บางแฟนฟิคที่โดดเด่นจะเดินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไปและเน้นบรรยากาศ อย่างเรื่อง '
ห้วงทรายกับเสียงเพลง' ก็เป็นตัวอย่างที่ดี งานชิ้นนี้ใช้ภาษาสะกดอารมณ์และโทนเพลงประกอบจินตนาการ ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นภาพที่คมชัดในหัว ผมชอบการให้รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่น กลิ่นฝนหรือเสียงลมในซอย ซึ่งถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือเล่าเรื่องมากกว่าการเป็นแค่ฉากหลัง
ความพิเศษอีกอย่างคือการไม่เร่งความสัมพันธ์ให้เร็วเกินไป แต่ยังคงรักษาความตึงเครียดที่จำเป็นไว้ นักเขียนเล่าเรื่องผ่านมุมมองที่เปลี่ยนบ้าง ทำให้เราเห็นทั้งด้านอ่อนแอและด้านมั่นคงของหลี่มู่โดยไม่ขาว-ดำเกินไป ในมุมของผม เรื่องนี้เหมาะกับคนที่ชอบงานที่โฟกัสอารมณ์และรายละเอียด มากกว่าจะเน้นพล็อตพลิกไปพลิกมา มันเป็นงานที่อ่านแล้วอยากกลับไปอ่านซ้ำเพื่อเก็บซีนเล็กๆ ที่แฝงความหมายไว้ และการปิดฉากก็เลือกใช้โทนแบบที่คงความหวังไว้มากกว่าจะบอกทุกอย่างแบบชัดเจน