ผู้สร้างจะเลือกเพลงให้เข้ากับแด่ตัวละครโปรดที่ถูกทิ้ง อย่างไร

เพลงที่เลือกให้กับตัวละครที่ถูกทิ้งควรทำหน้าที่เป็นพยานเงียบ ๆ ให้กับความทรงจำของเขา — ไม่จำเป็นต้องร้องไห้แทน แต่ต้องทำให้ผู้ฟังรู้สึกว่าเวลาหยุดลงชั่วขณะหนึ่งและโลกภายในของตัวละครยังคงหมุนไป การเริ่มจากความรู้สึกหลักของฉากก่อนเป็นจุดที่ฉันมักใช้: ความโดดเดี่ยว ความผิดหวัง ความพยายามจะลุกขึ้น หรือความว่างเปล่าที่ไม่มีคำพูดมาอธิบาย เลือกโทนเสียง (major/minor), ความเร็ว, และเนื้อร้องที่สะท้อนแก่นเรื่องก่อน แล้วจึงค่อยคิดเรื่ององค์ประกอบดนตรี เช่น เสียงเปียโนเดี่ยวกดอารมณ์ได้ละมุน ขณะที่เสียงสายไวโอลินแผ่ว ๆ จะเพิ่มความระทม การใช้เสียงที่เรียบง่ายและทิ้งช่องว่างให้กับความเงียบ มักทำให้เพลงสำหรับ 'การถูกทิ้ง' มีพลังมากกว่าซาวด์ที่อัดแน่นจนเกินไป

การทำธีมย่อยหรือ leitmotif ให้ตัวละครหนึ่งชิ้นก็เป็นเทคนิคที่ชอบใช้ เพราะมันเชื่อมโยงความทรงจำของคนดูเข้ากับตัวละคร ยกตัวอย่างเช่นเพลงที่เริ่มจากเมโลดี้เล็ก ๆ ในฉากตอนเด็ก ๆ แล้วกลับมาใหม่ในฉากที่ตัวละครถูกทิ้ง จะสร้างความรู้สึกลูกโซ่ของชะตากรรมได้ดี นอกจากนั้นการเลือกว่าจะให้เพลงเป็นเสียงในโลกของเรื่อง (diegetic) หรือเสียงประกอบนอกโลกของเรื่อง (non-diegetic) ก็สำคัญมาก: การให้ตัวละครเปิดเพลงเก่าๆ ฟังในรถหรือห้องนอนช่วยให้ฉากดูเป็นส่วนตัวและสมจริง ขณะที่เพลงนอกโลกสามารถกำกับอารมณ์ผู้ชมได้ตรงกว่าและสร้างระยะห่างเชิงบทราวกับการเล่าเรื่องจากภายนอก

ตัวอย่างการอ้างอิงช่วยให้เห็นภาพได้ง่ายขึ้น — เสียงเปียโนชัดเจนแบบ 'Mad World' ในเวอร์ชัน Gary Jules สร้างบรรยากาศเหงาและใกล้ชิด ขณะที่เพลงบัลลาดอย่าง 'The Night We Met' ให้ความรู้สึกของการสูญเสียและหวังย้อนเวลา เพลงสมัยใหม่บางเพลงที่มีเนื้อหาเชิงเมตาเกี่ยวกับการจากลา เช่น 'Skinny Love' เวอร์ชัน Bon Iver หรือการใช้เพลงประกอบดนตรีบรรเลงชวนขมคอในงานภาพยนตร์บางเรื่อง ก็ช่วยย้ำว่าการถูกทิ้งไม่ใช่แค่เหตุการณ์ แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงภายในที่ลากยาวไปหลายฉาก นอกจากนี้การใช้คอนทราสต์ก็ทรงพลัง เช่นแทร็กที่มีจังหวะสดใสแต่เนื้อร้องเศร้า จะทำให้ฉากรู้สึกผิดแผกและฝังใจมากขึ้น

ด้านการปฏิบัติ ฉันมักคำนึงถึงเรื่องลิขสิทธิ์และเสียงที่เข้ากับงบประมาณ—เพลงต้นฉบับเขียนขึ้นเฉพาะเรื่องจะให้ความยืดหยุ่นสูงสุด แต่การใช้เพลงที่คนรู้จักแล้วก็มีพลังทางอารมณ์ทันทีถ้าตรงกับบริบท สุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันคือความจริงใจของการเลือกเพลง: มันต้องรู้สึกว่าเลือกมาเพื่อคน ๆ นั้นจริง ๆ ไม่ใช่แค่ฉากให้เศร้า สมบูรณ์แบบคือเพลงที่เมื่อได้ยินครั้งแรก ผู้ชมคิดถึงตัวละครคนนั้นทันที — นั่นแหละคือเป้าหมายที่ฉันมักไล่ตามเสมอและมันทำให้ใจฉันอ่อนลงทุกครั้ง