ยากจะลืมฉากหนึ่งจากนิยาย '
ปรมาจารย์ลัทธิมาร' ที่ความเป็นจริงทั้งหลายถูกดึงออกมาจากเงามืดจนไม่มีที่ให้หลบซ่อนอีกต่อไป ฉากไคลแมกซ์ตรงนี้ไม่ใช่แค่การต่อสู้ด้วยคาถาหรือกลยุทธ์ แต่เป็นการเปิดเผยผลของการตัดสินใจทั้งชีวิตของ
เว่ยเซียว ทำให้คนอ่านต้องถอยออกมามองภาพรวมของเรื่องราว—เหตุการณ์เล็กๆ ที่สะสมจนกลายเป็นหายนะใหญ่ และบทลงโทษที่ตามมา
ความรู้สึกส่วนตัวคือฉันยกให้ช่วงนี้เป็นบทพิสูจน์ตัวละคร เว่ยเซียวถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับความขัดแย้งภายในและการถูกตัดสินจากสังคม รอบข้างเต็มไปด้วยความขมขื่นและความเข้าใจผิด แต่ก็มีโมเมนต์เล็กๆ ที่ยังคงเป็นมนุษย์และเห็นความอ่อนแอของเขา ทำให้ฉากไคลแมกซ์ไม่ใช่แค่จุดจบของพล็อต แต่กลายเป็นที่ที่ความโหดร้ายและความเมตตาพบกัน
ฉันชอบว่าฉากนี้ไม่ได้จบลงด้วยประโยคสวยหรู แต่มันทิ้งร่องรอยให้คิดต่อ พลังของมันอยู่ที่วิธีเล่าและการเชื่อมโยงอดีตกับปัจจุบัน—คนอ่านยังคงคุยกันเรื่องนี้ได้อีกนาน เป็นฉากที่ทำให้หัวใจเต้นแรงและต้องกลับมาอ่านซ้ำเพื่อค้นหาชิ้นส่วนที่หลุดหายไป