเมินเฉยในความเป็นส่วนตัว ข่าวลือที่หมุนวน — เพื่อค่อย ๆ เพิ่มความกดดัน จนสุดท้ายคนอ่านรู้สึกว่ารักกลายเป็นภัยคุกคาม ไม่ใช่สิ่งปลอบโยน การเล่นกับคำถามว่า 'ความรักที่ทุกคนมีนั้นจริงหรือซื้อได้?' ทำให้พล็อตดูมีมิติและเห็นด้านมืดของชื่อเสียงได้ชัดขึ้น

ฉันมักจะมองภาพลักษณ์ของการถูกทุกคนรักเป็นเครื่องมือสำคัญในการยกระดับความตึงเครียด หากเล่นถูกจังหวะก็ใช้งานได้หลายรูปแบบ — จากการสร้างความอิจฉาไปจนถึงการสร้างฉากสังคมที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

วิธีง่าย ๆ ที่ใช้ได้ผลคือให้ตัวละครคนใดคนหนึ่งกลายเป็นจุดศูนย์กลางของความคลั่งไคล้ แล้วสลับมุมมองเป็นมุมมองของผู้ที่ไม่ได้รับความรักนั้น เช่น คนรักเก่า หรือตัวร้ายที่รู้สึกถูกคุกคาม การสลับมุมมองแบบนี้ทำให้การชื่นชมดูเหมือนภัยคุกคาม เช่นเดียวกับใน 'The Picture of Dorian Gray' ที่ความเย้ายวนชวนให้คนรอบข้างเปลี่ยนความสัมพันธ์ และในเกมอย่าง 'Bioshock Infinite' ที่ผู้นำถูกยกย่องจนกลายเป็นลัทธิ คนเขียนแฟนฟิคสามารถยืมกลวิธีแบบนี้มาใช้เพื่อให้ความรักของฝูงชนกลายเป็นแรงผลักดันให้เกิดการเผชิญหน้า หรือการทรยศ

อีกมุมที่ได้ผลคือการทำให้ความรักนั้นมีเงื่อนไขชัดเจน — ตัวเอกอาจต้องแลกบางสิ่งหรือปิดบังความจริงเพื่อคงภาพลักษณ์เอาไว้ การตั้งข้อจำกัดแบบนี้จะทำให้สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ และผู้อ่านจะตั้งคำถามตามไปด้วยว่า 'คุ้มไหมที่ต้องแลก' แบบที่ชวนให้คิดถึงผลลัพธ์พลิกผันในตอนท้าย