เวลาอ่านนวนิยายไทยบ่อยครั้งที่เจอคำว่า '
เหลวแหลก' แบบนี้ มันมักจะใช้บรรยายสภาพจิตใจหรือสถานการณ์ที่ถึงจุดแตกหักของตัวละคร จริงๆ แล้วคำนี้ให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งต่างๆ กำลังพังทลายลงอย่างควบคุมไม่ได้
ลองนึกถึงฉากใน 'ความทรงจำสีจาง' ที่ตัวเอกต้องเผชิญกับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสุดท้ายอารมณ์และความคิดของเขาก็ 'เหลวแหลก' ไม่เหลือสภาพเดิม การใช้คำนี้ช่วยสร้างอารมณ์ร่วมให้ผู้อ่านรู้สึกราวกับว่ากำลังเห็นความพังทลายของตัวละครต่อหน้าต่อตา
บางครั้งมันก็ไม่ได้หมายถึงแค่ความเสียใจ แต่รวมถึงสถานการณ์ที่ทุกอย่างผิดพลาดหมด เช่น การวางแผนที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า หรือความสัมพันธ์ที่ถึงจุดสิ้นสุดอย่างน่าเศร้า