มหา ศึกล้างพิภพ ตอนที่ 147 มีเพลงประกอบไหม

จางอวิ๋นซี เป็นแพทย์นิติเวชที่ย้อนเวลามาในอดีตนับพันปี ตามคำร้องขอของดวงวิญญาณผู้อาภัพ ที่นั่นนางได้พบกับ "หานไท่หยาง" ชินอ๋องรูปงาม ผู้มีนิสัยอำมหิต เย็นชาและโหดเหี้ยม พรหมลิขิตแห่งเวลาบันดาลให้นางมาใช้ชีวิตกับเขาในฐานะ "สามีภรรยา" แล้วนางจะทำวิธีใดเพื่อเอาชนะใจสามีผู้นี้ได้

วันนั้น พ่อแม่และพี่สาว ทั้งหมดทำงานอยู่ต่างประเทศ บอกกับฉันกะทันหันว่า ฉันเป็นลูกของมหาเศรษฐีที่มีทรัพย์สินเป็นล้าน ล้านดอลลาร์!เจอรัลด์ ครอว์ฟอร์ด: ฉันเป็นคนรวยรุ่นที่สองงั้นหรือ?

หยางมี่บุตรีคนโตแห่งจวนเสนาบดี จำต้องแต่งเข้ามาเป็นพระชายาของอ๋องทมิฬตามบัญชาของฮ่องเต้แต่ในเมื่อนางแต่งเข้ามา สามีเฉยชา ไม่สนใจนาง ทั้งยังแต่งชายารองเข้ามา ทำไมนางต้องเอาชีวิตไปผูกกับเขาด้วย "ข้าจะหย่ากับท่าน" "ข้าไม่หย่า เจ้าจะต้องเป็นหวางเฟยของข้าตลอดไป"

ทั้งคู่ถูกคนวางแผนร้ายทำให้กลายเป็นผัวเมียกันเพียงข้ามคืน หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง "ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก" "นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก " ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า "ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ "นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้"

เมื่อเธอต้องมาเป็นนางบำเรอให้ผู้ชายสี่คนพร้อมกัน... “เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ย คนนี้กูจอง” หลังจากที่น้ำหวานเดินออกไปวายุก็รีบ พูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาของอีกสามคนที่เหลือ “ใครดีใครได้ว่ะ” “ไอ้ธัญ!” “มึงจะเถียงกันทำไม ก็เอาทุกคนไปเลยดิ” เทวาเสนอขึ้นตามความคิดของตนเอง “เซี้ย จริงปะวะ” “ถ้าชอบก็แค่เอามา..."

นอนอ่านนิยายอยู่ดี ๆ ถิงถิงก็ไปโผล่ในนิยายที่ไม่เคยได้อ่าน นอกจากไม่เคยได้อ่านแล้ว สามีเจ้าของร่างก็พึ่งเสียไปหลายวันก่อน ลูกสาวก็พึ่งจะเดือนเศษ แม่สามีก็ป่วยอีถิงถิงคนนี้สุดจะงง ถิงถิงจำได้ว่าเธอเพิ่งจะนอนหลังอ่านนิยายเรื่อง ‘ฝากรักไว้กับรักแรกของแฟนเก่า’ จบไปตอนบ่ายสามของวัน นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักน้ำเน่าที่ถิงถิงชอบมาก และมันยังเป็นนิยายของนักเขียนที่เธอติดตาม เนื่องจากนักเขียนได้ส่งนิยายที่สั่งพิมพ์ให้กับนักอ่านที่สั่งซื้อมาถึง ถิงถิงที่ว่างจึงรีบอ่านนิยายเกือบห้าร้อยหน้าโดยที่ไม่ยอมพักจนจบโดยใช้เวลาเพียงสิบชั่วโมงในการอ่าน จากนั้นจึงหันไปหยิบหูฟังมาสวมพร้อมกับผ้าปิดตาที่ใช้ตลอดเพราะเดี๋ยวแดดจะแยงตาตอนเช้า แต่แล้วถิงถิงที่นอนอย่างสบายใจก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ข้างหู ถิงถิงขมวดคิ้วระหว่างรู้สึกตัว ตั้งแต่จำความได้เธอก็โตมากับคุณยายสองคนที่บ้านนอกและเสียไปเมื่อห้าปีก่อน หลังเรียนจบมัธยมปลายจึงย้ายเข้ามาเรียนในมหาลัยรัฐบาลที่มีทุนเรียนฟรี นอกจากยายแล้วเธอก็ไม่ได้มีญาติคนอื่นอีก จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงเด็กร้องในห้อง เพราะที่พักของเธอนั้นเป็นหอพักสำหรับนักศึกษา เด็กที่ต่ำกว่าสิบสองขวบถูกห้ามเข้ามาอยู่เพราะเจ้าของหอกลัวจะรบกวนเหล่านักศึกษาในมหาลัยที่ต้องตื่นไปเรียนเช้าและกลับดึกบางคณะ