นักแต่งเพลงควรเลือกแนวเพลงสำหรับ เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค 80 อย่างไร?

เสียงดนตรีที่ผมเลือกมักเริ่มจากการตั้งคำถามสั้นๆ ว่าอยากให้คนฟังรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นเธอครั้งแรก แล้วค่อยจับโทนให้คงเส้นคงวา ตัวอย่างแนวทางที่ใช้ง่ายมีสามแบบ: 1) ซินธ์ป็อปแบบศิลปินยุค 80 เน้นเบสหนา เสียงแพดกว้างๆ และเมโลดี้คม เหมาะกับฉากที่ตัวละครต้องแสดงพลังหรือความมั่นใจ 2) แจ๊ส/สโมคกี้เลาจน์ ใช้แซ็กโซโฟนหรือคีย์บอร์ดวินเทจ เหมาะกับฉากสังคมหรูหราแต่มีความลับใต้พื้นผิว 3) ออร์เคสตราเล็กผสมอิเล็กทรอนิกส์ สำหรับโมเมนต์อารมณ์ลึกๆ หรือฉากเผชิญหน้าอย่างเป็นทางการ

เมื่อผมทำงานแบบนี้จะให้ความสำคัญกับโทนเสียงมากกว่าการยึดติดกับแนวดนตรีเดียว ตัวอย่างที่ผมนำมาเป็นแรงบันดาลใจคือซาวด์แทร็กของ 'Cowboy Bebop' ที่ใช้แจ๊สเป็นคาแรกเตอร์ชัดเจน แต่เปลี่ยนสไตล์ตามฉากได้ และเกมอย่าง 'Persona 5' ที่เล่นกับธีมเด่นๆ ของตัวละครจนเป็นซิกเนเจอร์ ลองเขียนโครงเมโลดี้หลักก่อน แล้วทำเวอร์ชันย่อยให้รองรับอารมณ์แตกต่าง จะทำให้เพลงประกอบทั้งเรื่องมีความต่อเนื่องและยืดหยุ่นไปพร้อมกัน นี่คือวิธีที่ผมใช้เมื่ออยากให้เพลงเป็นทั้งหน้ากากและกระจกสะท้อนตัวละคร

งานเพลงสำหรับเรื่องที่มีฉากหลังเป็นยุค 80 และตัวเอกเกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหย มันต้องมีทั้งความเป็นยุคและอารมณ์บุคลิกตัวละครไปพร้อมกัน ผมมักคิดถึงการผสมผสานระหว่างซินธ์วอปที่ให้กลิ่นอายยุค 80 กับองค์ประกอบคลาสสิกเล็กๆ ที่ทำให้เสียงมีมวล เช่นสตริงเบาๆ หรือฮอร์นไลน์ที่ตัดเข้ามาในจังหวะสำคัญ เพื่อสะท้อนความโก้หรูแต่ก็แข็งกร้าวของตัวละคร

พยายามสร้างธีมเฉพาะให้ตัวละครหลักเป็นลูปเมโลดี้สั้นๆ ที่สามารถดัดแปลงได้เมื่อสถานการณ์เปลี่ยน เช่นเมโลดี้เดียวกันเวอร์ชันซินธ์คลีนสำหรับฉากสังคมและเวอร์ชันสตริง/เพอโคชันที่มีดิสสันเล็กน้อยสำหรับฉากเผชิญหน้า ฉันเชื่อว่าเทคนิคนี้ทำให้ผู้ฟังรู้สึกคุ้นชินกับ 'เธอ' แต่ยังคงรู้สึกระแวงเมื่อเมโลดี้เปลี่ยนโหมด เหมือนที่เพลงบรรยากาศในซีรีส์อย่าง 'Stranger Things' ทำให้ผู้ชมเห็นภาพยุคแล้วก็ฝังอารมณ์ได้ทันที

นอกจากนี้ผมมักใส่ชิ้นดนตรีเล็กๆ เป็นเสียงฉากถาวร เช่นกีตาร์ริฟต์บางๆ อย่างในเพลงประกอบหนังไซไฟยุคคลาสสิก 'Blade Runner' ที่ใช้ซินธ์ให้ความรู้สึกเย็นและไกล แต่ต้องระวังไม่ให้เสียงยุค 80 ครอบงำจนลืมความละเอียดของซีนดราม่า คุมคาแร็กเตอร์ผ่านการเรียบเรียงแทนการใส่เพลงเก๋าๆ อย่างเดียว และให้ความสำคัญกับการมิกซ์เพื่อให้เครื่องดนตรีที่สื่ออารมณ์ไม่ชนกัน ผลลัพธ์ที่ชอบสุดคือเพลงที่ฟังครั้งแรกตั้งคำถาม แต่ฟังซ้ำก็ยิ่งเข้าใจตัวละครมากขึ้น เหมือนได้อ่านหน้าต่อไปของนิยายที่ไม่มีคำพูดบอก

ภาพรวมที่ผมเลือกมักเริ่มจากการกำหนดพาเล็ตเสียงเพียง 3–5 ชิ้น แล้วขยายออกเป็นไอเดียเมโลดี้สั้นๆ หนึ่งชิ้นเพื่อใช้เป็นธีมหลัก เครื่องดนตรีที่มักเลือกคือซินธ์แพดแบบอะนาล็อก กีตาร์คลีนที่มีคอรัสเบาๆ และเครื่องเป่าหนึ่งชิ้น เช่นแซ็กโซโฟนหรือฮอร์น เพราะองค์ประกอบเหล่านี้สามารถสร้างทั้งความโรแมนติกและความเย็นชาที่ตัวละครต้องมีในเวลาเดียวกัน

เมื่อผมลงมือเรียบเรียง จะทำธีมหลักให้มีเวอร์ชันสั้นแบบฮุกที่เล่นซ้อนได้ในฉากสั้นๆ และเวอร์ชันยาวที่ขยายเป็นซาวด์สเคปสำหรับฉากสำคัญ การใช้เทคนิคม็อติฟเดียวกันในคีย์ต่างๆ หรือเปลี่ยนออร์เทชเตรชันเล็กน้อยช่วยให้เพลงเชื่อมเรื่องได้โดยไม่ซ้ำซาก คิดเสมอว่าดนตรีต้องช่วยเล่า เพราะบทพูดอาจเย็น แต่ซาวด์สามารถเป็นตัวเปิดเผยความลับใต้ผิวหนังของตัวละครได้ดี เหล่านี้คือแนวทางที่ผมมักยึดเวลาแต่งให้เข้ากับคาแร็กเตอร์ยุค 80