ฉันมักนึกถึงภาพคนเดินเฉียดๆ ร้านกาแฟแล้วเก็บคำพูดเล็กๆ น้อยๆ นั้นมาเย็บเป็นประโยค — นั่นเป็นวิธีที่โอ๊ต มณเฑียรเล่าแรงบันดาลใจสำหรับฉันมากที่สุด
ในมุมมองของคนที่ชอบสังเกต เขาดูเหมือนจะไม่รอเหตุการณ์ใหญ่โตอะไร แต่กลับชอบจุดเล็กๆ ที่คนทั่วไปมองข้าม: เศษกระดาษ เขี่ยเปลือกขนม เสียงฝนที่กระทบบนหลังคา การเดินทางสั้นๆ ในเมืองทำให้เขาเจอบทสนทนาแปลกๆ ที่จุดประกาย แล้วค่อยเอามาตัดไหม ขยายความ และเย็บจนกลายเป็นเรื่องสั้นหรือฉากที่มีความหมาย ลักษณะการเขียนจึงเต็มไปด้วยรายละเอียดเชิงประจักษ์และความอบอุ่นของความเป็นมนุษย์
ผมชอบที่แรงบันดาลใจของเขาไม่จำเป็นต้องมาจากความทุกข์หรือเหตุการณ์พิลึก บ่อยครั้งเป็นเพียงความสงสัยเล็กๆ ที่กลายเป็นประเด็นเชื่อมโยงกับความทรงจำหรือการย้ำคิด ซึ่งทำให้ผลงานมีทั้งความใกล้ชิดและมิติให้คนอ่านตีความต่อเอง — เป็นวิธีที่ทำให้
เรื่องธรรมดากลายเป็นสิ่งที่เราต้องหยุดอ่านและคิดตาม